Μ Ε Τ Α Κ Ι Ν Ε Ι Κ Α Ι Β Ο Υ Ν Α
Η κυρία είναι νεαρή, αυτό φαίνεται απ΄την πρώτη ματιά. Να την κάνεις κάπου ανάμεσα στα τριανταδύο και τριανταπέντε ; Μάλλον κάπου εκεί βρίσκονται τα χρόνια της, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, ότι οι γυναίκες δεν έχουν ηλικία. Είναι και ομορφούλα και λίαν συμπαθητική, και καθώς είναι καθισμένη στον καναπέ απέναντι από την κάμερα της τηλεόρασης, έχει κοντά της δυό παιδιά., Το ένα είναι κάπου δεκατεσσάρων χρόνων περίπου, ένα αγόρι, το άλλο λίγο πιό κάτω από τα εννιά, ένα κοριτσάκι. Εχει ακόμα ένα παιδί, ένα ακόμα κορίτσι, που είναι δίδυμο με το μικρό που είναι δίπλα της, αλλά απουσιάζει από την εικόνα, κάπου αλλού θα βρίσκεται.
Η κυρία απαντά στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου που της παίρνει συνέντευξη. Και λέει ότι έδωσε εξετάσεις εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο και μπήκε και με εξαιρετική σειρά επιτυχίας -τέταρτη παρακαλώ - στη φιλοσοφική σχολή για να γίνει φιλόλογος. Ακούγεται παράδοξο, έτσι δεν είναι ; Οχι για την ηλικία της, ( και άλλοι κάποιας ηλικίας δίνουν εξετάσεις για να μπούν σε ανώτατες σχολες σε αρκετά μεγάλη ηλικία ), αλλά για την τόλμη που είχε μιά γυναίκα που έχει τρία παιδιά, να πάει σε εξετάσεις και να περάσει με μιά πολύ καλή σειρά. Ε, λοιπόν, δεν είναι καθόλου συνηθισμένο αυτό το πράγμα, και για την ακρίβεια, δεν έχω ξανακούσει κάτι παρόμοιο.
Σε μιά εποχή και σε μιά ηλικία που οι γυναίκες τρέχουν ολημερίς στα μαγαζιά μόδας για να δούν και να αγοράσουν ότι τους αρέσει, να το φορέσουν και να παρελάσουν περήφανα μπροστά στα μάτια του κόσμου ( και ειδικά των αντρών ), το να δείς μιά γυναίκα με τρία μικρά παιδιά να μπαίνει στο πανεπιστήμιο και να θέλει να πάρει το δίπλωμα που τόσο θα λαχταρούσε από τα μικρά της χρόνια, είναι κάτι το συναρπαστικό. Ετσι δεν είναι ; Και δείχνει το τί μπορεί να κάνει ο κάθε άνθρωπος που διαθέτει θέληση και επιμονή σε μιά επιδίωξή του. Να φέρει τα πάνω κάτω για να πετύχει αυτό που έβαλε σαν σκοπό.
Πριν βγούνε τα οριστικά αποτελέσματα της εξέτασης, είχε προηγηθεί η ανακοίνωση των βαθμών που είχαν πάρει - όπως γίνεται συνήθως - οι υποψήφιοι που είχαν δώσει εξετάσεις. Και τότε, ο γιός της ο δεκατετράχρονος, ρώτησε τη μητέρα του τί βαθμούς είχε πάρει. Κι όταν αυτή του είπε ότι είχε βαθμολογηθεί σε κάποιο μάθημα με δεκαεννιά και επτά δέκατα, για να την πειράξει της έβαλε πάγο. « Καλέ μαμμά, τί περιμένεις μ΄αυτό το βαθμό ; Επρεπε να πάρεις το είκοσι, αυτό έπρεπε να είχες στη βαθμολογία σου . Κρίμα, δεν τα κατάφερες ».
Ωραία, πολύ ωραία. Πέτυχε η εξαιρετική αυτή κυρία και μπήκε στο πανεπιστήμιο. Παρά το ότι έχει τρία παιδιά - πράγμα μάλλον σπάνιο στην εποχη αυτή - και τώρα πρέπει να παρακολουθήσει τα μαθήματα της σχολής της, να δίνει εξετάσεις για να « περνά » το κάθε μάθημα, να φτάσει στο πτυχίο της σχολής και να αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο σαν επιστήμονας. Και να ζητήσει να βρεί εργασία, πράγμα που βέβαια θα γίνει λόγω στης οικογενειακής της καταστασης..
Αλλά μπαίνει τώρα το ερώτημα. Πώς στο καλό θα μπορεί να παρακολουθεί τις παραδόσεις των μαθημάτων στη σχολή της, έχοντας αυτές τις οικογενειακές δυσκολίες ; Εδώ και χωρίς τις δυσκολίες αυτές, δεν καταφέρνουν πολλοί να παρακολουθούν τα μαθήματα, πότε λόγω απεργιών, πότε λόγω καταλήψεων, πότε εξ αιτίας άλλων λόγων. Και πώς θα τα κατάφέρει η ερίτιμος αυτή κυρία ; Λοιπόν, η λύση βρέθηκε, δεν θα παρακολουθεί καθόλου τα μαθήματα, δόθηκε ειδική άδεια από τη σχολή της να διαβάζει στο σπίτι με τη συντροφιά των παιδιών της και να πηγαίνει μόνο να δίνει εξετάσεις. Κι αυτό βέβαια έγινε λόγω της εξαιρετικής της περίπτωσης.
Θα περάσουν τα τέσσερα χρόνια των κατ΄οίκον σπουδών αυτών, και μίαν ωραίαν πρωϊαν θα παρουσιαστεί στο πανεπιστήμιο για να δώσει το νενομισμένο όρκο και να παραλάβει το πτυχίο της. Με το οποίο πτυχίο ανά χείρας, θα ζητήσει να διοριστεί σε κάποιο σχολείο της περιοχής της, δεν γίνεται να πάει κάπου μακρυά και να αφήσει έρημα και μόνα - με τον πατέρα τους βέβαια - τα παιδιά της. Και θα αρχίσει την καρριέρα της κάπως καθυστερημένα, θα συμπληρώσει κάποια χρόνια στην υπηρεσία, και θα αποσυρθεί κατόπιν με μιά ανάλογη σύνταξη, έτσι τα φαντάζομαι τα πράγματα. Της εύχομαι λοιπόν κάθε επιτυχία στο έργο αυτό που θα αναλάβει, και που είμαι βέβαιας ότι θα το φέρει σε αίσιο πέρας.
Λοιπόν, η περίπτωση αυτή ενός ας το πούμε περασμένης ηλικίας ατόμου να θέλει να σπουδάσει, δεν είναι καθόλου, μά καθόλου συχνή, αλλά αν και σπάνια κάπως, θα την ακούσετε από καιρό σε καιρό να εμφανίζεται. Πριν από πολλά, ως και είκοσι χρόνια, παρουσιάστηκε σε ένα δημοτικό σχολείο της Ιταλίας ένας άντρας κάπου ογδόντα χρόνων, και ζήτησε να παρακολουθήσει τα μαθήματα της έκτης τάξης. Δήλωσε στους έκπληκτους δασκάλους, ότι είχε πάει μέχρι την πέμπτη τάξη όταν ήταν παιδί και για κάποιους λόγους αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο. Όμως πάντα του έμενε η προσμονή να βγάλει το δημοτικό, μέχρις εκεί έφταναν οι φιλοδοξίες του αλλά που του ήσαν αληθινό μαράζι. Αλλά δεν εύρισκε τον καιρό να πραγματοποιήσει αυτό του το όνειρο.
Τώρα όμως είχε την ευκαιρία που ζητούσε τόσο πολύ καιρο. Και αποφάσισε σ΄αυτή την ηλίκία να συνεχίσει και να πάει στην έκτη και τελευταία τάξη, και να πάρει το απολυτήριο του δημοτικού. Καταπληκτικό, έτσι δεν είναι ; Και βέβαια, ο διευθυντής του σχολείου τον έβαλε στην τάξη για να παρακολουθησει τα μαθήματα. Κάθησε ο άνθρωπος σε ένα θρανίο υπό τα έκπληκτα μάτια των μικρούληδων συμμαθητών του, και συνέχισε τις σπουδές του. Στο τέλος της χρονιάς, έδωσε τις απολυτήριες εξετάσεις του, πέτυχε σ΄αυτές και πήρε το απολυτήριο του δημοτικού που τόσο πολύ το ποθούσε. Ε, λοιπόν, ύστερα απ΄αυτό, ο πρόεδρος της ιταλικής δημοκρατίας, του απένειμε το μεγαλύτερο παράσημο που έχει το ιταλικό κράτος. Για την φοβερή εμμονή ενός γηρασμένου ανθρώπου να φτάσει σε έναν σκοπό που είχε τάξει στον εαυτό του.
Θα αφήσουμε τώρα το κατόρθωμα του ανθρώπου αυτού, και θα έλθουμε στα δικά μας. Κι όταν λέω στα δικά μας, εννοώ κάτι που έγινε στην πόλη μας πριν από κάμποσα - δεν λέω πόσα - χρόνια. Επρόκειτο για μιά νεαρή τότε, μόλις στα είκοσιδυό με εικοσιτέσσερα χρόνια της, που έκανε κάτι που δύσκολα, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να ξαναγίνει. Η κοπέλλα αυτή είχε παντρευτεί πριν πάρει το πτυχίο της από τη νομική σχολή, που συνήθως το παίρνουν στα εικοσιδύο τους χρόνια με την τετραετή φοίτηση στη σχολή. Καθως όμως παντρεύτηκε πριν από το πτυχίο, αναγκάστηκε να σταματήσει τις πτυχιακές εξετάσεις της, που μάλλον δεν τις είχε αρχίσει καθόλου.
Τον επόμενο χρόνο, ήλθε στον κόσμο ένα παιδί στην καινούργια οικογένεια. Η νεαρή μαμά, είχε τώρα να τα βγάλει πέρα χωρίς καμμιά βοήθεια με την ανατροφή του παιδιου αυτού. Αλλά είχε αρχίσει να ετοιμάζεται για τις επί πτυχίω εξετάσεις της. Διάβαζε τη νύχτα μετά από τα μεσάνυχτα, και έλεγε ότι και μ΄αυτό τον τρόπο θα τα κατάφερνε να πάρει το πτυχίο της. Αλλά λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Που εν προκειμένω ήσαν δυό ακόμα παιδιά - δίδυμα αυτά - που προστέθηκαν στο πρώτο, έναν περίπου χρόνο μετά. Τώρα είχε να τα βγάλει πέρα με τρία παιδιά, που στην πραγματικότητα ήσαν σαν τρίδυμα με την ασήμαντη διαφορά της ηλικίας που είχαν.
Τα παράτησε άραγε τα σχέδια για το πτυχίο της νομικής ( που ειρήσθω εν παρόδω είναι το πιό δύσκολο από όλα τα πανεπιστημιακά πτυχία απ΄όσο γνωρίζω ) ; Κάθε άλλο. Και με τα τρία αυτά μικρά, βρέφη και τα τρία στην πραγματικότητα, και με ελάχιστη εξωτερική βοήθεια, συνέχισε τη μελέτη τις μεταμεσονύχτιες ώρες. Και από καιρού εις καιρόν, πηγαινε και έδινε κάποιο μάθημα. Αποτέλεσμα : Να πάρει το πτυχίο σε σχετικά σύντομο διάστημα, αν λάβουμε υπ΄όψιν τις τεράστιες υποχρεώσεις που είχε. Πόσοι θα μπορούσαν να το καταφέρουν αυτό ; Ισως κάποιοι ελάχιστοι, δεν είναι για πολλούς μιά τέτοια ιστορία.
Η υπόθεση δεν σταμάτησε όμως εκεί. Αμέσως μετά, και ενώ τα παιδιά ήσαν ακόμα πολύ μικρά, δυό τριών χρόνων, αποφάσισε να κάνει τη γνωστή « άσκηση παρά δικηγόρω », που κρατά νομίζω ενάμισυ ή δυό χρόνια, και ύστερα απ΄αυτό να πάει να δώσει καινούργιες εξετάσεις για να πάρει και την άδεια άσκησης του δικηγορικού επαγγέλματος ( ή λειτουργήματος αν προτιμάτε ). Και μπόρεσε κι αυτό να το κάνει με όλες αυτές τις μεγάλες δυσκολίες, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται αυτό το πράγμα.
Ολη αυτή την ιστορία την παρακολούθησα από την αρχή κι από κοντά, είμαι σε θέση να βεβαιώσω όλα αυτά με πλήρη γνώση των καταστάσεων. Αν μου την έλεγε κάποιος άλλος αυτή την ιστορία, θα θεωρούσα ότι μου αφηγείται φανταστικές ιστορίες, έτσι για να με εντυπωσιάσει. Τα είδα όμως από μόνος μου, είμαι αψευδής μάρτυρας - αυτήκοος και αυτόπτης - των όσων γεγονότων έλαβαν χώραν. Το δηλώνω εν γνώσει των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, όπως έλεγαν κάποτε οι υπεύθυνες δηλώσεις που υποβαλλόντουσαν προς κρατικές αρχές.
To συμπέρασμα που μπορεί εύλογα να βγεί από τις τρεις αυτές μικρές αλλά πολύ διδακτικές ιστοριούλες - που όμοιές τους μπορείς να βρείς και άλλες αν ψάξεις - είναι ότι ένα πράγμα έχει τη μεγαλύτερη αξία σε κάτι πολύ δύσκολο που ξεκινάς να κάνεις. Κι αυτό είναι η θέληση, η πίστη ότι θα τα καταφέρεις οπωσδήποτε σ΄αυτό που επιχειρείς. Δεν μας το είπε κάποιος πριν από δυό χιλιάδες χρόνια ; Ότι η πίστη - που εδώ ταυτίζεται με τη θέληση - με-τακινεί και βουνά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου