N E O Σ Τ Ρ Ο Π Ο Σ Δ Ι Α Κ Υ Β Ε Ρ Ν Η Σ Η Σ

  Ν  Ε  Ο  Σ     Τ  Ρ  Ο  Π  Ο  Σ     Δ  Ι  Α  Κ  Υ  Β  Ε  Ρ  Ν  Η  Σ  Η  Σ

Σε αντίθεση με  μιά προηγούμενη  περίπτωση, η  χώρα περί της οποίας θα γίνει τώρα λόγος, είναι πασίγνωστη  και στην τελευταία  εσχατιά του  πλανήτη, την ξέρουν ακόμα κι οι πέτρες. Και είναι η ιστορική από τα αρχαία χρόνια Ελλάδα, που ανέπτυξε τον μεγαλύτερο πολιτισμό πριν από δυόμισυ χιλιάδες χρόνια, και βρίσκεται τώρα σε απερίγραπτα χάλια. Και απασχολεί εδώ και κάμποσο  καιρό τους οικονομικούς κύκλους όλης της υδρογείου, όταν αποφασίσει να πρωτοπορήσει  σε κάτι – τον πολιτισμό  τα αρχαία χρόνια, την κατάρρευση της οικονομίας στα καινούργια – κανένας δεν μπορεί να παραβληθεί μαζύ της.

Η ιστορία αυτή φάνηκε σαν κεραυνός εν αιθρία. Δεν ήταν όμως έτσι τα πράγματα, όσοι ήξεραν την κατάσταση από τα πριν, δεν πρέπει να εκπλαγήκανε  καθόλου. πριν γίνει γνωστή η κατάσταση αυτή των  πραγμάτων. Και τα ήξεραν καλά, κι αυτοί  που τα ξέρανε, ήσαν οι ίδιοι οι παθόντες. Ηξεραν για το πρωτοφανές  δημόσιο χρέος  προς τις ξένες  τράπεζες, ήξεραν και κάποιες σκοτεινές ιστορίες που τάχατες ήσαν στα κρυφά, όλοι όμως τις γνώριζαν στα φανερά κουτσά στραβά. Ηξεραν για « λαδώματα » πολιτικών που υπήρχαν από δεκαετίες, ήξεραν και πολλά άλλα για την οικονομία. Αλλά έκαμναν την πάπια.

Είναι απόλυτα αληθινό, ότι  οι πολιτικοί των  παλιών εποχών, μέχρι  και πριν  από καμμιά πενηνταριά χρόνια, δεν  άπλωναν ποτέ το χέρι τους πάνω στο δημόσιο χρήμα. Ουτε και κάμνανε σκοτεινές συννενοήσεις με βιομηχανικούς κολοσσούς, για να εισπράξουν κάποιες μεγάλες  « μίζες », τίποτε απ΄αυτά δεν  μπορούσαν να γίνουν με τους παλιούς πολιτικούς. Και η παραμικρή υποψία αν υπήρχε  – που δεν υπήρχε βέβαια – θα έσκαζε κανονιά που θα τράνταζε όλη τη χώρα. Όχι, τέτοιου ειδους μπαγαποντιές, ούτε που περνούσαν απ΄τα μυαλά τους τις εποχές εκείνες.

Αν όμως δεν άγγιζαν το δημόσιο χρήμα, οι πολιτικοί της χώρα, είχαν του κόσμου τα χαζά, τα  ανόητα και τα  απολίτιστα. Ενώ  υποτίθεται ότι « ανήκομεν εις την Ευρώπην », ο κοινοβουλευτισμός  στη χώρα, κάθε άλλο  παρά ήταν  ευρωπαϊκός, κι αυτό όχι μόνο στις πρώτες περιόδους του – από  την εποχή της βασιλείας  του Γεώργιου του Α΄ - αλλά και μέχρι σήμερα ακόμα.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους. Μέχρι  το χίλια εννιακόσια  είκοσι, υπήρχε το  γνωστό και πολύ αγαπητό  στους κατοίκους  της χώρας σύστημα των δυό  « κομμάτων »  στη διακυβέρνηση της  χώρας. Εβαλα τα  κόμματα σε παρένθεση, επειδή  δεν ήσαν καθόλου κόμματα, ήσαν οι δυό αρχηγοί, που ήσαν με έναν κομματικό σχηματισμό χωρίς κανέναν ιδεολογικό προσανατολισμό, αντίθετα  από την  υπόλοιπη Ευρωπη, όπου  υπήρχε καθαρή  ιδεολογία στα κόμματα που βρισκόντουσαν είτε στην εξουσία, είτε στην αντιπολίτευση. Εδώ, το υποτιθέμενο « κόμμα », υπήρχε - χωρίς κανένα ιδεολογικό βάθρο, όσο ζούσε ο αρχηγός, ο πρωθυπουργός. Το ίδιο και στο  « κόμμα » που ανήκε στην αντιπολίτευση.

Από τη δεκαετία του χίλια  εννιακόσια είκοσι και ύστερα, τα κόμματα πήραν και ιδεολογικό  υπόβαθρο. Ηταν  το κόμμα  των Φιλελευθέρων – αντίγραφο  του βρετανικού   L i b e r a l   p a r t y, και το  Λαϊκό κόμμα, αντίγραφο  κι αυτό  του επίσης  βρεττανικού   C o n s e r v a t y  p a r t y. Αλλά το κύριο  χαρακτηριστικό και  των δύο αυτών κομμάτων, παρέμεινε σε ένα ορισμένο επίπεδο το ίδιο : Ο τρομερός φανατισμός  που υπήρχε ανάμεσα στους οπαδούς των παλιών χωρίς ιδεολογία  κομμάτων, που έφτασε  μέχρι τις μέρες μας, με  τα γνωστά και αποτρόπαια από πολιτική άποψη, χωριστά καφενεία, μοναδικό φαινόμενο στην παγκόσμια – έτσι νομίζω – πολιτική.

Αν είχαν έστω και  μιά ευκαιρία να  μετάσχουν περισσότερα  του ενός κόμματα στην ίδια κυβέρνηση, ίσως κάτι καλό να προέκυπτε στη συνεχεια, αλλοιώς θα έβλεπαν οι οπαδοί του ενός κόμματος τους  αντιπάλους τους. Ένα τρίτο  μάλιστα μικρό κόμμα  σε συγκυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας, θα πήγαινε  την πολιτική ζωή της χώρας σε άλλα επίπεδα. Και προπαντός,  στη σημερινή εποχή θα εμπόδιζε τελείως τα άνομα παιχνίδια που βλέπουμε σήμερα. Αλλά τέτοια περίπτωση, δεν υπήρξε ποτέ.

Μανία και αυτή, με το ισχύον εκλογικό συστημα, που αφαιρεί από το δεύτερο κόμμα, μεγάλο ποσοστό από τις έδρες που κερδίζει στις εκλογές, για να τις προσθέσει με το έτσι θέλω και χωρίς να ερωτηθούν οι ψηφοφόροι, στο πρώτο κόμμα στις εκλογές ! Κλοπή ψήφων και εδρών λέγεται αυτή, στην οποία συμφωνούν και τα δύο κόμματα, για να έχουν μία  « ισχυρή » μονοκομματική κυβέρνηση, που κάμνει ότι της  καπνίσει. Με την προπτική να  έλθει το άλλο κόμμα στις επόμενες  εκλογές, και να κάνει  ακριβώς τα ίδια πράγματα. Νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος λέγεται αυτή, και δεν ντρέπονται καθόλου αυτοί που την κάμνουν, οι Ελληνες πολιτικοί.

Μπορεί να γίνει αυτή  η μεταβολή των πραγμάτων  κάποια μέρα, και να αλλάξει το κάθεστώς της  μονοκρατορίας του ενός  κόμματος, που  διαφεντεύει τον τόπο για μιά ή δυό τετραετίες, ενώ οι αντίπαλοί της κυβέρνησης  αυτής, περιμένουν  να έλθει η δική  τους η σειρά, για να πάρουν αυτοί το σύστημα στα χέρια τους, και να διαγράψουν τον ίδιο φαύλο κύκλο που έκανε και η προηγούμενη κυβέρνηση ;

Ας κοιτάξουν λίγο προς την Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Γερμανία και άλλες χώρες, που αποφεύγουν αυτού  του είδους τις  καλπονοθείες. Και  ας αφήσουν να  αναπτυχθούν και δυό τρία άλλα κόμματα, που θα μπορούν να μετέχουν σε μιά  κυβέρνηση, και να  μην αφήνουν τους υπουργούς  του ενός  και μοναδικού  κόμματος, να  κυβερνούν, να  ψηφίζουν νόμους  κατά το συμφέρον τους. Να μάθουν κι αυτοί από τους  άλλους Ευρωπαίους, ότι η  νομή της εξουσίας, μπορεί να διανεμηθεί σε περισσότερα πολιτικά κόμματα, που θα μπορούν να εκφράσουν καλύτερα τη θέλήση του λαού που ψηφίζει.

Τέτοια κόμματα, μικρότερα  ασφαλώς, θα μπορούσαν  να σπάσουν τη μονοκρατορία την κομματική, σε μιά  κυβέρνηση που θέλει  τη μεγαλύτερη δυνατή  αντιπροσώπευση του λαού. Και βεβαίως να κόψει  τις άτιμες τις  « μίζες » και τις υπόλοιπες  μπαγαποντιές, που δηλητηριάζουν  το πολιτικό σύστημα της χώρας.