Κ Ο Μ Η Σ Ν Τ Ρ Α Κ Ο Υ Λ Α Κ Α Ι Δρ Β Α Ν Χ Ε Λ Σ Ι Ν Γ Κ
Ετος 1891. Ο Βρεττανός συγγραφέας Μπραμ (΄Εϊμπραχαμ ) Στόουκερ, γράφει ένα μυθιστόρημα τρόμου στο Λονδίνο, που θα μείνει κλασσικό και το ανώτερο στο είδος ιστοριών τρόμου. Πρόκειται για τον « Κόμητα Ντρακιουλα », γνωστό με την ελληνική προφορά του ονόματος « Δράκουλας ». Είναι ένας τύπος βρυκόλακα, μιάς οντότητας που συναντιέται σε θρύλους πολλών λαών, και δηλώνει κάποιον άνθρωπο που έχει μεν πεθάνει, αλλά που δεν έχει αποχωρήσει από τη γή. Οι « συνηθισμένοι » βρυκόλακες, υποτίθεται ότι βγαίνουν από τους τάφους τους τη νύχτα και προκαλούν διάφορα κακά στους ανθρώπους, συνήθως πίνουν το αίμα τους, και επιστρέφουν στο νεκροταφείο πριν ξημερώσει. Ο εν προκειμένω κόμης Δράκουλας, « κοιμάται » στο διάστημα της ημέρας στον πύργο του, που βρίσκεται σε μιά περιοχή των Καρπάθιων βουνών, ανάμεσα στη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Μόλις δύσει ο ήλιος και πέσει το σκοτάδι πάνω στη γή, σηκώνεται από το φέρετρο όπου αναπαύεται ολόκληρη τη μέρα, και βγαίνει έξω στο σκοτάδι, ψάχνοντας να βρεί κάποιον άνθρωπο και να του επιτεθεί. Με μοναδικό σκοπό, να τον δαγκάσει στο λαιμό και να πιεί το αίμα του, αυτό το αίμα που τον διατηρεί σε κάποιο είδος « ζωής » εδώ και πολλούς αιώνες.
Ο κόμης αυτός στο μυθιστόρημα του Στόουκερ είναι παλιός Ούγγρος άρχοντας, που έζησε πριν από αιώνες στον πύργο του στα Καρπάθια. Λέγεται, ότι όντως υπάρχει στα βουνά αυτά ένας τέτοιος πύργος, που από τους Ρουμάνους κατοίκους της περιοχής - και για τουριστικούς και διαφημιστικούς ίσως λόγους - λεγονται πολλά και τρομερά για τη δράση του την εποχή της Τουρκοκρατίας. Για τη μεγάλη σκληρότητα και την αγριότητά του και πολλα άλλα, όμως τίποτε για την υποτιθέμενη δράση του σαν βρυκόλακα, όχι, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στις αφηγήσεις τους. Φαίνεται, ότι όντως υπήρξε ένας τέτοιος άνθρωπος, και ότι ήταν μάλλον Ούγγρος στην καταγωγή, στα Καρπάθια υπάρχουν πληθυσμοί Ρουμανικοί, Ουγγρικοί και Γερμανικοί. Αν κάποιος από τους αναγνώστες πάει στη Ρουμανία, είναι γι αυτόν μιά ευκαιρία να κανει μιά επίσκεψη στην περιοχή όπου αναφέρεται ότι βρίσκεται αυτός ο πύργος, και να ακούσει τα θρυλούμενα γύρω από τον άνθρωπο αυτό. Ισως να είχε πάει και ο ίδιος ο Στόουκερ εκεί, και να είχε ακούσει κάποια πράγματα, που του έδωσαν την αφορμη να γράψει το μυθιστόρημά του. Στο οποίο, μεταμόρφωσε τον άγριο και σκληρό κόμητα σε βρυκόλακα, μιά φιγούρα δηλαδή που βρίσκεται στους θρύλους όλων σχεδόν των λαών.
Προκειμένου για ιστορίες τρόμου - φανταστικές κατά το πλείστον - τις λέγόμενες αγγλιστί « h o r r o r s t o r i e s », είναι γνωστό, ότι προκαλούν αρκετό ενδιαφέρον όταν τις διαβάζεις, αλλά διαφορετικό τελείως πράγμα είναι να τις βλέπεις σε κινηματογραφικές ταινίες, όπου ένας κατάλληλος για τέτοια θέματα σκηνοθέτης, σε κάνει να σηκώνονται οι τρίχες του κεφαλιού σου. Τέτοιες ιστορίες, άρχισαν από νωρίς να βγαίνουν στις οθόνες των κινηματογράφων. Μετά από μιά πρώτη έκδοση το 1910 του « Δόκτορα Φρανκεστάϊν », κι αφού ακολούθησαν αρκετές ταινίες πάνω στο είδος, ήλθε η σειρά των Γερμανών σξπρεσσιονιστών Βίνε με το « Εργαστήρι του δόκτορα Καλιγκάρι » και Μουρνάου με τον « Νοσφεράτου », που ήσαν τα πρώτα σημαντικά έργα πάνω σ΄αυτά τα θέματα. Και το 1931, ήλθε και η σειρά της πρώτης ταινίας με θέμα τον κόμητα Δράκουλα, που ακολουθήθηκε από πολλές ταινίες πάνω στην ίδια ιστορία. Με σχεδόν αποκλειστικό πρωταγωνιστή, τον επιβλητικό για τέτοιους ρόλους, Αγγλοϊταλό Κρίστοφερ Λή. Ολες ταινίες αυτές, ήσαν σχεδόν πάντοτε, προϊόντα του Βρεττανικού σινεμά και του Χόλλυγουντ.
Δεν ξέρω αν γράφοντας το μυθιστόρημά του ο Στόουκερ, είχε υπ΄όψιν του να κάνει κάποιο παραλληλισμό, ανάμεσα στους δυό ήρωες του, τον κόμητα Δράκουλα και τον καθηγητή Αβραάμ Φαν Χέλσινγκ, τον ειδικό Ολλανδό επιστήμονα, που είναι ειδικευμένος στο να εξουδετερώνει τους βρυκόλακες, καρφώνοντας με μιά σφήνα την καρδιά τους με τη βοήθεια ενός σφυριού. Αν είχε προ οφθαλμού να δείξει με αυτούς τους δύο πρωταγωνιστές του, την αιώνια πάλη ανάμεσα στο απόλυτο Καλό και το απόλυτο Κακό, που λέγεται ότι κυριαρχούν σε θεολογική βάση στο σύμπαν. Επειδή ο Κόμης έχει μείνει στην κατάσταση του βαμπίρ όλους αυτούς τους αιώνες για να εκδικείται για το θάνατο της συζύγου του που υπεραγαπούσε, δεν φαίνεται να είχε ο συγγραφέας αυτή την άποψη για τον τρομακτικό ήρωα του μυθιστορήματός του. Όμως, στις περισσότερες ταινίες που γυρίστηκαν μ΄αυτό το θέμα, φαίνεται αυτή η αντιπαλότητα. Βλέπουμε λόγου χάριν τον Κόμητα, να αποστρέφεται τον σταυρό, γυρίζοντας αλλού τη ματιά του και οπισθοχωρώντας, κάτι που τον παρυσιάζει ταυτισμένο με το αιώνιο και παγκόσμιο πνεύμα του απόλυτου Κακού, τον Εβραϊστί ονομαζόμενο Σατάν, και τον ελληνιστί λεγόμενο Διάβολο.
Από πανάρχαιες εποχές, οι άνθρωποι είχαν την αντίληψη, ότι στον κόσμο κυκλοφορούν καλά και κακά πνεύματα, αυτό το έχουμε πεί και άλλες φορές. Τα πνεύματα αυτά, υπήρχαν σε όλους σχεδόν τους λαούς, από τους εντελώς πρωτόγονους, μέχρι τους κατοπινούς πολιτισμένους. Το αν είχαν κάποιον επικεφαλής τους, τόσο τα πονηρά, όσο και τα αγαθοποιά πνεύματα, δεν ξέρουμε πότε θεωρήθηκε σαν δόγμα από τους ανθρώπους. Η πρώτη πάντως γραπτή πληροφορία - της οποίας βέβαια προηγήθηκε μακραίωνη προφορική που δεν την ξέρουμε - βρίσκεται στην αρχαία Περσική θρησκεία, που αργότερα, τον έβδομο αιωνα π.Χ. ονομάστη-κε Ζωροαστρισμός, από το όνομα του αρχηγού της την εποχή εκείνη, του Ζωροάστρη, εξελληνισμένη μορφή του Περσικού ονοματος του Ζαρατούστρα.
Σύμφωνα με την περσική άποψη για τη μάχη ανάμεσα στο Καλό και το Κακό, υπάρχει ένας δυϊσμός, δυό θεοί που είναι διαμετρικά αντίθετοι σε όλα. Πιθανόν να προέρχονται από έναν θεό - πατέρα, και ο καθένας από τους δυό, επέλεξε μόνος του τον δρόμο που θα πάρει. Το πνεύμα του απόλυτου Καλού, είναι ο Αχούρα - Μάζντα, το πνεύμα του απόλυτου Κακού, είναι ο Άνγκρα Μαϊνιού, σε πιό απλή μορφή, ο Αριμάν. Υπάρχει μιά μακραίωνη πάλη ανάμεσα στους δύο αυτούς, αλλά νικητής θα αναδειχτεί ο Αχούρα - Μάζντα, ύστερα από δώδεκα χιλιετίες. Νούμερο υπερβολικά μικρό, που όμως για τους αρχαίους Πέρσες, θεωρήθηκε μεγάλο. Στο τέλος αυτής της πάλης και μετά την ήττα του Ανγκρα Μαϊνιού ή Αριμάν, οι μεν καλοί και ευσεβείς άνθρωπο, θα ζήσουν μιά αιώνια όμορφη ζωή, ενώ οι κακοί και ασεβείς, θα καταδικαστούν σε βαρειές τιμωρίες, που όμως δεν θα είναι αιώνιες. Θα υπάρξουν διαβαθμίσεις στην τιμωρία τους, κάτι σαν το Ρωμαιοκαθολικό Καθαρτήριο, το P u r g a t o r i u m.
Η θεωρούμενη από όλες τις Χριστιανικές εκκλησίες αναφορά στον Εβραϊκό Σατάν, στο βιβλίο του Ησαϊα, είναι λανθασμένη. Στο βιβλίο του, ο μεγάλος Εβραίος προφήτης, ο μεγαλύτερος από όλους, αναφέρεται στο κεφάλαιο 14, αλληγορικά στην πτώση του βασιλιά της Βαβυλώνας, σαν πτώση του αστέρα Εωσφόρου, δηλαδή του πλανήτη Αφροδίτη, όπως τον ονόμαζαν στα αρχαία χρόνια, καθώς είναι το λαμπερό άστρο της αυγής ( καθώς και των βραδυνών πρώτων ωρών, οπότε εκεί του έδιναν το όνομα Εσπερος, χωρίς ίσως να καταλαβαίνουν ότι επρόκειτο για το ίδιο αστέρι ). Για το λόγο αυτό, με την εσφαλμένη ερμηνεία του δέκατου τέταρτου κεφαλαίου του Ησαϊα, πήρε ο Σατάν και το όνομα του Εωσφόρου σε κατοπινές εποχές. Από το ίδιο κείμενο του Ησαϊα, βγήκε και το συμπέρασμα, ότι πρόκειται για εκπεσόντα άγγελο, αρχηγό πλήθους εκπεσόντων επίσης αγγέλων.
Στην Παλαιά Διαθήκη, υπάρχουν δυό αληθινές αναφορές του Σατάν. Η πρώτη βρίσκεται στο βιβλιό του Ιώβ, και είναι στην εισαγωγή του βιβλίου μόνο. Επειδή το βιβλίο του Ιώβ δεν είναι εβραϊκής προέλευσης αλλά Εδωμίτικης - από την ορεινή χώρα του Εδώμ στα νότια της Παλαιστίνης - και όπως φαίνεται, η εισαγωγή του βιβλίου έχει γίνει από Ισραηλίτες σε χρονική περίοδο άγνωστη - δεν θα πρέπει να λαμβάνεται και τόσο υπ΄όψιν η αναφορά αυτή. Αντιθέτως, η αναφορά του Σατάν στο τρίτο κεφάλαιο του προφήτη Ζαχαρία γύρω στο 450 έτος π.Χ. και μετά από την επιστροφή από τη Βαβυλωνιακή εξορία, είναι απόλυτα σίγουρο ότι είναι γνήσια. Πάντως για τους Εβραίους, ο Σατάν είναι μάλλον μιά φολκλορική φιγούρα, όχι αυτό που δείχνεται στην Καινή Διαθήκη,
Σημασία έχει το γεγονός, ότι ο Ιησούς αναγνωρίζει ότι τον έχει αντίπαλό του, και ότι δηλώνει ότι ήλθε στη γή για να « εξουδετερώσει τις μεθοδίες του Διαβόλου », όπως το λέει ο ίδιος. Φαίνεται, ότι το πνεύμα αυτό του υπέρτατου Κακού, ίσως όντως να υπάρχει. Και ο μεν Ζωροαστρισμός δέχεται ότι θα εκμηδενιστεί μετά από δώδεκα χιλιάδες χρόνια -που είναι μηδαμινά και λανθασμένα αν πράγματι τα θεωρεί έτσι και δεν πρόκειται για αριθμητικό λάθος - ο δε Ιουδαϊσμός, θεωρεί ότι η ύπαρξη αυτή του Σατάν δεν είναι αιώνια, έχει ημερομηνία λήξης που όμως δεν την ξέρουμε.
Και κάτι ακόμα, που μπορέι να αναφερθεί : Ο Ζωροαστρισμός είναι θρησκεία μάλλον Μανιχαϊστική, χωρίζει - όπως ο μεταγενέστερος Μανιχαϊσμός - τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς, μετανοημένος κακός δεν είναι παραδεκτός. Αντίθετα, ο Χριστιανισμός - και ο Εβραϊσμός και το Ισλάμ - πιστεύουν, ότι όσο κακός κι αν είναι κάποιος άνθρωπος, μπορεί να απαλλαγεί από όλα τα κακά που έχει κάνει. Εστω και την τελευταία στιγμή. Και μόνο λέγοντας μέσα του : « Βρε τί κάθαρμα ήμουν σ΄όλη μου τη ζωή. Εκανα του κόσμου τις κακές πράξεις, εξαπάτησα, έκλεψα, σκότωσα και μερικούς ανθρώπους. Είμαι ένα χαμένο κορμί, άξιο κάθε τιμωρίας ». Αυτά και μόνο φτάνουν, έστω κι αν δεν τα πεί φωναχτά εις επήκοον άλλων ή μπροστά σε ιερέα, ή σε στάση προσευχής. Η συγχώρηση θα του έλθει για όλα όσα έκανε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου