Φ Ι Λ Ι Π Π Ε, Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ Ε Ι !

      Φ   Ι   Λ   Ι   Π   Π   Ε ,    Α   Ν   Θ   Ρ   Ω   Π   Ο  Σ      Ε   Ι      !

Οι δημοτικές εκλογές έχουν γίνει πριν από λίγες  βδομάδες, και στην κωμόπολη που είναι έδρα δήμου, που  έχει στη δύναμη  του - σύμφωνα  με το σχέδιο  Καποδίστριας - και μερικούς ακόμα οικισμούς, έχουν  εκλεγεί οι δημοτικοί σύμβουλοι που θα εκλέξουν τον καινούργιο δήμαρχο. Ο παλιός  δεν μπορεσε να  εκλεγεί αυτή τη  φορά, δεν είχε κάνει τα έργα που είχε υποσχεθεί στις προηγούμενες εκλογές κι έτσι  « έφαγε μαύρο » κατά τη λαϊκή έκφραση. Τώρα θα είναι ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης, έτσι είναι αυτή η άτιμη κοινωνία, τη μιά φορά σε ανεβάζει και την άλλη σε κατεβάζει.

Λοιπόν, έχουν εκλεγεί οι καινούργιοι δημοτικοί σύμβουλοι, και  τώρα θα συνεδριάσει για πρώτη φορά το νέο δημοτικό συμβούλιο, για να προβεί  στην εκλογή του νέου δημάρχου, των αντιδημάρχων και των λοιπών μελών που θα έχουν τα υπόλοιπα  « πόστα », γραμματέων, Φαρισαίων και λοιπών. Και ιδού, εκλέγεται ο  καινούργιος δήμαρχος, αυτός  που θα διαφεντέψει την κωμόπολη μετά  των υπολοίπων οικισμών  της στα επόμενα τέσσερα χρόνια, κι αν επανεκλεγεί, θα έχει και συνέχεια.

Ο νέος δήμαρχος, είναι και  πραγματικά νέος στην ηλικία. Βέβαια, γνώριζε απ΄τα πριν ότι αυτόν θα εκλέξουν οι νέοι σύμβουλοι  για δήμαρχο, αυτός ήταν ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου που πλειοψήφισε, αυτός  οδήγησε και τους άλλους στην περηφανή νίκη τους επί των μισητών αντιπάλων τους, που είχαν οδηγήσει τον δήμο σε μεγάλη κατάπτωση τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Αλλά όλα έχουν ένα τέλος, σειρά των  άξιων καινούργιων δημοτικών αρχόντων να αναστηλώσουν το γόητρο του δήμου, να δημιουργήσουν μιά νέα τάξη πραγμάτων. ( Οι « νέες τάξεις πραγμάτων », δεν υπάρχουν  μόνο σε παγκόσμιο  επίπεδο, υπάρχουν  ακόμα και σε επίπεδο μικρών συλλόγων, πολιτιστικών, αθλητικών και άλλων ).

Λοιπόν, ο νέος δήμαρχος πλέει  μέσα σε πελάγη ευδαιμονίας. Δεν είναι και μικρό πράγμα να εκλεγείς  δήμαρχος, έτσι δεν είναι ; Χιλιάδες είναι  οι ψηφοφόροι που  μετά ώριμον - ή και ανώριμον - σκέψιν, έρριξαν στην κάλπη το ψηφοδέλτιο με το όνομά του στην πρώτη θέση του στενόμακρου αυτού  χαρτιού που σου δίνει την εξουσία ή σε κατεβάζει απ΄αυτήν. Οι πιό πολλοί απ΄αυτούς ψήφισαν  αυτόν, ξέροντας βέβαια  ότι ο υποψήφιος αυτός  θα είναι ο σωτήρας του δήμου αυτού, ο Μεσσίας που θα φέρει την ευμάρεια στην  περιοχή είναι αυτός ο νέος ανθρωπος. Κι αυτός ο καινούργιος εκλεκτός του λαού, αυτή τη  στιγμή - και ίσως όσο θα κρατήσει η  « βασιλεία » του - αισθάνεται  και θα συνεχίσει  να αισθάνεται, ότι  είναι το κέντρο του σύμπαντος, ότι γύρω απ΄αυτόν περιστρέφονται σε μιά αέναο κίνηση, οι πλανήτες, οι ήλιοι και οι γαλαξίες. Το πράγμα είναι πολύ απλό : Ο άνθρωπος έχει - όπως λέει και ο λαός - καβαλλήσει  το καλάμι, αυτό είναι όλο.

Τώρα θα αφήσουμε τον νέο δήμαρχο να επαναπαύεται στις - προσωρινές δυστυχώς - δάφνες του, και θα πάμε  δυό χιλιάδες εκατό  χρόνια πίσω. Θα πάμε στην εποχή ενός από τους μεγαλύτερους και  πιό φιλόδοξους ανθρώπους που έχει να  μας παρουσιάσει η  ιστορία. Οχι, δεν πρόκειται εδώ για δήμαρχο, αλλά  για έναν  πλανητάρχη, έναν  αληθινό  πλανητάρχη, όχι σαν μερικούς σύγχρονους « γιαλαντζή » πλανητάρχες, που εκτελούν αδιαμαρτύρητα όσα τους παραγγέλλουν οι συνήθεις  « γνωστοί άγνωστοι » γίγαντες του πλούτου.

Βρισκόμαστε στη Ρώμη, τον τελευταίο πριν το Χριστό αιώνα, σε μιά εποχή μεγάλων ανακατατάξεων και αναταραχών  στην υπό ίδρυση  μεγάλη Ρωμαϊκή  αυτοκρατορία. Ο άνθρωπος που δεσπόζει επί τέσσερις περίπου δεκαετίες στο προσκήνιο, είναι ο Ιούλιος Καίσαρας, που η φιλοδοξία και ίσως και η ματαιοδοξία του - αυτά τα δύο πηγαίνουν συχνά μαζύ - είναι στον ύψιστο βαθμό. Ο  ίδιος  πιστεύει  ή  τουλάχιστον  δηλώνει, ότι  είναι απόγονος  του Ιούλου, και μέσω αυτού απόγονος του Αινεία, και συνεπώς και της Αφροδίτης. ( Τώρα, πώς γίνεται να είναι κανείς απόγονος μιάς τόσο  όμορφης θεάς, δεν μπορώ  να το καταλάβω, αν τουλάχιστον ο Ιούλιος ήταν  υπόδειγμα  ανδρικού κάλλους, κάτι  σαν τους  αρχαίους  εκείνους Κούρους που βλέπουμε στα μουσεία, ίσως θα μπορούσε να σταθεί κάπως ο ισχυρισμός του αυτός ).

Αλλά δεν πρέπει να  μακρυγορήσουμε πάνω στο βίο και την πολιτεία του Ιούλιου, παρ΄όλο που το συνηθίζουμε αυτό, είναι τόσο πολλά τα γεγονότα που σημειώθηκαν την εποχή εκείνη, που δεν επιτρέπουν  λεπτομερή αναφορά τους  που άλλωστε δεν θα ειχε και τόση αξία. Εν τάχει μπορεί να αναφερθεί, ότι σιγά σιγά και με ύπουλο και υποχθόνιο τρόπο, αυτός ο άνθρωπος - που είχε εξαιρετικές και σπανιώτατες  πολιτικές και στρατιωτικές  ικανότητες, πρέπει να λέμε και του στραβού το δίκηο - κατάφερε να  συγκεντρώσει τόσο πολλές εξουσίες στη δημοκρατική τότε Ρώμη, ώστε κάποια εποχή, θεώρησε ότι θα ήταν καλό γι αυτόν να στεφθεί βασιλιάς ή αυτοκράτορας.

Ο άνθρωπος είχε πετύχει  πολλές νίκες, είχε εξουδετερώσει και εξοντώσει τους εσωτερικούς εχθρούς του -κυρίως τον Πομπήϊο - τα είχε φτιάξει και  με την Κλεοπάτρα, είχε γίνει πολύ δημοφιλής -αλλά  και μισητός από εκείνους  που έβλεπαν τις φιλοδοξίες του - και γενικώς ειπείν, είχε καβαλλήσει για τα γερά το καλάμι.

Φεβρουάριος του 44 π.Χ. Ο Ιούλιοςς θέλει να του προσφέρουν το βασιλικό στέμμα, κάμνει όμως ότι δεν το θέλει. Βάζει όμως  να του το φορέσουν  στο κεφάλι, δηλαδή τραβάτε με, κι ας κλαίω. Το πράγμα έχει γίνει εντελώς  φανερό, και  κάποιοι  « φίλοι » του, κι ανάμεσα σ΄ αυτούς  κι ο  προστατευόμενός  του ο Βρούτος, αποφασίζουν  να τον βγάλουν  απ΄ τη μέση, η Ρώμη δεν θέλει και δεν χρειάζεται βασιλιά ή  αυτοκράτορα, καλά είναι με τη δημοκρατία της, τί του ήλθε  του μασκαρά να θέλει  να γίνει βασιλιάς  στα καλά καθούμενα ; Ετσι, στις 15 του Μαρτίου, πέφτουν επάνω του στη σύγκλητο και τον σκοτώνουν. Και ενώ τον χτυπούν, ο Καίσαρας βλέπει ανάμεσά  τους και τον Βρούτο, και  τότε λέει τη γνωστή  φράση : « Και σύ, τέκνον Βρούτε ; ». Ηθελε το βασίλειο, αυτοί όμως προτίμησαν να τον κατεβάσουν απ΄το καλάμι. Τα παρακάτω τα  παραλείπω, τα ξέρετε  βέβαια όλα, τις μάχες  στις Σάρδεις και στους Φιλίππους, τη συμπλοκή των  « επιγόνων » του  Καίσαρα, του Οκτάβιου  και του Αντώνη που πήγε και τα έμπλεξε ο βλάκας  με την Κλεοπάτρα και έφαγε  το κεφάλι του, και την ανακήρυξη της Ρώμης σε αυτοκρατορία, αυτό  δηλαδή που ήθελαν να αποφύγουν  οι συνομώτες που δολοφόνησαν τον Ιούλιο Καίσαρα.

Πέρασαν κάπου χίλια οκτακόσια χρόνια και κάτι ψιλά. Ενα νησιώτης απ΄την Κορσική, ένας τύπος που  ήταν Ελληνικής και μάλιστα Ποντιακής καταγωγής - αυτό είναι σχεδόν σίγουρο, το έχω μελετήσει καλά  το θέμα - είχε βάλει μεγάλες  ιδέες στο κεφάλι του  την εποχή της Γαλλικής επανάστασης. Ηθελε να  γίνει μεγάλος, όσο πιό  μεγάλος μπορούσε. Και έγινε μέσα σε μόλις επτά - οκτώ χρόνια, τέλη του  δέκατου όγδοου  και αρχές του δέκατου ένατου αιώνα. Εγινε το φόβητρο όλης της Ευρώπης, νικούσε  τους πάντες και τα  πάντα επί χρόνια, και έγινε και  αυτοκράτορας  της Γαλλίας  το 1805. Καταλαβαίνει  ο καθένας, ότι  ο συμπατριώτης μας αυτός, ο  Ναπολέοντας Βοναπάρτης - που πρόγονός του ήταν ένας Καλόμερος απ΄την Τραπεζούντα - είχε καβαλλήσει για τα καλά το καλάμι.

Αλλά το καλάμι όπως ξέρουμε είναι πολύ λεπτό και σπάζει ή στραβώνει πολύ εύκολα. Και ήλθε η εποχή που στράβωσε. Ηταν αρχή  του καλοκαιριού  του 1812, και ο Πόντιος - που είχε πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ - ξεκίνησε εκστρατεία εναντίον της Ρωσίας. Ρε σύ, πού πηγαίνεις, δεν ξέρεις πόσο μεγάλη, πόσο τεράστια είναι  η Ρωσία, και τί σόϊ χειμώνα κάνει  εκεί ; Δεν το ξέρεις, αλλά πού θα πάει, θα το μάθεις και μάλιστα πολύ σύντομα.         

Ο συμπατριώτης μας τα πήγε στην αρχή αρκετά καλά. Αλλά το λαϊκό ρητό λέει : « Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό ». Και τον ξύρισαν πράγματι στο τέλος. Οταν μπήκε στη Μόσχα, τη βρήκε καμμένη, οι άτιμοι οι Ρώσοι της  είχαν βάλει φωτιά πριν την εγκαταλείψουν, τέτοια τομάρια είναι αυτοί  οι Σλάβοι. Και τι  να κάνει μέσα  σε μιά καμμένη πόλη, που δεν έχει τίποτε φαγώσιμο για το στρατό, κι ο χειμώνας είναι πολύ βαρύς, ρε σεις, θυμόσαστε ποτέ τέτοιο χειμώνα στη  Γαλλία ; Και τα παρατάνε  όλα σύξυλα και παίρνουν  το δρόμο του γυρισμού, κι όταν φτάνουν  εκεί απ΄ όπου είχαν  ξεκινήσει, βλέπουν ότι έχουν μείνει κάτι λίγοι, οι πολλοί έχουν  αφήσει τα  κοκκαλάκια τους  ανάμεσα στη  Μόσχα και στα  σύνορα. Αρπάζουν που λες την ευκαιρία  οι Ευρωπαίοι που τον έτρεμαν  πρωτύτερα, και τον  κάνουν με τα κρεμμυδάκια.

Πάει εξορία στο νησί Έλμπα - που είναι  κολλητό στην  Ιταλία - και μετά  από δυό χρόνια και κάτι, το σκάει, πηγαίνει πάλι στη Γαλλία, οι Γάλλοι είναι μάλον χαζοί, τον  δέχονται ξανά σαν αυτοκράτορα, μαζεύει ξανά  στρατά μεγάλα, ξεκινά για  το Βέλγιο κι εκεί τον περιμένουν ο Μπλύχερ κι ο  Ουέλλιγκτον. Στις 18 του Ιουνίου του 1815, γίνεται μεγάλη μάχη στο Βατερλώ, και τον νικούν ξανά οι αντίπαλοί του. Και το καλάμι σπάει οριστικά και αμετάκλητα. Αυτή τη φορά δεν τον εξορίζουν σε κάποιο  κοντινό νησί, δεν  πιάνονται κορόϊδα δεύτερη φορά, τον πάνε στη  μέση του Ατλαντικού, πολύ μακρυά απ΄τον κόσμο, κάπου μισή ώρα με το τηλέφωνο. Και εκεί θα τον δηλητηριάσει  με αρσενικό ένας  « κολλητός » του, που όμως είχε γίνει πράχτορας του χοντρού, του Λουδοβίκου του δέκατου όγδοου, που έτρεμε μήπως και το σκάσει κι από εκεί και ξανάρθει στη Γαλλία και τον βγάλει απ΄το θρόνο.

Να συνεχίσουμε με πρόσωπα που έπαιξαν - ή νομίζουν ότι έπαιξαν -ρόλο στην ιστορία της ανθρωπότητας, ή να τους παρατήσουμε και να ασχοληθούμε με απλούς ανθρώπους ; Ας συνεχίσουμε με καναδυό απ΄αυτούς τους  « ηγέτες » των εθνών, ας τους κάνουμε το χατήρι, κι αυτούς μάνα  τους γέννησε. Λοιπόν, ήταν μιά  φορά κι έναν  καιρό - κι αυτός  ο καιρός δεν ήταν μακρινός, μάλιστα ήταν πολύ κοντινός - ήταν λοιπόν ένας άνθρωπος από την Αυστρία, που όταν ήταν νεαρός, νόμιζε ότι  ήταν σπουδαίος  ζωγράφος. Πήγε λοιπόν να δώσει εξετάσεις στη σχολή καλών τεχνών στη Βιέννη, και εκεί τον απέρριψαν, δεν κάνεις για ζωγράφος του είπαν, παράτα τη ζωγραφική και κοίταξε να ασχοληθείς με τίποτε άλλο.

Απογοητεύθηκε πολύ ο νεαρός. Ακούς εκεί να μου πουν ότι  δεν είμαι μεγάλος - ούτε και μικρός - ζωγράφος ; Εγώ όμως  νομίζω ότι είμαι  μεγαλοφυϊα, να το έχετε υπ΄ όψιν σας. Αλλά δεν πρόλαβε να ζωγραφίσει τα μεγάλα έργα τέχνης που θα άφηναν εποχή, άρχισε παγκόσμιος πόλεμος, πήγε και  κατατάχθηκε στο γερμανικό στρατό, έπαθε πολλά και διάφορα στον πόλεμο, τραυματίστηκε και  απογοητεύτηκε τρομερά. Θα σας εκδικηθώ άτιμοι που ξεφτελίσατε τη Γερμανία, την πατρίδα  μου. ( Δεν ήταν  η πατρίδα του, αλλά  όπως ξέρουμε, είσαι ότι πιστεύεις, αν πιστεύεις ότι είσαι Γιαπωνέζος, τότε είσαι απ΄την Ιαπωνία, έτσι δεν είναι ; )

Μέσα σε πολύ λίγα χρόνια, έγινε  μέγας και πολύς, όλοι  τον έτρεμαν στην Ευρώπη, πολύ περισσότερο απ΄ότι έτρεμαν τον συμπατριώτη μας πριν από εκατό τριάντα χρόνια. Και τότε ο άνθρωπος καβάλλησε κι αυτός το καλάμι, τέτοιος που ήταν, εύκολα θα το καβαλλούσε. Και ο άνθρωπος απ΄ την Αυστρία που πίστευε ότι ήταν Γερμανός, έκανε ότι κάμνει ένας που καβαλλάει καλάμια : Παλαβομάρες. Αποτέλεσμα  ήταν να φάει λάχανο εβδομήντα εκατομμύρια ανθρώπους αυτός ο Αδόλφος, και στο  τέλος να φάει και το  δικό του κεφάλι. Καλύτερα να γινόταν ζωγράφος, έστω  και αποτυχημένος, τι κατάλαβε με τα ρεζιλίκια που έκανε όταν ήταν καβαλλημένος πάνω στο εύθραστο καλάμι του ;

Ιδια περίπου εποχή, και  ένας άλλος νεαρός απ΄ τη Γεωργία - την ξέρετε αυτή τη χώρα, έχουμε και στην πόλη  μας κάμποσους  Γεωργιανούς - που  ήταν γυιός ενός  φτωχού ανθρώπου απ΄την  επαρχία, στάλθηκε απ΄τον πατέρα του τον Βησσαρίωνα Τζουγκασβίλι, να πάει σε Θεολογικό Σεμινάριο  στην Τυφλίδα και να  γίνει κληρικός, ίσως  και επίσκοπος, γιατί όχι ; Σάμπως οι κληρικοί  έχουν περισσότερα προσόντα απ΄ αυτόν ; Αλλά  ο νεαρός Ιωσήφ - αυτό ήταν το όνομά του - δεν ήθελε να γίνει κληρικός, δεν του  άρεσε αυτή η  ιδέα. Τα παράτησε λοιπόν και μπλέχτηκε με κάποιους τύπους που είχαν πολύ ενθουσιασμό και μεγάλες ιδέες.

Ο Ιωσήφ αυτός, είχε κάποια μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, είμαι άνθρωπος που θα γίνει μεγάλος και  τρανός - έλεγε μέσα  του - και θα το δείτε. Και το είδαν. Και πολλοί τρόμαξαν όταν κι αυτός κάποια στιγμή  καβάλλησε το  καλάμι, ήταν και  φοβερός στην  όψη, είχε και μιά μουστάκα  μισό τετραγωνικό  χιλιόμετρο. Ο τύπος  αυτός, που τον  φοβόντουσαν  και οι φίλοι του, φοβόταν κι ο ίδιος τους άλλους, παντού έβλεπε συνομωσίες εναντίον του, κι έτσι αποφάσισε μίαν  ωραίαν πρωϊαν - ωραία γι αυτόν, άσχημη  για τους φίλους  του - να τους ξεκάνει όλους. Είστε ρεμάλια και προδότες  όλοι σας, θα πάτε  στο δικαστήριο  και θα ομολογήσετε ότι είστε προδότες, αλλοιώς  θα σας κάνω να μετανοιώσετε που με είχατε φίλο σας, αυτά τους είπε  και αυτά  έκαναν. ( Βέβαια, είχαν  κι ίδιοι  σκυλομετανοιώσει  που τον  είχαν κάποτε φίλο τους, ήταν όμως πολύ αργά ). Πάντως, αυτός πέθανε στο κρεββάτι του, φαίνεται ότι οι καταχθόνιοι αντίπαλοί  του - αν είχε  γλυτώσει κανένας απ΄ αυτούς  που μάλλον δεν  γλύτωσε - δεν κατάφεραν να τον βγάλουν απ΄τη μέση.

Βέβαια, το « καλάμι » δεν το καβαλλάνε μόνο οι πολιτικοί, δηλαδή πρωθυπουργοί, υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές, νομάρχες, δήμαρχοι και λοιποί ασχολούμενοι με τα κοινά.Υπάρχει πλήθος άλλων  περιπτώσεων, στις οποίες  μπορεί κανείς να γίνει  ματαιόδοξος και επηρμένος, να το  « πάρει  επάνω του » μ΄ άλλα λόγια, αρκεί να του απονεμηθεί - έστω και για λόγους κολακείας ή ευγενείας - κάποιο  « χάρισμα » ή ένα επίτευγμα, έστω μηδαμινής αξίας. Αρχίζει τότε να πιστεύει, ότι είναι « κάποιος », δεν είναι ένας κοινός άνθρωπος, είναι ένα προικισμένο άτομο, που  μπορεί να φτάσει  ψηλά, πολύ ψηλά. Σ¨αυτήν την κατάσταση, μπορούν να βρεθούν ίσως όλοι οι άνθρωποι, ή τουλάχιστον μιά πολύ μεγάλη μερίδα από αυτούς, σε οποιονδήποτε που δεν έχει αίσθημα του μέτρου, σε όποιον δεν αναγνωρίζει μέχρι πού φθάνουν οι δυνατότητές του.

Μιά κατηγορία ανθρώπων  που γρήγορα  « καβαλλούν » το  καλάμι, είναι  από παλαιοτάτων χρόνων οι νεόπλουτοι. Επειδή  η κοινή γνώμη  θεωρούσε  τους ανθρώπους  αυτούς κατώτερης μορφωτικής στάθμης - που είναι μάλλον και  το συνηθισμένο - κυκλοφορούσαν στο παρελθόν, και ίσως  κυκλοφορούν και τώρα, πολλά  ανέκδοτα σχετικά  με την  « αγραμματωσύ-νη » τους. Ένα από αυτά  που θυμάμαι απ΄τα παλιά χρόνια : Σε μιά κοσμική συγκέντρωση, διηγείται ζεύγος νεόπλουτων  τις εντυπώσεις του  από ένα ταξείδι  στην Ευρώπη. Ρωτά κάποιος από τους παρόντες : « Μιάς και  περάσατε απ΄την Ιταλία, θα μας πείτε αν έχετε δεί τον Βεζούβιο ; ». « Μα πώς, τον  είδαμε, μάλιστα φαγαμε  μαζύ σε κάποιο εστιατόριο πρώτης κατηγορίας , είναι πρώτης τάξεως κύριος και πολύ συμπαθής », λεει η γυναίκα. Οι παριστάμενοι χαμογελούν κάτω απ΄τα μουστάκια τους ( Οσοι έχουν ). Αλλά ο σύζυγος κάμνει επιτιμητική παρατήρηση στη γυναίκα του : « Μα σου  το έχω ξαναπεί  ότι ο Βεζούβιος  δεν είναι άνθρωπος, είναι ποταμός ».

Οι περισσότερο επιρρεπείς στο « καβάλλημα » του καλαμιού, είναι χωρίς καμμιά αμφιβολία οι λεγόμενοι  « αστέρες » - διεθνώς  « σταρ » - κυρίως  του τραγουδιού  του συρμού, λιγότερο οι άλλης μορφής  αστέρες, όπως λ.χ. οι ηθοποιοί του  κινηματογράφου, της τηλεόρασης, και γενικά κάθε  αναδυόμενο  « ταλέντο » που κάμνει την εμφάνισή του στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Αυτής της επικαιρότητας και της  δημόσιας προβολής, που  τόσο την κυνηγούν οι πάσης φύσεως ματαιόδοξοι. Είναι  μάλιστα  η επιθυμία  αυτοπροβολής τόσο  μεγάλη, ώστε πριν από δυόμιση χιλιάδες χρόνια περίπου - σε καιρούς που έλειπαν  τα γνωστά ΜΜΕ ( Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης ) - κάποιος τύπος ονόματι Ηρόστρατος, θέλοντας να παραμείνει παντοτεινά στην  επικαιρότητα, έκαψε  ένα από τα  επτά  « θαύματα » του  αρχαίου  κόσμου, το ναό της Εφέσιας  Αρτέμιδας. Και όντως  το κατάφερε ο παλιάνθρωπος. Αυτά παθαίνει όποιος βλέπει ένα καλάμι δίπλα του, και σώνει και καλά, θέλει να ανέβει επάνω σ΄ αυτό, όπως βλέπουμε στα παραμύθια τις μάγισσες να καβαλλάνε το σκουπόξυλο και να  απογειώνονται στους αιθέρες.

Για να ξεφύγει από έναν τέτοιο πειρασμό, να μην θεωρήσει τον εαυτό του σε κάποια στιγμή υπεροψίας, σαν θεό, ο βασιλιάς  της Μακεδονία ς Φίλιππος ο  Β΄, ο πατέρας του Αλέξανδρου, έβαζε έναν  στράτιώτη του να  παρουσιάζεται κάθε πρωϊ  μπροστά του, και  να του λεει : « Φίλιππε, άνθρωπος είσαι ! ».Μ΄άλλα  λόγια : « Μην καβαλλάς  το καλάμι Φίλιππε, δεν είσαι θεός ». Δυστυχώς, πολλοί  άνθρωποι  της σημερινής κυρίως  εποχής, το  « παίζουν »  θεοί, και όταν έλθει η προσγείωσή τους στην πραγματικότητα, αυτή είναι εντελώς ανώμαλη.