Π Ρ Ο Κ Ε Ι Τ Α Ι Γ Ι Α Α Π Λ Ο Λ Α Θ Ο Σ
Βρισκόμαστε στις αρχές μιάς μεγάλης οικονομικής κρίσης, που δεν έχει συμπληρώσει α-κόμα ενάμισυ χρόνο, αλλά που ιδέα δεν έχουμε πόσο ακόμα θα κρατήσει. Μάλιστα, δεν έχουμε ιδέα για τη διαρκεια που θα έχει στον κόσμο, και πολύ περισσότερο, δεν ξέρουμε το πότε θα ξεφύγει κι αυτή η χώρα στην οποία μας έλαχε να κατοικούμε. Στην οποία, τα καλά πράγματα αργούν πολύ να έλθουν – αν έρχονται κι αυτά – ενώ τα κακά, αργούν, αργούν πολύ να πάρουν δρόμο και να μας αφήσουν στην ησυχία μας.
Το γεγονός ότι η οικονομική αυτή κρίση που συνεχίζεται, συμβαίνει να έχει πολύ πιό σοβαρές συνέπειες στην Ελλάδα, είναι προϊόν πολλών λανθασμένων – εθελούσιων ή ακούσιων - επιλογών που έγιναν τα τελευταία τριάντα και περισσότερα χρόνια, στην οικονομική πολιτική που ακολουθήσαμε. Δεν είχαμε βέβαια υπ΄όψιν μας ότι θα ξεσπούσε ένα τέτοιο κραχ, ύστερα από ογδόντα περίπου χρόνια μετά από το προηγούμενο, που ήταν και το πρώτο στην παγκόσμια οικονομία. Και επειδή ακριβώς δεν γνωρίζαμε ότι θα γίνει αυτό το πράγμα, δεν είμαστε δα και οικονομικοί προφήτες - μας έφερε σ΄αυτήν την πολύ δυσάρεστη, την πολύ άσχημη κατάσταση της άμεσης απειλής χρεωκοπίας. Όλα αυτά που προηγήθηκαν λοιπόν, δεν ήσαν παρά συνέπειες ενός απλού λάθους. Τι να κάνουμε, άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε.
Αυτά για τα της οικονομίας μας. Να πούμε τώρα μερικά πράγματα και για τους πολιτικούς μας που μας κυβερνούνε εδώ και εκατόν ογδόντα χρόνια. Τα πρώτα τριανταπέντε χρόνια, δεν είχαν και κάποιου είδους αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση, ήταν μοναρχικό το σύστημα, βουλή ουσιαστικά δεν υπήρχε, οι νόμοι ήσαν για τα μάτια του κόσμου, τελεοσπάντων από το χίλια οχτακόσια εξήντα πέντε και ύστερα, υποτίθεται ότι και βουλή υπήρχε και κόμματα υπήρχαν, κόμματα της καρπαζιάς βέβαια. Δεν ήταν αληθινό κράτος αυτό, αλλά επρόκειτο και εδώ για κάποιο μικρό λάθος, δεν βλέπαμε – απροσεξία είναι αυτή – τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης πώς λειτουργούν, μιά μικρή παράλειψη βέβαια αυτή.
Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει με τα τραγελαφικά που παρατηρεί. Και αν ρίξουμε κάποιες ματιές στα γύρω μας, θα δούμε ένα μέγα πληθος από αυτά. Να αναφερθούμε στους υπεραστικούς δρόμους, που για τα ελληνικά δεδομένα, είναι εντελώς χάλια. Δεν μιλάμε για τους μικρούς δρόμους που συνδέουν τις πόλεις με την περιφέρεια του νομού τους. Μιλάμε για δρόμους που συνδέουν πρωτεύουσες νομών, δρόμους όπου υπάρχει μεγάλη κυκλόφορία οχημάτων πάσης φύσεως. Ολοι αυτοί οι δρόμοι, θα έπρεπε να είναι χωρισμένοι σε δυό χωριστές διαδρομές, με μιά διαχωριστική μπαρριέρα ανάμεσα στα δυό ρεύματα. Και γιατί αυτό, είναι ανάγκη για κάτι τέτοιο, να υπάρχει ένα χαμηλό τσιμεντένιο τοιχάκι ανάμεσα στις δυό λωρίδες ;
Είναι παγκοίνως γνωστό, ότι οι Ελληνες οδηγοί τροχοφόρων, είναι μάλλον οι χειρότεροι της Ευρώπης. Και εκτός που δεν ξέρουν οι περισσότεροι να οδηγούν, κάνουν και του κόσμου τις παλαβομάρες. Κάθονται στο νυχτερινό κέντρο όλη νύχτα, πίνοντας το καταπέτασμα αλκοολούχων ποτών, και βγαίνουν πριν ξημερώσει, κι όποιον πάρει ο Χάρος. Τρέχουν με εκατόν πενήντα χιλιόμετρα την ώρα, και συχνά τρακάρουν πάνω σε κάποιο άλλο αμάξι, ή πάνω σε έναν στύλο. Και αρκετές εκατοντάδες θύματα έχουμε παραπανίσια κάθε χρόνο από αυτή την αιτία. Αν υπήρχαν οι μπαρριέρες που αναφέρθηκαν, δεν θα μπορούσαν να περάσουν στο αντίθετο ρεύμα, πράγμα που το κάνουν και ξεμέθυστοι στη διάρκεια της ημέρας. Δεν έχουμε όμως αυτά τα μικρά χωρίσματα, και βέβαια, πρόκειται για κάποιο ασήμαντο λάθος επίσης.
Κάπως σχετικό εναι αυτό που συμβαίνει και με τα τραίνα. Μέχρι πριν από καμμιά δεκαριά – δεκαπενταριά χρόνια, όλοι οι σιδηρόδρομοι είχαν μονάχα μία και και μοναδική γραμμή. Όταν πήγαινε ένα τραίνο σε μιά κατεύθυνση και ερχόταν ένα αλλο από την αντίθετη κατεύ-θυνση, έπρεπε να σταματήσει το ένα από τα δύο σε ένα σταθμό – μικρό ή μεγάλο – και να περιμένει υπομονετικά να έλθει το άλλο, να σταματήσε δίπλα του και τότε να συνεχίσει την πορεία του. Κι αν συνέβαινε – που συνέβαινε πάντοτε – να έρχεται ξανά ένα άλλο, πάλι το ένα από τα δυό έπρεπε να σταματήσει για τον ίδιο λόγο. Και πηγαίνοντας από την Αλεξανδρούπολη ας πόυμε μέχρι την Αθήνα, αυτό μπορούσε να γίνει πέντε, έξι και εφτά φορές. Εκατόν χρόνια πέρασαν από τότε που έκανε ο Τρικούπης κι οι Γάλλοι τις γραμές αυτές, και το βιολί αυτό συνεχιζόταν έτσι, σαν να είμασταν σε μιά αφρικανική χώρα. Και μόλις πριν από μιά δεκαπενετία, έγινε διπλή η γραμμή μόνο από Αθηνα στη Θεσσαλονίκη. Οσο για τη γενική κατάσταση των σιδηροδρόμων, είναι και εδώ άνα μικρό λάθος – παραλειψη, δεν έχουμε σχεδόν καθόλου τραίνα.
Ολοι οι κάτοικοι της χώρας, γνωρίζουν από τα παλιά χρόνια, ότι ο αριθμός των νόμων που υπάρχει στο νομικό σύστημα της χώρας μας, είναι μεγάλος, πολύ μεγάλος, ίσως το μεγαλύτερος στον κόσμο ; Το πρόβλημα όμως που όλοι το ξέρουμε απ΄έξω κι ανακατωτά, είναι το αν αυτοί οι νόμοι οι πολλοί, εφαρμόζονται. Κι αν εφαρμόζονται κάποιοι από αυτούς – που σίγουρα εφαρμόζονται – μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι επικρατεί αληθινή απονομή δικαιοσύνης στη χώρα ; Ξέρουμε ότι οι ενενηνταεννιά στους εκατό, θα απαντήσουν αρνητικά σ΄αυτό το ερώτημα. Είναι αυτό που από τα παλιά λεγότανε, ότι έναν και μόνο νόμο χρειαζεται η χώρα. Αυτόν που θα λέει ότι πρέπει να εφαρμόζεται ο νόμος, αυτό και μόνο αρκεί. Ένα μικρό και ασήμαντο λάθος είναι κι αυτό στο σύστημα της χώρας, δεν πειράζει όμως, έτσι δεν είναι ;
Ιδού κάτι που βρίσκεται στην επικαιρότητα. Σε πρώτη ανάγνωση, πρόκειται για τις λεγόμενες παράνομες χωματερές, δηλαδή για χώρους όπου δεν πρέπει να πετάμε τα σκουπίδια μας, για χώρους που έχουν μεταβληθεί σε σκουπιδότοπους. Υπάρχουν βέβαια και οι επίσημοι χώροι όπου πρέπει να ρίχνουμε τα σκουπίδια μας, που με την αφθονία των υλικών, υπολειμμάτων τροφίμων και άλλων της καταναλωτικής εποχης μας, έχουν πρόβλημα χωρητικότητας, κι όπως φαίνεται δεν φτάνουν. Και όταν δεν φτάνουν, ή επειδή έτσι μας καπνίζει, πετάμε τα απορρίματά μας όπου βρούμε πιό κοντά μας.
Αν προσέξει λιγάκι κανείς, θα δεί και μέσα στην πόλη, στους δρόμους και στα πεζοδρόμια και παντού γενικά, να βρίσκονται πεταμένα σκουπίδια πάσης φύσεως, αποτσίγαρα, κουτιά τσιγάρων και διάφορα άλλα, που όταν δεν τα χρειαζόμαστε, τα πετάμε όπου βρούμε, έσ-τω κι αν οι κάδοι του Δήμου είναι πέντε μέτρα εκεί κοντά μας. Θέαμα που σχεδόν πουθενά στην Ευρώπη δεν θα το συναντήσεις. Και λοιπόν, για τις παράνομες αυτές χωματερές, παράνομους δηλαδή σκουπιδότοπους, μας υποχρεώνει η Ευρώπη να πληρώσουμε τεράστια πρόστιμα. Γιατί όμως να τα πληρώνουμε αυτά τα πρόστιμα, για ένα ασήμαντο λάθος που κάνουμε και που δεν πρέπει να ενδιαφέρει κανέναν εκτός από εμάς ; Και μάλιστα, ούτε και εμάς.
Ένα φαινόμενο που είναι από τα πρώτα στο είδος του – αν όχι το πρώτο – είναι ο σφοδρός και ανηλέητος φανατισμός που υπάρχει στον περιούσιο αυτό λαό. Και είναι ένας φανατισμός, που μάλλον είχε αρχίσει από την αρχαιότητα, από την εποχή της δημοκρατικής Αθή-νας τον πέμπτο αιώνα π.Χ., και συνεχίστηκε αμείωτος μέχρι τις μέρες μας. Θα το ονομάζαμε αυτό το φαινόμενο σαν μίσος, και μάλλον έτσι θα πρέπει να λέμε τον φανατισμό που ξεπερνά κάθε λογικό όριο. Δεν είναι μόνο ο σφοδρός φανατισμός των « φιλάθλων » των ομάδων των μεγάλων πόλεων. Που φτάνει και μέχρι και σε φονικές ενέργειες από μέρους των λεγόμενων « συνδέσμων » των ομάδων. Είναι και ο φανατισμός και σε άλλα επίπεδα
Ο πολιτικός φανατισμός ας πούμε, κατεβάζει το επίπεδο των οπαδών των πολιτικών κομμάτων, στο επίπεδο των λαών της κεντρικής Αφρικής, όπου είναι γνωστά τα πράγματα με τους πολλούς εμφύλιους πολέμους – και εμείς δεν πάμε πολύ πίσω στο θέμα των εμφύλιων πολέμων – ανάμεσα σε μέλη όχι κομμάτων, αλλά φυλετικών ομάδων. Γνωστού όντως, ότι τα κεντρικοαφρικανικά κράτη, αποτελούνται από διάφορες φυλές, που έχουν βεντέττα αναμεταξύ τους από δεκαετίες, από τον καιρό που αποχτήσανε την ανεξαρτησία τους από τον αποικιακό ζυγό. Οσο για τον πολιτικό φανατισμό στη χώρα μας, γνωστά είναι τα διαβόητα χωριστά καφενεία, και που δείχνουν αληθινό μίσος προς τους αντιπάλους τους. Βέβαια, όλη αυτή η ιστορία, δεν είναι παρά ένα μεγάλο λάθος, που προστίθετα στα πολλά και αναρίθμητα άλλα.
Πολιτικοί που είναι λάθος πολιτικοί. Κυβερνήσεις που είναι λάθος κυβερνησεις. Που προσπαθούν – υποτίθεται – να κυβερνήσουν με όση γίνεται εντιμότητα και αποτελεσματικότητα τη χώρα, αλλά που όλα που κάνουν σχεδόν, είναι λάθη. Λάθη στην οικονομία, λάθη στην εκπαίδευση, λάθη στίς πολιτικές αντιπαραθέσεις, λάθη γενικώς σε πολλά επίπεδα, όσο κι αν κάνουν και κάποιες προσπάθειες να προσφέρουν κάτι το καλό και χρήσιμο στην κοινωνία.
Μήπως ρε παιδιά, είμαστε και εμέις σαν λαός ένα λάθος μεγάλο, ανάμεσα στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς ; Ισως και αυτό να είναι αληθινό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου