ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΤΡΟΧΟΝΟΜΟΙ

      Ε  Γ  Κ  Λ  Η  Μ  Α  Τ  Ι  Ε  Σ      Τ  Ρ  Ο  Χ  Ο  Ν  Ο  Μ  Ο  Ι

       Η μοτοσυκλέττα έτρεχε πάνω στην άσφαλτο με μεγάλη ταχύτητα, κατάπινε τα χιλιόμετρα απίστευτα γρήγορα. Ο αναβάτης της έβλεπε το βάθος του δρόμου και απολάμβανε την αλαφράδα με την οποία διέσχιζε τις αποστάσεις, πόσο όμορφα  είναι να  είσαι πάνω σε μιά τέτοια όμορφη  μηχανή  να και τρέχεις ολόχαρος  προς τον προορισμό  σου !  Πόσο πρέπει να είσαι  ευτυχισμένος, σαν το  πουλί που πετά  ελεύθερα στο  γαλάζιο ουρανό ! Αλλά και πόσο άσχημο είναι  αυτό που θα συμβεί  σε λίγο, όταν η  μηχανή θα συγκρουστεί στην πορεία της με  ένα μεγάλο όχημα και θα πετάξει  τον αναβάτη της πολλά  μέτρα μακρυά. Και πόσο ακόμα  πιό φοβερό είναι  όταν οι άνθρωποι  που τρέχουν να  βοηθήσουν το θύμα του δυστυχήματος, βλέπουν ότι δεν μπορεί πιά να γίνει τίποτε, ο οδηγός της μοτοσυκλέττας είναι ήδη νεκρός.

Το αυτοκίνητο με το λαμπερό κόκκινο χρώμα τρέχει με μεγάλη ταχύτητα στη δημοσιά. Ο οδηγός του βιάζεται να  φτάσει στην πόλη, έχει να  κάνει πολλές δουλειές εκεί. Ξεπερνά τα άλλα αυτοκίνητα που κινούνται στη δική του  λωρίδα, το ένα μετά από  το άλλο. Σε μιά το πολύ ώρα θα βρίσκεται στον προορισμό του. Αλλά σε ένα προσπέρασμα, βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με ένα  άλλο όχημα που έρχεται καταπάνω του, καθώς επάνω στο προσπέρασμα, αναγκάστηκε στην μπή στο άλλο ρεύμα κυκλοφορίας. Τα δυό  αμάξια χτυπούν το ένα πάνω στο άλλο με σφοδρότητα και διαλύονται. Όπως θα περίμενε κανείς, υπάρχουν θύματα και στα δυό αμάξια.

Αυτά ακούει ο κόσμος σχεδόν κάθε μέρα στα  δελτία ειδήσεων. Βλέπει και τα τηλεοπτικά συνεργεία  να βρίσκονται  στους τόπους των δυστυχημάτων, και  ακούει  τους λόγους που οδήγησαν  στα τραγικά συμβάντα. Υπήρχε στροφή απότομη. Ο  δρόμος ήταν  σε κακή κατάσταση. Ο δρόμος ήταν  ολισθηρός λόγω  της βροχής που είχε προηγηθεί. Ο δρόμος ήταν στενός στο σημείο  εκείνο. Ο οδηγός βρισκόταν  κάτω από την επίδραση αλκοόλ. Ο οδηγός ήταν άϋπνος, ήταν κουρασμένος.

Όλα αυτά είναι αληθινά, πέρα για πέρα αληθινά. Και στροφές απότομες υπάρχουν, και κακοτεχνίες άφθονες  στους δρόμους, και  βροχή πέφτει, και  πολλοί οδηγούν πιωμένοι, ακόμα, πολλοί είναι  άϋπνοι και κουρασμένοι  από διάφορες αιτίες. Αλλά αυτές είναι οι επιφανειακές αιτίες των  υπερβολικά πολλών - σε σχέση με άλλες χώρες - τροχαίων ατυχημάτων, που εξοντώνουν  σαν ατομικές βόμβες  μιά κωμόπολη κάθε χρόνο, και αφήνουν σε αναπηρικά  καρροτσάκια πολλές εκατοντάδες ανθρώπους - επίσης κάθε χρόνο - εφ΄όρου ζωής. Οι αληθινοί αίτιοι  αυτών των ατυχημάτων  είναι άλλοι, αυτοί που  κάθονται στα σταυροδρόμια, και κουνώντας τα χέρια τους και  με νοήματα, κανονίζουν την  κίνηση των οχημάτων και των πεζών. Είναι οι τροχονόμοι.

Ξέρω ότι  θα απορήσετε - και ίσως  με το δίκαιό σας - με τη διατύπωση αυτή. Γιατί να είναι ένοχοι οι τροχονόμοι για τα τροχαία δυστυχήματα, μήπως αυτοί οδηγούν τα οχήματα που προκαλούν τα ατυχήματα ; Βέβαια, όταν μιλάμε για ενόχους, δεν εννοούμε τους φυσικούς  αυτουργούς, αλλά τους  λεγόμενους  στη νομική  γλώσσα,  « ηθικούς  αυτουργούς ». Στην πραγματικότητα, τα  « εγκλήματα » των  τροχονόμων είναι  εντελώς ιδιότυπα, δεν γίνονται κατόπιν  προμελέτης, ούτε εξ αμελείας, ούτε κάτω  από έντονη ψυχική επιβάρυνση, όπως τα  λεγόμενα στα  παλιά χρόνια  « εγκλήματα  τιμής ». Πρόκειται για  αδικήματα που δεν τα προβλέπει ο ποινικός  κώδικας, είναι λοιπόν χωρίς όνομα. Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε παρακάτω πώς έχουν τα πράγματα, που μάλλον μπερδεμένα είναι.

Ο μοτοσυκλεττιστής που συμβατικά αναφέραμε, έχει περάσει αναρίθμητες φορές πρωτύτερα μπροστά από τροχονόμους, όχι  έναν, όχι δύο, αλλά πολλούς. Οι τροχονόμοι αυτοί, είδαν ότι ο οδηγός αυτός δεν φορούσε κράνος όπως προβλέπει ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας, αλλά  κανένας τους  δεν συνέλαβε  τον παραβάτη, δεν του  επέβαλε συνεπώς  κανένα πρόστιμο, και σε  υποτροπή δεν του πηραν την άδεια οδήγησης  και τη μοτοσυκλέττα  του. Αν τα είχαν  κάνει αυτά,να είστε βέβαιοι ότι κατά πάσαν πιθανότητα, το ατύχημα αυτό δεν θα συνέβαινε  και δεν θα έχανε τη ζωή του ένας  άνθρωπος που χάθηκε στην άσφαλτο από αμέλεια στην εκτέλεση του καθήκοντος των εντεταλμένων  οργάνων. Γιατί, ποιόν άλλο χα-ρακτηρισμό να δώσουμε στη συμπεριφορά  αυτή των οργάνων που  πρέπει να εφαρμόζουν τους κανονισμούς για να προστατεύεται η ζωή και η σωματική ακεραιότητα των πολιτών ;

Είναι γνωστό σε όλους ότι οι  μοτοσυκλεττιστές χάνουν  τη ζωή τους από βαρειά κρανιοεγκεφαλικά τραύματα που παθαίνουν όταν το κεφάλι τους  χτυπήσει με ταχύτητα μεγάλη πάνω σε σκληρό  έδαφος ή  σε οποιοδήποτε  άλλο σκληρό υλικό. Είναι επίσης γνωστό, ότι τα κράνη που κατασκευάζονται  για την προστασία των οδηγών, είναι φτιαγμένα με ειδικά υλικά, έτσι  ώστε να είναι όσο  το δυνατόν  πιό αποτελεσματικά. Ετσι λοιπον, αυτός που δεν συμμορφώνει  τον οδηγό  όταν τον βλέπει  αδιαφόρως  να κινείται  χωρίς κράνος, είναι κατά μεγιστο  ποσοστό ο  αίτιος του θανάτου  του. Μην παραξενεύεστε  με αυτό που είπα, είναι ακριβώς αυτό που πιστεύω.

Οι οδηγοί αυτοκινήτων υποπίπτουν  κι αυτοί σε  ένα πλήθος  παραβάσεων, λίγες αλλά σημαντικές θα αναφερθούν τώρα. Τα προσπεράσματα  του ανώνυμου οδηγού που αναφέρθηκε πρωτύτερα, δεν  ήσαν τα πρώτα που έκαμνε, αυτή  ήταν η συνηθισμένη οδική συμπεριφορά  του. Πολλοί  τροχονόμοι - από  αυτούς που  περιπολούν  στους υπεραστικούς δρόμους της χώρας - θα έπρεπε να τον είχαν δεί, και αν  όχι πολλοί, τουλάχιστον  κάποιοι από αυτούς. Όμως, κανένας  δεν τον  « έγραψε » στο τεφτέρι του και δεν τον παρέπεμψε αρμοδίως, και μ΄αυτή την αμέλειά του -πώς αλλοιώς να την ονομάσουμε - ο τροχονόμος  « σκότωσε  » τον οδηγό χωρίς βέβαια να  το θέλει, πάντως αυτός  ήταν ο κυριώτατος υπεύθυνος γι αυτό που τελικά έγινε.

Τα αυτοκίνητα περνούν μπροστά από τους τροχονόμους σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας και μάλιστα εκτός πόλεως, οι τροχονόμοι βλέπουν - δεν είναι τυφλοί - ότι οι περισσόσότεροι  από τους οδηγούς  δεν είναι δεμένοι στο  κάθισμά τους με τη ζώνη ασφαλείας. Ομως, είναι πασίγνωστο, ότι πάνω από τα δύο τρίτα των θυμάτων θα μπορούσαν να σώσουν τη ζωή τους αλλά και να αποφύγουν σοβαρούς  τραυματισμούς, αν φορούσαν τη ζώνη ασφαλείας. Δεν  τη φορούν  όμως και δεν  τους γράφουν  οι αρμόδιοι - ή μάλλον τους  « γράφουν » στα παλιά τους τα παπούτσια - και με αυτό τον τρόπο τους στέλνουν στον άλλο κόσμο. Κι αν τους ρωτήσεις γιατί δεν συλλαμβάνουν τους παραβάτες, ίσως σου απαντήσουν : Μυαλό έχουν,ας φροντίσει ο καθένας για την ασφάλειά του, όλα τα γνωρίζουν, και τα κράνη, και τις προσπεράσεις, και τον βρεγμένο δρόμο, και τις κακοτεχνίες των δρόμων και τις ζώνες ασφαλείας, παιδιά είναι και δεν  ξέρουν να πάρουν  τα μέτρα τους, εμείς θα τους διδάξουμε τα αυτονόητα ; » Αυτά λένε  οι άνθρωποι της τροχαίας που τους πληρώνει ο λαός τον μισθό  τους - όποιος κι αν είναι αυτός - για να  εφαρμόζουν τους  κανονισμούς, και όχι για να κουνάνε μόνο τα χέρια τους και να  σφυρίζουν με τις  σφυρίχτρες τους, ρυθμίζοντας μ΄αυτόν τον τρόπο την κυκλοφορία των οχημάτων. Τους πληρώνει για να σώζουν  ζωές με τη σύλληψη των παραβατών του κώδικα  οδικής κυκλοφορίας, που σκοπό έχει να προστατεύει τη σωματική ακεραιότητα των ανθρώπων που κυκλοφορούν με  τα διάφορα οχήματά τους, στους αστικούς και τους υπεραστικούς δρόμους.

Πολλες δικαιολογίες μπορεί να εφεύρει κάποιος όταν θέλει να δικαιολογήσει όχι μόνο τα δικαιολογημένα, αλλά και τα αδικαιολόγητα. Αυτό κάμνουν και οι τροχονόμοι, που μάλιστα έχουν  δίκαιο σε ένα  σημείο : Αν τους γράψουμε - λένε - τους παραβάτες, αυτοί πηγαίνουν  κατ΄ευθείαν στο βουλευτή ή στο νομάρχη ή σε κάποιο άλλο ισχυρό πρόσωπο που τηλεφωνεί στον διοικητή της Τροχαίας, και αυτός ακυρώνει την κλήση, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς όταν αυτή είναι η πορεία των πραγμάτων; Και άσε που κινδυνεύουμε να μετατεθούμε σε κάποια σύνορα αν κατά λάθος πιάσουμε ένα σημαντικό πρόσωπο.

Αλλά μ΄αυτόν τον τρόπο, όχι  μόνο οι τροχονόμοι είναι εγκληματίες, αλλά και οι διοικητές  των τμημάτων Τροχαίας  και οι μεσολαβούντες  σημαντικοί τοπικοί  παράγοντες, κι ας μην έχουν καμμιά ιδέα της ενοχής τους, κι ας μην  τους βασανίζουν τύψεις, μ΄ αυτά τώρα θα καθόμαστε να ασχολούμαστε ;

Ας κάνουμε τώρα κάποιες συγκρίσεις. Οσοι την περίοδο του τέλους της δεκαετίας του 40 και την αρχή της δεκαετίας του 50 ήσαν ενήλικοι και διάβαζαν εφημερίδες θα μάθαιναν τα « κατορθώματα » του τότε  προέδρου των Η.Π.Α. Χάρρυ Τρούμαν. Ο πρόεδρος λοιπόν, είχε το πάθος της ταχύτητας. Ανέβαινε στο γρήγορο αυτοκίνητό του, και έτρεχε με ιλιγγιώδεις  ταχύτητες στους  υπεραστικούς  δρόμους. Αλλά πολύ  συχνά, σχεδόν  πάντοτε, τον σταματούσε  το περιπολικό των  δρόμων, κατέβαινε ο τροχονόμος  και του έλεγε : Σας πα-ρακαλώ, μου δίνετε την άδεια σας οδήγησης ; Εχετε ξεπεράσει το όριο ταχύτητας που επιτρέπεται εδώ, πάτε με εκατόν δέκα μίλλια, ενώ το όριο είναι ογδόντα μίλλια..

Ο  πρόεδρος έδινε την  άδεια στον  αστυνομικό, αυτός  την έβλεπε  και την επέστρεφε στον κάτοχό της, ήταν εν τάξει, δεν είχε λήξει. Και κατόπιν ρωτούσε με τον πιό αφελή τρόπο του κόσμου : « Λοιπόν, θα πληρώσετε εδώ το πρόστιμο των εκατό δολλαρίων ή θα σας πάμε στο δικαστήριο κύριε πρόεδρε ; » Ο Τρούμαν πλήρωνε επί τόπου το πρόστιμο, δεν υπήρχε λόγος να πάει στο δικαστήριο. Αυτή η είδηση γράφτηκε τόσο πολλές φορές, ώστε έπαψε πιά να είναι  είδηση. Όταν ένας  τροχονόμος δεν διστάζει να προστιμάρει τον πρόεδρο, είναι φανερό  ότι δεν θα διστάσει να γράψει τον οποιονδήποτε υψηλά ιστάμενο. Μάλιστα, αν δεν γράψει κάποιο τέτοιο πρόσωπο, κινδυνεύει άμεσα να  απολυθεί, γιατί ο ίδιος ο παραβάτης θα το αναφέρει στους ανωτέρους του.

Και ένα αμερικανικό ανέκδοτο σχετικό με αυτά που αναφέρθηκαν. Μιά κυρία συλλαμβάνεται από έναν τροχονόμο σε μιά πόλη. Αφού της  ζητήσει και εξετάσει το δίπλωμά της, ο αστυνομικός την  πληροφορεί ότι  έχει κάνει την  τάδε παράβαση  και ότι πρέπει να πληρώσει ένα τσουχτερό  πρόστιμο, άλλως θα  την πάει στο δικαστήριο. « Ξέρετε όφφισερ, είμαι φίλη του δήμαρχου της πόλης », λέει η κυρία. Ο αστυνομικός συνεχίζει  να γράφει στο σημειωματάριό του  αδιάφορος. « Ξέρετε, είμαι στενή φίλη με τον κυβερνήτη της Πολιτείας », συνεχίζει η κυρία του ανέκδοτου.

« Εχετε φιλία με τον Τζαίημς Σμιθ, τον γνωρίζετε ; » ρωτά ο αστυνομικός. Και η κυρία έκπληκτη απαντά : « Οχι, δεν τον γνωρίζω, ποιός είναι αυτός ; »

« Εγώ κυρία μου, εγώ είμαι, αν γνωρίζατε εμένα κάτι μπορούσε να γίνει ».

Κάπως έτσι είναι  και πράγματα και στη χώρα μας, δεν συμφωνείτε ; Μόλις ο τροχονόμος πιάσει ένα σημαίνον πρόσωπο - ή και ασήμαντο, που όμως διαθέτει  πολλά μέσα - αμέσως του επιβάλλει  ένα γερό πρόστιμο, παρά  το ότι ο παραβάτης  είναι ο  νομάρχης, ο δήμαρχος, ο βουλευτής, ο υπουργός ή ο πρωθυπουργός. Και όλοι  αυτοί, μόλις τους γράψει ο τροχονόμος, σπεύδουν  αμέσως να πληρώσουν  και με μεγάλη μάλιστα  προθυμία, το πρόστιμο που τους έχει επιβληθεί, χωρίς να κάνουν  χρήση της ιδιότητάς τους. Ετσι δεν γίνονται τα πράγματα και στη χώρα μας ; Εσείς τι λέτε ;