Β Ο Η Θ Ε Ι Α, Π Ν Ι Γ Ο Μ Α Σ Τ Ε !
Είχαν περάσει μερικοί μόνο μήνες μετά την έκρηξη του δεύτερου μέσα σε ογδόντα χρόνια κραχ, όταν ακούστηκαν για πρώτη φορά αυτά τα λόγια ( σε άλλου είδους εκφράσεις βέβαια), που όμως έλεγαν τα ίδια πράγματα, την επίκληση για βοήθεια δηλαδή. Στην αρχή δεν δώσαμε πολλή σημασία, είπαμε ότι όπως γίνεται συνήθως σε ένα λαό σαν το δικό μας που τρομοκρατείται με το παραμικρό, έτσι κι αυτή τη φορά τα είπαμε με αυτή την έννοια. Να θυμηθούμε μονάχα εκείνη την εποχή της πρώτης πετρελάϊκής κρίσης, όταν πολλοί από τους συμπατριώτες μας, γεμίζανε τις μπανιέρες τους με πετρέλαιο, και τελικά τρυπήθηκε η έξοδος της μπανιέρας και χύθηκε όλο το πετρέλαιο μέσα στην αποχέτευση.
Εσκασε λοιπόν η μπόμπα, και στην αρχή δεν καταλάβαμε τίποτε όπως ήταν φυσικό. Πρέπει να δείς τα αποτελέσματα της μπόμπας που έχει σκάσει, για να πάρεις χαμπάρι τι έγινε και τι πιθανώς πρόκειται να γίνει στους επόμενους καιρούς. Και οι επόμενοι καιροί αυτοί ήλθαν έρποντας, όχι κεραυνοβόλα σε μία μέρα ή σε μία βδομάδα. Και με πολύ βραδύ ρυθμό καταλάβαμε τί μας περίμενε από πλευράς οικονομικής, γιατί περί αυτής και μόνο αυτής είναι το όλο ζήτημα, τα άλλα που έπονται, είναι συνέπειες της οικονομικής δυσπραγίας που έχει κάνει την εμφάνισή της.
Την κατάσταση στην οποία βρισκόντουσαν εδώ και δεκαετίες τα οικονομικά της χώρας - μιλάμε μόνο για τη δική μας χώρα - δεν τα ξέραμε ή ξέραμε κάποια λίγα από αυτά. Κανένας δεν μας έλεγε τίποτε, ούτε ο τύπος, ούτε τα κανάλια, το πόσα χρωστούσαμε στο διεθνές τραπεζικό σύστημα, πότε άρχισε ο δανεισμός – σχετικά μικρός στην αρχή – και πώς ανέβηκε σε δυσθεώρητα ύψη χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι εμείς οι ανήξεροι περί τα οικονομικά άνθρωποι. Που όμως, με την ευκαιρία αυτή, αρχίσαμε όλοι σχεδόν να μπαίνουμε στα άδυτα της οικονομικής επιστήμης.
Και έτσι, μετά από παρέλευση αρκετών εβδομάδων αμηχανίας από μέρους του κράτους, ακούστηκε μία μεγάλη κραυγή από τα σπλάχνα της χώρας, που μπορούμε να την μεταφράσουμε κάπως αυθαίρετα, αλλά όμως στην αληθινή της διάσταση, που έλεγε με σπαρακτικό τόνο προς πολλές και διάφορες κατευθύνσεις, αυτό που βλέπουμε στον τίτλο του δοκιμίου αυτού : « Βοήθεια, πνιγόμαστε ! ».
Αυτή η στεντόρια κραυγή απελπισίας, ακούστηκε σε όλο τον κόσμο, και πολλά – αν όχι όλα – από τα μέσα ενημέρωσης στην Ευρώπη, Ασία, Αμερική και Αυστραλία δέν έκαμναν τίποτε άλλο ολημερίς κι ολονυχτίς, από να σχολιάζουν και με μεγάλη δόση ειρωνίας μάλιστα, την απελεπιστική κατάσταση στην οποία είχε φτάσει η ένδοξη από τα αρχαία χρόνια χώρα μας, και ο πάταγος αυτός δεν λέει ακόμα να κοπάσει. Λες και δεν έχουν άλλες ειδήσεις να πούνε στα προγράμματα τους, συνεχώς αυτό αναφέρουν, και κάνουν μάλιστα συγκρίσεις με τη δική τους οικονομική κατάσταση, που εν παρόδω δεν είναι και τόσο καλή.
Είχαμε δεν είχαμε, βοήθεια ζητήσαμε από άλλους. Που με μεγάλη προθυμία τρέχουν όπου βλέπουν να σκάει μιά βόμβα μεγατόννων, και μόλις τους βγάλουν απεγνωσμένη κραυγή για βοήθεια, τρέχουν αμέσως να βοηθήσυν με όλες τους τις δυνάμεις. Και επί πλέον, εδώ υπήρχε και ένας παραπανίσιος λόγος να τρέξουν αμέσως, κινδύνευε σοβαρά το νόμισμα ολόκληρης της ηπείρου, μιάς ηπείρου, που το όνομά της, το δανείστηκαν από την ελληνική μυθολογία.
Και ήλθαν μαζύ τρεις να μην τους βασκάνουμε. Που έχουν πάρει εσχάτως το πολύ κολακευτικό όνομα « τρόϊκα », και που ένας από αυτούς είναι το πολύ διάσημο τα τελευταία χρόνια στο διεθνές οικονομικό στερέωμα « Διεθνές Νομισματικό Ταμείο », που τρέχει με πολύ μεγάλη ταχύτητα σε όσους βγάζουν αυτήν την μεγάλη κραυγή : « βοήθεια, πννιγόμαστε ! ». Και σαν καλός ναυαγοσώστης, καταφέρνει να τους βγάλει σώους και αβλαβείς στην παραλία και να τους περιθάλψει εκεί με όλα τα κατάλληλα μέσα που διαθέτει.
Κάποιοι κακοήθεις συκοφάντες, λένε ότι αυτό το Διεθνές είναι πολύ βάρβαρο, ότι υποδουλώνει ολοκληρους λαούς και πολλά άλλα τέτοια. Ουδέν ψευδέστερο αυτών των συκοφαντιών ισχύει βέβαια. Οι ευγενείς καθ΄όλα άνθρωποι του Ταμείου αυτού, προσπαθούν με όλες τρους δυνάμεις, να βγάλουν την κάθε χώρα που τους καλεί από το αδιέξοδο στο οποίο έτυχε να βρεθεί. Και μπορεί να επιβάλλει κάποιους όχι ευχάριστους όρους για να πετύχει στην προσπάθειά του αυτή, αλλά δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέττα αν δεν σπάσεις αυγά, όπως λένε οι Γάλλοι. Και αυτή η ομελέττα που ζητούν να τους φτιάξει το Διεθνές, δεν φτιάχνεται και τόσο εύκολα, πρέπει να σπάσεις πολλά αυγά για να γίνει.
Ηλθε λοιπόν κατόπιν προσκλήσεώς μας το Δου – Νου –Του, και μαζύ με δυό άλλους που βρίσκονται εδώ στην Ευρώπη, αποτελέσανε την γνωστή μας « τρόϊκα ». Αυτή η τριάδα, που βέβαια δεν είναι αγία, μας είπε ότι ή θα πάμε αμέσως σε πτώχευση, πράγμα που ήταν απόλυτα βέβαιο, ή θα πάρουμε τα απαραίτητα σκληρά όντως μέτρα για να την αποφύγουμε. Θέλει κανένας να πάει σε πτώχευση, σε χρεωκοπία, έτσι στα καλά καθούμενα ; ( Που βέβαια δεν ήσαν καθόλου στα καλά καθούμενα, κάθε άλλο μάλιστα ). Όχι βέβαια, ρεζίληδες δεν θέλουμε να γίνουμε σαν τους Αργεντίνους που δυό φορές σε δυό δεκαετίες, βαρέσανε κανόνι.
Και έτσι, αποφασίστηκε να φτιαχτεί η ομελέττα με πολλά αυγά, όπως οι περιστάσεις το απαιτούσαν. Περιορισμοί επί περιορισμών, σφίξιμο δυνατό της ζώνης που πάντοτε επιβάλλεται σε παρόμοιες περιστάσεις. Μείωση αποδοχών σε πολλούς κλάδους, που κι αυτή απαιτείται σε παρόμοιες καταστάσεις. Σφιχτή οικονομία σε όλους τους τομείς και ότι άλλο θεωρείται για να γίνει μεγάλη και χορταστική η ομελέττα. Και όλα αυτά, εν μέσω έντονων διαμαρτυριών και αντιδράσεων σε όλους σχεδόν τους κλάδους, δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Αυτή η ομελέττα – κολλήσαμε σ΄αυτήν και δεν ξεκολλάμε εύκολα – γίνεται σιγά σιγά, και θα πάρει κάμποσο ή και πολύ χρόνο για να είναι έτοιμη, και κατόπιν να καθήσουμε στο τραπέζι και να την απολαύσουμε. Πόσο άραγε καιρό ; Τρία χρόνια, μας λένε οι αρμόδιοι της τρόϊκας, φτάνουν λένε αυτοί. Αλλά δεν φαίνεται καθόλου πιθανό. Βελτίωση των πραγμάτων, μάλιστα, οριστική θεραπεία επί του παρόντος δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Αυτές που φαίνονται, είναι μερικές δεκαετίες, ίσως μιά, ίσως δυό. Πολλές διορθώσεις σε ένα χαλασμένο από δεκαετίες σύστημα είναι αναγκαίες. Δάνεια σε απολύτως αναγκαίες περιπτώσεις, πρέπει να ξεχάσουμε τα βερεσέδια μιά και καλή, το μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνεται, πρέπει να ξεχαστεί μιά για πάντα. Το σύστημα είναι σάπιο μέχρι μυελού οστέων, πρέπει να αλλαχτεί εκ θεμελίων.
Οι κλέφτες που οργιάζουν μέχρι τώρα, θα πρέπει να περιοριστούν στο ελάχιστο, μιάς και το να εξαλειφτούν τελείως είναι αδύνατο όπως φαίνεται. Και λοιπόν, υπομονή, αν εφαρμόσουμε κατά γράμμα αυτά που μας υπαγορεύει η τρόϊκα, αν πάψουν οι λωποδυσίες και οι λαμογιές – δύσκολο αν ίσως και ακατόρθωτο – τα πράγματα θα πάνε καλά σε μερικά χρόνια, ίσως όμως και σε πολλά. Αλλά τί να κάνουμε ; Αυτόν τον χορό μας έβαλαν να χορέψουμε, και θα πρέπει να μάθουμε να τον χορεύουμε. Και μάλιστα καλά, με όλες τις φιγούρες που απαιτούνται. Και τότε θα δούμε αποτελέσματα που αλλοιώς δεν θα μπορούσαμε να τα δούμε. Θα τα δούμε όμως ; Ιδού η απορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου