Λ Ι Γ Α Λ Ο Γ Ι Α Γ Ι Α T H « Σ A M Σ A΄ Ρ A »
Η ιστορία των λεγόμενων Ινδοευρωπαίων ( ή Ινδογερμανών ), χάνεται στο βάθος των αιώνων. Πόσα πράγματα ξέρουμε για τις φυλετικές ομάδες που συγκροτούσαν αυτή την ομοεθνία που μιλούσε διάφορα ιδιώματα και διαλέκτους μιάς και μοναδικής γλώσσας ; Οχι και πολλά. Μέχρι σχετικά πρόσφατα, πριν από πενήντα χρόνια ας πούμε, πιστεύαμε ότι οι Ινδοευρωπαϊκοί λαοί ήσαν εγκατεστημένοι στη κεντρική Ασία, κάπου στο υψίπεδο του Παμίρ ή στο Τουρκεστάν. Η θεωρία αυτή εγκαταλείφθηκε τελικά, και ο χώρος όπου έμεναν οι ινδοευρωπαϊκές φυλές, τοποθετείται τώρα στην κεντρική Ευρώπη, στις Ρωσικές στέππες και την Ουκρανία. Μήπως είχαν έλθει εκεί από κάπου αλλού ; Δεν υπάρχουν πουθενά ενδείξεις για κάτι τέτοιο. Αυτό που θεωρείται βέβαιο, είναι ότι Ινδοευρωπαίοι ήσαν μειονότητες αριστοκρατικές στην Ευρώπη, ανάμεσα σε άλλες ντόπιες επίσης φυλές.
Τώρα, πώς έγινε και μερικές ομάδες από αυτές τις φυλές και υποφυλές, ξεκίνησαν και κατέβηκαν στην Περσία, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και κυρίως στην Ινδία, δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Και πότε έγιναν όλα αυτά τα πράγματα ; Για τους Ελληνες και τους Λατίνους της Ιταλικής χερσονήσου, ξέρουμε ότι κατέβηκαν από την κεντρική Ευρώπη μετά από το έτος 2.000 π.Χ. και κατόπιν, και όχι όλοι μαζύ, αλλά κατά κύματα. Λ.χ., οι πρώτοι Ελληνες που κατέβηκαν στην Ελλάδα, ήσαν οι Αχαιοί, οι τελευταίοι οι Μακεδόνες. Πολλοί έμειναν στην κεντρική Ευρώπη, όπως οι Κελτικές και οι Γερμανικές φυλές, και οι Ίβηρες της Ισπανίας. Αλλοι – οι Σκανδιναβοί - πήγαν πιο βόρεια. Αλλά ένα σημαντικό τμήμα από την ομοεθνία αυτή, οι Πέρσες, οι Αφγανοί, και οι Ινδοί, προχώρησαν προς τα ανατολικά, οι Πέρσες κατεβαίνοντας από τα ανατολικά της Κασπίας θάλασσας, οι Ινδοί ίσως από λίγο βορειότερα και ανατολικότερα, από τα νότια της Σιβηρίας.
Είναι πιθανό, ότι οι φυλές αυτές, είχαν πολλούς και διάφορους μικρούς « θεούς », αλλά ο πραγματικός Θεός τους φαίνεται να ήταν ο μεγάλος δημιουργός των πάντων. Οι Ινδοί - που φαίνεται ότι πήγαν στην Ινδία ανάμεσα στο 3.000 και το 2.500 έτος π.Χ., ονόμαζαν τον Θεό, κάπως σαν « D e o s o ή ( κατά κάποιους άλλους ), Ν τ ι ό ς π ί τ ε ρ. Το Λατινικό D e u s, προέρχεται από την ίδια ρίζα, όπως και το ελληνικό Ζ ε ύ ς π α τ ή ρ ( όλων των θεών και ανθρώπων ), που στη γενική γίνεται Διός, που πάλι είναι η ακριβής μεταφορά του D e u s. H αγγλική έκφραση G o d και η γερμανική G o t t, δεν ξέρω από πού προέκυψαν, το ίδιο και η σλαβική B o g.
Αφήνουμε κατά μέρος τώρα τους άλλους Ευρωπαίους, και πηγαίνουμε στους Ινδούς. Οι μελαψοί αυτοί άνθρωποι - που όταν χωρίστηκαν απ΄τους άλλους δεν ήσαν μελαψοί, αλλά έγιναν κατόπιν εξ αιτίας κλιματολογικών συνθηκών - διέπλασαν σταδιακά μιά θρησκεία, στην οποία ως γνωστόν, εκτός από το πλήθος των μικρών « θεών », υπάρχουν ο Βράχμα, ο Σίβα και ο Βισνού. Ο καθένας από αυτούς συμβολίζει και κάτι. Ο Σίβα για παράδειγμα, είναι ο θεός της καταστροφής, που όμως μεταβάλλεται κατόπιν σε δημιουργία. Αυτό δηλώνει την καταστροφή της γεωργικής βλάστησης και παραγωγής το φθινόπωρο, και την αναγέννησή της την άνοιξη. Το πράγμα είναι φυσικό, σε πολλούς λαούς η γή έπαιζε σημαντικό ρόλο στον όλο θρησκευτικό κύκλο, μάλιστα είχε σαν θεότητα θηλυκό όνομα σε αρκετές γλώσσες.
Το ιερό βιβλίο του Ινδουϊσμού - δηλαδή της Ινδικής θρησκείας - είναι οι Βέδες, συλλογή πολύ μεγάλη από ποιήματα, που επί αιώνες μεταφέρθηκαν από γενιά σε γενιά με την προφορική παράδοση, και περίπου στο 1.000 έτος π.Χ., πέρασε και στον γραπτό λόγο. Ο Ινδουϊσμός, και μετά την « δημοσίευση » των Βέδα, αλλαζε συνεχώς με την προσθήκη νέων ιδεών, και κάτω από την επίδραση του Ινδουϊστικού ιερατείου, των Βραχμάνων. Και μέσα από όλη αυτή την εξελικτική διαδικασία, προέκυψε και η ιδέα της μετενσάρκωσης, που στην αρχαία Ινδική γλώσσα, την Σανσκρίτ, ονομάζεται « Σαμσάρα ». Ο όρος αυτός δηλώνει « μετενσάρκωση », και όχι « μετεμψύχωση », όπως μερικοί την ονομάζουν.
Τί εννοούν με τον όρο αυτό, τη Σαμσάρα - τη μετενσάρκωση - οι Ινδουϊστές και το δόγμα τους ; Με λίγα λόγια τα εξής : Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, η ψυχή του ( οι Ινδοί έχουν έντονη την αντίληψη περί ψυχής ), περνά μετά από ένα χρονικό διάστημα - δεν ορίζεται πόσο ακριβώς -στη φοβερή Ινδουϊστική κόλαση με τα μαρτύρια που βρίσκει εκεί, και κατόπιν μπαίνει σε ένα νεογέννητο βρέφος, ένα βρέφος που υποτίθεται ότι δεν έχει δική του ψυχή, και περιμένει να του έλθει μιά τέτοια από έναν άνθρωπο που έχει πεθάνει νωρίτερα.
Γιατί γίνεται αυτό ; Επειδή ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, έχει κάνει πολλές αμαρτίες, πολλές κακές πράξεις στη ζωή του, πρέπει να τιμωρηθεί γι αυτές του τις αμαρτίες. ( Και για την αμαρτία - που δεν γίνεται όμως στα μάτια του Θεού - έχουν βαθειά ριζωμένη πεποίθηση οι Ινδουϊστές ). Το σύνολο των κακών πράξεων που έχει κάνει, ονομάζεται « κάρμα », και αυτό το κάρμα πρέπει να το ξεχρεώσει σε μιά επόμενη ζωή.
Αλλά και στην επόμενη ζωή, καινούργιες κακές πράξεις προστίθενται στο ήδη φορτωμένο κάρμα του. Πρέπει λοιπόν να προχωρήσει και σε μιά επόμενη ζωή, μήπως και ελλατωθούν οι αμαρτίες του και ελαφρυνθεί το κάρμα του. Αλλά ενώ σβύνονται μερικές παλιές αμαρτίες, προστίθενται πολλές καινούργιες, και το άθροισμα γίνεται μεγαλύτερο. Πρέπει να ξαναρχίσει και πάλι απ΄την αρχή. Πόσο καιρό θα κρατήσει αυτή η σειρά των διαδοχικών επανενσαρκώσεων ; Κάπου διάβασα, ότι μπορεί να πάει η υπόθεση μέχρι τα δύο εκατομμύρια χρόνια, τεράστιο χρονικό διάστημα. Αλλού πάλι διαβάζω, ότι αυτός ο φαύλος κύκλος δεν μπορεί να σπάσει καθόλου, η και αν σπάσει, αυτό θα γίνει μετά από άπειρο χρόνο. Βράστα και φασκοκουκούλωστα δηλαδή.
Αυτή είναι η Σαμσάρα. Μιά αιώνια καταδίκη, που μάλιστα προκαλείται αυτομάτως, δεν είναι απαίτηση και καταναγκασμός από κάποια εξωτερική δύναμη, ενεργεί από μόνη της, πράγμα εντελώς παράξενο και αδικαιολόγητο, ένα είδος « αυτοτιμωρίας » όπως φαίνεται. Παλαβά πράγματα δηλαδή, που δεν τα συναντάμε σε κανένα άλλο λαό, σε καμμιά άλλη θρησκευτική παράδοση. Αυτή η αέναη αυτοτιμωρία με τις συνεχείς επαναλήψεις, θυμίζει κάπως το λιθάρι του Σίσυφου της αρχαίαε ελληνικής μυθολογίας. Το λιθάρι που το ανέβαζε ο Σίσυφος με τεράστιο κόπο προς τα πάνω, κι όταν έφτανε στην κορυφή της ανηφοριάς, γλυστρούσε και έπεφτε κάτω, κι ο Σίσυφος έπρεπε να ξαναρχίσει το ανέβασμα, για να γίνουν πάλι τα ίδια χωρίς καμμιά διακοπή. Αυτού του Σισύφιου είδους τιμωρία είναι η Σαμσάρα.
Γύρω στο 500 π.Χ. έτος, ένας Ινδός πρίγκηπας, ο Γκαουτάμα Σιντχάρτα, ο επονομασθείς αργότερα Βούδδας, δηλαδή « φωτισμένος », αηδιασμένος από το Ινδουϊστικό ιερατείο των Βραχμάνων, ίδρυσε μιά δική του κοσμοθεωρία ( δεν θα έπρεπε να της δώσουμε το όνομα θρησκεία, καθώς δεν περιέχει κανενός είδους θεότητα ). Η καινούργια αυτή φιλοσοφία - έτσι πρέπει να τη θεωρούμε - δεν έπιασε καθόλου στην Ινδία, βρήκε όμως πρόσφορο έδαφος σε άλλες χώρες της ανατολικής Ασίας, την Κίνα, την Ιαπωνία, την Ταϋλάνδη, την Κορέα, το Βιετνάμ, το Λάος και την Καμπότζη, και σε μερικές ακόμα περιοχές. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με το δόγμα αυτό, μόνο θα πούμε ότι παραδόξως, κράτησε από τον Ινδουϊσμό τη Σαμσάρα, χωρίς μάλιστα καμμιά σπουδαία διαφοροποίηση.
Υπάρχουν και κάποιοι Δυτικοί - πιθανώς Ινδουϊστές ή Βουδδιστές και αυτοί - που πιστεύουν στην μετενσάρκωση, στην Ινδική Σαμσάρα. Ενας από αυτούς, ένας αμερικανός, έγραψε ένα βιβλίο στο οποίο περιέχονται είκοσι περιπτώσεις ανθρώπων που θυμούνται μιά προηγούμενη ζωή τους, όχι περισσότερες όμως από μιά. Κατά το πλείστον, οι άνθρωποι αυτοί λένε ότι ήσαν κάποια αξιόλογα πρόσωπα στην προηγουμενη ζωή τους, αξιωματούχοι ή κάποιο σημαντικό πρόσωπο, δεν λέει κανένας ότι ήταν κατώτατης στάθμης άνθρωπος. Δεν ήταν εργάτης, αγρότης, κλέφτης, εγκληματίας και άλλα σχετικά. Οπωσδήποτε, πρέπει να έχουμε υπ΄όψιν, ότι οι Ινδουϊστές υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος δεν θυμάται τίποτε απολύτως από κάποια προηγούμενη ζωή του. Τώρα, το πώς θυμούνται αυτοί, είναι μάλλον αντίθετο από τη θεωρία της μετενσάρκωσης.
Αλλά και αν σκεφτούμε με την κοινή λογική, θα λέγαμε ότι είκοσι περιπτώσεις σε δισεκατομμύρια ανθρώπων που θα έπρεπε να θυμούνται προηγούμενες ζωές τους, είναι στατιστικά μηδενικό ποσοστό. Αν υπήρχε αλήθεια στον ισχυρισμό του αμερικανού συγγραφέα, θα έπρεπε αναρίθμητοι άνθρωποι να θυμούνται κάτι από τα παλιά. Αλλά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, όπως άλλωστε υποστηρίζει και η Ινδουϊστική θεωρία.
Μιά άλλη ερμηνεία που ακούστηκε για τους ανθρώπους που θυμούνται κάτι από προηγούμενη ζωή, είναι ότι πρόκειται ίσως για μεταβίβαση γονιδιακής μνήμης, μέσω του γνωστού μας D.N.A. Μάλλον πρόκειται για μιά αυθαίρετη ερμηνεία, έτσι δείχνουν τα πράγματα.
Βρήκαμε τώρα τον φορέα της κληρονομικότητας, κοιτάζουμε να του φορτώσουμε ότι δεν ξέρουμε, και ότι δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε με κάποιους άλλους τρόπους. Το πράγμα αυτό μπορεί να καταντήσει μόδα, όπως έχει γίνει και με άλλα παρόμοια πράγματα. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να γίνουμε όσο πιό σοβαροί γίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου