Ο « Π Ρ Ο Φ Η Τ Ι Κ Ο Σ » Κ Ι Ν Η Μ Α Τ Ο Γ Ρ ΑΦ Ο Σ
Το 1979, προβλήθηκε στους κινηματογράφους ένα εξαιρετικό αμερικανικό φίλμ με τον τίτλο « Το σύνδρομο της Κίνας », στο οποίο τον πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιζε ο Τζακ Λέμμον, και έπαιζαν επίσης - μεταξύ άλλων - και οι Τζέην Φόντα και ο Μάϊκλ Ντάγκλας. Η ιστορία ήταν γύρω από έναν πυρηνικό αντιδραστήρα, από αυτούς που παράγουν ηλεκτρικό ρεύμα, και στον οποίο υπεύθυνος για τη λειτουργία του ήταν ο Τζακ Λέμμον, σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της μακρόχρονης καρριέρας του.
Το φιλμ αυτό αποδείχτηκε προφητικό. Μέχρι τότε ξέραμε για μικρές διαρροές από παρόμοια εργοστάσια, που δεν είχαν συνήθως σοβαρά επακόλουθα. Στην περίπτωση αυτή, κάποια στιγμή διαπιστώνει ο υπεύθυνος της λειτουργίας του, μιά ανωμαλία που εξ αρχής τον βάζει σε μιά κατάσταση ανησυχίας και ειδοποιεί το διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας ότι πιθανόν να προκύψει κάτι σοβαρό. Οι διοικητικοί υπεύθυνοι δεν δίνουν καμμιά σημασία, θεωρούν ότι πρόκειται για μιά συνηθισμένη ανωμαλία, που μπορεί να ξεπεραστεί με ευκολία.
Ο υπεύθυνος της λειτουργίας όμως, ειδοποιεί και κινητοποιεί τον τύπο και τα άλλα μέσα μαζικής πληροφόρησης, και οι δημοσιογράφοι σπεύδουν στην μονάδα. Ερχονται όμως και οι διοικούντες το εργοστάσιο και προσπαθούν να πείσουν τον Τζακ Λέμμον να βγεί από το θάλαμο ελέγχου. Αυτός όμως αντιστέκεται πεισματικά και κλειδώνεται μόνος του μέσα, λέγοντας ότι έχει διαπιστώσει υπερθέρμανση ενός από τους πυρηνικούς αντιδραστήρες του εργοστασίου. Οι δημοσιογράφοι επικροτούν τη στάση του, οι κάμερες της τηλεόρασης καταγράφουν όλα τα γεγονότα, και τελικά, μόλις την τελευταία στιγμή σταματά η λειτουργία του αντιδραστήρα, ελάχιστα λεπτά πριν εκραγεί το εργοστάσιο στον αέρα με καταστρεπτικά αποτελέσματα για όλη την περιοχή.
Την εποχή εκείνη, λίγοι θα φαντάζονταν ότι σε επτά χρόνια από την προβολή της ταινίας, θα γινόταν η καταστρεπτική έκρηξη στο Τσερνόμπυλ της Ουκρανίας, από μιά παρόμοια ανωμαλία, που προφανώς δεν την λογάριασαν σαν σοβαρή από πρώτη αρχή. Η τρομακτική εκείνη έκρηξη που έγινε στις 24 Απριλίου του 1986, προκάλεσε μεγάλο αριθμό θυμάτων, λίγων μεν αμέσως μετά την έκρηξη, χιλιάδων δε κατόπιν. Ετσι, το φίλμ αποδείχτηκε « προφητικό », όχι διότι τρεις πολύ ευφάνταστοι σεναριογράφοι ( Γκραίϋ, Κουκ και Μπρίτζες ) το φαντάστηκαν, αλλά επειδή υπήρχε πάντα μέσα στις πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο.
Ένα άλλο « προφητικό » φίλμ - για το οποίο έχει γίνει ήδη μνεία - είναι το « Πράσινο σόϋλεντ », ταινία βασισμένη σε μυθιστόρημα αμερικανού συγγραφέα, που προβλήθηκε το 1972 στην Ελλάδα, με τον τίτλο « Νέα Υόρκη, έτος 2022 ». Στην ταινία αυτή, στην οποία πρωταγωνιστούσαν ο Τσάρλστον Ηστον και ο Εντουαρντ Τζέϊ Ρόμπινσον, τελευταία του ταινία πριν πεθάνει, η Νέα Υόρκη του 2022, έχει πληθυσμό σαράντα εκατομμυρίων κατοίκων, οι περισσότεροι των οποίων είναι άστεγοι. Η μόνη τροφή που υπάρχει και που διανέμεται στους κατοίκους που την περιμένουν με μεγάλη λαχτάρα, είναι μιά πράσινη και εύγευστη ουσία, το « πράσινο σόϋλεντ » - σύνθετη λέξη από τη σόγια και το λέντιλ, που σημαίνει « φακή ».
Αυτό το πράσινο σoϋλεντ, δεν είναι τίποτε άλλο από ανθρώπινο κρέας που εξάγεται από πτώματα που υποβάλλονται σε ειδική κατεργασία με απόλυτη μυστικότητα. Δεν υπάρχει καμμιά άλλη τροφή, τα αγροκτήματα είναι περιφραγμένα με συρματοπλέγματα και φρουρούνται αυστηρότατα, για να μην μπορεί να μπή κανείς και να πάρει κάτι από τα προϊόντα του ράντσου.
Η ιστορία αυτή είναι ολωσδιόλου φανταστική, αλλά μήπως σας θυμίζει κάτι που εσχάτως έχουμε πληροφορηθεί ; Μήπως τα κοτόπουλα του Βελγίου - και γιατί όχι και άλλων χωρών της Ευρώπης ; - που μεγάλωναν υπερβολικά, τρώγοντας καμμένα λάδια και ίσως και μηχανέλαια; Μήπως σας βάζει σε υποψίες ότι και τα δικά μας κοτόπουλα αλλά και τα πρόβατα, τα βοοειδή, τα κατσίκια και τα άλλα ζώα που οδηγούνται στο σφαγείο, τρώνε από τις ίδιες ή παραπλήσιες ζωοτροφές ; Μήπως και το φιλμ αυτό δεν είναι επίσης μιά ταινία κάπως « προφητική », με την ευρεία έννοια του όρου ;
Το 1949, ο Αγγλος συγγραφέας Τζωρτζ Όργουελλ, έγραψε ένα μυθιστόρημά με τίτλο « 1984 », στο οποίο περιγράφεται μιά κοινωνία του 1984, όπου επικρατεί μιά τρομακτική κατάστάση που δεν μπορώ εδώ να σας την περιγράψω, καλά θα ήταν να διαβάζατε οι ίδιοι το βιβλίο αυτό. Με βάση αυτό το μυθιστόρημα, γυρίστηκαν στη Βρεττανία δυό ταινίες με τον ίδιο τίτλο, η μία το 1956 με πρωταγωνιστές τον Εντμοντ Ο΄ Μπράϊεν, τον Μάϊκλ Ρεντγκρέϊβ, την Ζαν Φλέμινγκ και τον Ντόναλντ Πλέζανς, και η δεύτερη - και καλύτερη - το έτος 1984, με πρωταγωνιστές τον Τζων Χερτ και το Ρίτσαρντ Μπάρτον, τελευταία του ταινία. Η ταινία είναι ασφαλώς « προφητική », και μας παρουσιάζει - μεταξύ πολλών άλλων - και την παρακολούθηση που καμνει μέσα στα σπίτια μας - χωρίς να μπορούμε να κρυφτούμε πουθενά, ούτε να μιλήσουμε - η « αστυνομία της σκέψης », με τηλεοπτικές κάμερες και μικρόφωνα που είναι εγκατεσπαρμένα μέσα στο σπίτι μας. Και αυτό γίνεται από τον « μεγάλο αδελφό », που φροντίζει αδιάκοπα για μας, και κατασκοπεύει την κάθε μας κίνηση, εν μέσω μεγάλου χαφιεδισμού, φακελλώματος τύπου « Σέγκεν », και μυστηριωδών « εξαερώσεων » - έτσι αναφέρονται επίσημα οι εξαφανίσεις από προσώπου γής, όλων των αντιτιθέμενων στο καθεστώς ατόμων.
Βέβαια, τα γεγονότα αυτά δεν έγιναν όπως το φαντάστηκε ο Όργουελλ το 1984, αλλά δεν πρόκειται να αργήσουν και πάρα πολύ, είναι μέσα στις αναπότρεπτες αναγκαιότητες της ιστορίας που δεν μπορούν να αποφευχθούν, έτσι όπως προχωρά η « νέα τάξη πραγμάτων », όπως την ονειρεύτηκε ο Αδόλφος Χίτλερ. Γιατί, να μην σας μένει καμμιά αμφιβολία, ο ναζισμός επανέρχεται με όλη του τη δύναμη, νέες ιδέες, απείρως χειρότερος από εκείνον που ξέραμε, και πλέριος κι ολομπούσουλος, όπως θα έλεγε - αν ζούσε σήμερα - ο Γιάννης Ψυχάρης, ο υπερδημοτικιστής της πούρας δημοτικιάς γλώσσας. Αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου