Β Ρ Ε Π Ω Σ Μ Π Α Τ Η Ρ Ι Σ Α Μ Ε !
Το παλιό αρχοντορεμπέτικο τραγουδάκι της δεκαετίας του 50, μιλούσε για μπατηριμένους άνδρες που είχαν φτάσει και περάσει - ίσως αρκετά - τα σαράντα χρόνια. « Βρε πως μπατηρίσαμε, που σαρανταρίσαμε », έτσι έλεγαν οι στίχοι του που επαναλαμβάνονταν σε κάθε στροφή του τραγουδιού.Τα λόγια αυτά φαίνονταν υπερβολικά εκείνη την εποχή, στην οποία οι σαραντάρηδες ήσαν ακμαιότατοι από κάθε άποψη, όχι μπατηριμένοι σαν τους τριαντάρηδες της σημερινής εποχής.
Εδώ όμως δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με τα μπατηρίματα λόγω ηλικίας, άλλωστε οι άνθρωποι γίνονται « μπατήριδες » σε διαφορετικές ηλικίες, αυτό το ξέρουμε όλοι. Όμως, η έννοια του μπατηρίματος μπορεί να έχει πολλές διαστάσεις και να αναφέρεται σε πλήθος διαφορετικών περιπτώσεων. Μπορεί να είναι οικονομικό μπατήριμα - αυτό που στα Ελληνικά ονομάζεται χρεωκοπία - μπορεί να αφορά και άλλες μορφές « χρεωκοπίας » εκτός από την οικονομική. Παρακάτω θα δούμε σε ποιους τομείς μπατηρίσαμε σαν Ελληνες, σαν φυλή, και σε ποιούς τομείς - αν υπάρχουν - δεν μπατηρίσαμε.
Η πρώτη αναφορά μας θα γίνει στο κατά κυριολεξία μπατήριμα. Η λέξη μπατήρηια είναι τουρκική, και σημαίνει « πτώχευση ». Βέβαια, η Ελλάδα δεν έχει - ακόμα - πτωχεύσει, και ίσως δεν θα την αφήσουν να πτωχεύσει. Αλλά είναι γνωστό ότι χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά της στις ξένες τράπεζες, και δεν μειώθηκε το δημόσιο χρέος τα τελευταία 4 - 5 χρόνια, αντίθετα μαγάλωσε ακόμα πιό πολύ. Χρωστάμε πολλά, και δεν μπορούμε να παίρνουμε κι άλλα δάνεια, κι αυτό μας οδηγεί στο " μπατήριμα ", ακόμα πιό βαθειά.
Αυτά για το οικονομικό μέρος του μπατιρήματος. Στα θέματα της διεθνούς θέσης μας αν και αληθινές διεθνείς θέσεις δεν υπάρχουν, ούτε για τους « ψευδοπλανητάρχες » της Ουάσινγκτον - η κατάσταση είναι πολύ χάλια, είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ολοι οι γείτονές μας έχουν μιά κάποια θέση στην περιοχή μας, εμείς δεν έχουμε καμμιά. Φυσικά, όλοι κάμνουν αυτό που τους λένε, μόνο που εμείς το κάμνουμε πριν ακόμα μας το πούνε.
Στον τομέα εσωτερική ασφάλεια, όπου δεν ακολουθούμε - μέχρις ενός σημείου - εξωτερικές διαταγές, η κατάσταση κοντεύει να γίνει απελπιστική, ο κόσμος δεν έχει καμμιά προστασία από κανέναν, έχει όμως πλήθος από απειλές που προέρχονται από τις γνωστές πηγές που ούτε μπορούμε να τις ελεγξουμε, ούτε μας το επιτρέπουν κάποιοι άλλοι που από εδώ και πέρα - όπως θα το ξέρετε ή θα το μάθετε στο μέλλον - θα έχουν το πάνω χέρι στις παγκόσμιες υποθέσεις. Και επειδή και εμείς είμαστε σ΄αυτόν τον « παγκόσμιο » χώρο, θα είμαστε συνεχώς κάτω από το βούρδουλα που μας προέκυψε τα τελευταία χρόνια, και που θα επικρέμαται διαρκώς επί της κεφαλής μας σαν Δαμόκλειος σπάθη.
Για το θέμα του μπατιρήματος των πολιτικών μας, δεν θα χρειαζόταν να πούμε πολλά λόγια. Βέβαια, οι πολιτικοί όλων των χωρών σήμερα, είναι στην πραγματικότητα « τοπάρχες », ή νομάρχες που εκτελούν τα κελεύσματα της « ανώτερης » αρχής, που ξέρουμε ή θα μάθουμε - όσοι δεν το ξέρουν ακόμα - ποιά είναι, ας μην αναφέρουμε ονόματα. Αλλά τουλάχιστον και σαν νομάρχες, έχουν το δικαίωμα να ασκούν μιά τοπική πολιτική στα όρια των αρμοδιοτήτων τους. Και σ΄αυτά τους όμως τα καθήκοντα, είναι όλοι - σχεδόν - για τα πανηγύρια. Δεν ξέρει η δεξιά τους τι ποιεί η αριστερά τους, για να χρησιμοποιήσουμε μιά ευαγγελική φράση.
Το πόσο είμαστε μπατιρημένοι σαν άτομα και σαν κοινωνία, πιστεύω ότι το έχουν κατάλάβει όλοι από πολύ καιρό. Οπου υπάρχει περίπτωση να γίνει μιά ρεμούλα, αμέσως βρίσκονται πρόθυμοι να την κάνουν πολλοί, ίσως οι περισσότεροι. Βέβαια, σ΄ αυτόν τον τομέα, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι και στα παλιά χρόνια είμασταν άγγελοι, αλλά εν πάση περιπτώσει τα πράγματα χειροτέρεψαν πολύ εσχάτως.
Στους τομείς των γραμμάτων, των τεχνών, της μουσικής, είμαστε βαθειά μπατηριμένοι. Στους τομείς αυτούς στα παλαιότερα χρόνια τα πηγαίναμε από καλά ως άριστα, τώρα πατώσαμε για τα καλά. Και επειδή δεν πρόκειται να πάρω - ούτε κατά φαντασία - το βραβείο Νομπέλ λογοτεχνίας, το οποίο είχαν στο παρελθόν πάρει δυό φορές συμπατριώτες μας, βλέπω να έχουμε μπατηρίσει και σ΄αυτό το σημείο.
Είπαμε για την κοινωνία μας. Όμως σε κάποιο σημείο δεν έχουμε μπατηρίσει ακόμα, στην οικογένεια, που σ΄ όλο τον δυτικό κόσμο βρίσκεται υπό κατάρρευση. Αλλά ας μην αισιοδοξούμε πολύ. Δεν ξέρουμε τί μας επιφυλάσσσει το μέλλον και στον τομέα αυτόν. Γιατι όπως είναι γνωστό, στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό, και πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Μπορεί να χάσουμε και το θεσμό της οικογένειας στο μέλλον, και τότε θα υπάρξει πλήρης κατάρρευση των πάντων, επειδή αυτό που μας κρατά ακόμα, είναι ακριβώς αυτός ο θεσμός. Αλλά φαίνεται ότι κάπου πάνε να χαλάσουν κι εδώ τα πράγματα. Ανεπίσημες ή ημιεπίσημες πληροφορίες, αναφέρουν ότι το ποσοστό των γάμων - και επομένως και των οικογενειών - που διαλύονται σήμερα, φτάνει το τριάντα τοις εκατό, ποσοστό πάρα πολύ μεγάλο, αν σκεφτούμε ότι το αντίστοιχο ποσοστό στις Ενωμένες Πολιτείες - που είναι το υψηλότερο στον κόσμο - φτάνει το σαράντα τοις εκατό. Αν πράγματι αυτός είναι ο αριθμός των διαζυγίων για την καινούργια γενιά, τότε κι εμείς είμαστε στο ίδιο χάλι που βρίσκονται και οι υπόλοιποι Δυτικοί « πολιτισμένοι » άνθρωποι.
Αλλά τελικά αποφάσισα να ασχοληθώ και με το μπατήριμα που έχουμε και στον τομέα της υγείας, για τον οποίο γράφτηκε το σουξεδάκι της δεκαετίας του 50. Οι τροφές που τρώμε, μάλλον μας τρώνε, το αυτοκίνητο είναι το μόνο μέσο με τον οποίο κινούμαστε, τα πόδια μας είναι απλώς για να πατάμε αλλοιώς θα πέφταμε, το ασσανσέρ είναι ο μόνος τρόπος για να ανεβούμε έστω έναν όροφο, και το χρησιμοποιούμε ακόμα και για την κάθοδο. Υστερα αναρωτιόμαστε γιατί τα τόσο πολλά καρδιακά εμφράγματα. Πριν από τριάντα ή σαράντα χρόνια, υπήρχαν στην πόλη μας δυό καρδιολόγοι που καθόντουσαν στα ιατρεία τους και έλυναν σταυρόλεξα. Τώρα είναι καμμιά δεκαριά και υπάρχει και μεγάλη καρδιολογική μονάδα στο νοσοκομείο, τέτοια που δεν είχαν τα μεγάλα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας στα παλιά χρόνια. Και όλοι αυτοί οι καρδιολόγοι και τα ειδικά νοσοκομειακά κέντρα, δουλεύουν στο φουλ και δεν προλαβαίνουν.
Από άποψη ψυχολογικής κατάστασης, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Ολοι παραπονιούνται ότι έχουν έντονο στρεςς, που προκαλεί όπως ξέρουμε επίσης έντονο άγχος που κι αυτό προκαλεί του κόσμου τις παθήσεις. Ακόμα, ακούμε κάθε τόσο στις ειδήσεις, ότι ο τάδε ή η δείνα, έχουν ή είχαν έντονα ψυχολογικά προβλήματα πριν να κάνουν την αξιόποινη πράξη για την οποία προσήχθησαν στον εισαγγελέα. Ψάχνω να βρώ κάτι στο οποίο να πηγαίνουμε κάπως καλά, η τουλάχιστον υποφερτά, αλλά δεν μπορώ να βρώ κανένα.
Αυτά είχα να πώ σχετικά με το ολοκληρωτικό μπατήριμα στο οποίο έχουμε φτάσει. Δεν ξέρω αν έχουμε πιάσει πάτο, αυτό θα το δείξει το μέλλον που όμως δεν φαίνεται και τοσο ευοίωνο.Και δεν είναι ότι μπατηρίσαμε που σαρανταρίσαμε. Μπατηρίσαμε πολύ πριν σαρανταρίσουμε, αυτό είναι που δεν μπορώ να το χωνέψω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου