Η Λ Ε Γ Ο Μ Ε Ν Η « Μ Α Σ Τ Ι Γ Α » Τ Ο Υ
Α Ι Ω Ν Α
Μέχρι τη δεκαετία του 1980, δεν ξέραμε τίποτε για το ζήτημα, δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα του πράγματος. Θυμάμαι πολύ καλά, ότι κάπου εκεί, στις αρχές της δεκαετίας εκείνης, είχα διαβάσει σε αγγλόφωνο περιοδικό που εκδίδεται στις Ενωμένες Πολιτείες, ότι παρουσιάστηκε μιά εντελώς καινούργια ασθένεια, που - ευτυχώς - προσβάλλει μόνο τους ομοφυλόφιλους άντρες. Αυτή ήταν η πρώτη πληροφορία που είχα σχετικά με την καινούργια αρρώστεια. Γενικώς όμως στη χώρα μας, δεν υπήρχε ακόμα καμμιά πληροφόρηση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ούτε από τους επιστημονικούς κύκλους.
Αλλά τα άσχημα νέα δεν άρχισαν να έλθουν. Μας είπαν στην αρχή, ότι η ασθένεια αυτή είχε ξεκινήσει από κάποιους ομοφυλόφιλους άντρες που είχαν έλθει στις Πολιτείες από τη δημοκρατία της Αϊτής - που αποτελεί το μισό κομμάτι του νησιού Ισπανιόλα, το άλλο μισό είναι η Δομινικανική δημοκρατία - και την είχαν φέρει στους Αμερικανούς που έχουν την λεγόμενη « ιδιατερότητα » αυτή. ( Που οι γνωστοί σαν « κανονικοί » άντρες, την ονομάζουν « σεξουαλική διαστροφή » ).
Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός, και άλλες πληροφορίες άρχισαν να έρχονται. Η ασθένεια δεν περιορίζεται - δυστυχώς - μόνο στους ομοφυλόφιλους, πάει και στους ετεροφυλόφιλους. Και πώς έφτασε να πάει και σ΄αυτούς ; Πολύ απλό, καποιοι ομοφυλόφιλοι συμβαίνει να είναι και αμφιφυλόφιλοι ( συγγνώμην για το νεολογισμό αυτό ). Και έχοντας μολυνθεί από τους ομοφυλόφιλους συντρόφους τους, μετέδωσαν τον ιό που προκαλεί τη νόσο και σε γυναίκες. Κατόπιν η κατάσταση πήρε τη φυσιολογική της πορεία.
Εκείνη την εποχη πάνω κάτω, χρειάστηκε ο γράφων να εισαχθεί στο νοσοκομείο, και να υποβληθεί σε μετάγγιση αίματος. Πέντε φιάλες αίματος χρησιμοποιήθηκαν γι αυτό το σκοπό, οι τρεις μάλιστα είχαν έλθει από τη Θεσσαλονίκη με παρέμβαση φίλου συναδέλφου που υπηρετούσε στο νοσοκομείο, και είχαν παρθεί από στρατιώτες. ( Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτές οι φιάλες χρησιμοποιήθηκαν στη μετάγγιση, όλοι ξέρουμε ότι όταν ζητείται αίμα, συνήθως τοποθετείται στο ψυγείο για επόμενη χρήση, εις αντικατάσταση του υπάρχοντος αίματος, για να μην παρατηρηθεί έλλειψη αργότερα ).
Εκείνη την εποχή δεν ανησύχησα, καθώς δεν είχε τίποτε ανακοινωθεί σχετικα με κρούσματα της ασθένειας στην Ελλάδα. Αλλά μετά κάποιο καιρό - που δεν θυμάμαι πόσος ήταν - κάτι άρχισε να με ανησυχεί. Ρε σύ - λέω στον εαυτό μου - λές να ήταν καμμιά φιάλη μολυσμένη και να σου μετέδωσε τον ιό, και δεν είναι τίποτε άλλο, αλλά μπορούν να σου κολλήσουν οι συμπολίτες και καμμιά ρετσινιά ; Κι αυτή η σκέψη δημιουργήθηκε, επειδή την εποχή εκείνη δεν υπήρχε κανένας τρόπος - τουλάχιστον στη χώρα μας - για να ελέγξουν το αίμα, αν ήταν μολυσμένο ή όχι.
Πέρασαν μερικά χρόνια, και σιγά σιγά, έγινε γνωστό στους πάντες, ότι μέγας κίνδυνος είχε εμφανιστεί στον κόσμο μας. Μα τί είχε συμβεί, ξεφύτρωσε μιά μέρα ένας επικίνδυνος ιός ετσι, εκ του μηδενός και χωρίς καμμιά αιτία ; Διάφορες φήμες άρχισαν να κυκλοφορούν, ξέρετε ότι οι άνθρωποι αρέσκονται να δίνους ερμηνείες για πάντα τα συμβαίνοντα φαινόμενα, συνήθως χωρίς καμμιά βάση, αβασάνιστα. Πάντως, τελικά δεν βρέθηκε η αιτία για την εμφάνιση του ιού, η μόνη κάπως πιθανή ερμηνεία ήταν ότι ο ιός είχε έλθει από τον λεγόμενο « κόκκινο » πίθηκο, έναν πίθηκο που πρώτη φορα είχα ακουσει το όνομά του.
Επειδή ο ιός αυτός μεταδίδεται με τον γνωστό και μη κατονομαζόμενο τρόπο, άρχισε να μεταδίδεται με ταχύτητα μεγάλη. Είναι αλήθεια, ότι σε πάρα πολλές χώρες δεν υπήρχε καμμιά ενημέρωση του κοινού πάνω σ΄ αυτό το ζήτημα, αυτό συνέβη και στη χώρα μας. Και όχι μόνο στις αρχές, αλλά και σήμερα ακόμα. Ειδικά στις καθυστερημένες από κάθε άποψη χώρες, η ασθένεια απλώθηκε πολύ γρήγορα. Και η μεγαλύτερη εξάπλωση παρατηρήθηκε σε μερικές περιοχές, όπου και η γνώση ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, και οι σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων εντελώς ή πολύ ελεύθερες. Καλός ο ελεύθερος έρωτας, έτσι δεν είναι ; Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί να σου βγεί πολύ ξινός.
Η ασθένεια αυτή δεν είναι στην πραγματικότητα ασθένεια. Ο ιός που την προκαλεί, δεν δημιουργεί ο ίδιος κανένα σύμπτωμα. Το μόνο που κάμνει, είναι να εξασθενεί σε πολύ μεγάλο βαθμό τη φυσική αντίσταση που έχει ο οργανισμός εναντίον των μικροβίων και των ιών που εισβάλλουν μέσα του, και που υπό κανονικές συνθήκες, αντιστεκεται σθεναρά στον εισβολέα και τις περισσότερες φορές τον νικά. Ακόμα και τα διάφορα φάρμακα - χημειοθεραπευτικά και αντιβιοτικά - που δίνουμε σε ένα άρρωστο, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αν δεν υπάρχει ειδική αντίσταση του ίδιου του οργανισμού. Δηλαδή τα φάρμακα αυτά, βοηθούν τις αμυντικές δυνάμεις του οργανισμού να αντεπεξέλθουν στον εισβολέα.
Όταν ο ιός προσβάλλει το αμυντικό σύστημα του οργανισμού, επιτρέπει σε μικρόβια και άλλους ιούς να επιτίθενται εναντίον αυτού του οργανισμού, κι αυτό μπορεί να συμβαίνει πολύ συχνά. Ακόμα, οι παθήσεις που προκαλούνται έτσι, εμφανίζονται να κάμνουν πολύ πιό βαρειά διαδρομή, ακριβώς λόγω της αδυναμίας του αμυντικού συστήματος. Μέχρι τον καιρό που έκαναν την εμφάνισή τους κάποια φάρμακα που επιβράδύναν την εξέλιξη των πραγμάτων, οι ασθενείς υπέκυπταν σε κάποια λοίμωξη, από τις πολλές που έρχονταν η μιά μετά την άλλη. Με τα χρησιμοποιούμενα σήμερα φάρμακα, η εξέλιξη της κατάστασης επιβραδύνεται πολύ, κι αυτό πιθανόν να δίνει μιά ελπίδα ότι μπορεί στο εγγύς ή κάπως απώτερο μέλλον, να βρεθεί κάτι πιό αποτελεσματικό.
Το πιό αποτελεσματικό που θα μπορούσε να βρεθεί, είναι αναμφίβολα η ανακάλυψη ενός εμβολίου που θα έδινε την προστασία που δίνουν και άλλα εμβόλια εναντίον ποικίλων ιών και μικροβίων. Η δημιουργία ενός τέτοιου εμβολίου, θα περιόριζε και πιθανόν να εξαφάνιζε τελικά την ασθένεια αυτή. Το δυσάρεστο στην υπόθεση αυτή, είναι η ικανότητα του ιού αυτού να μεταλλάσεται πολύ γρήγορα, κι έτσι το να ανακαλύψεις ένα εμβόλιο που θα ήταν άχρηστο μετά λίγους μήνες, δεν έχει και τόσο μεγάλη αξία.
Αλλά τώρα θα θιγούν μερικά άσχημα σημεία που αφορούν την εξάπλωση της « αρρώστειας » αυτής σε ορισμένους πληθυσμούς της γής, όπου οι υγειονομικές υπηρεσίες βρίσκονται σε πολύ χαμηλό επίπεδο, και επομένως άλλη είναι η πορεία της ασθένειας αυτής, με την ανυπαρξία των μέσων που διαθέτουν οι πλουσιώτερες χώρες. Ακόμα, θα επισημανθούν μερικά ακόμα στοιχεία, που κάμνουν τη μόλυνση πολύ συχνότερη σε μερικές χώρες, και πάρα πολύ σπάνια σε άλλες.
Είναι γνωστό, ότι πάρα πολλές χώρες του πλανήτη αυτού, είναι φτωχές ή πάμφτωχες. Και αυτές βρίσκονται κυρίως στην Αφρικανική ήπειρο, στην κεντρική και νότια Ασία και στη νότια Αμερική. Το γεγονός ότι είναι φτωχές αυτές οι χώρες, δεν συνεπάγεται απαραιτήτως και το ότι σ΄αυτές υπάρχει μεγάλη εξάπλωση της επιδημίας αυτής. Θα πάρουμε για παράδειγμα, τη δημοκρατία του Τσαντ που βρίσκεται στην κεντρική Αφρική. Είναι πάρα πολύ φτωχή, έρημος στα σύνορα της Σαχάρας, με ελάχιστες καλλιέργειες και σχεδόν τίποτε σε πλούτο υπεδάφους, ή σε οτιδήποτε άλλο παραγωγικό.
Λοιπόν, σ΄αυτή την πολύ φτωχή χώρα, η ασθένεια αυτή είναι σπάνια, ίσως πολύ σπάνια. Φυσικά, πρέπει να υπάρχει κάποια εξήγηση γι αυτό το φαινόμενο. Και ιδού πώς εξηγείται η ασήμαντη διασπορά της επιδημίας αυτής που έχει πανικοβάλει ολόκληρο τον κόσμο : Ο πληθυσμός του Τσαντ, είναι ολοκληρωτικά Μουσουλμανικός. Αυτό σημαίνει μεγάλη αυστηρότητα των ηθών, ανυπαρξία ουσιαστικά των ελεύθερων σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων, και απαγόρευση από το Κοράνι της μοιχείας, μιάς απαγόρευσης που τηρείται μάλλον αυστηρά απ΄ το ντόπιο πληθυσμό. Και όταν λείπουν αυτοί οι παράγοντες, είναι απόλυτα φυσικό ότι τα κρούσματα της αρρώστειας θα είναι από πολύ περιωρισμένα ως ανύπαρκτα.
Η μικρή έκταση της επιδημίας, συναντάται και στις υπόλοιπες καθαρά Μουσουλμανικές χώρες, όπως η Σενεγάλη, το Μαρόκο, η Αλγερία, η Τυνησία, οι χώρες της Αραβικής χερσονήσου, το Ιράν και οι υπόλοιπες καθαρά Ισλαμικές χώρες. Και όσον αφορά την Αφρική, οι περιοχές που έχουν το πολύ μεγάλο πρόβλημα, είναι οι κατοικούμενες από εντός εισαγωγικών Χριστιανικούς πληθυσμούς, ή από πληθυσμούς που έχουν τις αρχαίες τοπικές θρησκείες τους. Στις χώρες αυτές, οι σχέσεις μετάξύ των δύο φύλων είναι παντελώς ελεύθερες, και η μοιχεία είναι καθημερινή πρακτική.
Σε περιοχές της κεντρικής και νότιας Αφρικής, το ποσοστό των φορέων του ιού, φτάνει μέχρι και σαράντα τοις εκατό. Αναφέρθηκε τελευταία, ότι στη Νότια Αφρική, υπάρχει μόλυνση με τον ιό στον μαύρο πληθυσμό, στο απίστευτο ποσοστό του εβδομήντα τοις εκατό, και ότι αναμένεται να εξαλειφθεί ή να μειωθεί στο ελάχιστο η σημερινή γενιά μετά από μερικές δεκαετίες. Τα νούμερα αυτά είναι ανατριχιαστικά, και ακόμα πιό ανατριχιαστική η πρόβλεψη που αναφέρθηκε για τη γενιά αυτή. Κατηγορήθηκε η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής - που είναι κυβέρνηση « εγχρώμων » μετά την κατάργηση του Απαρτχάϊντ - ότι δίνει στους ασθενείς και τους φορείς του ιού αυτού, φάρμακα πολύ χαμηλής ποιότητας και συνεπώς φτηνά. Φαίνεται ότι αυτή η κατηγορία ανάγκασε την κυβέρνηση να αλλάξει πολιτική και να αρχίσει να προμηθεύεται τα αναγνωρισμένα υψηλής ποιότητας φάρμακα. Πρέπει να έχουμε υπ΄ όψιν μας, ότι η θεραπεία και η συντήρηση ενός ασθενούς ή φορέα σε ετήσια βάση, φτάνει τα τέσσερα εκατομμύρια περίπου δραχμές.
Επειδή ο ιός της ασθένειας - που δεν την κατονομάσαμε ανοιχτά επειδή οι πάντες τη γνωρίζουν - μεταδίδεται σχετικά εύκολα από τη μητέρα στο έμβρυο, θα πρέπει να σκεφτούμε κάποιο τρόπο με τον οποίο θα εμποδίζονται οι γεννήσεις παιδιών που θα είναι φορείς του ιού. Το πράγμα δεν είναι καθόλου εύκολο. Το να συστήσουμε ή να υποχρεώσουμε με νομική διάταξη ένα ζευγάρι που πρόκειται να παντρευτεί, να πάει και να εξεταστεί στο νοσοκομείο, είναι εντελώς άπρεπο και εξαιρετικά άκομψο. Το να πάει από μόνο του και να ζητήσει να εξετασθεί, είναι εντελώς απίθανο αν όχι αδύνατο. Με άλλα λόγια, αδιέξοδο πραγματικό.
Από πρώτη αρχή που παρουσιάστηκε αυτή η μάστιγα, οι άρρωστοι και οι φορείς της αρρώστειας, φορτώθηκαν αμέσως ένα κοινωνικό στίγμα. Οχι επειδή ήταν μιά νόσος « αμαρτωλή » - σήμερα δεν δίνουν καμμιά σημασία στο πώς κολλά αυτό το νόσημα, αντίθετα από ότι γινόταν στο παρελθόν με τη σύφιλη - αλλά επειδή υπήρξε από τον πρώτο καιρό ένας φόβος - όχι εντελώς αδικαιολόγητος - ότι μπορούν να μολύνουν και άλλα άτομα του περιβάλλοντός τους. Επειδή η ασθένεια μπορεί να περάσει και από έναν μικροτραυματισμό του δέρματος, ίσως και από μιά αμυχή, οι περισσότεροι άνθρωποι, αν όχι όλοι, αποφεύγανε κάθε είδους επαφή με τους « στιγματισμένους ». Τους έδιωχναν συχνά από το σπίτι, και θυμάμαι μιά χαρακτηριστική περίπτωση μιάς μητέρας στις Ενωμένες Πολιτείες, που είχε κλείσει την πόρτα στο γιό της, όταν έμαθε ότι είχε προσβληθεί από τον ιό.
Η ψυχολογική κατάσταση του ανθρώπου που μαθαίνει ξαφνικά ότι του ήλθε πεσκέσι ο ιός αυτός, είναι απαράλλαχτα όμοια με εκείνου που πληροφορείται ότι πάσχει από μιά εντελώς ανίατη ασθένεια, και ότι του μένει λίγος χρόνος ζωής ακόμα. Ας πάρουμε για παράδειγμα εσένα αγαπητέ αναγνώστη ή αναγνώστρια. Πηγαίνεις να δώσεις αίμα για κάποιον συγγενή σου που πρόκειται να υποβληθεί σε μιά εγχείριση. Και σε φωνάζουν την άλλη ή την παράλλη μέρα, να πας για δεύτερη εξέταση. ( Ένα μόνο θετικό αποτέλεσμα, δεν μπορεί να βεβαιώσει απόλυτα τη μόλυνση ). Και σου λένε με όσο περισσότερο τακτ γίνεται, ότι έχεις δυστυχώς προσβληθεί από τον ιό αυτό. Φυσικά, όλη αυτή η αναφορά έχει εντελώς υποθετικό χαρακτήρα, σε έβαλα εκεί καθαρά σαν παράδειγμα, ξέρω πολύ καλά ότι δεν προκειται ποτέ να σου έλθει κάτι τέτοιο.
Φαντάζεσαι καθόλου τι ταμπλάς θα σου έλθει μόλις ακούσεις τα χαρμόσυνα αυτά νέα ; Νομίζω ότι κανένας δεν θέλει να φαντάζεται κάτι τέτοιο. Λοιπόν, μένεις ξερός μόλις ακούς τα χαμπάρια αυτά, κολυμπάς μέσα στον ιδρώτα, κοντεύεις να λιποθυμήσεις, έτσι δεν είναι ; Και τι θα πρέπει να κάνεις, να το φανερώσεις στους δικούς σου ή να το αποκρύψεις τελείως ; Το δίλημμα είναι φοβερό, τα έχεις τελείως χαμένα. Αλλά είπαμε, αυτό δεν πρόκειται να σου συμβεί ποτέ. Όμως, για σκέψου τους πολλούς, τα εκατομμύρια των ανθρώπων, που τους ανακοινώνεται αυτό το πράγμα την ώρα που είναι ολωσδιόλου αμέριμνοι. Γι αυτό το λόγο, ας έχουμε όλοι μας μπροστά μας το γνωστότατο λαϊκό ρητό : « Κάλλιο γαϊδούροδενε, παρά γαϊδουρογύρευε ».
Τώρα, το πώς θα καταφέρεις να γαϊδουροδέσεις και να μην έχεις ποτέ την ευκαιρία να ακούσεις από το στόμα του γιατρού το ιδιαίτερα απεχθές αυτό νέο, αυτό είναι προσωπική σου υπόθεση, όπως είναι προσωπική υπόθεση όλων μας ανεξαιρέτως. Διότι, καλά και πολύ ευχάριστα είναι τα νυχτοπερπατήματα, αλλά πρέπει πάντα να έχουμε κατά νούν, ότι μπορεί να έλθει η στιγμή που θα μας βγούνε ξινά, πολύ ξινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου