OΡΓΑΝΩΤΙΚΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ

         Ο  Ρ  Γ  Α  Ν  Ω  Τ  Ι  Κ  Α     Ε  Π  Ι  Τ  Ε  Υ  Γ  Μ  Α  Τ  Α

       Από πότε άραγε να υπάρχουν οι νόμοι στις ανθρώπινες κοινωνίες ; Εχουμε αναφερθεί και άλλες φορές στο ζήτημα  αυτό, και είπαμε  κάποια πράγματα  που μάλλον η φαντασία μας τα υπέθεσε, ίσως και η λογική των  πράγμάτων. Δεν μπορούμε  να φανταστούμε  ότι υπήρχαν εποχές, στις οποίες σε κοινωνίες ανθρώπων επικρατούσε το χάος από νομική άποψη, ότι ο καθένας έκαμνε ότι του ερχόταν στο κεφάλι, κι ότι  αν αυτό που  του  ερχόταν  στο κεφάλι ήταν παράνομο για την εποχή εκείνη, το πράγμα θα έμενε χωρίς συνέπειες.

Ολο και κάποιοι πιό πάνω  στην τοπική ιεραρχία, θα ήσαν εξουσιοδοτημένοι - επίσημα ή σιωπηλά - να διαμορφώνουν  κάποιες πρωτόγονες  νομοθεσίες. Και στους νόμους που περιείχαν αυτές οι  « νομοθεσίες », κάποιες ποινές θα  υπήρχαν στους παραβάτες. Αν δεν ήσαν έτσι τα πράγματα, μάλλον θα ήταν αδύνατη η συμβίωση  ανθρώπων σε μιά  ομάδα, πολύ γρήγορα θα διελύετο  η ομάδα αυτή  εν μέσω πλήρους  αναρχίας και  αταξίας. Και  το κάθε  μέλος της κοινωνικής αυτής  ομάδας, θα  πήγαινε να ζήσει  απομονωνωμένο, κάτι που κάνουν οι Ορανγκ- Οτάνγκ, οι  ανθρωποιδείς πίθηκοι  της Ινδονησίας, που οι  ντόπιοι  τους ονομάζουν  « μοναχικούς ανθρώπους », αυτή είναι νομίζω η έννοια του ονόματος των Ουραγκοτάνγκων.

Σε κάποια  σχετικά πρόσφατη  περίοδο, στις  πρώτες πολιτισμένες  περιοχές του κόσμου, - Κίνα, Αίγυπτος  και Μέση Ανατολή - άρχισαν  να διατυπώνονται  και γραπτές  νομοθεσίες, που σαν βάση τους έβαζαν οι τότε νομοθέτες τη θεϊκή επιβολή τους, ότι δηλαδη οι νόμοι που υπήρχαν σ΄αυτές τις νομοθεσίες, ήσαν εντολές του θεού ή των θεών. Αυτό το βλέπουμε στην πιό παλιά γραπτή νομοθεσία που  έχει βρεθεί, το  νομικό κώδικα  του Χαμμουραμπί, βασιλιά της Βαβυλώνας, γραμμένο γύρω  στο 1700 περίπου π.Χ έτος. Που βρέθηκε σε μιά  στήλη πέτρινη κυλινδρικού σχήματος στα Σούσα, από γαλλική αρχαιολογική αποστολή στις αρχές του εικοστού αιώνα. Και στον οποίο κώδικα, αναφέρετια ότι  πρόκειται περί  νόμων θείας βούλησης και έμπνευσης. Φυσικά, ήταν έμπνευση του ίδιου του βασιλιά ή των συμβούλων του.

Μιά άλλη πολύ γνωστή νομοθεσία, είναι του Μωϋσή, γραμμένη γύρω στο 1.350 π.Χ. Περιέχεται στα  πρώτα  βιβλία της  Παλαιάς  Διαθήκης. Ο Μωϋσής  αναφέρει σχεδόν  σε όλους τους νόμους αυτούς, ότι  δίνονται κατά  παραγγελία του Θεού, αλλά από το  περιεχόμενο και την διατύπωση  των νόμων, φαίνεται  να έχει ο Μωϋσής μιά γενική εντολή να βάλει την προσωπική του σφραγίδα στη νομοθεσία, καθώς  είχε υπ΄όψιν του  τις νομοθεσίες της Αιγύπτου, στα βασιλικά ανάκτορα της οποίας είχε μεγαλώσει.

Ακολούθησαν και πολλές ακόμα νομοθεσίες και κώδικες, που αν είναι κανείς νομικός θα τους ξέρει. Ολες αυτές οι  νομοθεσίες, άλλαζαν  από καιρό σε  καιρό, καθώς όπως ξέρουμε, ο  νόμος εκφράζει πάντοτε το περί δικαίου αίσθημα του λαού στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Και επειδή η  αντίληψη του λαού αλλάζει με την πάροδο του χρόνου, γίνεται και αναπροσαρμογή των νόμων κάθε τόσο, ακόμα και στην εποχή μας.

Κi αυτό το έχουμε πεί κι άλλη φορά. Αυτούς  που έκαμναν τις παραβάσεις των νόμων και των κανόνων, κάποιοι  θα έπρεπε  να τους συλλαμβάνουν. Και  ποιοί να  ήσαν αυτοί  άραγε ; Μήπως αστυνομικοί  στις παλιές εκείνες εποχές, μήπως κάποιοι υποθετικοί άνδρες της αστυνομίας πόλεων άραγε, οι  πολιτσμάνοι ; Οχι φυσικά. Πάντως , καποιοι  εντεταλμένοι από την όποια εξουσία, θα είχαν την αρμοδιότητα αυτή, ακόμα και στις πανάρχαιες εποχές.

Αυτά πάντως πέρασαν και πάνε. Και στη σύγχονη εποχή, παντού στον κόσμο, ακόμα και στις καθυστερημένες  χώρες, υπάρχουν  αστυνομίες που  φροντίζουν για  την επιβολή της τάξης και της ησυχίας στους  κατοίκους, και οι οποίοι  είναι οι άνθρωποι που  πιάνουν τους παραβάτες των  νόμων. Και φυσικά, και  στη χώρα μας υπάρχουν  από συστάσεως του καινούργιου κράτους οι υπηρεσίες αυτές, που  εκτελούν τις εντολές  των δικαστικών  αρχών, και που φροντίζουν να υπάρχει ησυχία, τάξη και ασφάλεια στους πολίτες.

Aν πάμε πίσω μόνο τρεις δεκαετίες, θα δούμε με ποιά πράγματα και καταστάσεις είχε να κάνει τότε η αστυνομία. Και πριν προχωρήσουμε στα  παρακάτω, να πούμε  ότι υπήρχαν δυό τύποι αστυνομικών αρχών. Για μεν την πρωτεύουσα και την Πάτρα, υπήρχε η αστυνομία  πόλεων, αυτή που  στην Ευρώπη  ονομάζεται  p o l i c e, ενώ  στην υπόλοιπη χώρα, η αστυνομία είχε τον τίτλο της χωροφυλακής. Που σήμαινε βέβαια, τη φύλαξη και τον έλεγχο των χώρων. Και υπήρχε και  η αγροφυλακή, που  φρόντιζε να  τηρούνται  οι νόμοι που  σχετίζονται με τη γεωργία και την  κτηνοτροφία, να  συλλαμβάνονται οι  παραβάτες  των νόμων αυτών  και να παραπέμπονται στις δικαστικές αρχές.

Περιορισμένη ήταν η δουλειά, τόσο  της αστυνομίας  πόλεων, όσο και της χωροφυλακής και της αγροφυλακής. Μικροπταίσματα, πλημμελήματα, σπανίως  κάτι το  σοβαρό. Που μπορούσε να είναι ένα έγκλημα, συνήθως εν βρασμώ ψυχής, χωρίς προμελέτη, αυτό που ονομάζουν στις Πολιτείες φόνο δευτέρου βαθμού. Πολύ σπάνια υπήρχαν και εγκληματικές πράξεις που είχαν  από τα πριν  σχεδιαστεί, όπως εγκλήματα  αντεκδίκησης και τα  τοιαύτα. Οσο  για συμμορίες και αυτά  που βλέπουμε σήμερα, τίποτε από  αυτά δεν υπήρχε, μόνο στις αμερικανικές ταινίες βλέπαμε τέτοιου είδους ιστορίες.

Για να πούμε και την αλήθεια, η  περισσότερη δουλειά  των αστυνομικών, ήταν συνήθως η διατήρηση  της τάξης  σε παρελάσεις και  άλλες παρόμοιου  είδους εκδηλώσεις. Να βάζουν σχοινιά για να μην  εμποδίζεται η παρέλαση, να  προσέχουν την τήρηση της τάξης σε συλλαλητήρια και απεργίες και  τα παρόμοια. Και σε  μεγάλες πόλεις, και το  κυνηγητό των πορτοφολάδων, που επωφελούμενοι του συνωστισμού σε λεωφορεία αστικά και σε άλλες περιπτώσεις, βουτούσαν τα φράγκα  από τις τσέπες  των πολιτών  και τις τσάντες  των γυναικών. Και σε κάποιες  λίγες σχετικά  περιπτώσεις, κυνηγητό  στους λωποδύτες  και τους πολύ σπάνιους διαρρήκτες σπιτιών.

Οπως καταλαβαίνει κανείς εύκολα, η εκπαίδευση των αστυνομικών  οργάνων ήταν πολύ περιορισμένης  έκτασης. Τί θα  είχαν να  διδάξουν  στους αστυνομικούς  που θα  άρχιζαν την καρριέρα τους, για να ανταποκρίνονται στα μικροπροβλήματα που μπορούσαν σε κάποιες περιπτώσεις να παρουσιαστούν ; Στοιχειώδη  πράγματα, που  δεν απαιτούσαν  αξιόλογη εκπαίδευση, άντε και λίγα πράγματα για την ρύθμιση της μικρής τότε  κυκλοφοριας των οχημάτων στις μεγάλες πόλεις, κυρίως της πρωτεύουσας. Υπήρχε από αρκετά χρόνια πριν, και ιδιαίτερη υπηρεσία της Τροχαίας, αλλά, λίγα  τα πράγματα που είχε να επιβλέπει. Διαβάσεις δεν υπήρχαν, σήματα δεν υπήρχαν, εκπαίδευση ειδική και γι αυτή την υπηρεσία δεν χρειαζότανε.

Τα πράγματα στη σημερινή  εποχή και εδώ και λίγες δεκαετίες, έχουν αγριέψει πάρα πολύ. Τα καινούργια που έχουν παρουσιαστεί, είναι πολλά και  διάφορα. Οι διαρρήξεις σπιτιών έχουν  φτάσει σε  δυσθεώρητα  ύψη. Οι ληστείες των  τραπεζών - που δεν  υπήρχαν καθόλου πριν από δυό τρεις  δεκαετίες - έγιναν πολύ  συχνές, κάποτε  συμβαίνει να  γίνονται και τρεις την ίδια μέρα. Ληστείες γίνονται και  σε μαγαζιά μέρα  μεσημέρι υπό την  απειλή όπλων, που συχνά μάλιστα τα μεταχειρίζονται.  Το λαθρεμπόριο πάσης φύσεως, οργιάζει, ναρκωτικά και άλλα πολύ ωφέλιμα πράγματα μας έρχονται απ΄το εξωτερικό.

Υπάρχει και ο  πόλεμος ανάμεσα  στους  « νονούς » της  νύχτας, άγριος στο επακρον. Υπάρχουν και οι  μαφιόζικες οργανώσεις διαφόρων  εθνικοτήτων, που η μιά  πολεμά την άλλη λόγω της σύγκρουσης των συμφερόντων. Με συνέπεια το λεγόμενο  « ξεκαθάρισμα λογαριασμών » ανάμεσα στα μέλη των φιλανθρωπικών αυτών οργανώσεων. Υπάρχουν και οι δραπετεύσεις από  τις φυλακές, και  μάλιστα από  τις λεγόμενες  « υψίστης ασφαλείας  », που στην πραγματικότητα, είναι χαμηλότατης ασφαλείας. Και το πλέον προσοδοφόρο - μετά το λαθρεμπόριο των ναρκωτικών - εμπόριο  της λευκής  σάρκας. Που γίνεται  από ειδικού τύπου συμμορίες, και που  έχει γεμίσει τη χώρα με  πλήθος μέγα από  αλλοδαπές κυρίες υψηλής περιωπής. Που όμως, γίνονται τα θύματα των οργανώσεων  που τις αρπάζουν απ΄τις πατρίδες τους και τις προωθούν στην περιοχή μας.

Και ενώ όλα αυτά της καινούργιας παραβατικότητας και εγκληματικότητας έχουν πλημμυρίσει τη χώρα, φαίνεται ότι οι διωκτικές αρχές πολύ μικρή πρόοδο έχουν κάνει για να μπορούν να αντιμετωπίσουν  τα άγνωστα πριν  από δυό - τρεις  δεκαετίες φαινόμενα. Ενώ το οργανωμένο και  μή έγκλημα έχει  φτάσει σε τεράστια  ανάπτυξη, η καταδίωξή  του, έχει μείνει περίπου στα παλιά του συστήματα. Της εποχής δηλαδή της τήρησης της τάξης κατά τις παρελάσεις, τα συλλαλητήρια  και τις απεργίες. Μπορεί να συνεχιστεί έτσι αυτή η ανισορροπία ανάμεσα σ΄αυτούς  τους δυό  παράγοντες της  καθημερινότητας ; Μήπως  χρειάζεται  να στέλνουμε για εκπαίδευση τους αστυνομικούς μας - ιδίως  τους έχοντες την  μεγαλύτερη ευθύνη - στις Ενωμένες Πολιτείες, όπου  υπάρχει από  πολλές δεκαετίες σπουδαία οργάνωση των διωκτικών αρχών, εξ αιτίας της υπερβολικής εξάπλωσης της παραβατικότητας ; Μιά  σκέψη είναι αυτή, και απορίας άξιο είναι γιατί δεν μπήκε μέχρι τώρα σε εφαρμογή ένα τέτοιο σχέδιο.