Ε Δ Ω Ε Ι Μ Α Σ Τ Ε, Η Ρ Θ Α Μ Ε Γ Ι Α Λ Η Σ Τ Ε Ι Α
Ακουγα πριν από λίγο καιρό τα παράπονα που διατύπωναν σε τηλεοπτική κάμερα ή σε ραδιοφωνικό μικρόφωνο - δεν θυμάμαι ακριβώς ποιό από τα δυό, μάλλον το πρώτο - κάποιους κατοίκους της Θεσσαλονίκης , που ανέφεραν ότι μέρα μεσημέρι μπαίνουν στο σπίτι τους κάποιοι κλέφτες, ανοίγοντας με κάποιο απλό αντικλείδι την πόρτα, και ενώ οι ένοικοι του σπιτιού κάθονται μακαρίως στις πολυθρόνες τους, τους δηλώνουν- όχι βέβαια επί λέξει - αυτά που αναφέρονται στον τίτλο. Ερχονται με λίγα λόγια για να ληστέψουν το σπίτι, όχι με τον παλιό και « ορθόδοξο » τρόπο, δηλαδή τα μεσάνυχτα, όταν όλ΄ η φύσις ησυχάζει, ( κατά το πώς έλεγε το τάνγκο του Θέμη Νάλτσα τη δεκαετία του 30 ), αλλά στο καταμεσήμερο, στο h i g h n o o n των αγγλοσάξωνων, χωρίς να φοβούνται, χωρίς να ντρέπονται, όπως ακριβώς κάμνουν και οι ληστές των τραπεζών. Βέβαια, τα παράπονά τους απευθύνονταν στους αρμόδιους κρατικούς φορείς, τις αστυνομικές υπηρεσίες, που χρέος τους -έλεγαν - είναι να διαφυλάττουν την ασφάλεια και την περιουσία των πολιτών της χώρας, γι αυτό άλλωστε δεν υπάρχουν ;
Βρίσκετε άραγε ότι τα παράπονα αυτά είναι δικαιολογημένα ; Νομίζετε ότι είναι αυθάδεια το να μπαίνουν οι κλέφτες στο διάστημα της ημέρας, και χωρίς να ενοχλούνται καθόλου από την παρουσία σας, να επιδίδονται στη θεάρεστη εργασία του ξαλαφρώματος των υπαρχόντων σας ; Και γιατί παρακαλώ θα πρέπει να μας ενοχλεί αυτό το πράγμα, δεν ξέρουμε ότι ο αρχαίος ημών πρόγονος, ο Ηράκλειτος, είχε πεί το γνωστό απόφθεγμά του : « Τα πάντα ρεί », δηλαδή τα πάντα μεταβάλλονται ; Και ότι μέσα στα « πάντα », είναι και οι τρόποι συμπεριφοράς μας ; Και ακριβώς περί αυτού πρόκειται. Και εξηγούμαι για να γίνω κατανοητός.
Θα εχετε ασφαλώς παρατηρήσει, ότι στις σημερινές « δυτικές » κοινωνίες - και η Ελληνική είναι κι αυτή μια δυτική κοινωνία - τους τελευταίους καιρούς έχει επικρατήσει σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το θράσος. Το θράσος του ανθρώπου που δεν γνωρίζει τίποτε από ντροπή, αυτήν που οι παλαιότεροι ονόμαζαν « αίσθημα αιδούς ». Που δεν νοιάζεται για το ποιά εντύπωση θα κάνει ο ανθρωπος στους διπλανούς του, που αδιαφορεί για τα σχόλια που ίσως γίνουν για τους τρόπους και τη συμπεριφορά του. Που δεν του καίγεται καρφί γι αυτό που άλλοτε λέγαμε στα γαλλικά « σαβουάρ βιβρ », και που αποτελούσε έναν κώδικα κοινωνικής συμπεριφοράς - υποκριτικό βέβαια - αλλά που έσωζε τα προσχήματα.
Θυμάστε σε παλιά χρόνια, καμμιά περίπτωση ληστείας τράπεζας ή ενός καταστήματος ή ότιδήποτε άλλου, στη διάρκεια της ημέρας υπό την απειλή όπλου ; Προσωπικά δεν θυμάμαι, αν εσείς θυμάστε κάτι τέτοιο, να το δηλώσετε αμέσως, θα πρέπει να έχετε καταπληκτική μνήμη. Και όταν μιλάμε για τέτοιου είδους ενέργειες, εννοούμε να έχουν γίνει στη χώρα μας, όχι στην Αμερική των κινηματογραφικών ταινιών. Που να έχουν γίνει στις μικρές μας πόλεις, ακόμα και στην πρωτεύουσα. Εχω την εντύπωση, ότι κι αν έχουν γίνει στο παρελθόν - όχι το πολύ μακρυνό - δεν θα θυμηθήτε καμμιά περίπτωση, τόσο σπάνιες θα πρέπει να ήσαν.
Εκδήλώση θρασύτητας είναι και η έλλειψη της τυπικής ευγένειας που χαρακτήριζε παλιές και λησμονημένες- φοβάμαι για πάντα -εποχές. Το « συγγνώμην », το « παρακαλώ », το « ευχαριστώ » και άλλα παρόμοια « κατά συνθήκην ψεύδη », ( όπως τα χαρακτήριζε στο ομώνυμο βιβλίο του ο Εβραίος κοινωνιολόγος Μαξ Νορντάου).Θρασύτητα είναι το να μιλάς στον ενικό σε άτομα που δεν τα γνωρίζεις ή σε άτομα μεγαλύτερης από σένα ηλικίας. Θρασύτητα είναι να σπρώχνεις στη στάση του λεωφορείου για να μπής μέσα, θρασύτητα προδίδουν ακόμα και πολλές άλλες πράξεις και εκδηλώσεις μας σε διάφορους άλλους τομείς της καθημερινότητας.
Για το θράσος των « πολιτικών », ( όπως βλέπετε, τους έβαλα μέσα σε εισαγωγικά, αυτό το είδος έχει εκλείψει στην πραγματικότητα την τελευταία εικοσαετία, το επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ), το θράσος των κατ΄ όνομα πλέον πολιτικών, δεν χρειάζεται να το περιγράψω, όλοι βλέπετε τα καμώματά τους που προκαλούν μόνο τη θυμηδία σε κάθε σοβαρό και εχέφρονα άνθρωπο, αλλά - ευτυχώς - και στον κοινό πολίτη. Που ξέρει ότι με την κατάργηση των ιδεολογιών που κάποτε υπήρχαν και έδιναν έναν ξεχωριστό τόνο στις πολιτικές θέσεις, έπαψε και το ενδιαφέρον του κόσμου γι αυτούς τους αστείους τύπους που παρελαύνουν από τα παράθυρα των τηλεοπτικών πομπών με την ιδέα που φιλοξενούν στα άδεια κεφάλια τους. Οτι κάτι παριστάνουν κι αυτοί με τις ανοησίες που λένε και που έπαψαν να έχουν τον παραμικρό αντίκτυπο στις μάζες, και προκαλούν την αδιαφορία του κοινού και ιδιαίτερα των νέων, που απαλλαγμένοι από προκαταλήψεις του παρελθόντος, βλέπουν με καθαρώτερο μάτι την κατάσταση.
Για το θράσος των υπηρετών του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα, τα έχουμε πεί σε άλλο σημείο, δεν χρειάζεται να παλιλλογούμε.Υπάρχει και το θράσος πολλών επωχούμενων επί μηχανοκίνητων οχημάτων, αυτό το βλέπουμε καθημερινώς. Περισσότερο οι νέοι, κάπως λιγότερο οι παλαιότεροι, δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στους δρόμους. Είναι αναιδείς και πρόστυχοι, άλλωστε πάντοτε ο χαρακτήρας των ανθρώπων φαι-νόταν καθαρά όταν καθόντουσαν στη θέση του οδηγού, αυτό είναι πασίγνωστο. Τώρα, με τη μεγάλη διάδοση των τροχοφόρων - αυτής της πληγής του σύγχρονου κόσμου που πολλά δεινά προκαλεί στην ανθρωπότητα, τα έχουμε πεί κι αυτά σε άλλες περιπτώσεις - το κακό έχει παραγίνει. Αλλοτε ήσαν κάποιοι μεμονωμένοι τύποι που διέσχιζαν με υπεροπτικό ύφος τους δρόμους, χαιρετώντας με αλαζονικά νεύματα τους καϋμένους τους πεζούς που είχαν μόνο τα πόδια τους για να μετακινούνται. Τώρα που έχει ρόδα και η κουτσή Μαρία, η αναίδεια και η αγένεια έχουν πλημμυρίσει τα πάντα.
Αυτό θα μου πείτε υπάρχει μόνο στην Ελλάδα, οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι δεν συμπεριφέρονται έτσι, είναι ευγενείς αληθινά. Εχετε εν μέρει δίκαιο, μην ξεχνάμε όμως ότι στην Ευρώπη οι ανθρωποι - και συνεπώς και οι οδηγοί - φοβούνται πολύ την αστυνομία και ο φόβος αυτός τους συγκρατεί από το να κάμνουν πολλά στραβοπατήματα. Είναι γνωστό σε όλους μας : Οι μπάτσοι στην Ευρώπη δεν αστειεύονται καθόλου.
Υστερα απ΄ όλ΄αυτά, γιατί να μας παραξενεύει το γεγονός ότι μπαίνουν στο σπίτι μας μεσημεριάτικα, και ενώ εμείς - παραβλέποντας την αγένειά τους - καθόμαστε αναπαυτικά στις πολυθρόνες μας και παρακολουθούμε το μεσημβρινό δελτίο ειδήσεων, ετούτοι μαζεύουν τα πράγματα που τους ενδιαφέρουν, τα κατεβάζουν απ΄τις σκάλες ή με το ασσανσέρ, και τα φορτώνουν στο φορτηγό τους που περιμένει κάτω ; Οχι, δεν πρέπει να μας ξενίζει ένα τέτοιο πράγμα, το αντίθετο μάλιστα, θα έπρεπε να παραξενευόμασταν αν δεν ενεργούσαν οι καλοί αυτοί άνθρωποι μ΄αυτόν τον τρόπο.
Ετσι, βρίσκω ότι τα παράπονα των ανθρώπων που τους επισκέπτονται οι κλέφτες στο σπίτι τους την ώρα που τρώνε, είναι τελείως αδικαιολόγητα. Μήπως θα προτιμούσαν να έλθουν στα άγρια μεσάνυχτα, όταν λυσσομανά έξω ο άνεμος, να διαρρήξουν άγαρμπα την εξώπορτα και να τους τρομάξουν νυχτιάτικα ; Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν καθόλου ευχάριστο, σκεφτείτε την τρομάρα που θα έπαιρναν οι κλεπτόμενοι μιά τέτοια ώρα. Αλλά αυτοί οι κλέφτες που τόσο πολύ νοιάζονται μήπως μας τρομάξουνε σε κάποια ακατάλληλη ώρα, θα έπρεπε να έχουν τις ευχαριστίες μας για τον τρόπο με τον οποίο ενεργούν, ψέμματα ; Αλλωστε, οι άνθρωποι φροντίζουν να μας απαλλάξουν από μερικά πράγματα που δεν είναι πιά της μόδας και έτσι να αναγκαστούμε να προμηθευτούμε καινούργια, τελευταίας μόδας και τεχνολογίας πράγματα.
Εκτός απ΄όλα αυτά, θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στους συμπαθέστατους κατά άλλα αυτούς διαρρήκτες ή κλέφτες, επειδή δεν κουβαλούν μαζύ τους και καμμιά χατζάρα, που΄μ΄ αυτήν θα μπορούσαν μιά χαρά να μας κόψουν το κεφάλι σαν τυρί. Οπως γινότανε τη μακαρία εκείνη εποχή της Γαλλικής επανάστασης - και κυρίως της εποχής του Ροβεσπιέρρου - όταν κόσμος πολύς μαζευότανε στην πλατεία Γκρεβ, και χειροκροτούσε θερμά και με ανείπωτο ενθουσιασμό, όταν έβλεπε τη γκιλλοτίνα να πέφτει μ΄ορμή μεγάλη και να κόβει ένα κεφάλι που κατόπιν έπεφτε μέσα στο καλάθι που ήταν εκεί δίπλα. Όμως αυτοί οι καλοί άνθρωποι δεν είναι τόσο κακοί όσο οι Γάλλοι επαναστάτες, και μας προτιμούν με το κεφάλι μας επάνω στους ώμους. Βέβαια, τελευταίως παρουσιάζονται και διάφοροι τύποι που μαζύ με τα πράγματα και τα χρήματα που παίρνουν, κόβουν και κανένα κεφάλι πάνω στη φούρια τους. Αλλά αυτοί είναι οι εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Θα αναφερθούμε και στο ρόλο της αστυνομίας, ή μάλλον στην απουσία της αστυνομίας σε τέτοιους είδους επιχειρήσεις. Αγαπητοί μου, ο αστυνομικός στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να αναμιγνύεται σε τέτοιου είδους υποθέσεις, το καθήκον του είναι να μένει άγρυπνος φρουρός στο αστυνομικό του τμήμα και να μην ανακατεύεται σε ξένες υποθέσεις. Αλλά, ας τον φανταστούμε προς στιγμή να επεμβαίνει σε μιά υπόθεση ληστείας αυτού ή άλλου τύπου, ειδοποιημένος από κάποιους περίοικους. Τί πρόκειται να προσφέρει εκεί ; Τίποτε απολύτως, και το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να του ρίξουν στο ψαχνό οι ασχολούμενοι εκείνη την ώρα με την επιχείρησή τους, καθώς είναι γνωστό ότι κλέφτες και αστυνόμοι δεν επιδεικνύουν και πολλή μεγάλη συμπάθεια μεταξύ τους. Προς τί λοιπόν μιά κινητοποίηση των αστυνομι-κών αρχών, όταν αυτή πιθανόν να καταλήξει σε άσκοπη αιματοχυσία, πολλώ μάλλον που απαγορεύεται αυστηρότατα και διά ροπάλου στους αστυνομικούς να κάνουν χρήση των όπλων τους, εκτός και αν τους πυροβολήσουν οι άλλοι πρώτοι, οπότε χαιρέτα μας τον πλάτανο.
Είπαμε απ΄ την αρχή ότι σήμερα επικρατεί απ΄ ακρου εις άκρον το θράσος, και τίποτε δεν μπορείς να πετύχεις χωρίς αυτό το σπουδαίο προτέρημα που συμβαδίζει με πολλά άλλα παρόμοια της σύγχρονης εποχής. Ετσι, γιατί θα περιμέναμε αβρότητες πολλές από διαρρήκτες και κλέφτες, είναι λογικό αυτό ; Ετσι, εκείνο που μου έκανε μεγάλη κατάπληξη, ήσαν οι ληστείες των τραπεζών που έκαμνε εκείνος ο ευγενέστατος ληστής - θα τον θυμάστε βέβαια - που ζητούσε από τους ταμίες των τραπεζών με πολύ ευγενικό τρόπο να του γεμίσουν την τσάντα του με χρήματα. Και όταν έφευγε απ΄ την τράπεζα, τους ευχαριστούσε και τους ευχότανε καλό Πάσχα. Όμως, τον πιάσανε τον ανθρωπο οι άθλιοι οι αστυνομικοί. Τι κρίμα ! Είχαμε τόσο πολύ συνηθίσει να ακούμε γι΄αυτόν τον πραγματικά θαυμάσιο άνθρωπο - και εδώ δεν γίνεται χιούμορ, είναι η πάσα αλήθεια - ώστε πολύ στεναχωρηθήκαμε όταν τον έπιασαν και τον έκλεισαν μέσα, και μάλιστα όταν μπήκε στη φυλακή δεν έδειξε καθόλου κακία. Συνέχισε να είναι το ίδιο αβρός και ευγενής ακόμα και τότε. Ηταν ο ανθρωπος που βρέθηκε έξω απ΄την εποχή του, του έλειπε το θράσος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου