Ο Ε Ρ Α Σ Τ Η Σ Κ Α Ι Η Ε Ρ Ω Μ Ε Ν Η
Αυτούς τους καιρούς, ένα από τα πρώτα θέματα της επικαιρότητας, είναι η εξάρτηση από τα ναρκωτικά και τις διάφορες παρεμφερείς ουσίες. Προσωπικά, δεν πολυπιστεύω ότι είναι αυτές καθ΄εαυτές οι ουσίες που φταίνε τόσο πολύ ή αποκλειστικά αυτές, όπως ο πολύς κόσμος πιστεύει. Για παράδειγμα, ο επαγγελματίας χαρτοπαίκτης δεν παίρνει καμμιά απολύτως ουσία, ναρκωτική ή μή, αλλά το να κόψει την εξάρτησή του από την τράπουλα, είναι πολύ πιό δύσκολο πράγμα από κάθε άλλου είδους αποτοξίνωση.
Η προσφυγή σε διάφορους εξαρτησιογόνους παράγοντες, έχει πολλές και διάφορες αιτίες, που κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και γιατροί, προσπαθούν να βρούνε. Χωρίς πάντοτε επιτυχία, λόγω του πολύπλοκού των πραγμάτων, καθώς η ψυχή του άνθρώπου είναι αληθινή άβυσσος, αλλά και οι εξωτερικοί παράγοντες που ωθούν σ΄αυτές τις εξαρτήσεις είναι πολλοί και δύσκολα μπορεί κανείς να τους εξερευνήσει. Ακόμα, πιθανόν να υπάρχει και κληρονομική προδιαθεση, μένει να δούμε αν θα βρεθεί και στο ζήτημα αυτό και κάποιο σχετικό γονίδιο στην έλικα του D.N A.
Θα κάνουμε τώρα μιά προσπάθεια - χωρίς να περιμένουμε ότι θα στεφθεί από επιτυχία - να βρούμε τους ψυχολογικούς και τους συναισθηματικούς παράγοντες που συνδέουν το εξαρτημένο πρόσωπο από την εξάρτηση του. Δεν υπήρξα ποτέ εξαρτημένος από καμμιά από τις εξαρτήσεις που αναφέρθηκαν. Μανιώδης χαρτοπαίκτης μάλιστα, αλλά όχι επαγγελματίας. Απλά ερασιτέχνης. ( Τώρα μπαίνουμε στα αυστηρά προσωπικά δεδομένα που μέχρι πριν λίγο καιρό τα προστάτευε ο γνωστός ιταλικής καταγωγής σινιόρ Ντα Φέρμο ). Εξαρτημένος από τις συνήθεις ουσίες, δεν υπήρξα ποτέ επίσης. Συνεπώς, τους ψυχολογικούς και τους συναισθηματικούς παράγοντες που υπεισέρχονται σ΄αυτή τη διαδικασία, δεν μπορώ να τους ξέρω από πρώτο χέρι. Αλλά με την κοινή λογική, μπορώ να κάνω μιά κάποια προσέγγιση στο θέμα αυτό, αν και πολύ καλά μπορεί να πέσω έξω στα συμπεράσμάτά μου.
Λοιπόν, θεωρώ, ότι το εξαρτημένο από μιά ουσία άτομο ή από κάτι άλλο που δεν σχετίζεται με ουσίες, μάλλον διατηρεί εχθρική στάση απέναντι στον εξαρτησιογόνο παράγοντα του. Ο ηρωϊνομανής λ,χ, πρέπει να μισεί την ηρωϊνη, αλλά δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτήν. Με την ίδια λογική, ο επαγγελματίας χαρτοπαίκτης μπορεί να απεχθάνεται την τράπουλα, αλλά δεν μπορεί να αποτραβηχτεί από αυτήν. Tο ίδιο θα μπορεί να ισχύει και για τις άλλες περιπτώσεις. Και υπάρχει λογική σ΄ αυτή την υπόθεση. Ο εξαρτημένος, καταλαβαίνει ότι η προσκόλλησή του σ΄αυτή του την εξάρτηση, αποβαίνει καταστροφική γι αυτόν, και την υγεία του φθείρει, αλλά και την όλη προσωπικότητά του σαν κοινωνικό άτομο.
Είπαμε για τις συνηθισμένες εξαρτήσεις, και καταλήξαμε - αυθαίρετα μάλλον - στο συμπέρασμα, ότι μεταξύ του εξαρτημένου και της εξάρτησής του, υπάρχει ψυχολογική αντιπαλότητα. Το αν έχουμε δίκαιο σ΄αυτή τη συλλογιστική, μπορεί να κριθεί από τους αρμόδιους ψυχολόγους και κοινωνιολόγους, εμείς πάντως κάναμε αυτή την απόπειρα. Καιρός όμως να προχωρήσουμε σε ένα άλλο είδος εξάρτησης που παρουσιάστηκε τις τελευταιες δεκαετίες, τοσο σε παγκόσμιο επίπεδο, όσο - και πολύ περισσότερο - στη χώρα μας.
Ηταν αρχές της δεκαετίας του 1880, έτσι το θυμάμαι το πράγμα, όταν έκανε την εμφάνισή του το πρώτο αυτοκίνητο στους δρόμους της Γαλλίας, ένα αυτοκίνητο που το κινούσε - τί άλλο ; - ο ατμός. Ελάχιστα τέτοια αμάξια κυκλοφόρησαν εκείνη την εποχή, και ήσαν πάντοτε λίγα, ακόμα κι όταν σε λίγα χρόνια αντί του ατμού, τα αυτοκίνητα κινήθηκαν με βενζίνη. Ο κόσμος τα παρατηρούσε με μεγάλη περιέργεια αλλά και με κάποιο φόβο, όπως γίνεται και με άλλα καινούργια πράγματα που δεν τα ξέραμε πρωτύτερα και τα βλέπουμε για πρώτη φορα.
Οι άνθρωποι που κατασκεύαζαν τα πρώτα εκείνα αυτοκίνητα - και για αρκετά χρόνια ακόμα ύστερα - ήσαν οι ίδιοι που τα οδηγούσαν, τα επισκευάζανε, έτρεχαν να βρούνε τη βενζίνη, και γενικά όλα τα φροντίζανε αυτοί οι ίδιοι. Τους έβλεπες συχνά ξαπλωμένους κάτω από το αμάξι τους με τα εργαλεία στο χέρι, να το επισκευαζουν καταμεσίς του δρόμου. Ο κόσμος τους θεωρούσε τρελλούς, ακίνδυνους τρελλούς που δεν έπρεπε να τους βάλουν για νοσηλεία σε κάποιο ψυχιατρείο, έτσι τους έβλεπαν οι άλλοι.
Από πρώτη αρχή, ανάμεσα στον κατασκευαστή, συντηρητή και οδηγό του αυτοκινήτου, αναπτύχθηκε ένα είδος παράφορου « έρωτα » προς το αυτοκίνητο που ο ίδιος άνθρωπος το φρόντιζε, μάλιστα, αυτός πρέπει να είναι ο όρος που πρέπει να χρησιμοποιούμε για τη σχέση κατασκευαστή, οδηγού, συντηρητή προς το αμάξι του. Μιά σχέση εραστή προς ερωμένη. Ηταν ένα αληθινό πάθος των ανθρώπων εκείνων, έτσι λένε αυτοί που ασχολήθηκαν με τους πρώτους οδηγους των αυτοκινήτων, ένας έρωτας που ξεκινούσε από την κατασκευή του αμαξιού που την αναλάμβαναν οι ίδιοι, τις επισκευές που τις εκαμναν πάλι αυτοί οι ίδιοι και γενικά όλη τη φροντίδα που έπρεπε να έχουν για το δημιούργημά τους. Και έτσι, ήταν απόλυτα δικαιολογημένο το συναίσθημα που υπήρχε μεταξύ τους, ή μάλλον μονόπλευρα του οδηγού προς το αμάξι του. Σχέση εραστή με ερωμένη.
Τα χρόνια περνούσαν, και κάποτε εμφανίστηκαν κάποιοι άνθρωποι, που αντί να κατασκευάζουν μόνο ένα αμάξι για τον εαυτό τους, έφτιαχναν και δεύτερο και τρίτο, για να τα πουλήσουν σε άλλους. Ετσι, μ΄αυτό το λιτό τρόπο, άρχισαν να δημιουργούνται οι αυτοκινητοβιομηχανίες, με ελάχιστα αυτοκίνητα στις αρχές του εικοστού αιώνα, έτσι άρχισε και ο Φορντ να φτιάχνει αυτοκίνητα. Από επισκευαστής που ήταν, έγινε σιγά σιγά παραγωγός. Για να φτάσει να γίνει ο δημιουργός της μεγαλύτερης αυτοκινητοβιομηχανίας της εποχής του, που συνεχίζει να βρίσκεται στις πρώτες θέσεις και σήμερα.
Πέρασε πολύ καιρός, και στις αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες, με πρώτες τις Ενωμένες Πολιτείες, πολλοί άνθρωποι είχαν δικά τους αυτοκίνητα, που βέβαια δεν τα επισκευάζανε οι ίδιοι, τα πήγαιναν στους ειδικούς που είχαν παρουσιαστεί κι αυτοί μετά από τα πρώτα ερασιτεχνικά χρόνια. Αλλά και οι καινούργιοι που είχαν τα δικά τους αμάξια, έδειχναν από την αρχή τη σχέση που αναφέρθηκε πιό πάνω, ανάμεσα στον εραστή και στην ερωμένη. Εραστής ήταν ο κάτοχος και οδηγός του αυτοκινήτου, και ερωμένη αυτό το ίδιο το αυτοκίνητο. Στο αναμεταξύ, τα χρόνια κυλούσαν το ένα μετά το άλλο. Και φτάσαμε αισίως στη δεκαετία του 1960, στην οποία έκαναν και στη χώρα μας ( και στην πόλη μας φυσικά ), τα πρώτα ιδιωτικά αυτοκίνητα. Οχι ότι δεν υπήρχαν κι από λίγο νωρίτερα, αλλά τότε άρχισαν να πληθαίνουν.
Θυμάμαι τους τότε κάτοχους των αμαξιών, που ήσαν μικρά κατά το πλείστον αμάξια, όπως τα αξέχαστα εκείνα Φίατ 600, όχι τα σημερινά με το ίδιο όνομα, αλλά τα μικροσκοπικά εκείνα αμαξάκια που πρόσεχες μην τα πατήσεις και προκαλέσεις ζημιά. Μεγάλο καμάρι είχαν οι οδηγοί τους, που χαιρετούσαν τους πεζούς με έντονες και μεγαλοπρεπείς χειρονομίες προς τους δυστυχείς πεζούς που δεν είχαν τη δυνατότητα να έχουν αυτοκίνητο, καθώς μάλιστα ήσαν και ακριβά την εποχή εκείνη. Και ήταν εξ αρχής φανερό, ότι σφοδρός έρωτας υπήρχε στον κάτοχο του αμαξιού προς το αγαπημένο του όχημα, κάτι σαν το πάθος των πρώτων κατόχων αυτοκινήτων του τέλους του δέκατου ένατου αιώνα.
Οσο περνούσε ο καιρός, τόσο και πλήθαιναν τα αυτοκίνητα - ερωμένες στη χώρα μας, όπως φαντάζομαι και σε άλλες χώρες. Φυσικα, όπου αυτά έκαμναν αργοπορημένα την εμφάνισή τους, έδιναν και έναν τόνο νεοπλουτισμού που βέβαια αργότερα τον έχαναν, όπως γίνεται με όλα τα νεοεμφανιζόμενα πράγματα, όπως γινόταν και με τις τηλεοράσεις την ίδια περίπου εποχή. Αυτό που έμενε σαν νεοπλουτίστικό στοιχείο στα αυτοκίνητα, ήταν τώρα η ποιότητα του αμαξιού, το πόσο ακριβό ήταν, πόσο πολυτελές και γρήγορο και τα παρόμοια. Όμως, το κυριαρχικό στοιχείο στην όλη υπόθεση, παρέμενε πάντοτε η σχέση που αναφέραμε, δηλαδή του εραστή προς την ερωμένη.
Όμως, το αυτοκίνητο που προκαλούσε τον έρωτα στον κάτοχό του, « γερνούσε » με την πάροδο του χρόνου, όπως και την ερωμένη μας την παίρνουν σιγά σιγά τα χρόνια. Και τότε θέλουμε να την αφήσουμε και να βρούμε μιά άλλη νεώτερη. Και στην περίπτωσή μας, όταν πάλιωνε το αμάξι μας, το βάζαμε κατά μέρος, το πουλούσαμε, και σπεύδαμε και πάρουμε άλλο καινούργιο, προς το οποίο στρέφαμε τον έρωτά μας τώρα. Και αυτό συνεχιζόταν με τον ίδιο τρόπο. Μετά από τη δεύτερη ερωμένη, επακολούθούσε άλλη, μιά τρίτη σχέση, και ούτω καθ΄εξής. Αυτό συμβαίνει δυστυχώς συχνά και στους έρωτες μεταξύ ανθρώπων, βαριούνται ο ένας τον άλλο και χωρίζουν. Μόνο που στην περίπτωση του αυτοκίνητου, είναι μόνο ο κάτοχος που το βαριέται, όχι το αυτοκίνητο τον κάτοχο. Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε, ότι όπως συμβαίνει και στις ανθρώπινες σχέσεις, έτσι και σ΄αυτή την περίπτωση, παρά τις αλλαγές που κάμνουμε από καιρό σε καιρό, η πρώτη αγάπη δεν λησμονιέται, το πρώτο αμάξι που κάποτε πήραμε στην κατοχή μας.
Δεν παίζει όμως μόνο το ρόλο της ερωμένης το αυτοκίνητο, παίζει και το ρόλο του ερα-στή, σε μιά εποχή που πλήθος από γυναίκες το χρησιμοποιούν στις μετακινήσεις τους. Και τα ίδια που ισχύουν για την « ερωμένη » που λέγαμε, ισχύουν βέβαια και για τον εραστή, ο ίδιος σύνδεσμος - έτσι υποθέτω χωρίς να είμαι και τόσο βέβαιος - συμβαίνει και στην περίπτωση αυτή, αυτό λέει η λογική των πραγμάτων.
Αυτός ο ερωτας, αυτή η συναρπαστική σχέση, είναι τέτοια, που δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς την παρουσία της αγάπης μας έστω και για λίγη ώρα. Ακόμα κι όταν πρόκειται να πεταχτούμε στο περίπτερο για να πάρουμε τσιγάρα, πηγαίνουμε μαζύ της. Εκεί μας περιμένει μέχρι να κάνουμε την αγορά των τσιγάρων, για να ξανασμίξουμε και να γυρίσουμε μαζύ..
Ο έρωτάς μας είναι τόσο σφοδρός, ώστε μας αναγκάζει να κάνουμε πράγματα που θα προτιμούσαμε να τα αποφύγουμε. Μας χτυπά κάποιος απρόσεκτος, και μας στραβώνει τον προφυλακτήρα. Τί κάμνουμε τότε για να υπερασπιστούμε την αγάπη μας ; Παρ΄ όλο που τη ζημιά θα την πληρώσει η ασφάλεια, εμείς είμαστε εντελώς έξω φρενών και εξακοντίζουμε ύβρεις έναντίον του ανθρώπου που μας την πρόσβαλε, μάλιστα μπορεί να ρίξουμε και καμμιά γροθιά. Όπως έκαμναν οι ιππότες στον Μεσαίωνα, που τραβούσαν τα ξίφη τους για να υπερασπιστούν την αγαπημένη τους από κάποιον που ήθελε να την προσβάλει.
Σαν να μην έφταναν οι « έρωτες » που αναφέρθηκαν, στους οποίους τις πρωτοβουλίες για τη σύναψη ερωτικών σχέσεων τις έχουμε αποκλειστικά εμείς οι ίδιοι, έχουμε και τα μάλλον ιδιότυπα « μεσιτικά » γραφεία που μας κάνουν προξενειές, κατά το παλιό και εγκαταλειφθέν σύστημα κάποιων ξεχασμένων καιρών. Μεσιτικά γραφεία είπες ; Μάλιστα, πρόκειται -όπως καλά καταλάβατε νομίζω - για τις διαφημίσεις που μας καλούν να πάρουμε την υποψήφια « νύφη » της τάδε μάρκας, του δείνα κυβισμού, και μάλιστα χωρίς καθόλου προκαταβολή και σε πολλές δόσεις. Τόσο πολλές, που μέχρι να τις εξωφλήσεις, θα έχεις βαρεθεί την δια προξενειάς ερωμένη σου, και θα θέλεις να την αλλάξεις με μιά καινούγια. Και για την οποία καινούργια, θα σου προσφέρει τις μεσιτικές υπηρεσίες του η ίδια προξενήτρα, το ίδιο ή άλλο « μεσιτικό γραφείο ».
Τί κάμνουμε εμείς ; Υποκύπτουμε στις σειρήνες αυτές που μας καλούν να εγκαταλείψουμε ασπλάχνως την παλιά μας αγάπη, και να βρούμε μιά αλλη, με τη μεσολάβηση τους. Το έχετε προσέξει κι εσείς, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το έχει διαπιστώσει. Οι μισές τουλάχιστον διαφημίσεις που γίνονται κυρίως από τηλεοράσεως, αφορούν αυτοκίνητα. Και που μας πλασσάρονται εν είδει αληθινού ερωτικού συντρόφου. Μάλιστα, για να δώσουν μεγαλύτερη σεξουαλικότητα στη διαφήμιση, βάζουν συχνά δίπλα στο αυτοκίνητο - ερωμένη ή εραστή - και μιά καλλίκορμη κοπέλλα που επιδεικνύει τις λίαν επιθυμητές καμπύλες της στους μέλλοντες αγοραστές. Είναι κι αυτή ένα μέσο για να δημιουργηθεί το « προξενειό »
Αναφέραμε πρωτύτερα, ότι αυτός ο μονόπλευρος έρωτας προς το αυτοκίνητο, είναι πολύ έντονος στη χώρα μας. Αλλά και στις άλλες χώρες μπορεί κανείς να βρεί παρόμοια συναισθήματα αφοσίωσης. Είχα διαβάσει πριν από καμμιά εικοσαριά - έτσι θυμάμαι - χρόνια, ότι το Λος Αντζελες, πόλη με επτάμισυ εκατομμύρια κατοίκους, δεν είχε τότε Μετρό. Ποιός ήταν ο λόγος ; Οι αρχές της πόλης και άλλοι αρμόδιοι παράγοντες, φοβόντουσαν ότι αν κατασκεύαζαν Μετρό στην αχανή αυτή πόλη, δεν θα έμπαινε μέσα κόσμος για να το χρησιμοποιήσει στις μετακινήσεις του. Και τούτο, επειδή - όπως ειπώθηκε τότε - οι κάτοικοι της πόλης είναι πάρα πολύ δεμένοι με τα αυτοκίνητά τους, αυτό που λέμε, ερωτευμένοι μ΄αυτά. Αυτός ήταν ο λόγος που η δεύτερη σε μέγεθος πόλη των Ενωμένων Πολιτειών δεν είχε Μετρό.
Πάντως, φαίνεται ότι τελικά κατασκευάστηκε το Μετρό, αυτή είναι η πληροφόρηση που έχω. Τώρα, το αν μπαίνουν μέσα του επιβάτες, αρκετοί ή πολλοί επιβάτες, αυτό δεν το ξέρω. Αν ποτέ πάω στο L. A , όπως το συντομογραφούν οι Αμερικανοί - που δεν πρόκειται βέβαια να πάω, βαλτε στοίχημα αν θέλετε - θα διαπιστώσω ιδίοις όμμασι αν αυτό συμβαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου