ΔΡΟΣΙΑ, ΑΓΙΟΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΟΘΟΝΗ

Δ  Ρ  Ο  Σ  Ι  Α ,     Α  Γ  Ι  Ο  Κ  Λ  Η  Μ  Α      Κ  Α  Ι      Ο  Θ  Ο  Ν  Η

Ηταν ένας καιρός  όχι πολύ μακρυνός, κάπου 30 - 35 χρόνια νωρίτερα, την  εποχή που υπήρχαν χώροι ακάλυπτοι και μεγάλοι, όταν δεν είχαν αρχίσει να χτίζονται πολυκατοικίες. Τότε που τα καλοκαιρινά βράδυα, ύστερα από μιά ζεστή μέρα, ένοιωθε κανείς την ανάγκη να πάει κάπου να απολαύσει δροσιά αλλά και να διασκεδάσει. Ηταν η εποχή των θερινών κινηματογράφων, μιά τέτοια εποχή που δεν υπήρχε η τηλεόραση, που μετέβαλε τους ανθρώπους σε « ανθρώπους της πολυθρόνας ».

Φυσικά  υπήρχαν και άλλοι τρόποι διασκέδασης, τα νυχτερινά κέντρα- καμμιά σχέση με τα σημερινά « σκυλάδικα »- όπου μπορούσες να βρείς και τη δροσιά και τη μουσική απόλαυση, χωρίς τους εκκωφαντικούς θορύβους. Με τους οποίους βομβαρδίζονται οι σημερινοί θαμώνες των μουσικών κέντρων πάσης φύσεως, και που προκαλούν οχι μόνο ελάττωση της ακοής - έστω και αν αυτή δεν φαίνεται βραχυπρόθεσμα - αλλά και σοβαρή ανωμαλία στις στεφανιαίες αρτηρίες, με πιθανό επακόλουθο - μαζύ με ένα πλήθος από άλλους παράγοντες - την εμφάνιση καρδιακών εμφραγμάτων.

Βράδυ λοιπόν, και ο  κόσμος ξεκινά για τον θερινό κινηματογράφο. Και πρώτα - πρώτα, θα  πάει με τα πόδια, ένα χιλιόμετρο να πας και ένα να γυρίσεις, σύνολο δυό χιλιόμετρα, σπουδαίο πράγμα για την υγεία και την αποφυγή των πολλών κιλών.

Φτάνει σε ένα τέταρτο στο σινεμά, μπαίνει μέσα και στρογγυλοκάθεται στην ψάθινη  πολυθρόνα, ενώ τριγύρω του διαφημίζονται αναψυκτικά, στραγάλια, φυστίκια και λοιπά τερψιλαρύγγια. Το περιβάλλον είναι ειδυλλιακό.Στους τοίχους κρέμονται κισσοί, ευωδιές από αγιόκλημα, γιασεμιά και άλλα ευώδη φυτά, που δημιουργούν  μιά ευχάριστη διάθεση. Το      μεγάφωνο του κινηματογράφου  παίζει δίσκους με τις τελευταίες επιτυχίες, και σε λίγο θα αρχίσει η προβολή της ταινίας.- υπάρχουν δυό προβολές, η πρώτη στις οκτώ και η δεύτερη στις δέκα.

Στον ουρανό λάμπει ένα φεγγάρι - αυτό δεν είναι πάντοτε παρόν, οι πιό πολλές νύχτες είναι ίσως ασέληνες - και η όλη ατμόσφαιρα ξεκουράζει αληθινά το θεατή.Τα φώτα σβύνουν, και η μηχανή προβολής - που ακούγεται αρκετά έντονα - μπαίνει σε λειτουργία. Στην οθόνη αρχίζει να διαγράφεται ο μαγικός κόσμος του κινηματογράφου, όλων τα βλέμματα είναι στραμμένα προς αυτήν.

Μέσα σ΄ αυτήν την περιβάλλουσα ατμόσφαιρα συνεχίζεται η προβολή του φιλμ, και κάποτε έρχεται  η στιγμή που θα  γίνει διάλειμμα . Εμφανίζονται πάλι οι μικροπωλητές των ξηρών  καρπών και των αναψυκτικών. Λίγα  λεπτά περνούν έτσι, ανταλλάσεις κάποιες κουβέντες με τους φίλους  σου, και πάλι τα φώτα σβύνουν, και  έτσι προχωρεί  το πρόγραμμα.Τέλος η ταινία φτάνει  στο σημείο που γράφει « Tέλος »- αν πρόκειται  για ελληνική ταινία, End  αν πρόκειται για αγγλόφωνη, Fine αν  πρόκειται για ιταλική - και σιγά - σιγά, ο κινηματογράφος αδειάζει, για να δεχτεί τους θεατές της επόμενης προβολής.

Αυτά γινόντουσαν σε  μια εποχή πιό  ανθρώπινη από  τη σημερινή. Τα θυμάμαι όλα  αυτά, και πιό πολύ όταν  ακούω τον Λουκιανό Κηλαηδόνη να  τραγουδά κι αυτός με νοσταλγία τους στίχους του τραγουδιού :

Ε ί ν α ι   κ ά π ο ι ε ς   ν ύ χ τ ε ς   μ ε   φ ε γ γ ά ρ ι

μ ε σ΄  τ α   θ ε ρ ι ν ά   τ α   σ ι ν ε μ ά,

ν ύ χ τ ε ς   π ο υ   π ε ρ ν ο ύ ν,

π ο υ   δ ε ν   θ α   ξ α ν α ρ θ ο ύ ν,

μ΄ α γ ι ό κ λ η μ α   κ α ι   γ ι α σ ε μ ι ά.

Είναι ολοφάνερο ότι οι νύχτες αυτές έχουν πιά περάσει, δεν θα ξαναρθούν πιά. Κάθε εποχή έχει και τις δικές της συνθήκες, τις δικές της συνήθειες Από την  εποχή για την οποία έγινε παραπάνω λόγος, πάρα πολλά έχουν αλλάξει. Και ένα από τα κυριώτερα που έχουν αλλάξει, έιναι και το ότι - όπως αναφέρθηκε πιό πάνω - δεν υπάρχει ούτε ο χωρος στον οποίο θα στήσεις έναν θερινό κινηματογράφο. Ολοι παλιοί διαθέσιμοι χώροι, έχουν μετραπεί -όπως αναφέρθηκε - σε οικόπεδα πάνω στα οποία χτίστηκε το πλήθος των σημερινών πολυκατοικιών, όπου τα διαμερίσματα μοιάζουν πιό πολύ με κονσερβοκούτια. Ψέμματα ;