Τ Ι Ν Α Γ Ρ Α Ψ Ο Υ Ν Ο Ι Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι ;

Τ  Ι     Ν  Α     Γ  Ρ  Α  Ψ  Ο  Υ  Ν     Ο  Ι     Α  Ν  Θ  Ρ  Ω  Π  Ο  Ι   ;

     Όταν είναι να προγραμματιστεί η δημιουργία μίας κινηματογραφικής ταινίας, όλοι που παρακολουθούμε αυτού του είδους τα ζητήματα, ξέρουμε ότι το πρώτο πράγμα με το οποίο πρέπει να αρχίσει η δημιουργία της ταινίας, είναι το λεγόμενο  « σενάριο », που  από πρώτη όψη, φαίνεται να είναι μία  λέξη ξενική, αλλά στην  πραγματικότητα είναι  καθαρά ελληνική. Πρόκειται για το  « σκηνάριο », δηλαδή το στήσιμο ή τη δημιουργία μιάς σκηνής, ενός  τμήματος του  έργου, και από  πολλές τέτοιες  σκηνές θα  δημιουργηθεί  το όλο  έργο. Το  ίδιο σενάριο, χρειάζεται να δημιουργηθεί και για να γραψουμε ένα θεατρικό έργο ή και μιά μουσική επιθεώρηση, ή μιά όπερα ή οπερέττα. Πρώτα λοιπόν έρχεται το γράψιμο του κειμένου - αυτό θέλει να δείξει η παραλλαγμένη έννοια της λέξης « σενάριο », που  κατ΄ανάγκη επιστρατεύτηκε αντί να δοθεί ένα άλλο όνομα, όπως « κείμενο », και μετά να προχωρήσει η εργασία για την δημιουργία του οποιουδήποτε έργου από αυτά που αναφέρθηκαν.

Δεν μπορούμε να  ξέρουμε, αν ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης ή ο Σαίξπηρ, έγραφαν πρώτα ένα  σενάριο, πριν  προχωρήσουν στην  ανάπτυξη  ενός έργου  τους, ούτε  μπορούμε να προσδιορόσουμε το πότε άρχισαν να προετοιμάζονται σενάρια, για  τη δημιουργία ενός έργου λογοτεχνικού ή θεατρικού. Κάποτε όμως, άρχισε αυτή η διαδικασία, και  μπορούμε να ξέρουμε από τις νεώτερες εποχές, ότι θεατρικά και κινηματογραφικά έργα των προσφατων εποχών, ξεκίνησαν πρώτα από ένα προσχέδιο, ένα σενάριο που είπαμε.

Ας αρχίσουμε από κάποιες πρόσφατες εποχές, μιάς και αγνοούμε παντάπασιν τα αν υπήρχαν σενάρια έργων θεάτρου, μιάς και κινηματογράφος  δεν υπήρχε πριν από  εκατόν δέκα περίπου  χρόνια. Ας βάλουμε  όμως μέσα και  τα θεατρικά έργα, αν και νομίζω, ότι οι θεατρικοί συγγραφείς, ετοίμαζαν μέσα στο  μυαλό τους το όλο έργο, και κατόπιν, χωρίς κανένα σενάριο το γράφανε με την πέννα τους, μιάς ούτε και γραφομηχανές υπήρχαν  τις εποχές εκείνες. Ισως κι όταν έγιναν κι αυτές, να μην είχαν ανάγκη κάποιου σεναρίου, το είχαν  γραμμένο μέσα στο μυαλό τους, προτού  πάρουν την πέννα  και αρχίσουν να το γράφουν, χωρίζοντάς το σε δυό  η τρεις πράξεις.

Ας πούμε μερικά λόγια μόνο για  τον κινηματογράφο. Στο είδος  αυτό της τέχνης – της έβδομης όπως  λέγεται - το σενάριο είναι αυτό που έχει  την πρωταρχική  σημασία. Μπορεί το έργο που ετοιμάζεται να μπή  κάτω από τις  κάμερες και η καθοδήγηση του σκηνοθέτη και το παίξιμο των ηθοποιών να έχει μιά μεγάλη σημασία, αλλά αν το σενάριο με τους κατάλληλους διαλόγους  και τη ροή  του προγράμματος  κινηματογράφησης, δεν είναι αυτή  που πρέπει, ας μην περιμένουμε  κάποια τελική  επιτυχία.  Το έργο θα  χαρακτηριστεί από  το κοινό και τους κριτικους, σαν πολύ  κατώτερο από  αυτό που περιμένανε  να δούνε από το πρωτογενές υλικό από το οποίο φτιάχτηκε, το μυθιστόρημα δηλαδή.

Έναν καιρό κι ένα ζαμάνι, πριν από μερικές δεκαετίες δηλαδή, πολύ  σπουδαίες τανίες έβγαζαν οι  Πολιτείες, η Ιταλία, η Βρεττανία  και η Γαλλία, ακόμα  και η χώρα μας. Τις εποχές εκείνες τις όχι και τόσο μακρυνές, υπήρχαν εξαίρετοι  συγγραφείς στις χώρες  που αναφέρθηκαν, που πριν  από το γύρισμα  μιάς ταινίας, έγραφαν με μεγαλή δεξιότητα το σενάριο, πάνω στο οποίο θα στηριζόταν ο  σκηνοθέτης της ταινίας, να  αναπτύξει το  όποιο ταλέντο είχε.

Και να σκηνοθετήσει πάνω σ΄αυτό το σενάριο που είχε και τους κατάληλλους διαλόγους, την ταινία που είχε  προγραμματίσει. Και που  την έβλεπε ο κόσμος που  συνέρρεε τότε στις σκοτεινές αίθουσες, και απολάμβανε το συνήθως εξαιρετικό ή τουλάχιστον καλό φιλμ.

Πού είναι εκείνοι οι πολύ καλοί  σεναριογράφοι ; Και πολύ να  βρείς τους εξαιρετικούς ή πολύ καλούς σκηνοθέτες, που έβγαζαν  ένα φιλμ που ήταν καλό ή πολύ καλό, ή ακόμα και άριστο, που δεν το παίζουν  τώρα πουθενά, ούτε καν  στα βιντεοκλίπς, και ο  κόσμος δεν ξερει τίποτε από το σινεμά που τότε ήταν στις μεγάλες δόξες του ;

Όλα αυτά ήσαν  σε κάποιες  εποχές, που το  περιβαλλον ήταν  διαφορετικό, οι απαιτήσεις του κινηματογραφόφιλου  κοινού ήσαν  μεγάλες, και αποτυχία  σε μεγάλους της έβδομης τέχνης δεν την συγχωρούσαν. Όλα αυτά σε κάποιες άλλες εποχές, η τωρινή είναι γεμάτη φτήνια, απερίγραπτη φτήνια. Βλέπεις μιά ταινία, την παρακολουθείς για καμμιά εικοσαριά λεπτά, και ύστερα παρατάς  κάθε προσπάθεια  να συνεχίσεις  να τη βλέπεις. Δεν αξίζει ούτε δεκάρα, τον καιρό σου χάνεις βλέποντας τα ανοσιουργήματα που  παράγουν τώρα οι κινηματογραφικές εταιρίες. Και λές μέσα σου, βρε πού πάμε, πού πάμε !