Ε Μ Φ Υ Λ Ι Ε Σ Σ Υ Ρ Ρ Α Ξ Ε Ι Σ

                   Ε  Μ Φ  Υ  Λ  Ι  Ε  Σ     Σ  Υ  Ρ  Ρ  Α  Ξ  Ε  Ι  Σ

        Στα νοτιοδυτικά της Πελοποννήσου, μέσα στο μυχό ενός κόλπου  που από κάτω του βρίσκεται ηφαιστειακός « βρασμός » - αν μπορούμε  να ονομάσουμε έτσι  την ηφαιστειακή δραστηριότητα - βρίσκουμε  σήμερα μιά όμορφη  πόλη κάτω από  τη Μάνη, την Καλαμάτα με το πολυτραγουδισμένο μαντήλι  της. Είναι  πρωτεύουσα  ενός μεγάλου  νομού, της  Μεσσηνίας, στον οποίο βρίσκουμε  και το νησί Σφακτηρία, που στέκεται μπροστα στο Ναυαρίνο, όπου έγινε και η μεγάλη ναυμαχία ανάμεσα στους συμμάχους και το στόλο του Ιμπραήμ, που σήμανε και το τέλος της επανάστασης του Εικοσιένα.

Σ¨αυτό το μέρος  θα πάμε πίσω  στο χρόνο, δυό  χιλιάδες εφτακόσια χρόνια πριν. Συγκεκριμενα στο 736 έτος π.Χ. ή κάπου εκεί κοντά, περίπου  στα χρόνια που  άρχισαν να γίνονται εκεί κοντά  στην Ηλεία οι Ολυμπιακοί  αγώνες. Ωραίο  μέρος η περιοχή  αυτή, που το όνομά της ήταν  όπως και  τώρα λέγεται, Μεσσηνία. Εύφορος τόπος, με  καλή γεωργική  παραγωγή, όμορφα λειβάδια όπου μπορεί κανείς να αναπτύξει μεγάλη κτηνοτροφία.

Μερικές δεκάδες χιλιόμετρα προς τα ανατολικά, βρίσκεται μιά άλλη περιοχή, η Λακωνία, που και σήμερα  αποτελεί νομό  με πρωτεύουσα  τη Σπάρτη. Λοιπόν, όπως  ξέρουμε, στα αρχαία χρόνια, και πολύ πριν τη χρονολογία που είπαμε, εκεί  κατοικούσαν οι Σπαρτιάτες, λαός πολεμοχαρής και παλληκαράς. Και την εποχή στην οποία αναφερόμαστε, αυτοί οι νταήδες οι Σπαρτιάτες, έβαλαν στο μάτι τη διπλανή Μεσσηνία και θέλησαν να την αποκτήσουν ( ή μάλλον να την κατακτήσουν ). Και γιατί το θέλησαν αυτό ; Πολύ απλά, για να κάνουν πλιάτσικο στη διπλανή περιοχή, να απολαύσουν τα αγαθά του Μεσσηνιακού κάμπου και ότι άλλο καλό υπήρχε στην  περιοχή. Μάλιστα, για την αρπαγή και  μόνο θέλησαν να  προσθέσουν στο δικό τους  « κράτος » και την πλούσια αυτή διπλανή σ΄αυτούς περιοχή.

Από άποψη φυλετική, Σπαρτιάτες και Μεσσήνιοι  ήσαν μιά φυλή, Ελληνες οι μεν, Ελληνες και οι δέ. Δυνατοί όμως οι Σπαρτιάτες και σκληροί  πολεμιστές, μαλακοί  όμως και χωρίς πολεμοχαρείς ορέξεις οι Μεσσήνιοι. Αποτέλεσμα ; Μετά από μιά ηρωϊκή  αντίσταση των κατοίκων της Μεσσηνίας, οι Σπαρτιάτες άρπαξαν τη γή τους, και μετά από άλλες δυό επιδρομές που έκαναν εκεί όταν ξεσηκωνόντουσαν οι Μεσσήνιοι, τους  πηραν κι αυτούς σκλάβους στη Σπάρτη, όπου τους  έδωσαν και το όνομα  « Είλωτες », ανθρώπους χωρίς καθόλου δικαιώματα στην κοιλάδα του Ευρώτα.

Λοιπόν, ποιά ήταν η όλη αυτή ιστορία και πού  απέβλεπε ; Στην απελεύθέρωση κάποιων πληθυσμών ; Στην αποτίναξη κάποιου ξενικού ζυγού ; Ηταν μιά πράξη αντίστασης κατά των  « τιποτένιων » Μεσσήνιων ; Τίποτε από όλα αυτά, όπως είπαμε, η όλη ιστορία ήταν μιά ιστορία ληστρικής επιδρομής και  κατάκτησης ενός χώρου  που τον κατοικούσαν άνθρωποι της ίδιας ράτσας, Ελληνες κι αυτοί όπως κι οι Σπαρτιάτες.

Ηταν ένας καθαρά  εμφύλιος πόλεμος, ( εμφύλιος  σημαίνει, φυλή εναντίον της ίδιας φυλής ) τα κίνητρα  του οποίου ήσαν  πολύ ποταπά. Όπως είναι όλοι  ανεξαιρετως  οι επιθετικοί πόλεμοι, που εξαπολύουν κάποιοι δυνατοί εναντίον κάποιων αδύνατων, και που πάντοτε σχεδόν έχουν τον  ίδιο σκοπό που  αναφέρθηκε, το  π λ ι ά τ σ ι κ ο. Κι όταν δεν είναι αυτό, πρόκειται για μιά προσπάθεια επιβολής ενός  « κράτους  » πάνω σε  άλλη ή άλλες  κοντινές ή και μακρυνές χώρες. Μιά προσπάθεια που  σκοπό έχει να  μεγαλώσει τα όρια  της χώρας, κάποτε να την κάνει  αυτοκρατορία, Και που μέσα σ΄αυτή  την επιδίωξη  μεγαλείου, δεν  λείπει ποτέ και το στοιχείο της αρπαγής υλικών αγαθών, του πλούτου των χωρών που θα κατακτηθούν.

Πέρασαν τέσσερις αιώνες, και ιδού μιά άλλη εμφύλια σύρραξη. Ο καυγάς αυτή τη φορά, ήταν ανάμεσα στους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους, τις δυό μεγάλες - τρομάρα τους - δυνάμεις της Ελλαδικής περιοχής. Φοβερός πόλεμος, που κράτησε εικοσιεπτά συναπτά χρόνια, από το 431 μέχρι το 403 π.Χ., και δεν ξέρουμε  πόσο ακόμα θα πήγαινε, αν δεν έπεφτε τρομερή επιδημία  πάνω στους  Αθηναίους, που  τους τσάκισε και  τους ανάγκασε  να υποταχθούν στους μισητούς εχθρούς τους, που ήσαν της ίδιας απαράλλαχτα φυλής μ΄αυτούς. Και με τους οποίους είχαν μάλιστα συμμαχήσει στις Πλαταιές πριν από πενήντα χρόνια, όταν αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν μιά ξένη δύναμη, τους Πέρσες.

Ο Πελοποννησιακός πόλεμος είχε λήξει, αλλά οι αντίπαλοι ήσαν κατάκοποι. Και ιδού εμφανίζονται  οι Θηβαίοι, απόγονοι των  γνωστών Οιδίποδα, Ετεοκλή, Πολυνείκη, Ισμήνης και Αντιγόνης, και λένε : « Αντε τώρα που οι άλλοι είναι κατάκοποι, να πάρουμε τα χαλινάρια εμείς ». Μάλιστα, μιά κωμόπολη σαν τη Θήβα, έβαλε στο νού της να γίνει η κυρίαρχη δύναμη στην Ελλάδα. Αλλά δεν τα  κατάφερε, ήλθαν οι  επίσης Ελληνες από βορρά, Φίλιππος και Αλέκος, και έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους. Και έπαψαν έτσι οι εμφύλιοι πόλεμοι.

Από τέτοιους εμφύλιους είναι  γεμάτη η παγκόσμια ιστορία, άκρη δεν βρίσκεις όταν ψάξεις τα πράγματα.  Στη Μέση Ανατολή, τα  ίδια είχαμε  με τους  Βαβυλώνιους, τους Ασσύριους και διάφορους άλλους. Στην Ασία, Μογγόλοι - που είναι κίτρινοι σαν το φλουρί - εναντίον των Κινέζων, που κι αυτοί  είναι επίσης κίτρινοι. Γιαπωνέζοι εναντίον Κινέζων και Κορεατών, και αλλοι πολλοί πόλεμοι ανάμεσα σε χώρες της ίδιας φυλής.

Τα πολλά όμως έγιναν στην Ευρώπη. Στην οποία κατοικούν σχεδόν αποκλειστικά Ευρωπαίοι, γνήσιοι Ευρωπαίοι, εδώ και πέντε - έξι χιλιάδες τουλάχιστον χρόνια. Στις αρχές, δεν υπήρχαν σχηματισμένα κράτη, κι αυτό κράτησε πολύ καιρό, μέχρι την περίοδο  της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Που τους έβαλε  όλους κάτω  από τη μπότα  της, τουλάχιστον  αυτούς που ήσαν στα  κεντρικά και νότια  της Ευρώπης. Υστερα, διαλύθηκε  η αυτοκρατορία, και άρχισαν να δημιουργούνται κράτη, Γαλλία, Αγγλία, Σκωτία, Σουηδία, Ρωσία, Βοημία ( δηλάδή  η σημερινή Τσεχία ), και Γερμανία, που έγινε η  αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Και άλλα κράτη, όπως Ισπανία, Πορτογαλία και λοιπά.

Και άρχισαν μεγάλης  διάρκειας πόλεμοι  ανάμεσα στους ανθρώπους της ίδιας αυτής ευρωπαϊκής  φυλής. Κάπου  τετρακόσια  χρόνια πολεμούσαν  Αγγλοι εναντίον  Γάλλων. Πολεμούσαν Ρώσοι εναντίον Πολωνών. Γαλλοι  του Ναπολέοντα  εναντίον των πάντων. Γερμανοί και Αυστριακοί  εναντίον Βρεττανών, Γάλλων, Ρώσων  και πλήθους  άλλων Ευρωπαίων. Ελληνες και Σέρβοι  εναντίον Βουλγάρων. Και γενικά - για  να μην  μακρυγορούμε - όλοι έναντίον όλων. Κατάντια μεγάλη της πιό σημαντικής φυλής του πλανήτη.

Παραλέιψαμε να αναφερθούμε σε μιά πρόσφατη και πολύ άσχημη ιστορία, που όπως φαίνεται, έχει τις ρίζες της σε πολύ παλιές εποχές που δεν τις ξέρουμε. Πρόκειται για τη διαμάχη μεταξύ Χούτου και Τούτσι, που και τα ονόματα αυτά τα αγνοούσαμε μέχρι πριν λίγα χρόνια. Λένε λοιπόν αυτοί οι Χούτου και οι Τούτσι, που κατοικούνε στη Ρουάντα και στο κοντινό Κόνγκο, ότι είναι  δυό διαφορετικές φυλές, ότι δεν έχουν καμμιά σχέση μεταξύ τους. Παραμύθι όπως φαίνεται, που το έχαψαν γενιές και γενιές.

Λοιπόν, όταν  στην εξουσία  βρίσκονται  οι Χούτου, σφάζουν  ανηλεώς  τους Τούτσι της  « άλλης » και εχθρικής φυλής. Υστερα, αναλαμβάνουν τα πράγματα οι Τούτσι, κι αυτοί εξοντώνουν επίσης ανηλεώς τους από αιώνων θανάσιμους εχθρούς τους, τους Χούτου. Τελευταία εμπόλεμη κατάσταση  ανάμεσα στις  δυό  « φυλές » αυτές, στοίχισε τη ζωή σε  πάνω από ένα εκατομμύριο μαύρους ανθρώπους. Ο υπόλοιπος  κόσμος, δεν φάνηκε να  ενδιαφέρεται για τη σφαγή αυτή των αθώων. Μαύροι είναι, γιατί να τους δώσουμε σημασία ;

Παραλείψαμε να αναφερθούμε  στους θρησκευτικούς πολέμους, που ήσαν ακόμα χειρότεροι, δεν έφτανε που οι εμπόλεμοι ήσαν της ίδιας ράτσας, ήσαν και του ιδίου θρησκεύματος με κάποιες  μικροδιαφορές. Κάτι που  φαίνεται ότι θα  περάσει οσονούπω και  στον Ισλαμικό κόσμο, όπου  Σουνίτες και  Σιϊτες, τρώγονται  σαν τα  σκυλιά αναμεταξύ  τους τον  τελευταίο καιρό, ένα μίσος που κρατά αιώνες τους χωρίζει.

Αν κάνεις πως βλέπεις τη γή από ψηλά, από  δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα  ψηλά - τόσο λίγο, αν σκεφτούμε ότι το φεγγάρι απέχει τετρακόσιες  ογδόντα χιλιάδες χιλιόμετρα - και δείς τους ανθρώπους να σφάζονται ανηλεώς επί  χιλιάδες χρόνια, θα  απορήσεις. Μα όλοι τούτοι, είναι κάτοικοι ενός πλανήτη, ενός χωριού  δηλαδή μέσα στο αχανές του διαστήματος. Και γιατί να εξοντώνουν με  μανία ο ένας τον  άλλο ; Αυτό θα πείς, είναι  σίγουρο, όταν  τα δείς αυτά από ψηλά, από μεγάλη απόσταση.

Και θα παρατηρήσεις ακόμα - με  τα δυνατά τηλεσκόπια  που θα έχεις μαζύ σου - ότι κανένα άλλο πλάσμα  πάνω σ΄αυτόν τον πλανήτη, δεν εξοντώνει ένα άλλο πλάσμα του ίδιου είδους. L u p o   n o n   m a n g i a   l u p o, λένε  οι Ιταλοί, λύκος δεν τρώει  λύκο. Ούτε βέβαια η άγρια τίγρις τρώει ποτέ μιά άλλη τίγρη. Το θλιβερό προνόμιο  του αλληλοφαγώματος - που κάποτε ήταν  κυριολεκτικό, ήταν  ανθρωποφαγία - το  έχει το εκλεκτό  είδος  πλάσματος που κατοικεί επάνω στη γή. Ο άνθρωπος.