Ο Ι Χ Ι Λ Ι Ε Σ Τ Ρ Ι Α Κ Ο Σ Ι Ε Σ Δ Ρ Α Χ Μ Ε Σ

       Ο Ι    Χ Ι Λ Ι Ε Σ     Τ Ρ Ι Α Κ Ο Σ Ι Ε Σ     Δ Ρ Α Χ Μ Ε Σ 

Ακούσαμε πριν από πολύ καιρό - δεν θυμάμαι πόσο - ότι είχε διαπραχθεί μιά ληστεία σε ένα υποκατάστημα Τράπεζας στην Αθήνα. Είδηση που έπρεπε να περάσει  απαρατήρητη, κάθε μέρα σχεδόν  γίνεται  μιά, και πολλές φορές  και περισσότερες  ληστείες Τραπεζών, μιά παραπάνω δεν σημαίνει  απολύτως  τίποτε. Αλλά εδώ  τα πράγματα είχαν μιά σημαντική πρωτοτυπία, το ποσόν που είχε πάρει ο  δράστης, ήταν χίλιες τριακόσιες δραχμές, μάλιστα, τόσο ήταν. Για την ακρίβεια, ο νεαρός  « ληστής », είχε πάει  στον ιευθυντή  της Τράπεζας, και του είχε ζητήσει αυτό το  μικρό ποσό, τόσο χρειαζόταν για να πάρει τη δόση του της ηρωϊνης, ήταν όπως βλέπετε  τοξικομανής. Ο Διευθυντής  του έδωσε το  ποσόν αυτό - έτσι θυμάμαι να έγινε - και κατόπιν ο  « ληστής » συνελήφθη, οδηγήθηκε  στο Δικαστήριο, και καταδικάστηκε σε μερικά χρόνια φυλάκισης, αν  και φαίνεται ότι  δεν επρόκειτο για  ένοπλη ληστεία, αυτή παίρνει αρκετά μεγάλες ποινές.

Λοιπόν, είχαμε ακούσει για ληστείες, για κλοπές και  « ξαφρίσματα » πορτοφολιών, τέτοιο όμως πράγμα δεν είχαμε  ακούσει. Αλλά κάποτε ακούει κανείς  και τα απίστευτα, και ένα από αυτά ήταν και η  « ληστεία » των χιλίων τριακοσίων  δραχμών. Είμαστε  καλά ; Ασφαλώς και δεν είμαστε. Αν  κάποιος βγάλει  το καπέλλο  του έξω από μιά  εκκλησία, και απλώνοντάς το, ζητήσει ελεημοσύνη, σε  λίγη ώρα θα έχει  μαζέψει το αστείο  αυτό ποσό. Και όμως η ιστορία αυτή χαρακτηρίστηκε σαν  « ληστεία Τράπεζας », και  με αυτό τον  τρόπο παρουσιάστηκε και στις ειδήσεις.

Ο νεαρός - που θα έπρεπε σε μιά « πολιτισμένη » χώρα, στους  « νεοβάρβαρους » του Κώστα Ζουράρι - να εισαχθεί  σε κάποιο άσυλο για θεραπεία και αποτοξίνωση, μπήκε στη φυλακή, μάλιστα, κανένας  εκτός Ελλάδας δεν θα  πίστευε ότι ένας νέος  Ζαν Βαλζάν, ( Ο Γιάννης Αγιάννης στα Γαλλικά ) θα έμπαινε  στη φυλακή, όχι για  τα δυό ψωμιά που είχε κλέψει ο μυθιστορηματικός ήρωας  των  « Άθλιων » του Ουγκώ, αλλά  για χίλιες  τριακόσιες δραχμές, με τις οποίες αγοράζεις πέντε ψωμιά, περισσότερα μεν από τα δυό ψωμιά του Βαλζάν, αλλά πάντως ψωμιά. Και  εδώ που τα  λέμε, δεν μπορώ  να καταλάβω  γιατί να είχε ζητήσει αυτό το μικροποσό, που ασφαλώς δεν αγοράζει καμμιά δόση ναρκωτικού, εκτός και αν το ζήτησε για να συμπληρώσει ένα μεγαλύτερο - λ.χ. δέκα χιλιάδες - ποσό, που είχε ό ίδιος.

Πέρασε καιρός και το ζήτημα ξεχάστηκε, πόσα και πόσα δεν γίνονται κάθε μέρα, είναι πολύ φυσικό να μην μπορεί να τα συγκρατήσει η μνήμη, ακόμα και την πρωτότυπη ληστεία των χιλίων τριακοσίων  δραχμών. Και  πριν από λίγες  μέρες, ύστερα  από προσφυγή  που έγινε σε αρμόδια Δικαστική  υπηρεσία, ο νεαρός  αποφυλακίστηκε. Και  τότε πήγαν τα τηλεοπτικά κανάλια - που στο μεταξύ τον είχαν  ξεχάσει κι αυτά - και του πήραν συνέντευξη, και έτσι θυμηθήκαμε την ιστορία αυτή. Και είμαι  σίγουρος, ότι ο καθένας  που άκουσε ξανά  όλη αυτή την ιστορία, θα έκανε κάποιες σκέψεις.

Τον καιρό που είχε λάβει χώραν η  « ληστεία », είχα προβληματιστεί με τον Διευθυντή της Τράπεζας. Πήγε κάποιος  και του ζήτησε χίλιες τριακόσιες δραχμές. Κι αυτός θεώρησε ότι επρόκειτο για αληθινή ληστεία και έστειλε να τον πιάσουν. Βρε άνθρωπε, αν  κάποιος θέλει να κάνει ληστεία, φαντάζεσαι ότι  θα ζητήσει αυτό το αστείο ποσό, δεν θα πάει στο ταμείο να γεμίσει την  τσάντα του με  μερικά εκατομμύρια, ώστε  αν τον πιάσουν, να  λέει ότι τον έπιασαν πάνω σε κανονική  ληστεία ; Ετσι κάνουν βρε άνθρωπε - όχι, δεν θα πώ το του Βέγγου « καλέ μου άνθρωπε » - οι  ληστές ; Δεν διαβάζεις  εφημερίδες, δεν  ακούς τηλεόραση, δεν έχουν κάνει ποτέ ληστεία στο υποκατάστημα στο οποίο προϊστασαι ; Ετσι αποφασίζουν να χώσουν μέσα στη  « στενή »  έναν νέο άνθρωπο  που σου ζήτησε  ελεημοσύνη ; Δεν μπορούσες να μιλήσεις με το παιδί αυτό, πριν αμολύσεις τους αστυνομικούς να τον συλλάβουν, να ρωτήσεις γιατί έκαμνε αυτό το  « απονενοημένο »  διάβημα ; Δεν μπορούσες  να του δώσεις απ΄ την τσέπη σου - όχι από  την Τράπεζα - αυτό το  ψωροποσό, και  να τον  αφήσεις  να φύγει ; Οχι, θα μου πείς. Αν τον άφηνα να φύγει, μιά άλλη μέρα θα έκαμνε κανονική ληστεία, και ίσως κάποτε να έφτανε και σε φόνο, ποιός ξέρει ; Αυτά θα μου έλεγες, έτσι δεν είναι ;

Ο νεαρός λοιπόν, έμεινε στη φυλακή πολύ καιρό, έντεκα ολόκληρους μήνες, μέχρι να δεήσει να τον  αποφυλακίσουν. Ολοι  ξέρουμε, ότι όταν  ένας νέος ή ακόμα χειρότερα, ένα παιδί, μείνει σε φυλακή και μάλιστα σ΄ αυτό που ονομάζουν κατ΄ ευφημισμόν αναμορφωτήριο - που είναι  « μορφωτήριο » που βγάζει εγκληματίες - θα  βγεί ύστερα έξω πολύ  χειρότερος από ότι ήταν προτού μπή μέσα. Γι αυτό τον έστειλες μέσα άνθρωπε, για να « εκπαιδευτεί » καλά μέσα στη φυλακή, κι όταν  βγεί  από εκεί μιά  μέρα, να έλθει στην Τράπεζά σου, και να κάνει κανονικό ξάφρισμα, και  να πάει και σε άλλες Τράπεζες και  να κάνει και εκεί  τα ίδια, και να ρίξει και καμμιά πιστολιά, και όλα αυτά επειδή εσύ τα θέλησες, φιλάνθρωπε κύριε.

Και όλα αυτά, ενώ οι μεγαλοκλέφτες - που κάποιους απ΄αυτούς τους ξέρουν οι αρχές - και οι μεγαλέμποροί των ναρκωτικών, κάνουν ελεύθεροι τις κρουαζιέρες τους στα όμορφα ελληνικά νησιά. Αλλά το είχε πεί ο Σόλωνας πριν από δυόμισυ χιλιάδες χρόνια. Ο νόμος είναι - έτσι το είχε πεί - σαν τον ιστό  της αράχνης. Τα μεγάλα και βαρειά έντομα τον τρυπούν και φεύγουν, τα μικρά  και αδύναμα, πιάνονται σ΄ αυτόν. Κι όταν τα λέει αυτά ένας Σόλωνας, και μάλιστα σε μιά πολύ πιό « αθώα » εποχή του έκτου αιώνα π.Χ., όταν δεν υπήρχαν τα μεγάλα οργανωμένα  συμφέροντα, καταλαβαίνει  ο πάσα ένας την αλήθεια  των λόγων αυτών του μεγάλου Αθηναίου νομοθέτη.

Πάντως, πολύ θα ήθελα  να μάθω το τι έγραψαν  οι εφημερίδες του εξωτερικού, τι σχόλια έγιναν από τα ξένα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, σχετικά με το πρωτάκουστο αυτό γεγονός. Ακόμα, θα ήθελα  να ξέρω, αν το  πράγμα αυτό θα  μπορούσε να  καταχωρηθεί στο  βιβλίο των ρεκόρ  « Γκίννες », εξ αιτίας  της πρωτοτυπίας  του. Κι ακόμα, θα ήθελα  να μάθω, αν στα παγκόσμια δικαστικά  χρονικά, αναφέρεται  καμμιά βαρειά  ποινή, για μια  « ληστεία » του  μεγέθους και του είδους  αυτού, εκτός  της μυθιστορηματικής  περίπτωσης  του Γιάννη  Αγιάννη, του ήρωα των  « Άθλιων » του Βίκτορα Ουγκώ.