Α Ν Π Τ Ω Χ Ε Υ Σ Ε Ι Η Ε Λ Λ Α Δ Α

           Α  Ν     Π  Τ  Ω  Χ  Ε  Υ  Σ  Ε  Ι     Η     Ε Λ  Λ  Α  Δ  Α

Αντίγραφο άρθρου του οικονομολόγου και  δημοσιογράφου Γιάννη Μαρίνου, σαν απάντηση ερωτήματος μιάς αναγνώστριας της εφημερίδας.

Η αναγνώστριά μου ιατρός κυρία Ελευθερία Αραμπατζή, μου ζητά να εξηγήσω μέσω της στήλης, τι σημαίνει « πτώχευση » του κράτους, και τί επιπτώσεις θα έχει στους Ελληνες πολίτες. Θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ με τις γνώσεις που έχω, και με τον κοινό νού που νομίζω ότι διαθέτω.

Πτώχευση  σημαίνει παύση  πληρωμών. Δηλαδή, όταν  ένας  έμπορος, π.χ. πνιγμένος από τα χρέη και μη έχοντας έσοδα επαρκή για να τα εξωφλήσει, δηλώνει το περίφημο « ουκ αν λάβοις παρά  του μη έχοντος », σταματάει  να πληρώνει  την Τράπεζα, την Εφορία, τους προμη-θευτές του, την  ΔΕΗ, τον  ΟΤΕ, τα  κοινόχρηστα, τον  δήμο, τους  υπάλλήλους, τους πάντες. Και αυτό που ακολουθεί, είναι να δευσμευτεί η περιουσία του, και οι πιστωτές του να αναλάβουν να τη μοιράσουν κατά τις απαιτήσεις τους, ενώ εκείνος,απογυμνωμένος από το έχει του, κηρύσσεται πτωχός, και αν έχει κάνει δολία πτώχευση, οδηγείται στον Κορυδαλλό.

Πτώχευση ενός  κράτους, σημαίνει κάτι  ανάλογο. Καθώς τα  χρέη που συσσωρεύει, φθάνουν σε ύψη που δεν μπορούν να εξωφληθούν, μιάς και δεν βρίσκει έσοδα και δανεικά για να καλύψει τις υποχρεώσεις  του, δηλώνει  αδυναμία  εξώφλησης. Και  ως προς τις  υποχρεώσεις του κράτους  προς το  εσωτερικό, μπορεί  ευκολώτερα  να πεί - και το έχει πεί μερικές φορές : « Αγαπητοί Ελληνες πολίτες, δεν  έχω να σας πληρώσω  τα κρατικά ομόλογα ή τις καταθέσεις σας στις κρατικές Τράπεζες, γι αυτό ξεχάστε τα - ή στην  καλύτερη περίπτωση, πάρτε αυτά τα χαρτιά που με δεσμεύουν να σας εξασφαλίσω κάποτε στο μέλλον, αν βρεθούν λεφτά ».Οι παλαιότεροι, θυμούνται  ότι το κράτος  μας, ευθύς μετά  τη γερμανοϊταλική κατοχή,  « έσβησε » τα χρέη του προς  τους Ελληνες καταθέτες, και μέσα σε μιά στιγμή τα κρατικά ομόλογα, ακόμα και τα χαρτονομίσματα, έγιναν κουρελόχαρτα χωρίς καμμιά αξία.

Οι οφειλές όμως προς τους ξένους, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα. Σ΄αυτούς δεν μπορούμε να πούμε : « Δεν έχω λεφτά, και ξέχνα όσα σου χρωστάω ». Γιατί απλούστατα, τα χρέη μας στο εξωτερικό είναι προς Τράπεζες ή άλλα κράτη, που είναι οικονομικώς ισχυρότερα, και τα οποία μπορούν να μας εξαναγκάσουν να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας.

Οι Νεοέλληνες, έχουν πεισθεί από κάποιους ανεύθυνους πολιτικούς τους, ότι μπορούν να ζουν με δανεικά απ΄ το εξωτερικό. Και  όταν οι πολιτικοί  υπόσχονται νέες  παροχές, και τους ρωτάς  « από πού  θα τα βρείτε ; », απαντούν  με την ανευθυνότητα των νεαρών γλεντοκόπων που ξοδεύουν στα ξενυχτάδικα τα λεφτά των μπαμπάδων τους :  « Θα δανειστούμε ». Και μου θυμίζουν το ανέκδοτο εκείνου του αθεράπευτα αισιόδοξου, που  πέφτοντας από τον εκατοστό όροφο ενός  ουρανοξύστη, και  φθάνοντας  στο ύψος  του πρώτου  ορόφου, λέει με αμεριμνησία : « Ως  εδώ, καλά τα  πήγαμε ». Όταν  η Ελλάδα  φθάσει στα  πρόθυρα της  πτώχευσης, το πρώτο που θα αντιμετωπίσει, θα είναι η διακοπή του  δανεισμού της από κάθε  ξένη Τράπεζα. Και η διακοπή  πέφτει με  το μαχαίρι. Τι σημαίνει  αυτό ; Μα, καταστροφή, αφού τα πάντα τα προμηθευόμαστε  από το εξωτερικό. ( Από μηχανήματα, αυτοκίνητα, βενζίνη και ουϊσκι, ως ρούχα, φάρμακα, ποδοσφαιριστές, μπασκεμπωλίστες,προπονητές και τηλεοπτικά προγράμματα, για να αναφερθώ στα καθ΄ ημάς, και συνεπώς  για να τα  αγοράσουμε, έχουμε ανάγκη από το συνάλλαγμα που μας δίνουν οι ξένοι ).

Μέσα σε μιά μέρα, μπορούμε με την παύση πληρωμών, να καταντήσουμε χειρότεροι από την Αλβανία ή την Κούβα. Και τότε, μία λύση μόνο απομένει : Να προσφύγουμε στο διεθνές Νομισματικό Ταμείο, και να του ζητήσουμε να  εγγυηθεί τον δανεισμό μας από το εξωτερικό. Και αυτό, για να  συγκατανεύσει, θα  ζητήσει εύλογα  να δέσουμε το ζωνάρι μας, να πάψουμε να σπαταλούμε  αυτά που δεν έχουμε  και δανειζόμαστε, να εργαστούμε περισσότερο και χωρίς απαιτήσεις, να  μειώσουμε δραστικά  την κατανάλωσή μας. Και  να αρχίσουμε να πληρώνουμε πρώτα τους ξένους δανειστές μας. Και τότε θα καταλάβουμε αυτό που σήμερα ανευθύνως λέμε : Αποφασίζουν  για μάς, τα ξένα κέντρα αποφάσεων. Και τότε θα καταλαβουμε επίσης, τι  θα πεί  λιτότητα. Όταν δεν  θα έχουμε  ούτε βενζίνη για  να κινήσουμε  το αυτοκίνητό μας, ούτε λεφτά για  να πάμε στις  χασαποταβέρνες και στα ξενυχτάδικα, και όταν θα μας φύγουν οι  Πάσπαλιε, Μπέρι, Βολκόφ  και Τάρπλεϋ, γιατί  δεν θα έχουμε  δολλάρια για να τους πληρώνουμε.

Θα διερωτηθείτε ίσως : « Και καλά, γιατί  να υποστούμε  εμείς οι απλοί πολίτες, τις συνέπειες της άφρονος οικονομικής πολιτικής εκείνων που μας κυβερνούνε ; Δεν  θα έπρεπε αυτοί που με τη  συμπεριφορά τους, μας  οδήγησαν στην  πτώχευση, να έχουν την τύχη του πτωχεύσαντος εμπόρου που δολίως χρεοκόπησε, δηλαδή να περάσουν  τον  βίο τους  στον Κορυδαλλό ; ». Η απάντηση είναι « όχι ». Διότι στις δημοκρατίες, αυτοί που κυβερνούν, εκλέγονται από το λαό.  Οι  ενήλικοι  ψηφοφόροι, έχουν τη  στοιχειώδη  κρίση για να κατανοούν, ότι αυτό που δεν μπορούν ατιμώρητα  να κάμνουν στην  ιδιωτική τους ζωή, ( δηλαδή  να ξοδεύουν περισσότερα  από όσα  ε σ ο δ ε ύ ο υ ν, και να  δανείζονται ποσά  που δεν μπορούν να εξωφλήσουν ), δεν νοείται να επιτρέπουν να το κάμνουν οι κυβερνώντες που οι ίδιοι εκλέγουν. Ακριβώς γι αυτό και εκείνοι που πληρώνουν την πτώχευση, δεν  είναι οι ανίκανοι ή  ανεύθυνοι κυβερνώντες, αλλά εκείνοι που τους εκλέγουν. Αφού εν γνώσει τους, τους δίνουν την εντολή να διαχειριστούν τα κοινά με την ανεθυνότητα που χαρακτηρίζει όσους τρώνε  από τα έτοιμα και τα δανεικά κι αγύριστα, και δεν στρώνουν  τον πωπό τους  να δημιουργήσουν  εθνικό πλούτο, που είναι ο μόνος ο οποίος μπορεί να μας εξασφαλίσει γνήσια και σταθερή ευημερία,και πλήρη ανεξαρτησία από τα ξένα κέντρα αποφάσεων, και από τις ανάλγητες ξένες Τράπεζες.

( Επειδή το εθνικό μας χρέος, συμποσούται στο ασήμαντο ποσό των σαρανταδύο τρισεκατομμυρίων δραχμών ή εκατόν είκοσι  περίπου  δισεκατομμυρίων  δολλαρίων, έκρινα σκόπιμο να αντιγράψω - χωρίς δυστυχώς την άδεια του δημοσιογράφου, είναι παράβαση του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας - το άρθρο  αυτό του πολύ γνωστού  Γιάννη Μαρίνου, που διακρίνεται για την απλότητα και σαφήνεια των απόψεών του ).