ΜΗΔΕΝΙ ΔΙΚΗΝ ΔΙΚΑΣΕΙΣ....

              Μ Η Δ Ε Ν Ι     Δ Ι Κ Η Ν     Δ Ι Κ Α Σ Η Σ . . . . . .

       Ακούμε κάποιον να μας αναφέρει ένα περιστατικό ή ένα σκάνδαλο, ή μιά κατηγορία εναντίον κάποιου, και αμέσως βγάζουμε τα συμπεράσματά μας, καταδικάζουμε - συνήθως - τον κατηγορηθέντα  ή - σπανίως - τον  αθωώνουμε. Με ποιό δικαίωμα παίρνουμε αυτές τις αποφάσεις χωρίς να  έχουμε πλήρη  στοιχεία για τα πρόσωπα ή τις υποθέσεις, ποιός μας έβαλε κριτές για να  δικάζουμε όπως  εμείς νομίζουμε, με  όποιο τρόπο  θεωρούμε εμείς κατάλληλο ; Γιατί  θέλουμε πάντα να  κάνουμε το  δικαστή, να  κρίνουμε τους  πάντας και τα πάντα με τα δικά μας μόνο κριτήρια ;

Το να το  « παίζει » κάνείς  δικαστής, είναι μιά αδυναμία που έχει ίσως ο καθένας μας, είμαστε πρώτοι στο να κρίνουμε  τους άλλους, αλλά  δεν θέλουμε  ποτέ να μας  κρίνουν οι άλλοι, δεν έχουν  άλλη δουλειά και ασχολούνται με μάς ; Και ποιός τους έδωσε το δικαίωμα να κρίνουν  εμάς, τους ανώτερους  πάσης υποψίας ; Θα ήταν καλύτερα  να κύτταζαν τη δουλειά τους και να μας άφηναν ήσυχους.

Αλλά δεν φτάνει το ότι  θέλουμε να παριστάνουμε  το δικαστή, είμαστε δικαστές οι οποίοι δικάζουν χωρίς ακροαματική διαδικασία, χωρίς την προσαγωγή στοιχείων, χωρίς κατάθέσεις μαρτύρων, τόσο  της μιάς πλευράς, όσο και της άλλης. Και φυσικά, η ετυμηγορία μας είναι εντελώς χωρίς αξία.

Αυτά δεν αναφέρονται σε υποθέσεις που απασχολούν τα δικαστήρια, είναι καθημερινά πράγματα που συμβαίνουν στον περίγυρό μας, στην  πόλη μας, στη γειτονιά μας, ανάμεσα στους φίλους και στους γνωστούς  μας, αυτούς που τους  « θάβουμε » με το κουτσομπολιό που κάμνουμε - την κοινωνική  λεγόμενη ενημέρωση - και που μ΄ αυτήν δικάζουμε και κατάδικάζουμε όποιον θέλουμε, και αθωώνουμε - κάποτε - όποιον πάλι θέλουμε.

Τη ρήση « Μηδενί δίκην δικάσεις πριν αμφοίν μύθον ακούσεις », δεν την λαμβάνουμε καθόλου υπ΄ όψιν, κι ας την έχει πεί ένας από τους μεγάλους, ο Σοφοκλής. Δε θα πάρεις απόφαση - λέει ο Σοφοκλής -αν δεν ακούσεις την ιστορία που έχει να σου πεί ο καθένας αντίδικος, δεν μπορείς να αποφαίνεσαι για το δίκαιο του ενός ή του άλλου,αν δεν έχεις ακούσει και τους δυό - και φυσικά  και τους μάρτυρες  του καθενός - για να  μπορέσεις να έχεις μιά ολοκληρωμένη κατά το δυνατόν εικόνα των πραγμάτων.

Αυτά δεν τα έχει πεί μονάχα ο Σοφοκλής, τα έχουν πεί και πολλοί άλλοι από αρχαιοτάτων χρόνων. Τα είπανε και οι νομοθέτες  σαν το Σόλωνα τον Αθηναίο, τα είπε και ο Μωϋσής, που τείνουμε  να τον αγνοούμε  επειδή έβαλε  κάποιους νόμους που  σήμερα μας φαίνονται όχι και τόσο  « ανθρωπιστικοί », αλλά που στην εποχή του ήσαν οι κατάλληλοι. Είπε λοιπόν ο Μωϋσής : « Δεν μπορείς να δικάζεις μιά υπόθεση με την κατάθεση  ενός μόνο μάρτυρα, πρέπει να υπάρχουν καταθέσεις δυό ή καλύτερα τριών μαρτύρων ».Οσο για τους νόμους  του, πρέπει να  έχουμε υπ΄ όψιν μας, ότι  τρεις χιλιάδες χρόνια  πριν καταργηθεί  η δουλεία στις  « πολιτισμένες » Ενωμένες  Πολιτείες, ο Μωϋσής είχε γράψει τον απίθανο εκείνο νόμο που έλεγε, ότι αν ένας αφέντης δώσει μιά γροθιά και σπάσει ένα δόντι του δούλου του, οφείλει να τον απελευθερώσει  αμέσως και  χωρίς άλλες διαδικασίες. Και ο μεγάλος Χαμμουραμπί της Μεσοποταμίας, κι αυτός τα ίδια είπε, και τα είπανε πολύ ύστερα και οι Ρωμαίοι νομοθέτες.

Εμείς όμως είμαστε ανώτεροι  από όλους αυτούς τους  νομοθέτες και μπορούμε να δικάζουμε  βάσει μιάς δικής μας  δικονομίας, που εμείς την εφεύραμε και εμείς θα την εφαρμόσουμε στην πράξη. Δεν μας ενδιαφέρει ο Σόλωνας, δεν μας ενδιαφέρει ο Μωϋσής, ούτε ο Χαμμουραμπί και οι Ρωμαίοι, ας πάνε στο καλό τους και ας μας αφήσουν να κρίνουμε εμείς όπως μας αρέσει, λογαριασμό θα  δίνουμε στον καθένα πώς θα απονέμουμε δικαιοσύνη για τους άλλους ; Κι αν είπε  κάποιος κάποτε  μιλώντας στους μαθητές του πάνω σ΄ ένα ύψωμα : « Μην κρίνετε για να μην κριθείτε », αυτό  το έλεγε στους μαθητές του, όχι για εμάς βέβαια, έτσι δεν είναι ;

Διότι, όπως και να το κάνουμε, είναι πολύ καλό και πολύ ευχάριστο και εποικοδομητι-κό για την κοινωνία, το να κρίνουμε τους  άλλους. Αντίθετα, είναι πολύ κακό και καθόλου χρήσιμο από  κοινωνική άποψη  να μας κρίνουν  οι άλλοι. Μάλιστα. Για ποιό λόγο να  μας

κρίνουν, εμείς δεν παραβαίνουμε ποτέ κανένα νόμο, καμμιά διάταξη, δεν βλάπτουμε κανέ-

να, είμαστε άκακα αρνιά, εμάς πρέπει να βάλουν στο σημάδι, εμάς που είμαστε το αγλάϊσ-

μα της κοινωνίας ; Δεν  ντρέπονται καθόλου αυτοί οι συκοφάντες να μάς  βάζουν στο σκα-μνί του κατηγορούμενου, εμάς που είμαστε τα υποδείγματα προς μίμηση, εμάς  που θα έπ-

ρεπε να μας πλέκουν ακατάπαυστα το εγκώμιο ;