Τ   Ι        Λ   Ω   Ζ   Α   Ν   Η,        Τ   Ι        Κ   Ο   Ζ   Α   Ν   Η

Τον Ιούνιο του 1978, βρεθήκαμε εγώ και η γυναίκα μου -σας το έχω ήδη δηλώσει ότι ούτε στο Παρίσι και στην Πλας Πιγκάλ δεν πηγαίνω μόνος μου - βρεθήκαμε λοιπόν στην Ελβετία. Όπως ξέρουμε από το μάθημα της Γεωγραφίας, η Ελβετία είναι μιά μικρή χώρα, περίπου στο μέγεθος της  Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, συν τους νομούς Κιλκίς  και Χαλκιδικής, έτσι νομίζω. Αν κάνω λάθος, αυτό πρέπει να είναι μικρό.

Όπως όλοι  γνωρίζουμε, η Ελβετία είναι μιά πολύ όμορφη χώρα, με πολλές φυσικές καλλονές, πολλές λίμνες, ψηλά και δασωμένα βουνά -τις Αλπεις - ποτάμια, πολύ πράσινο και άλλα πολλά. Όταν  λοιπόν βρεθείς  στη χώρα  αυτή, έχεις τη  διάθεση να τη φέρεις  ένα γύρο, κι αυτός ο γύρος είναι πολύ εύκολος καθώς η χώρα είναι μικρή σε έκταση.

Οι  Ελβετικοί σιδηρόδρομοι παρέχουν ευκολίες  για τον καθένα  που θα θελήσει να γνωρίσει τη  χώρα, δίνοντας  εισιτήρια μιάς ή  περισσοτέρων  ημερών, στη  διάρκεια των οποίων μπορείς  να τα  χρησιμοποιήσεις ολόκληρη  τη μέρα χωρίς  να βγάζεις χωριστά  εισιτήρια για την κάθε διαδρομή. Αυτό κάμνει  την περιήγηση  πολύ φθηνότερη, και εδώ  πρέπει  να τονισθεί ότι η  Ελβετία είναι πολύ ακριβή χώρα, τα  πάντα - εκτός των βιομηχανικών προιόντων - είναι πανάκριβα, κι αυτός  είναι ο λόγος που  δεν γίνονται συχνά  ομαδικές  εκδρομές  από τα τουριστικά γραφεία.

Με τα εισιτήρια που προανέφερα, έγιναν πολλές διαδρομές και επισκέψεις διαφόρων περιοχών της  χώρας. Δεν θα αναφερθώ σ΄ αυτές, επειδή δεν είναι αυτό το θέμα μας. Συνοπτικά μόνο θα αναφερθούν μερικά μέρη όπου μας έβγαλε το τραίνο, έτσι σαν απλή αναφορά. Ησαν λοιπόν, η Ζυρίχη, η Λουκέρνη, η πρωτεύουσα Βέρνη, η Βασιλεία, το Σαντ  Γκάλλεν,η Ιταλόφωνη  Ελβετία ( Λουγκάνο, Λοκάρνο  και Μπελλιντζόνα ) και  η Γενεύη και  η Λωζάνη, περί των οποίων θα γίνει και ειδικός λόγος.

Για να πάς από  την περιοχή  της Βασιλείας - όπου η έδρα μας - στην περιοχή της λίμνης Λεμάν, στις όχθες της οποίας βρίσκονται  η Γενεύη και η Λωζάνη, παίρνεις ένα από τα τραίνα που διασχίζουν τη  δυτική πλευρά  της χώρας. Αρχικά - και  μετά από δυό  περίπου ώρες - περνάς από τη Λωζάνη, και κατόπιν, μετά  από καμμιά εικοσαριά λεπτά βγαίνεις στη Γενεύη, που είναι πολύ κοντά στα Γαλλικά σύνορα.

Αυτό και κάμνουμε. Φτάνουμε  στη Γενεύη μετά από δυό ώρες και κάτι, κάμνουμε μερικούς γύρους στην πόλη -οι Ελβετικές πόλεις είναι μέτριου μεγέθους και δεν απαιτείται πολύς χρόνος για να δεί κανείς, κάπως  επιφανειακά βέβαια - τα αξιοθέατά τους. Ετσι γίνεται και με τη Γενεύη, την πόλη όπου στον μεσοπόλεμο είχε την έδρα  της η Κοινωνία  των Εθνών, κάτι ανάλογο, αλλά σε  πολύ μικρότερη  κλίμακα με  τον  Οργανισμό  των Ενωμένων  Εθνών, τον γνωστό μας Ο.Η.Ε.

Στην επιστροφή θα πάρουμε ένα από τα τραίνα - γίνονται πενήντα πέντε δρομολόγια την ημέρα - που  πηγαίνουν από τη  Γενεύη στη Λωζάνη. Πάμε στο σταθμό, αμέσως σχεδόν φεύγει μιά  αμαξοστοιχία για Λωζάνη, αναβαίνουμε  και φεύγουμε. Σε  καμμιά εικοσαριά λεπτά, στα οποία το τραίνο περνά δίπλα από τη λίμνη Λεμάν, φτάνουμε στη Λωζάνη.

Η πόλη είναι  απλωμένη στις  όχθες της  λίμνης, και  τότε πρέπει να  είχε έναν πληθυσμό ανάμεσα στις  διακόσιες και  διακόσιες πενήντα χιλιάδες κατοίκους, τέσσερις  ή πέντε φορές μικρότερη  από τη  Θεσσαλονίκη. Όταν κατεβαίνουμε  από το  τραίνο, βλέπουμε  μιά γραμμή τραμ - το τραμ  είναι το δημοφιλέστερο  μέσο συγκοινωνίας  στην Ελβετία - και ανεβαίνουμε σ΄ αυτό, χωρίς να  ξέρουμε ούτε πού  πηγαίνει, ούτε και πώς  επιστρέφει, και  σημειωτέον ότι δεν έχουμε μαζύ μας ένα χάρτη της πόλης, που μπορούσαμε να βρούμε σε κάποιο περίπτερο. Αλλά τί τον θέλεις το χάρτη όταν έχεις προσανατολισμό βάσει της λίμνης που είναι σε χαμη λότερο επίπεδο από την πόλη, και επομένως  φαίνεται σε όποιο σχεδόν μέρος της πόλης βρίσκεσαι, και έτσι  μπορείς να προσανατολισθείς  εύκολα - αυτή είναι τουλάχιστον η αρχική σκέψη μας.

Το τραμ διασχίζει την πόλη κατά μήκος της λιμνης, πηγαίνοντας από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Δεν έχουμε  την παραμικρή ιδέα  για το πού πηγαίνουμε, αλλά  αυτό δεν έχει καμμιά σημασία, δεν έχουμε κατά νούν κάποιο συγκεκριμμένο σχέδιο, ούτε και γνωρίζουμε ποιά είναι τα πιο ενδιαφέροντα  μέρη όπου πρέπει να  πάμε, όπως  λ.χ. Πινακοθήκες, Μουσεία και κ.λ.π., άλλωστε δεν μας  παίρνει η ώρα να  κάνουμε τόσο εκτεταμμένη  αναγνώριση του εδάφους. Τελικά το τραμ φτάνει στο τέρμα του.

Ο σκοπός μας είναι τώρα να κατεβούμε στη λίμνη - που είναι πολύ κοντά - και να δούμε τα σχετικά της, λιμανάκια, γιώτ, ψαροκάϊκα - αν  υπάρχουν  τέτοια - βάρκες  κωπηλασίας και ότι μπορεί να υπάρχει σε μιά λίμνη. Ο δρόμος  κατεβαίνει κατ΄ ευθείαν  στη λίμνη, και η επιστροφή σχεδιάζεται έτσι, ώστε να μας ξαναφέρει πάλι στο τέρμα της γραμμής του τράμ.

Μετά το χάζι στη λίμνη που κρατά λίγη ώρα, έρχεται η στιγμή της επιστροφής. Παίρνουμε  τον ελαφρά ανηφορικό δρόμο που βγάζει στο τέρμα της γραμμής, αλλά γρήγορα  ανακακαλύπτουμε ότι έπρεπε  να ενεργήσουμε προτού  κατεβούμε στη  λίμνη όπως έκανε ο Κοντο-ρεβιθούλης του γνωστού παραμυθιού, δηλαδή να ρίχνουμε πέτρες ή κάτι άλλο,ή να σημαδεύουμε το  δρόμο, έτσι ώστε  να βρούμε εύκολα  το δρόμο προς τα  πίσω.Προχωρούμε, προχωρούμε, αλλά από τραμ, τίποτε. Δεν είναι  δυνατόν - λέμε - κάπου θα συναντήσουμε τη  γραμμή. Όμως, δεν τη βρίσκουμε πουθενά, άνοιξε η γή και την κατάπιε.

Αναγκαζόμαστε να πάρουμε μιά κεντρική λεωφόρο, με την ελπίδα ότι θα  συναντήσουμε κάποιο ταξί καθ΄οδόν και το οποίο θα μας μεταφέρει στο σταθμό του τραίνου. Βαδίζουμε επί πολλή ώρα, ταξί πουθενά, τι συμβαίνει σ΄ αυτήν την πόλη, δεν υπάρχουν καθόλου ταξί ; Φαίνεται ότι δεν  υπάρχουν, όχι όπως ξέρουμε στις  δικές μας πόλεις  όπου κάθε δυό - τρία λεπτά βλέπεις και κάποιο ταξί γεμάτο ή άδειο να περνά, μπαίνεις μέσα και σε πάει όπου θέλεις.

Να ρωτήσουμε κάποιον στο δρόμο πού είναι ο σταθμός, δεν είναι εύκολο, ούτε πεζοί δεν βρίσκονται εύκολα. Ας  προχωρήσουμε  λοιπόν, κάπου θα φανεί ο σιδηροδρομικός σταθμός, ετσι δεν είναι ; Μετά  λοιπόν από αρκετή  πορεία, βρίσκουμε  το σταθμό. Κάποια βαγόνια είναι σταματημένα εκεί, δεν μοιάζει όμως το σταθμό που είχαμε αφήσει πριν από αρκετή ώρα. Γρήγορα αντιλαμβανόμαστε  ότι πρόκειται για  σταθμό εμπορικών τραίνων. Αλλά πέφτουμε στο λάθος να μην ρωτήσουμε εκεί, πού βρίσκεται ο άλλος σταθμός.

Εχουμε φαίνεται  μεγάλη ιδέα για τις εξερευνητικές ικανότητές μας. Συνεχίζομε να βαδίζουμε ασκόπως και σε λίγο μπαίνουμε σε έναν στενό δρόμο, ένα σοκκάκι θα μπορούσαμε να πούμε. Και εκεί, υπάρχει κάποιος άνθρωπος - υπάρχουν και πεζοί σ΄ αυτήν την πόλη όπως αποδείχτηκε. Τώρα, τα δικά μου Γαλλικά είναι μόνο για να φάω ξύλο - όπως λέει και το λαικό ρητό.( Η Λωζάνη  βρίσκεται στη  Γαλλόφωνη Ελβετία - η χώρα  μιλά τρεις  γλώσσες  και μιά τεταρτεύουσα, τη Ρωμανική που μιλιέται από το ένα τοις εκατό του πληθυσμού, αληθινή Βαβέλ. Γερμανικά  δεν ξέρουμε  καθόλου, τα  ιταλικά που δοκίμασα λίγες ώρες  νωρίτερα στο Νεσατέλ, μου φάνηκαν  πολύ χρήσιμα, αλλά  εδώ μάλλον δεν  θα τα μιλούν, στο Νεσατέλ ήσαν άνθρωποι από την Ιταλόφωνη Ελβετία. )

« Εσύ ξέρεις κάποια  γαλλικά », λέω στη γυναίκα μου, « δεν δοκιμάζεις να ρωτήσεις  τον άνθρωπο να μας καθοδηγήσει ; ». « Και τι να  τον ρωτήσω ; ». Εκείνη τη στιγμή μου έρχεται στο νού μιά  γαλλικούρα - την θυμήθηκα που την είχα ακούσει, στα  λίγα, ελάχιστα γαλλικά που είχαμε  κάνει στο γυμνάσιο. Και την ξεφουρνίζω θριαμβευτικά : « Ou est la gare ? », ρωτώ τον  Ελβετό - πού είναι ο σταθμός ; Και ο άνθρωπος - που κατάλαβε  το πόσο ενημερωμένοι στη γλώσσα του  ήμασταν - μας δείχνει  με κάποια φράση και κάμποσα νοήματα, προς τα πού είναι ο σταθμός.

Ο  σταθμός  ήταν λίγα μέτρα  εκεί  κοντά, ίσως  είχαμε περάσει  από δίπλα του χωρίς να προσέξουμε. Βρίσκουμε  τραίνο σχεδόν αμέσως. Η ώρα  είναι  περασμένη, κοντεύει εννιά τη νύχτα, σίγουρα  θα αρχίσουν να ανησυχούν  στο σπίτι μετά από καμμιά ώρα για την αργοπορία, άντε να τους  εξηγήσεις ότι κατάφερες  να χαθείς μέσα σε μιά  κουταλιά νερό. Φτάνουμε κάποτε  στον προορισμό μας, είναι η ώρα  έντεκα. Και όντως είχαν ανησυχήσει, τι έγιναν ετούτοι, δεν αργούν ποτέ τόσο πολύ, μήπως πρέπει να ειδοποιήσουμε την αστυνομία ;

Το να  καταφέρεις να χαθείς σε  ένα τόσο μικρό και εύκολο μέρος όπως είναι η Λωζάνη, δεν είναι και τόσο ευκαταφρόνητο  πράγμα. Ισως θα έπρεπε  να καταχωρηθεί στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίννες, πάντως δεν κάναμε καμμιά αίτηση για να μπούμε στο διάσημο αυτό βιβλίο.