ΠΕ Ρ Ι   Τ Ω Ν « Ε Κ Δ Ι Δ Ο Μ Ε Ν Ω Ν »   Γ Υ Ν Α Ι Κ Ω Ν

Δεν ξέρω τί συμβαίνει, αλλά όταν ακούει ο πολύς κόσμος για τις γυναίκες που μετέρχονται το λεγόμενο  « αρχαιότερο επάγγελμα » του κόσμου, τις βλέπει σαν όντα ενός κατώτερου Θεού. Κάτι σαν σιχαμάρα, κάτι σαν  περιφρόνηση, και μερικά ακόμα  συναισθήματα που παραλείπω να τα αναφέρω, έρχονται στη σκέψη. Από τα αρχαία χρόνια, οι γυναίκες αυτές ήσαν στο περιθώριο των κοινωνιών, απόβλητες σαν τους λεπρούς της αρχαίας εποχής. Που τους έβαζαν ένα κουδούνι  στο λαιμό που χτυπούσε αδιάκοπα στο περπάτημά τους,  και τους υποχρέωναν να  φωνάζουν με δυνατή  φωνή  « Λεπρός, λεπρός ! » . Για  να φεύγουν  από μακρυά τους, όσοι τύχαιναν να περνούν απ΄το δρόμο τους.

Παρ΄όλα ταύτα, οι γυναίκες αυτές που έφταναν στο έσχατο αυτό μέσο επιβίωσης για διαφορετικούς η καθεμιά λόγους, ήσαν  πάντοτε χρήσιμες σε ορισμένες κατηγορίες ανδρών. Δεν χρειάζεται να  απαριθμήσουμε τους  λόγους  για τους  οποίους, κάποιοι  άντρες - λίγοι ή πολλοί - είχαν ανάγκη των υπηρεσιών των  « κοινών » αυτών γυναικών, ο καθένας που έχει γνώση της κοινωνικής πραγματικότητας το καταλαβαίνει καλά αυτό το  πράγμα. Και εν πάση περιπτώσει, για να υπάρχει  αυτή η τάξη των γυναικών  σε πλήθος από χώρες  και στη διάρκεια τόσων αιώνων, είναι ολοφάνερο ότι υπήρχε σημαντικός λόγος που επέβαλε την ύπαρξή τους.

Μεχρι τα τελευταία χρόνια, οι γυναίκες  αυτές ήσαν τελείως  ανοργάνωτες, δεν είχαν κανένα σύνδεσμο μεταξύ τους, πολύ  λιγότερο συνδικαλιστικό φορέα. Αλλά οι περιστάσεις αλλάζουν, τα παλιά φεύγουν, καινούργια  πράγματα έρχονται. Και μέσα σ΄αυτά  τα καινούργια, υπήρξε και η ανάγκη  οργάνωσης ενός τέτοιου συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν ξέρω πότε έγινε αυτό σε  άλλες χώρες, στη δική  μας πάντως, η δημιουργία του θα  πρέπει να έγινε μόλις τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια..

Πριν από καπου τρία ή τέσσερα χρόνια, είδα στην τηλεόραση, την τότε πρόεδρο του συνδικαλιστικού κινήματος  των λεγόμενων  « εκδιδόμενων γυναικών », αυτή είναι η επίσημη ονομασία του επαγγέλματος  το οποίο ασκούν. Το  « εκδίδεται », δεν έχει βέβαια καμμιά σχέση με τα βιβλία που  εκδίδονται από τους  εκδοτικούς οίκους, ούτε με τις υπουργικές αποφάσεις που κι αυτές εκδίδονται, κι ούτε ακόμα με τα προεδρικά διατάγματα, που είναι μεν προϊόντα των  υπουργείων, αλλά τυπικά εκδίδονται από τον πρόεδρο της δημοκρατίας. ( Όπως γινότανε άλλοτε με τα βασιλικά διατάγματα ). Απλώς, οι  γυναίκες αυτές  « δίνονται » επ΄άμοιβή στους άντρες, κι αυτό το δίνονται, έγινε  « εκδίδονται ».

Η εν λογω κυρία πρόεδρος του συνδικαλιστικού οργάνου των εκδιδόμενων γυναικών, είχε εμφανιστεί σε ένα τηλεοπτικό προγραμμα, στο οποίο συζητούσαν κάποια  θέματα που δεν θυμάμαι αν είχαν σχέση  με το επάγγελμα  αυτό ( αλλά  μάλλον είχαν ), και  είχε λάβει μέρος στη  συζήτηση. Λοιπόν, η  εν λόγω  πρόεδρος, φαινόταν  σπουδαία χειρίστρια  της ελληνικής γλώσσας, πολύ περισσότερο  από ορισμένους  πολιτικούς που δεν  καταφέρνουν να διατυπώσουν μιά σωστή φράση. Αλλά και η  κριτική θέση που επαιρνε πάνω στα συζητούμενα θέματα, ήταν εξαιρετικά  λογική. Θυμάμαι ότι μου έκαναν  μεγάλη εντύπωση  αυτά, σε μιά εποχή που οι Ελληνες φαίνονται να έχουν ξεχάσει τη γλώσσα τους.

Σε μιά τελευταία απεργιακή  κίνηση που αποφασίστηκε από το συμβούλιο των εκδιδομένων γυναικών, ξαναείδα  την πρόεδρο  αυτή, φαίνεται  ότι ήταν η ίδια. Υποστήριξε με επιχειρήματα τη θέση των επαγγελματιών αυτών, με την  ίδια ευχέρεια όπως και την προηγούμενη φορά. Δεν ξέρω αν  η ρητορική  της, επεισε τις αρχές να  αποδεχτούν τα αιτήματα των ενδιαφερομένων, αλλά  εκτίμησα την ορθότητα  των επιχειρημάτων  της. Το γεγονός ότι πρόκειται για εκδιδόμενες γυναίκες, δεν σημαίνει ότι δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα, καμμιά διεκδίκηση, έχουν βέβεια, όπως και οι υπόλοιποι πολίτες της χώρας.

Ας δούμε τώρα, μερικά  χαρακτηριστικά  του επαγγέλματος  αυτού. Από  νομική άποψη, πρόκειται για  επάγγελμα παροχής  υπηρεσιών, όπως υπάρχουν  και άλλα επαγγέλματα παροχής υπηρεσιών. Οι υπηρεσίες  που προσφέρουν, είναι  βέβαια αμειβόμενες, αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά στα  χρηματικά  ποσά με τα  οποία χρεώνουν  τις υπηρεσίες τους. Από τα πολύ χαμηλά και προσιτά  σε όλα σχεδόν  τα βαλάντια, μέχρι τα εξαιρετικά υψηλά, που είναι μόνο για  « πελάτες » πολύ υψηλού οικονομικού επιπέδου.

Όπως συμβαίνει με όλα τα επαγγέλματα παροχής υπηρεσιών, θα έπρεπε και σ΄αυτό να εκδίδονται θεωρημένες από την εφορία αποδείξεις για τα  εισπραττόμενα ποσά. Κι αυτό, για να πληρώνουν  τους φόρους από  την άσκηση  του επαγγέλματος, όπως συμβαίνει με όλους τους άλλους πολίτες. Φαίνεται  όμως, ότι ενώ  πρόκειται για  εκδιδόμενες γυναίκες, εν τούτοις δεν « εκδίδουν » αποδείξεις, αυτό νομίζω ότι γίνεται.  Και δεν γνωρίζω μάλιστα, αν φορολογούνται από το κράτος, όπως  θα ήταν και το  σωστό. Πάντως, είναι  μάλλον πιθανό  ότι καταβάλλουν κάποιο φόρο χωρίς βέβαια παραστατικά  στοιχεία, δηλαδή  κατ΄αποκοπήν, όπως γίνεται και με άλλες τάξεις  επαγγελματιών. Φανταστείτε  να εξέδιδαν και  αποδείξεις από ταμειακές μηχανές. Ποιός από τους  « πελάτες » θα πήγαινε αυτές τις αποδείξεις στην εφορία για να εκπέσουν τα ποσά αυτά από το εισόδημά του ; Γελάτε  εδώ, αλλά είναι  πραγματικά κωμικό να παρουσιάζεις στην εφορία τέτοια χαρτιά, υπό τα μειδιάματα των εφοριακών υπάλλήλων.

Στα παλιά, πολύ παλιά χρόνια, τα χρήματα για τις παρεχόμενες υπηρεσίες, ήσαν πολύ λίγα, ρωτήστε  κάποιους παλιούς  για να σας  ενημερώσουν. ( Αν  και εγώ είμαι  παλιός, δεν θα σας ενημερώσω με καμμιά κυβέρνηση ). Πάντως, τα τελευταία χρόνια, οι αμοιβές έχουν ανέβει σημαντικά μέχρι πολύ, κι αυτό  το βρίσκω πολύ λογικό, έχει πολλά βάσανα αυτό το επάγγελμα, και πολύ δύσκολα τα αντέχει κανείς αυτά.

Ο όρος  « εκδιδόμενες »  γυναίκες, δεν  ήταν σε  χρήση σε παλιότερες  εποχές. Το όνομα που έδιναν στις γυναίκες που  ασκούσαν το επάγγελμα αυτό, ήταν το  « γυναίκες ελευθερίων ηθών », σε  αντίθεση  προς τις άλλες  γυναίκες, που - κατά  συνθήκη  τουλάχιστον - ήσαν αυστηρών ηθών. Θα μπορούσε  όμως σήμερα να χρησιμοποιείται  ο παλιός εκείνος όρος, που έκαμνε την - έστω ψεύτικη - διάκριση στα ήθη  των γυναικών ; Ασφαλώς όχι, τουλάχιστον για τις Δυτικές χώρες. Και ιδού ποιός ο λόγος που δεν μπορεί να χρησιμοποιείται.

Από την εποχή της  λεγόμενης  « σεξουαλικής  επανάστασης » που  κήρυξαν οι γυναίκες στη δεκαετία του 1960, πρώτα  στην Αμερική ( όλα  από την Αμερική  αρχίζουν όπως ξέρουμε ), και κατόπιν στην υπόλοιπη Δύση, η μεγάλη πλειοψηφία των γυναικών, ακόμα κι από τις μικρές ηλικίες των δεκαπέντε  χρόνων, έγιναν  κατά κάποιο  τρόπο, ελευθερίων ηθών. Οχι με την παλιά έννοια  της αμοιβόμενης  γυναίκας, που  « πλάγιαζε » με ένα άντρα και κατόπιν εισέπραττε χρήματα από αυτόν για την εξυπηρέτηση  που του έκανε. Αλλά με την  « δωρεάν » παραχώρηση των υπηρεσιών αυτών, όχι βέβαια σε πολλούς συγχρόνως άντρες, αλλα σε έναν μόνο, που όμως τον αλλάζει  κάθε λίγο και λιγάκι και σε πρώτη ευκαιρία. Φυσικά, αυτό γίνεται πολλές φορές με  σκοπό απώτερο  τη μόνιμη σχέση ( μετά από  κάμποσες δοκιμές με διάφορους αρσενικούς ). Ενώ πολλές επίσης φορές, απλώς για  την ευχαρίστηση που υποτίθεται ότι δίνει  αυτή η  « υπηρεσία », που καθώς  είναι  « τζάμπα », είναι προς  μεγάλο όφελος των αντρών, που έτσι γλυτώνουν από πολλά έξοδα. Ετσι έχουν τα πράγματα σήμερα.

Αξίζει πάντως να σημειωθεί μιά διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις τωρινές  « εκδιδόμενες », και στις τωρινές  επίσης  « ελευθερίων ηθών ». Ότι με  τις γυναίκες που εκδίδονται, ξέρεις ότι βρίσκονται συνεχώς κάτω από ιατρικό  έλεγχο, ( μιλάμε για  τις επίσημες επαγγελματίες και όχι για  τις εκτός επίσημου επαγγέλματος ). Ενώ με τις ελευθερίων ηθών της σεξουαλικής επανάστασης, ποτέ  δεν ξέρεις αν και πότε  θα σου σερβίρουν  τον γνωστό ιό, που όλοι τον φοβούνται, αλλά που δεν τους εμποδίζει να ρισκάρουν. Οπως ρισκάρει ο « σύζυγος » της ταραντούλας, της γνωστής αράχνης που τρώει τον « σύζυγό » της μετά  τα  « σχετικά » τους. Της λεγόμενης και  « μαύρης χήρας », που τρέχει σ΄αυτήν, ενώ  γνωρίζει  πολύ καλά, ότι στο τέλος της παράστασης θα τον καταβροχθίσει.