Ο Ι Τ Ρ Α Π Ε Ζ Ε Σ Κ Α Ι Η Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α Τ Ο Υ Σ
Ηταν μιά πολύ μεγάλη περίοδοςτης προϊστορίας, που είχε κρατήσει άγνωστη χρονική περίοδο στη γή μας. Ποσο να κράτησε αυτή άραγε ; Μισό εκατομμύριο χρόνια ; Ένα εκατομμύριο μήπως ; Εννοούμε από την εμφάνιση αυτού του δίποδου ζώου με το πολύ μυαλό και με το νού του συχνά στο κακό. Την εποχή των - όπως τους ονομάζουν λανθασμένα - προανθρώπων, ενώ θα μπορούσαμε να τους δώσουμε την πιό επίσημη και επιστημονική ονομασία των « ανθρώπων του Νεάντερταλ ». Την οποία διαδέχτηκε η πολύ πρόσφατη εμφάνιση των ανθρώπων Κρο - Μανιόν, που φαίνεται ότι έκαναν την εμφάνισή τους πριν από καμμιά τριανταριά χιλιάδες χρόνια, και που βισκόντουσαν μονάχα στην Ευρώπη, σαν οι προπομποί της σημερινής Ευρωπαϊκής Ενωσης, με το Ευρώ και τα άλλα σχετικά της.
Μέχρι πριν έξι χιλιάδες χρόνια, το χρήμα ήταν όπως ξέρουμε άγνωστο σε όλες τις περιοχές του κόσμου, πεπολιτισμένες και απολίτιστες. Ολες οι ας τις πούμε χρηματικές υποθέσεις, γινόντουσαν με το γνωστό σύστημα των ανταλλαγών προϊόντων, το επισήμως και διεθνώς λεγόμενο B a r t e r s y s t e m, ένας όρος που προέρχεται από το παλιό και μάλλον αρχαίο γαλλικό ρήμα b a r e t e r, που σημαίνει « ανταλλάσσω ». Ακόμη και τώρα, που υπάρχει το χρήμα, μπορούν να υπάρχουν ανταλλαγές προϊόντων μεταξύ κρατών, να λένε ότι σας δίνουμε τόσους τόννους καλαμπόκι λόγου χάριν, και θα μας δώσετε τόσους τόννους σταφίδες.
Τα έχουμε πεί και άλλες φορές αυτά τα πράγματα, και νομίζω ότι γίνομαι συχνά πυκνά βαρετός σε κάποια ζητήματα που τα λέω και τα ξαναλέω. Οταν είναι κανείς φλύαρος, τέτοια είναι τα πράγματα που πρέπει να περιμένεις απ΄αυτόν. Για να συνεχίσουμε όμως τις αναφορές μας, θα πούμε παρακάτω αυτά που τα έχουμε πεί και σε προηγούμενες φορές. Αλλωστε, υπάρχει και εδώ μιά δικαιολογία. Είναι το γνωστό λεγόμενο : ¨ Η επανάληψη είναι η μήτηρ πάσης μαθήσεως ". Και δεν το λέμε μόνο εμείς, το είδα και στα ιταλικά – που μάλλον ερχόταν από τα λατινικά - που έλεγε : « L a r e p e t ι z ι o n e, e l a m a d r e d e t u t t a l a s a p i e n z i a » . Για να δείξω ότι ξέρω κα κάποια ιταλικά, φανφαρόνικη επίδειξη βέβαια.
Αλλά φύγαμε απ΄το θέμα, έτσι δεν είναι ; Για το χρήμα μιλάμε, αυτό είναι υπεράνω όλων, γι αυτό αγωνιζόματε όλοι – ή σχεδόν όλοι – για να το αποχτήσουμε, γι αυτό γίνονται του κόσμου οι απάτες και τα εγκλήματα, αυτό είναι η επιδίωξη των ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της γής. Γι αυτό γίνονται πόλεμοι, γι αυτό γίνονται προδοσίες και κάθε είδους άσχημα πράγματα, που αρχή έχουν, τέλος όμως όχι.
Πριν λοιπόν από τα έξι αυτά χιλιάδες χρόνια, το χρήμα ήταν ανύπαρκτο. Και τότε, βρήκαν οι άνθρωποι ένα μέταλλο που βρισκόταν στα ρηχά του εδάφους, και μπορούσαν να το βγάζουν με σχετική ευκολία. Ηταν ο χαλκός, το μπακίρι δηλαδή. Και είπαν τότε : Δεν το χρησιμοποιούμε αυτό το σκληρό πράγμα, για να αγοράζουμε και να πουλάμε μ΄αυτό ; Και αμ έπος, αμ έργο, άρχισαν τη χρήση του για τις αγοραπωλησίες τους, Όχι, δεν το έκοψαν σε νομίσματα, δεν είχαν ακόμα και τον τρόπο να το κάνουν αυτό, απλά το κόβανε σε κομμάτια, υπολογίζανε το βάρος του, και ανάλογα μ΄αυτό, του δίνανε μιά αξία.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, και βρέθηκε ένα άλλο μέταλλο, που ήταν πιό αστραφτερό, και ήταν πιό βαθειά χωμένο μέσα στη γή. Ηταν το ασήμι, που επειδή ήταν πιό γυαλιστερό και πιό δύσκολα το έβγαζαν από τη γή. του δώσανε μεγαλύτερη αξία. Κι αυτό το κόβανε επίσης σε κομμάτια, δεν ήξεραν να το βάλουν σε κάποιο σχήμα με ορισμένο βάρος, και να το κάνουν σαν τα σύγχρονα νομίσματα. Μοναχά με το βάρος του μπορούσαν να το υπολογίσουν χονδρικά – αργότερα επινοήσανε και κάποιου είδους ζυγαριές – και αυτό τους έκανε ικανούς να του δώσουν κατά προσέγγιση μιά αξία.
Kάποτε όμως στην Αίγυπτο, και περίπου στο εφτακόσια πενήντα π.Χ., σκέφτηκαν να δημιουργήσουν και νομισματα υπο μορφή κερμάτων, είχαν βρεί και την κατάλληλη τεχνολογία για να το κάνουν αυτό. Ετσι, τα είκοσι αργύρια που είχαν πληρωθεί στους αδελφούς του Ιωσήφ από τους Μαδιανίτες εμπόρους, θα ήσαν τώρα, ύστερα από χίλια χρόνια περίπου μετά από την προδοτική εκείνη πώληση, σε αργύρια κομμένα σε νομίσματα, και όχι σε κομμάτια ασημιού που είχαν δοθεί πριν από χίλια χρόνια. Και λοιπόν, η μέθοδος αυτή της κοπής νομισμάτων αντί για κομμάτα μετάλλου, ήλθε ύστερα από καμμιά πενηνταριά χρόνια και στην Ελλάδα, και συγκεκριμμένα στην Τροιζήνα. Οπου έγινε νόμισμα και η πρώτη δραχμή, που ως τότε ήταν κομμάτι από ασήμι. Και από την Τροιζήνα, πήγε και στις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας, περιλαμβανομένης και της Αθήνας, που μόλις είχε αρχίσει να αναπτύσσεται.
Τις μακρυνές εκείνες εποχές, οι άνθρωποι που κέρδιζαν χρηματα με τις συναλλαγές τους και με άλλους τρόπους, κρύβανε τα χρήματά τους σε κάποιες κρυψώνες, δεν είχαν πού να τα βάλουν, ίσως σε κάποια αποθήκη, μέσα σε τρύπες στη γή, σε σπήλαια, και οπουδήποτε αλλού έβρισκαν κατάλληλο κρυψώνα. Κι όλα αυτά, για να μην μπούνε κλέφτες στο σπίτι τους και να τα αρπάξουν, η ληστεία ήταν παλιά συνήθεια ορισμένης τάξης ανθρώπων, που ήθελαν αυτά που κέρδιζαν οι άλλοι, να τα περνούν στο λογαριασμό τους.
Στα περίπου δυό χιλιάδες χρόνια π.Χ., έκαναν στη Βαβυλώνα, την εμφανισή τους οι πρώτες τράπεζες στην ιστορία. Δεν ήταν ασχολία τους όμως τα χρήματα, αλλά τα εμπορεύματα, τα οποία οι εμπορευόμενοι τα έβαζαν σ΄αυτές για φύλαξη. Για να βάλουν χρήματα, ούτε λόγος, για τον πολύ απλό λόγο, ότι δεν υπήρχε - όπως είπαμε - χρήμα σε νομίσματα. Όταν όμως έκαναν την εμφάνισή τους τα αληθινά χρήματα, δηλαδή τα νομίσματα, εκεί στον όγδοο με έβδομο αιώνα π.Χ., άρχισε και το αλισβερίσι και με τα χρήματα. Τα έβαζαν σ΄αυτές προς φύλαξη, αλλά φαίνεται ότι αργότερα οι τράπεζες, τα χρησιμοποιήσαν και για δανεισμούς, όπως γίνεται και σήμερα, και μάλιστα με επιτόκιο. Και φυσικα, αυτοί που τα έβαζαν, έπαιρναν και τους τόκους από τους δανεισμούς αυτούς.
Ετσι, βλέπουμε στην Καινή Διαθήκη, να αναφέρεται ο Ιησούς σε μιά παραβολή των τριών δούλων, στους οποίους ο κύριός τους, είχε αφήσει φεύγοντας για ταξείδι από ένα τάλαντο. Και όταν γύρισε και ρώτησε τί τα έκαναν αυτά τα τάλαντα, ο ένας από αυτους, δήλωσε ότι τα είχε επενδύσει και είχε κέρδισε δέκα τάλαντα. Ο δεύτερος επίσης, είπε ότι κάτι είχε και αυτός, κάποια επένδυση, και είχε κερδίσει πέντε τάλαντα. Οσο για τον τρίτο, είπε ότι επειδή φοβότανε τον κύριό του, είχε κρύψει το τάλαντο κάπου και του το παρέδωσε.
« Δούλε οκνηρέ – του είπε τότε ο κύριός του – αφού φοβόσουνα τόσο πολύ τον κύριό σου, έπρεπε να δώσεις το ταλαντό σου στους τραπεζίτες, και έτσι τουλάχιστον θα έπαιρνες του τόκους απ΄αυτό ». Και έτσι μαθαίνουμε, ότι υπήρχε κατάθεση χρημάτων στους τραπεζίτες, και τα χρήματα που τους έδινες, σου αποφέρανε κάποιο τόκο. Επομένως, η ιστορία των τραπεζών με τα δάνεια και τους τόκους και την αποπληρωμή των δανείων, υπήρχε από εκείνη την πριν από δυό χιλιάδες χρόνια εποχή.
Ετσι πήγαιναν τα πράγματα με τις τράπεζες, τους τόκους τους και τα δάνειά τους, μέχρι την εποχή του Μεσαίωνα - εννοώντας βέβαια την Ευρώπη, στην οποία είχε μεταφερθεί προ πολλού το τραπεζικό σύστημα. Κι οσο κράτησε ο Μεσαίωνας, έτσι τελείως υποτονική ήταν η κατάσταση η σχετική με τα τραπεζικά πράγματα. Και επανήλθαν - και μαλιστα δριμύτερα - όταν από τον Μεσαίωνα, περάσαμε στη λεγόμενη Αναγέννηση.
Είναι απαραίτητες οι τράπεζες στη λειτουργία του οικονομικού συστήματος ; Εξυπηρετούν τις οικονομικές ανταλλαγές στο σημερινό κόσμο ; Η απάντηση είναι θετική στα ερωτήματα αυτά, χωρίς τις τράπεζες, δεν φαινεται καθόλου πιθανό ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει ο εμπορικός τομέας της οικονομίας, αλλά και πάρα πολλά άλλα πράγματα της σημερινής εποχής. Εχουν βέβαια και τα στραβά τους οι τράπεζες, αλλά ουδέν καλόν, αμιγές κακού - όπως και το ουδέν κακόν αμιγές καλού – όπως λέει και το γνωστό ρητό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου