Μ   Ε   Λ   Λ   Ο   Ν   Τ   Ο   Λ   Ο   Γ   Ι   Κ   Α



Εχω μιά λόξα που όπως φαίνεται είναι αθεράπευτη : Να ασχολούμαι με τις  καταστάσεις που θα προκύψουν  τα επόμενα χρόνια, ίσως τις επόμενες δεκαετίες. Με  τούτο δεν θέλω να πώ ότι το  « παίζω » προφήτης, κάθε άλλο μάλιστα. Αλλά πρέπει να έχουμε υπ΄όψιν μας, ότι όταν έχεις κάποια ή αρκετά στοιχεία πάνω σ΄ένα πρόβλημα, μπορείς να επικαλεστείς τη συνδρομή της στατιστικής  και των στατιστικολόγων, και να φτάσεις σε  κάποια πιθανά - όχι βέβαια ασφαλή -συμπεράσματα ως προς την εξέλιξη  των πραγμάτων. Αυτό είναι που μπορούμε να το ονομάσουμε  « μελλοντολογία » στη σημερινή επιστημονική γλώσσα.

Πρέπει να ομολογηθεί ευθύς εξ αρχής, ότι κάθε τι που θα προβλεφθεί για το εγγύς ή το πιό μακρυνό μέλλον, μπορεί να μην βγή καθόλου αληθινό. Αυτές οι προβκέψεις - όσο καλά κι αν υποστηρίζονται από τις στατιστικές βοήθειες - διατρέχουν τον κίνδυνο να ανατραπούν σε μεγάλο βαθμό. Άλλα μπορείς να περιμένεις, και άλλα να  σου προκύψουν. Σαν  παράδειγμα, θα αναφέρουμε τα  πολιτικά γεγονότα  της δεκαετίας  του 1990, την  ανατροπή  και διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και  όλου του Ανατολικού μπλοκ, την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου, πράγματα που  μάλλον κανένας δεν  είχε προβλέψει, έστω και σαν ελάχιστα πιθανές εξελίξεις. Όλα αυτά μας δείχνουν το πόσο επισφαλές είναι να προβλέψουμε  πράγματα που θα γίνουν μετά από αρκετό, πόσο μάλλον μετά  από πολύ καιρό. Παρ΄όλα  αυτά, θα τολμήσουμε να κάνουμε τις προβλέψεις μας, με βάση κυρίως  τις εξελίξεις  που είδαμε να  γίνονται τις τελευταίες δεκαετίες. Και σαν καινούργιοι Ιούλιοι Βερν, να προσπαθήσουμε να φανταστούμε τις καταστάσεις που θα υπάρχουν μετά από σαράντα ή πενήντα χρόνια.

Μπορεί ο καθένας να αρχίσει να εξετάζει τα πράγματα με τη σειρά που ο ιδιος νομίζει ότι έχουν την μεγαλύτερη  σημασία, και να  προχωρεί κατόπιν με  τα δευτερεύοντα και τριτεύοντα. Από την άλλη  μεριά, δεν είναι  καθόλου εύκολο να πείς ποιά θα είναι τα πρώτα σε σημασία και ποιά τα δεύτερα και τα τρίτα, τα  πράγματα είναι τόσο ρευστά, ώστε η προτεραιότητα που θα  δώσεις να μην έχει και τόσο σημαντική  αξία. Ισως θα ήταν  προτιμώτερο να εξετάσουμε τα πράγματα με μιά τυχαία σειρά, εντελώς αυθαίρετη βέβαια. Και αυτό θα δοκιμάσουμε να ακολουθήσουμε.

Η τυχαία σειρά, μας οδηγεί - σκόπιμα όμως, πρέπει αυτό να το ομολογήσω - στα σχετικά με τη δική μου επιστήμη την ιατρική. Είναι πασίγνωστο, ότι η μόνη επιστήμη που κάνει μόνο καλό στον άνθρωπο και στα ζώα, είναι η ιατρική. Σπανιώτατα μπορεί να προκαλέσει  και κάποια βλάβη, αλλά σαν πιθανότητητα, αυτή  είναι πάρα πολύ  μικρή σε σχέση  με τις ωφέλειες που παρέχει. Τα τελευταία πενήντα  χρόνια, η επιστήμη  αυτή έκανε μεγάλα  άλματα, και περισσότερο τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Μπορούμε άραγε να προβλέψουμε τίποτε από αυτά που μπορεί να πετύχει στις επόμενες δεκαετίες ;

Με τη φαντασία  μας, ναι, μπορούμε  ως ένα βαθμό  να βρούμε  μέχρι πού μπορεί να φτάσουν τα πράγματα. Είδαμε την προβατίνα, τη Ντόλλυ τη Σκωτσέζα. Τη σημασία αυτής της ανακάλυψης δεν την  έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα. Ενας μακρύς δρόμος  ανοίγεται μπροστά μας, αλλά είναι συγχρόνως και ένας δρόμος που μπορεί να κρύβει και κάποιους κινδύνους που είτε τους φανταζόμαστε κάπως, είτε  δεν τους  φανταζόμαστε  καθόλου. Μπορεί να λυθούν πολλά προβλήματα με την κλωνοποίηση, μπορούν να δημιουργηθούν και προβλήματα. Μιά περίπτωση μπορώ  να φανταστώ. Μιά γυναίκα  δεν μπορεί  να αποκτήσει  παιδιά. Παίρνουν λοιπόν ένα κύτταρο από το δέρμα του  άντρα της, και το  τοποθετούν σε έναν σωλήνα. Από εκεί και πέρα η διαδικασία είναι η  γνωστή. Αλλά  κάποτε, αποφασίζουν  οι γυναίκες εν χορώ και με απόλυτη σύμπνοια, να διώξουν τους άντρες τους, γιατί να φορτωνόμαστε κι αυτά τα φορτία, αφού μπορούμε να κάνουμε μοναχές μας παιδιά και  οικογένεια ; Να πάνε λοιπόν στο καλό και να μην τους ξαναδούν τα μάτια μας. Αυτή είναι  η μιά περίπτωση που μου ήλθε στο νού, αν καθήσετε και σκεφθείτε εντατικά, μπορείτε να ανακαλύψετε και άλλα ενδεχόμενα. Αλλά να έχουμε υπ΄όψιν μας, και το ότι η Ντόλλυ -  και τα παρεπόμενα που είπαμε - ίσως δεν πετύχουν, η ίδια η Ντόλλυ γέρασε σχεδόν μαζύ με τη μητέρα της, όπως ήταν φυσικό, αφού από μητέρα μιάς ηλικίας που είχε αυτή, πάρθηκε και το υλικό για την κόρη της .

Νάτος όμως και ο άνθρωπος  που έχει παιδιά, αλλά που  υποψιάζεται ότι κάποιο απ΄αυτά δεν είναι δικό του, δεν γίνονται αυτά  τα πράγματα ; Τί  κάμνει λοιπόν ; Ζητά να  γίνει εξέταση του παιδιού με τη μέθοδο του DNA. Βγαίνει μετά την εξέταση ο γιατρός  και του ανακοινώνει τα παρακάτω λίαν ενδιαφέροντα : « Αγαπητέ κύριε, είμαι υποχρεωμένος να  σας δηλώσω, ότι η εξέταση του DNA έδειξε ότι το τρίτο από τα παιδιά σας δεν είναι δικό σας, είναι κάποιου άλλου ». Και ύστερα καταλαβαίνετε τι πρόκειται να επακολουθήσει, πάντοτε λέγαμε ότι τη μάνα των παιδιών την ξέρουμε, τον πατέρα δεν μπορούμε να ξέρουμε. Και κάποτε, σε μιά δεξίωση, ρώτησε μιά κυρία το διάσημο Αμερικανό συγγραφέα Μαρκ Τουαίν, αν  είναι παντρεμμένος. « Μάλιστα », αποκρίθηκε ο συγγραφέας του Τομ Σώγιερ. « Και έχετε παιδιά μαίτρ ; ». « Να σας πώ κυρία μου, η γυναίκα μου έχει τέσσερα ».

Και δεν είναι μόνο αυτά. Στα προηγούμενα χρόνια, ερχόταν μιά  κοπέλλα στο δικαστήριο, και ζητούσε από τους σεβαστους δικαστές να υποχρεώσουν κάποιον άντρα, έναν παλιάνθρωπο, να αναγνωρίσει ότι το παιδί που είχε γεννήσει ήταν δικό του, να το αναγνωρίσει σαν παιδί του και να δίνει  κάποιο επιδομα για το μεγάλωμά του. Ο άνθρωπος αυτός που ήταν κατη-γορούμενος για την υπόθεση αυτή, ένας πα - τέρας ( η παύλα έχει τη σημασία της εδώ, παρακαλώ να την προσέξετε ), έλεγε ότι  « αυτή την κοπέλλα πρώτη φορά τη  βλέπω, δεν έχω την παραμικρή ιδέα  για τί πράγμα  μιλάει ». Και άντε να βρεί  άκρη το δικαστήριο, να βρεί μέσω κάποιων έμμεσων ενδείξεων και πληροφοριών από μάρτυρες, ότι τα πράγματα ήσαν όπως τα κατέθετε η κοπέλλα.

Από τώρα όμως και στο εξής, αυτά δεν περνάνε. Λές ότι δεν την ξέρεις αυτή τη γυναίκα, ή ότι αυτή είχε ένα σωρό από φίλους, κάποιος άλλος είναι ο « δράστης » στην υπόθεση αυτή. Λοιπόν, θα στείλουμε το αίμα σου και  το αίμα του  παιδιού στο εργαστήριο, και αυτό θα μας διαφωτίσει. Και  όντως, έρχεται η γνωμάτευση απ΄ το εργαστήριο. Και τί  λέει η γνωμάτευση αυτή. Αυτός είναι ο  παλιάνθρωπος που έκανε  τη ζημιά, θα δείς  τώρα τί έχεις  να πληρώνεις διατροφή για την απερισκεψία που έδειξες  « κατά τον ρούν των γεγονότων ». ( Η φράση αυτή είναι από τον ανεπανάληπτο Μίμη Φωτόπουλο στην ταινία  του Νίκου Τσιφόρου  « Ο Θόδωρος και το δίκκανο », πρέπει να έχετε δεί αυτή την ταινία ).

Η χρήση του DNA δεν θα έχει να κάνει βέβαια μόνο με την αναγνώριση  της πατρότητας των παιδιών, αυτό θα είναι ένα μάλλον δευτερεύον  ζήτημα. Υπάρχουν  και πολλά  άλλα που περιμένουν τη  βοήθεια και τη λύση  τους από αυτή την έλικα που κουβαλάει την κληρονομικότητά μας μέσα σε πολλές  χιλιάδες χρόνια. Οι δράστες, όχι μόνο  της δημιουργίας παιδιών, αλλά και  διαφόρων εγκλημάτων. Γίνεται  κάποιος φόνος, και  πάνω στην  πάλη με  το θύμα, ξερριζώνονται  λίγες τρίχες από τα μαλλιά του δράστη, ή μένουν στα νύχια του θύματος ελάχιστα ίχνη  από το δέρμα που έγινε με το γδάρσιμο που έκανε στο δέρμα του δολοφόνου. Ή και κάτι άλλο, οτιδήποτε, που να έχει σχέση μ΄αυτά που είχε ο δράστης. Λοιπόν, τα παίρνουμε αυτά τα φαινομενικά ασήμαντα πραγματάκια, και τα στέλνουμε στο  εργαστήριο. Αυτό τα στέλνει στα  κεντρικά της αστυνομίας, όχι μόνο  της χώρας όπου  έγινε το έγκλημα, αλλά και στην κεντρική διεύθυνση όπου εδρεύει η Ιντερπόλ. Και σε  έλάχιστο χρονικό διάστημα, νάτος ο δράστης, τον βρήκαμε από αυτά τα ελάχιστα ίχνη.

Αυτά τα στοιχεία θα τα έχει - μαζύ με όλα τα  « προσωπικά απόρρητα δεδομένα » - και η οργάνωση της Σέγκεν, γίνεται να μην ανακατεύεται κι αυτή σ΄αυτές τις υποθέσεις ; Και αυτή η Σέγκεν που ξέρει όλα τα  « χούγια » μας που  απαγορεύεται  αυστηρώς και  διά ροπάλου να τα ξέρει ο οποιοσδήποτε  άλλος, βρίσκει ότι αυτός ο τύπος είναι και τρομοκράτης, είναι αντίθετος προς το καθεστώς, είναι αντίθετος προς το  « Μεγάλο Αδελφό », αυτόν τον καινούργιο Μεσσία που θα σώσει την ανθρωπότητα από την επικείμενη καταστροφή της.

Μόνο αυτά θα είναι τα επιτεύγματα της ιατρικής ; Οχι βέβαια, οι επιστήμονες των διαφόρων κλάδων, μας υπόσχονται  πολλά και θαυμάσια πράγματα, από την εξάλειψη πολλών σοβαρών ασθενειών  μέσω της απομόνωσης των υπεύθυνων γονιδίων που προδιαθέτουν ή προκαλούν τις παθήσεις αυτές, μέχρι την  παράταση της ζωής και της νεότητας κατά πολύ. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας υπόχονται - κι ας μην το λένε ανοιχτά - ότι θα ζούν οι άνθρωποι όσο και οι θαλάσσιες χελώνες, κάπου  διακόσια ή και παραπάνω χρόνια, ότι θα καταργηθούν κάποτε τα ΚΑΠΗ, ότι οι ογδοντάρηδες θα πηδούν τα έξι μέτρα  στο άλμα επί  κοντώ και θα παίζουν ποδόσφαιρο μέχρι τα εκατόν είκοσι χρόνια τους.

Αλλά κάθε νόμισμα - είτε μεταλλικό είτε χαρτονόμισμα - έχει δυό οψεις.  Την μία όψη την αναφέραμε. Τώρα θα πούμε και για την άλλη, την ανάποδη. Το είπαμε κι άλλες  φορές, θα το ξαναπούμε και  τώρα. Οταν ζούνε  οι άνθρωποι τόσο πολύ, θα πρέπει και να εργάζονται ανάλογα χρόνια, ας πούμε  μέχρι τα εκατόν  είκοσι ή και  εκατόν πενήντα  τους. Και  αφού εργαστούν κάπου εκατόν  τριάντα χρόνια, θα  αποσύρονται  για να  πάρουν τη σύνταξή  τους. Και που θα την παίρνουν  επί δεκαετίες, έτσι δεν είναι ; Και πώς θα βγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα που απαιτούνται  για τις συντάξεις τους ; Και πόσες δεκαετίες  θα πρέπει άραγε να περιμένει ένας νεαρός - που θα έχει πιάσει εν τω μεταξύ  τα ογδόντα - για να βρή μια  θέση στην αγορά εργασίας ; Δεν νομίζετε ότι ο  άνθρωπος αρχίζει  να το  « παίζει »  θεός, ή  τουλάχιστον  δόκτορας Φρανκενστάϊν ;

Πάμε τώρα σε κάτι ευχάριστο.  Θέλουμε να πάμε κάποια μέρα από την πόλη μας στο Παρίσι. Σήμερα, πρέπει να πάρεις αεροπλάνο για να κάνεις αυτή τη διαδρομή. Και θα πας σε δυόμισυ - τρεις  ώρες, κι αν βάλεις τους χρόνους προς τα  αεροδρόμια και από  τα αεροδρόμια προς την πόλη, άλλες τρεις ή  τέσσερις ώρες, μας κάνουν  εφτάμισυ ώρες το λιγότερο. Κι αν σε φοβίζει να πας με αεροπλάνο, όπως  λ.χ. συμβαίνει με το γράφοντα, τι γίνεται τότε ; Αλλά τα πράγματα θα είναι ολωσδιόλου διαφορετικά τότε. Με έναν  « μονοραίηλ  » σιδηρόδρομο - που ήδη αρχίζει  να δοκιμάζεται και να  κυκλοφορεί και σήμερα - που αναπτύσσει πεντακόσια είκοσι χιλιόμετρα την ώρα, φτάνεις από εδώ στο Παρίσι σε  πόσες ώρες  νομίζετε ; Σε έξι ή επτά, άντε το πολύ σε  οκτώ ώρες. Τί σας λέει  αυτό, δεν είναι  κάτι το  σπουδαίο ; Με  τον τρόπο με τον οποίο  οι τσομπάνηδες υπολόγιζαν τα παλιά χρόνια τις αποστάσεις, θα  μπορούσαμε να πούμε ότι ή όλη διαδρομή από Δράμα στο Παρίσι, θα ήταν ενάμισυ πακέτο  τσιγάρα δρόμος. ( Κι αυτό με  την προϋπόθεση  ότι ο ταξειδιώτης θα κάπνιζε ακατάπαυστα, τουλάχιστον τέσσερα τσιγάρα την ώρα, πράγμα κάπως τραβηγμένο, έτσι δεν είναι ; ).

Αυτά ως προς ένα σκέλος των δημόσιων συγκοινωνιών. Αλλά υπάρχουν και οι λειτουργίες των ιδιωτικών συγκοινωνιών, αυτών δηλαδή που κάμνουμε  με δικά μας, ατομικά μέσα. Σήμερα γίνονται με τα αυτοκίνητα που καίνε βενζίνη  και πετρέλαιο. Πώς όμως  θα είναι άραγε οι μετακινήσεις  στο μετά από  πενήντα χρόνια  μέλλον ; Θα υπάρχει ακόμα αυτό το κομφούζιο το σημερινό, με τους  δρόμους γεμάτους από  τροχοφόρα που δεν  έχουμε πού να τα αφήσουμε, και που καταστρέφουν με μεγάλη ταχύτητα την ατμόσφαιρα ; Μήπως θα είμαστε - ή μάλλον θα είναι κάποιοι άλλοι ; - με μικρά, πολύ μικρά ελικόπτερα, που θα  τα έχουμε στις  ταράτσες των  κτιρίων, θα ανεβαίνουμε  σ΄αυτά και θα πηγαίνουμε  σε μικρές  αποστάσεις και θα  παρκάρουμε και εκεί  σε κάποια  ταράτσα ή  σε κάποια πλατεία, διαμορφωμένη κατάλληλα ;

Μήπως θα λείψουν τελείως οι πεζοί, και όποιος βαδίζει με τα πόδια, θα θεωρείται σαν ανώμαλος, σαν ψυχοπαθής, θα συλλαμβάνεται και θα οδηγείται  στο ψυχιατρείο ; Υπάρχει μιά σκηνή  σε ένα  διήγημα  μελλοντολογικό  του Ραίϋ Μπράντμπερυ, σχετική  με το θέμα  αυτό. Μεσάνυχτα στο Λος Άντζελες. Ένας άνθρωπος βαδίζει στο πεζοδρόμιο. Σταματά ένα αστυνομικό αυτοκίνητο  δίπλα του, μέσα στο οποίο υπάρχουν δυό αστυνομικοί - ρομπότ. Τον ρωτά το ρομπότ γιατί περπατά  στο δρόμο, κανένας δεν κάνει κάτι τέτοιο. Ο διαβάτης απαντά ότι έτσι, του ήλθε η διάθεση να ξεσκάσει με μιά βόλτα. Ο αστυνομικός - ρομπότ δεν  πείθεται, θεωρεί το διαβάτη επικίνδυνο και τον συλλαμβάνει. Μήπως θα έχουμε κάτι ανάλογο μετά από πέντε δεκαετίες ;

Είπαμε για την ανεργία πιό πάνω, που θα αυξηθεί από ιατρικές επαναστάσεις. Αλλά και αν δεν γίνουν αυτές οι ιατρικές επαναστάσεις, και πάλι το πρόβλημα παραμένει. Οι φίλοι μας οι στατιστικολόγοι -που σχεδόν ποτέ δεν μας λένε ευχάριστα πράγματα - λένε ότι βάσει των υπολογισμών τους, το έτος 2050 - σε πενήντα χρόνια δηλαδή -το ποσοστό της ανεργίας στις προηγμένες χώρες, θα φτάσει το τριανταεπτά τοις εκατό, και για τους νέους το πενήντα τοις εκατό. Πολύ ευπρόσδεκτη  προοπτική, έτσι δεν  είναι ; Και ότι στις  υποανάπτυκτες χώρες - πάλι οι ίδιοι μας το λένε αυτό - η  ανεργία θα βρίσκεται στο πενήντα τοις εκατό. Και ποιός θα θρέψει αυτές τις στρατιές  των ανέργων ; Ιδού ένα  ερώτημα που σύντομα θα απαιτήσει μιά ικανοποιητική απάντηση.

Αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, ο πληθυσμός της γής είναι έξι δισεκατομμύρια άνθρωποι. Πόσοι θα  είναι το 2050 ; Οι στατιστικολόγοι μάς λένε ότι θα είναι εννιάμισυ ή και δέκα δισεκατομμύρια. Και ενώ οι πληθυσμοί  των προηγμένων χωρών  θα ελαττώνονται συνεχώς, οι πληθυσμοί των καθυστερημένων χωρών - αυτών δηλαδή που κατ΄ ευφημισμόν  ονομάζουμε « αναπτυσσόμενες χώρες » - θα περισσεύει με αλματώδη ταχύτητα, παρά τις επιδημίες που υπάρχουν και τωρα, και στις οποίες ίσως προστεθούν και άλλες.

Όπως και άλλες φορές αναφέρθηκε, οι μεγάλοι πληθυσμοί που θα προκύψουν από την ανεξέλεγκτη αυτή αύξηση, θα συγκροτούν μιά  τεράστια μάζα πεινασμένων ανθρώπων, που αναγκαστικά θα αναζητήσουν ένα κομμάτι ψωμί στις προηγμένες χώρες, που βέβαια δεν θα έχουν πληθυσμιακό πρόβλημα. Αλλά οι πεινασμένοι αυτοί, δεν θα είναι εκατό και διακόσια εκατομμύρια, θα είναι δυό και τρία δισεκατομμύρια. Και τα δισεκατομμύρια αυτά θα ζητήσουν όπως  είπαμε  καταφύγιο σαν  οικονομικές  πρόσφυγες  στη Δύση. Και η  οποία Δύση, δεν θα μπορεί ούτε να τους εμποδίσει την είσοδο στις χώρες της, ούτε και να τους διώξει.

Είναι προφανές, ότι θα  υπάρξουν πολλά παρεπόμενα από την άφιξη τόσου μεγάλου αριθμού ξένων σε ξένες χώρες. Ακόμα και οι λεγόμενες  « ταπεινές »  εργασίες., δεν θα μπορούν να απορροφήσουν τόσο μεγάλες μάζες  ανθρώπων  που θα ζητούν αυτού του επιπέδου τις εργασίες. Το πόσα προβλήματα θα δημιουργηθούν είναι αδύνατο να το προβλέψουμε, αυτά δεν μπορούν να  προβλεφθούν ούτε  με στατιστικές  μεθόδους, ένα  σωρό απρόβλεπτες καταστάσεις είναι δυνατόν να εμφανιστούν. Ένα πρόβλημα που πιθανώς θα παρουσιαστεί, θα είναι η αύξηση της εγκληματικότητας, κυρίως υπό μορφή ληστειών. Συμπερασματικά, καμμιά πρόβλεψη δεν  είναι δυνατό  να γίνει με το  πρόβλημα  αυτό, που όπως  φαίνεται θα παρουσιαστεί στο ορατό μέλλον.

Πάμε τώρα στα κλιματολογικά. Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι μετεωρολόγος, θα έλεγα ότι είμαι μάλλον  « γιαλαντζή » μετεωρολόγος, επειδή όμως στην Ελλάδα  είσαι ότι  δηλώσεις, δηλώνω ευθέως ότι είμαι κορυφή της μετεωρολογίας. Φυσικά δεν έχω κανένα σχετικό δίπλωμα Πανεπιστημιακό, αλλά  όπως ξέρουμε  όλοι, πολλές φορές  οι ερασιτέχνες  πετυχαίνουν  εκεί που αποτυγχάνουν οι επαγγελματίες. Αυτά πάντως  που θα αναφερθούν, τα έχουν πεί πολλοί άλλοι ειδικοί, απλώς θα τα επαναφέρω στην επιφάνεια.

Ολοι γνωρίζουν ήδη πολλά πράγματα σχετικά με το φαινόμενο του θερμοκηπίου, δεν χρειάζεται να προσθέσουμε  πολλά περισσότερα  πάνω σ΄αυτό το  θέμα. Ξέρουμε ότι η μέση θερμοκρασία θα αυξηθεί στα  επόμενα  πενήντα χρόνια, από  πέντε μέχρι  και επτά  βαθμούς. Εκ πρώτης όψεως, αυτό μπορεί να μην λέει και τόσο πολλά πράγματα, αν το καλοσκεφτείς όμως θα δείς ότι θα υπάρχουν πολύ σημαντικές συνέπειες από  αυτή την αύξηση  της θερμοκρασίας. Αλλαγές πολύ μεγάλες στο κλίμα, οι πάγοι των πόλων και τα χιόνια των ψηλών βουνών θα λυώσουν, όλα αυτά θα προκαλέσουν ανύψωση  της στάθμης  της θάλασσας κατά δέκα ή δώδεκα μέτρα. Τώρα θα μου πείτε, τί είναι δώδεκα  μέτρα ; Το πολύ πολύ, να σκεπαστούν με  νερά κάποιες χαμηλές εκτάσεις, άντε και μερικές - λίγες βέβαια - κατοικημένες περιοχές. Ισως θα έχετε δίκαιο αν το  πάρετε έτσι το  ζήτημα, άλλωστε αυτά θα  γίνουν μετά  από πενήντα  ή και εκατό και περισσότερα χρόνια, τί μας νοιάζει αυτό το πράγμα ; Ως γνωστόν, σε ξένο ...., χίλιες ξυλιές. Οσο για το άν θα μπορεί να υπάρχει κάποιου είδους υποφερτή ζωή μετά από εκατό ή εκατόν πενήντα χρόονια, πολύ αμφίβολο φαίνεται αυτό το πράγμα. Είναι μάλιστα πιθανό, ότι πολύ λίγες θα είναι οι κατάληλες ζώνες του πλανήτη, που θα μπορούν να συντηρούν τη ζωή σχεδόν όλων των ζωικών, αλλά και πολλών φυτικών όργανισμών.

Αν κάνουμε προβλέψεις για μεταλλαγμένα τρόφιμα, δεν θα πρόκειται για μελλοντολογικές προβλέψεις, ήδη αυτά κυκλοφορούν και μάλιστα ευρύτατα. Και όσο περνά ο καιρός, όλο και περισσότερα από αυτά θα μπαίνουν στις αγορές, ας συνηθίσουμε  από τώρα να τα καταναλώνουμε, ούτως ή άλλως δεν μπορούμε  να κάνουμε  τίποτε για να  εμποδίσουμε  την παραγωγή τους, γιατί να χολοσκάμε λοιπόν ; Εφ΄όσον πρόκειται για κέρδος - λόγω  του ανταγωνισμού - τίποτε δεν μπορεί να ανακόψει την παραγωγή τέτοιων τροφίμων.

Δυστυχώς πρέπει τώρα  να αναφερθώ σε κάτι που δεν θα το ήθελα με κανένα τρόπο, στις επιδημικές αρρώστειες που ήδη υπάρχουν αλλά και για στις  πιθανότητες να εμφανιστούν και άλλες πολύ άσχημες. Να αναφέρω αυτές που  έχουμε  τώρα ; Τίς ξέρουν  όλοι. Αυτό  που δεν ξέρουν όμως, είναι ότι οι επιδημίες που οφέιλονται σε ιούς - και τον γνωστό εσχάτως που μεταδίδεται με τον γνωστότατο καθημερινό τρόπο - δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν τώρα, και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα αντιμετωπιστούν  ποτέ. Ο λόγος ; Δεν μπορούν να φτιαχτούν εμβόλια εναντίον  τους, ειδικά γι αυτόν  που ανέφερα πιό  πάνω. Και γιατί  δεν μπορούν να φτιαχτούν εμβόλια ; Για πλήθος  από αρρώστειες  υπάρχουν  εμβόλια, γιατί  να μην βρεθεί και ένα για τον άτιμο αυτό ιό ; Η απάντηση είναι πολύ απλή :  Ο ιός αυτός βρίσκεται συνεχώς σε φάση μετάλλαξης, συνεπώς και να βρείς κάποιο εμβόλιο εναντίον του, μετά από έναν δυό μήνες αυτό θα είναι άχρηστο, ο ιός θα έχει μεταλλαχθεί και θα  πρέπει να βρείς  ένα άλλο  εμβόλιο, και αυτό θα συνεχίζεται αενάως.

Ποιός θυμάται  τη φυματίωση, που ήταν ίσως η υπ΄ αριθμόν ένα  αρρώστεια  του ανθρώπου, μέχρι  την εποχή που  βρέθηκε η  στρεπτομυκίνη  και αργότερα  και άλλα αντιφυματικά φάρμακα ; Την  είχαμε ξεχάσει ολωσδιόλου, δεν ακουγόταν τίποτε σχεδόν γι αυτήν. Αλλά ήλθε τώρα και πάλι στην επιφάνεια. Και ήλθε από μερικές χώρες του  τέως ανατολικού μπλόκ, όπου φαίνεται ότι λόγω ελαττωματικής  θεραπείας - συνήθως μικρότερης σε διάρκεια από ότι χρειαζόταν - αναπτύχθηκαν στελέχη του μικροβίου ανθεκτικά στα φάρμακα. Υπάρχει πιθανότητα να έχουμε  μιά έξαρση στην  ασθένεια αυτή, κυρίως αν δεν βρεθούν καινούργια φάρμακα πέραν αυτών που υπάρχουν, και στα οποία  δεν θα μπορεί  να αντισταθεί  το μικρόβιο που προκαλεί την  αρρώστεια. Οι προσεχείς  δεκαετίες θα  δείξουν το πώς  πρόκειται να εξελιχθεί και να αντιμετωπισθεί η κατάσταση.

Είπαμε νωρίτερα για τα μικρά ελικόπτερα με τα οποία θα πηγαινοερχόμεστε μέσα στην πόλη και από πόλη σε πόλη, και έτσι δεν θα χρησιμοποιούμε καθόλου τους δρόμους, και δεν θα χρειαζόμαστε  χώρους παρκαρίσματος  στους στενούς  και στενάχωρους  δρόμους μας. Αλλά δεν είπαμε τίποτε για τα καύσιμα που θα καίνε τα εκατομμύρια  αυτά μικρά  ελικόπτερα. Και όχι μόνο αυτά, αλλά και όλες οι μηχανές γενικώς που καταναλίσκουν ενέργεια.

Είναι πασίγνωστο - δεν το λέω εγώ, το λένε οι ειδικοί περί το θέμα - ότι τα αποθέματα πετρελαίου που  βρίσκονται κατεσπαρμένα σ΄όλη τη γή, δεν κρατάνε πέρα από το έτος 2050, από εκεί και πέρα τέρμα. Και τί θα καίνει λοιπόν από εκεί και πέρα, τα αναρίθμητα και ποικίλα μηχανήματα που παρεπιδημούν  πάνω στην  επιφάνεια  της γής, αέρα  κοπανιστό ; Οχι, χίλιες φορές όχι. Αυτό δεν είναι καθόλου πρόβλημα, ούτε κατά φαντασία. Και  δυστυχώς, είναι το μόνο πράγμα που δεν  είναι πρόβλημα, όλα τα άλλα είναι προβλήματα, από μικρά μέχρι μέγιστα, μέχρι άλυτα.

Λοιπόν, το είχαμε  αναφέρει και σε άλλη περίπτωση, θα το πούμε και τώρα ευκαιρίας τυχούσης. Δεν θα είναι  η πυρηνική ενέργεια, είτε με  διάσπαση των ραδιενεργών ατόμων, είτε με σύντηξη πυρήνων  υδρογόνου, όχι, δεν είναι τίποτε απ΄αυτά. Ούτε βέβαια  οι ανεμόμυλοι που παράγουν ελάχιστη ενέργεια, λιγότερη κι από τους ανεμόμυλους του Δον Κιχώτη. Ούτε και οι καταρράκτες που γυρίζουν τουρμπίνες κι αυτές δίνουν κάποιο ρεύμα, αλλά πάρα πολύ λίγο. Τί να σου κάνουν αυτές οι ασήμαντες πηγές που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε το ένα εκατομμυριοστό της συνολικά απαιτούμενης ενέργειας ; Δεν μπορούν. Και τα μόνο που μπορούν να κάνουν  αυτή τη δουλειά, είναι η  ηλιιακή ενέργεια και  το υδρογόνο, έτσι αποφαίνονται κάποιοι - λίγοι για  την ώρα - ειδικοί. Μάλιστα, το υδρογόνο είναι το  πιό διαδεδομένο στοιχείο στο σύμπαν, αυτά τα δύο μπορούν να δώσουν τη λύση.

Πάει και το ενεργειακό, τελεία και παύλα. Και πάμε στην παγκοσμιοποίηση, μιά καραμέλλα που πολύ την πιπιλίζουν αυτόν τον καιρό. Τι σημαίνει αυτός ο όρος ; Απλούστατα, ότι όλα τα ζητήματα από εδώ και πέρα, παύουν να είναι και να αντιμετωπίζονται σαν τοπικά ή εθνικά, αλλά μέσα στο πλαίσιο μιάς ενότητας, της γής. Μα ποιοί  είναι αυτοί που θέλουν σώνει και καλά να  ενώσουν όλη  τη γή σε μιά  μονάδα, αυτόν  τον πλανήτη που επί χιλιάδες χρόνια ήταν χωρισμένος σε περιοχές, και οι περιοχές  σε πιό μικρές περιοχές  και ούτω καθεξής ; Το καταλάβατε, έτσι  δεν είναι ; Είναι οι  μεγιστάνες της  οικονομικής  ολιγαρχίας, οι  ελάχιστοι, λίγες εκατοντάδες των δισεκατομμυριούχων - σε δολλάρια βέβαια, όχι σε δραχμές - που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση του κόσμου απ΄τα παρασκήνια. Που δεν εμφανίζονται ποτέ στο προσκήνιο, πάντοτε μένουν  κρυμμένοι  και αφανείς.  Αυτοί που  ανήκουν στις  δυό πανίσχυρες λέσχες, που και οι δυό τους είναι κάτω από την απόλυτη  κυριαρχία - που δεν  φαίνεται από πρώτη ματιά - των Εβραϊκής  καταγωγής, που αναφέρται απλά σαν πιθανότητα - αλλά  αθεϊστικής ιδεολογίας πάμπλουτων  ανθρώπων που ανέλαβαν εδώ και  λίγα χρόνια τη  διακυβέρνηση  ολόκληρου του  κόσμου    σ α ν   σ υ ν ό λ ο υ.

Η παγκοσμιοποίηση δεν έχει μονάχα τα άσχημά της, που θα αναπτυχθούν πιό κάτω. Εχει και τα καλά της, ουδέν κακόν  αμιγές καλού. Και το σπουδαιότερο από όλα αυτά, είναι ότι με την παγκοσμιοποίηση που έχει κι όλας εγκατασταθεί για τα καλά στην καμπούρα μας και δεν πρόκειται να το κουνήσει, θα σταματήσουν οι πόλεμοι, τουλάχιστον οι κάπως μεγάλης έκτασης. Για τους τοπικούς πολέμους, τις συρράξεις μεταξύ κρατιδίων, δε δίνουμε τσακιστή δεκάρα - έτσι υποθέτω  ότι λένε οι μεγιστάνες του πλούτου - καθώς δεν μας προκαλουν οικονομικές ζημίες, αντίθετα μάλιστα, εξ αιτίας  αυτών των τοπικών  συρράξεων - που μάλιστα θα τις προκαλούμε και εμείς οι ίδιοι - θα πουλάμε και αρκετά όπλα στους εμπόλεμους αυτούς.

Μερικά τώρα από τα άσχημα της παγκοσμιοποίησης. Κατάργηση  των κυβερνήσεων των χωρών, όπως  τουλάχιστον τις ξέραμε μέχρι πριν λίγα χρόνια. Η πραγματική  κυβέρνηση που θα αποτελείται από μέλη των δύο λεσχών - της Μπίλντεμπεργκ και της Τριμερούς επιτροπής - που όπως είπαμε ελέγχονται ίσως από  τους Εβραίους  οικονομικούς γίγαντες, θα εδρεύει όπου βρίσκονται τα δύο αυτά κέντρα εξουσίας, οι δυό λέσχες που αναφέρθηκαν.

Το πράγμα αυτό θα  θεωρηθεί από πολλούς ότι έχει πολλά καλά, τί τους θέλουμε τους άχρηστους και διεφθαρμένους πολιτικούς ; Σε πρώτη ανάγνωση, μάλιστα έτσι είναι τα πράγματα. Αλλά πρέπει να έχουμε υπ΄όψιν μας, ότι αυτοί οι άχρηστοι πολιτικοί θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν, μόνο που οι αρμοδιότητές τους  θα είναι μόνο για  εσωτερικά ζητήματα, για θέματα εξωτερικής πολιτικής, οικονομίας και για όλα τα στρατιωτικής σημασίας, θα απαιτείται πάντοτε έγκριση από την υπερκυβέρνηση. Και μ΄αυτόν τον  τρόπο, αυτά τα πολιτικά παράσιτα, θα συνεχίσουν να ταλαιπωρούν τους λαούς, μιάς και δεν υπάρχει καμμιά εναλλακτική λύση. Και θα  εξακολουθούν να γίνονται πολιτικές εκλογές, να  εκφωνούνται πύρινοι λόγοι από εξώστες και τηλεοράσεις, να γίνονται θορυβώδη όσο και βλακώδη  d e b a t e s  ενώπιον δημοσιογράφων και πολυπληθούς  τηλεοπτικού κοινού. Αλλά το αποτέλεσμα μετά από όλα αυτά τα καραγκιοζλίκια, θα είναι - και είναι ήδη - χωρίς καμμιά απολύτως σημασία.

Το σπουδαιότερο όμως πράγμα που επιδιώκει η παγκοσμιοποίηση, είναι η φθορά των θεσμών και των ανθρώπων. ( Σαν να μην υπήρχε καθόλου διαφθορά πρωτύτερα, αυτό που μας έλειπε ήταν να γιγαντωθεί αυτή ). Ότι προκαλεί  καταστροφή κάθε ανθρώπινης αξίας, πολιτισμού, καλών τεχνών, μουσικής - ελαφράς, παραδοσιακής, κλασσικής - θεάτρου, λογοτεχνίας, εθίμων, πολιτισμικών διαφορών ανάμεσα στους λαούς, ότι σημαίνει ο όρος « πολυμορφία », αυτό που δίνει  ένα χρώμα σε  κάθε λαό, όλα αυτά  είναι οι στόχοι της παγκοσμιοποίησης. Οσοι δεν το καταλαβαίνουν  αυτό σήμερα, θα το καταλάβουν αργότερα, κρυφός παπάς δεν λειτουργεί, έτσι λέει η λαϊκή σοφία.

Μιά σημαντική όπως φαίνεται επιδίωξη της παγκοσμιοποίησης, είναι η δημιουργία ενός είδους πολιτών που θα  χαρακτηρίζονται  από μιά  ομοιομορφία, όχι  της στολής  όπως ήσαν οι Κινέζοι της πολιτιστικής επανάστασης του Μάο- Τσε- Τουγκ το 1968, αλλά του τρόπου σκέψης. Ας πούμε κάτι ανάλογο με τη σκέψη του Μάο όπως εκφραζότανε  στο γνωστό  «  κόκκινο βιβλιαράκι » του, μόνο που αυτή τη φορά δεν θα εκφράζει τις προθέσεις του Κινέζου εκείνου επαναστάτη που - όπως συνήθως γίνεται - έκανε μιά  επανασταση χωρίς συνέχεια, έγινε ο « επαναστάτης χωρίς αιτία », όπως έλέγε  και ο τίτλος του παλιού εκίνου αμερικανικού φίλμ στο οποίο έπαιζε ο Τζαίημς Ντην.

Σαν υπόδειγμα προς μίμηση, η παγκοσμιοποιημένη « κουλτούρα »  θα πάρει την εντελώς φθαρμένη αμερικανική. Ο αμερικανικός τρόπος ζωής έχει πάρει την κάτω βόλτα  εδώ και αρκετές δεκαετίες, και  τεχνηέντως αυτός ο τρόπος ζωής έχει αρχίσει να περνά και σε άλλες δυτικές χώρες τις τελευταίες  δεκαετίες. Ηδη ο εξαμερικανισμός έχει προχωρήσει πολύ, και τα σημάδια εκφυλισμού που  υπήρχαν στις Ενωμένες Πολιτείες πριν από τέσσερις ή πέντε δεκαετίες, πέρασαν σε  σημαντικό βαθμό  στην Ευρώπη και  σε άλλες  « πολιτισμένες »  χώρες. Ο σκοπός του όλου  εγχειρήματος, είναι να  αμερικανοποιηθεί όλος  ο πληθυσμός  των δυτικών χωρών. Το γιατί γίνεται αυτό, είναι  μιά πολύ σκοτεινή ιστορία, πίσω από την οποία κρύβονται σαν κινητήριοι μοχλοί οι  « λέσχες » περί των οποίων έγινε πολλές φορές λόγος. Οσο για τους φτωχούς και εκτός  εποχής πληθυσμούς  της Ασίας και της Αφρικής, αυτοί  δεν μετράνε καθόλου, ας πάνε  στο καλό. Μήπως προσφέρουν  και τίποτε στους  μεγιστάνες του  πλούτου με τις ανύπαρκτες καταναλωτικές δυνατότητές τους ;

Σε άλλη περίπτωση αναφέρθηκε ότι μετά από πενήντα χρόνια - πρόκειται βέβαια για υποθετική ως προς τον χρόνο πρόβλεψη -όλος ο δυτικός και μέρος του υπόλοιπου κόσμου, θα μιλά τη γλώσσα της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή  την αγγλική με αμερικανικούς  ιδιωματισμούς και την ανάλογη αμερικανική προφορά. Μεγάλο ρόλο στην εξάπλωση της γλώσσας αυτής θα πάιξουν τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, τα γνωστά ΜΜΕ, τα διάφορα κανάλια τύπου CNN και άλλων παρόμοιων, καθώς και  ο αμερικανικός  κινηματογράφος, που  αν και έχει ξεπέσει φοβερά, παραμένει ο  μόνος εν ενεργεία  κινηματογράφος, μετά το ουσιαστικό τέλος του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου.

Η τηλεόραση θα παίξει  πολύ σπουδαίο ρόλο στη χειραγώγηση των μαζών, πολλά στηρίζουν σ΄αυτήν οι ενδιαφερόμενοι για το « καλό »του κόσμου. Η φίμωση των μέσων επικοινωνίας και η εξαγορά τους, είναι μια πανεύκολη υπόθεση για εκείνους που  έχουν το χρήμα στα χέρια τους. Από τις  οθόνες των  τηλεοράσεων μπορεί να  περάσει κανείς  ότι θέλει. Και αυτό θα γίνει, να είστε βέβαιοι, τόσο βέβαιοι όσο για τίποτε άλλο.

Ο αιώνας αυτός θα είναι αιώνας αποκλειστικά και μόνο των τεχνοκρατών, οι οποίοι βέβαια θα αποτελέσουν την εφαρμοσμένη δύναμη της οικονομικής ολιγαρχίας, που άλλωστε θα τους δίνει το « ψωμί » τους, και συνεπώς θα κατευθύνεται απόλυτα από αυτήν. Ως γνωστόν, οι τεχνοκράτες δεν  έχουν καμμιά  κοινωνική  ευαισθησία, αυτό το  βλέπουμε και  στις μέρες μας. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν θα παρουσιαστεί  κάποια αντίδραση από μέρους ανθρώπων της εποχής εκείνης όπως γίνεται τώρα με τις διαφορες τρομοκρατικές ομάδες, πάντως θεωρώ αυτή την πιθανότητα  πολύ μικρή. Οποιος  έχει διαβασει  το  « προφητικό »  βιβλίο  του Τζωρτζ Όργουελλ  « 1984 », θα έχει πάρει μιά ιδέα του ζοφερού μέλλοντος που περιμένει τον πλανήτη μας, με την πλύση εγκεφάλου που ούτε ο Γιόζεφ Γκαίμπελς είχε ονειρευτεί ποτέ.

Αλλά κάτι άλλο που είχε φανταστεί ο Γκαίμπελς και ο Αδόλφος Χίτλερ, έχει ήδη πραγματοποιηθεί, αν και  βρίσκεται στην προπαρασκευαστική του φάση. Πρόκειται για τη « Νέα τάξη πραγμάτων  ». Βέβαια, στην τότε τάξη που είχε φανταστεί ο Γκαίμπελς, οι Άρειοι -η εκλεκτή φυλή του κόσμου - εξόντωναν τους Εβραίους που εθεωρούντο από το τρίτο Ράϊχ, η βρωμερή φυλή της γής. Στην βελτιωμένη  τάξη πραγμάτων, τα πράγματα θα  είναι αντίστροφα. Ο νοών νοείτω.

Πού θα πάει αυτή η ιστορία δεν μπορεί να προβλεφθεί με κάποια πιθανότητα. Αλλά κάτι που βλέπω στο βάθος του χρόνου, είναι ο « Μεγάλος Αδελφός », αυτός ο παγκόσμιος κυβερνήτης, πρόδρομοι του οποίου είναι οι σημερινοί παγκόσμιοι αλλά  συλλογικοί κυβερνήτες, οι άνθρωποι που κατέχουν το εβδομήντα τοις εκατό του παγκόσμιου πλούτου.

Πολλοί θα διαφωνήσουν με τις θέσεις που αναπτύξαμε, θα μας πούνε για μεγάλες τεχνολογικές προόδους, για σωτήριες πρόοδους της ιατρικής, για τη δύναμη της πληροφορικής και του  Ιντερνέτ και  άλλα πολλά  παρόμοια.Καταλαβαίνω  πολύ καλά  τον τρόπο  με τον  οποίο σκέφτονται. Και τον δικαιολογώ, απλώς  δεν ξέρουν  και δεν  ενημερώνονται  από τα πολλά βιβλία που έχουν γραφτεί και εξακολουθούν να γράφονται σχετικά με το θέμα αυτό, που μπορεί να δείχνει μιά τάση για μελλοντολογία, αλλά  πιστεύω ότι πιθανώτατα  εκφράζει μιά πραγματικότητα που - αλλοίμονο - θα έλθει πάνω στο κεφάλι της ανθρωπότητας.

Πολλά είπαμε και πολυλογησαμε. Ζητώ ευσεβάαστως συγγνώμη για όλη αυτή τη φλυαρία μου.