Ο Ι Κ Α Ρ Ε Κ Λ Ο Κ Ε Ν Τ Α Υ Ρ Ο Ι
Ο Ελληνας είναι ένα παράξενο είδος πάνω σ΄αυτόν τον πλανήτη. Εχει πολλά προσόντα -που τα έχουν και άλλοι λαοί βέβαια αλλά σε μικρότερο βαθμό -και έχει και ελαττώματα, που τα έχουν και άλλοι λαοί, πάλι σε μικρότερο βαθμό. Εχω την εντύπωση, ότι αν έλειπαν οι Ελληνες από αυτήν την πλάση, ο κόσμος δεν θα ήταν τόσο ενδιαφέρων, όσο είναι τώρα με την παρουσία τους.Ένα από τα χαρακτηριστικά του Ελληνα, είναι ότι αγαπά την τεμπελιά και την καλοπέρασή του.
Φυσικά, αυτά τα χαρακτηριστικά που δεν μπορούμε να τα κατατάξουμε ούτε στα προτερήματά του, ούτε στα ελαττώματά του - συμφωνείτε μ΄αυτήν την διατύπωση ; - υπάρχουν και σε ανθρώπους άλλων λαών. Επειδή όμως εμείς δεν ξέρουμε τα « χούγια » των ανθρώπων άλλων φυλών, θα στρέψουμε τη μελέτη μας στη δική μας ράτσα, μιά ράτσα που όπως ξέρουμε βγάζει ανθρώπους υψηλής ποιότητας από αρχαιοτάτων χρόνων, αλλά και πολύ χαμηλής ποιότητας, κι αυτό από αρχαιοτάτων χρόνων επίσης.
Τώρα θα μου πείτε σίγουρα ότι και οι άλλοι λαοί, οι άλλες ράτσες, βγάζουν μεγάλους και μικρούς ανθρώπους. Αυτό είναι αληθεια, δεν το αμφισβητώ, αλλά, πώς να το κάνουμε, κανένας λαός δεν είναι σαν το μοναδικό αυτό λαό, κακά τα ψέμματα. Κι αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει, έτσι δεν λέει η λαϊκή ρήση ;
Θέλει λοιπόν ο Ελληνας από αμνημονεύτων χρόνων να έχει τις ανέσεις του, χωρίς όμως και να παθαίνει υπερκόπωση για να τις αποκτήσει. Καλή είναι και η δουλειά, όμως η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη », έτσι δεν λέει ένα άλλο λαϊκό ρητό ; Και όπως ξέρουμε, η λαϊκή σοφία που φαίνεται μέσα από τα λαϊκά ρητά, λέει την αλήθεια για το λαό που βγάζει τα ρητά αυτά.
Δεν υποστηρίζω με κανέναν τρόπο ότι ο Ελληνας είναι τεμπέλης, όχι δεν συμβαίνει ένα τέτοιο πράγμα. Σαφώς και θέλει να εργάζεται, άλλωστε αν δουλέψεις θα φάς, έτσι έλεγε ο τίτλος παλιού θεατρικού έργου. Και ο απόστολος Παύλος λέει στους Θεσσαλονικείς - μερικοί από τους οποίους φαίνεται ότι το είχαν ρίξει στην ξάπλα και δεν δούλευαν, έτσι είχε φτάσει η φήμη στον Παύλο που είχε εν τω μεταξύ μάθει όπως φαίνεται το χαρακτήρα των τότε συμπατριωτών μας -λέει λοιπόν ο Παύλος : « Ο δε μη εργαζόμενος και μη εσθιέτω », όπερ εστί μεθερμηνευόμενον : « Οποιος δεν εργάζεται, δεν πρέπει και να τρώει ». Και ο Ελληνας, περισσότερο ίσως παντός άλλου, θέλει να τρώει, έχετε επ΄αυτού καμμιά αντίρρηση ; Αν έχετε, κοιτάξτε πόσα « φαγάδικα » υπάρχουν στην πόλη μας, κάθε πενήντα μέτρα και ένα από δαύτα. Λοιπόν, υπάρχει άμεση ανάγκη να εργάζεται, αλλοιώς αντίο καλοπέραση. Και υπάρχουν πολλών ειδών εργασίες, επαγγέλματα διάφορα, δεν έχει παρά να διαλέξει ένα απ΄ αυτά. Μπορεί να γίνει επιστήμονας, δικηγόρος, γιατρός, γεωπόνος, μηχανικός και τα λοιπά. Για να γίνει επιστήμονας, πρέπει απαραιτήτως να πάει σε μιά ανώτατη σχολή, στο Πανεπιστήμιο, να διαβάζει, να δίνει εξετάσεις και γενικά να κοπιάζει πολύ. Όλα αυτά τα κάμνει αγόγγυστα. Γιατί ; Μα είναι ολοφάνερο, γιατί κατόπιν θα τρώει, και αν μπορεί θα έχει και την άπλα του.
Μπορεί να γίνει έμπορος, επαγγελματίας, τεχνικός και γενικά να ασχοληθεί με οποιοδήποτε επάγγελμα. Αλλά, πάνω απ΄ όλα, αυτό που επιδιώκει με όλη του την ψυχή, είναι να εξασφαλίσει μιά θέση σε κρατική υπηρεσία, όπου θα έχει το τακτικό ωράριό του -το οποίο τακτικά θα το παραβιάζει μ΄οποιαδήποτε πρόφαση - θα βλέπει να έρχονται οι πολίτες που θα έχουν ανάγκη των υπηρεσιών του, θα τους βλέπει αφ΄ υψηλού, ιδίως όταν φτάσει με το καλό να είναι προϊστάμενος μιάς υπηρεσίας -και αν του κάνει κέφι θα προωθεί τις υποθέσεις τους. Και λέμε αν του κάνει κέφι, επειδή ο άνθρωπος δεν είναι πάντοτε με καλή διάθεση, μπορεί να ξενύχτησε την προηγούμενη μέρα, μπορεί να έχει καυγαδίσει με τη γυναίκα του πριν έλθει στο γραφείο, μπορεί να τον έχει γράψει ο τροχονόμος και γενικά να μην είναι σε φόρμα. Κι όσο για τους νομοταγείς πολίτες που περιμένουν να τους δεχτεί, ε, λοιπόν, μπορούν να έλθουν μιάν άλλη μέρα της ίδιας ή της επόμενης βδομάδας, μήπως υπάρχει κανένας λόγος να βιάζονται ; Εδώ θα είμαστε, στο πόστο μας, άγρυπνοι υπηρέτες του πολίτη, έτοιμοι να του προσφέρουμε τις ανεκτίμητες υπηρεσίες μας, πάντοτε υπό την προϋπόθεση ότι θα είμαστε στα κέφια μας, αλλοιώς μπορεί να κάνουμε κανένα λάθος που θα τον ταλαιπωρήσει στις επόμενες κινήσεις του.
Δεν είναι τόσο περίεργο όσο το φανταζόμαστε. Πρόκειται για το γεγονός ότι όταν ο Ελληνας - αυτός ο φίλος της καρέκλας του Δημόσιου γραφείου - βρίσκεται στο εξωτερικό, εκεί που είναι οι λεγόμενοι « Ελληνες της διασποράς »,αναπτύσσει εξαίρετες επιχειρηματικές δραστηριότητες που κάμνουν τους ανθρώπους των χωρών αυτών να απορούν με το επιχειρηματικό του δαιμόνιο. Γίνεται - στη χειρότερη των περιπτώσεων - ιδιοκτήτης αλυσσίδας εστιατορίων, και στην καλύτερη περίπτωση ένας σημαντικός πλοιοκτήτης, κάτοχος ενός μη αμελητέου στόλου εμπορικών σκαφών τα οποία περιπλέουν όλες τις θάλασσες και τους ωκεανούς - συνήθως υπό Παναμαϊκή σημαία - και το όνομά του βρίσκεται σταθερά στον παγκόσμιο τύπο, που σχολιάζει τις κινήσεις του, τους γάμους και τα διαζύγιά του, και γενικώς είναι ανάμεσα στα πρόσωπα της επικαιρότητας.
Αλλά όσο βρίσκεται μέσα στα όρια της Ελληνικής επικράτειας, το όνειρό του - τουλάχιστον των πολλών - είναι να καταλάβει μιά θέση, έστω και μή περίοπτον, στον δημόσιο τομέα, είτε στον στενό είτε στον ευρύτερο. Ακόμα και μιά θέση κλητήρα σε υπουργείο θεωρείται περίβλεπτη, όλοι το ξέρουμε αυτό. Ο κλητήρας είναι αυτός που λύνει και δένει, δεν μπορείς να δείς κανέναν υπεύθυνο ή και ανεύθυνο - όπερ και το συνηθέστερον, οι πάντες στην Ελληνική κρατική μηχανή είναι ανευθυνοϋπεύθυνοι - ή και τον ίδιο τον υπουργό, αν δεν σε προωθήσει ο κλητήρας, το πιο σημαντικό πρόσωπο στην κρατική ιεραρχία. Κι αυτό μάλλον γίνεται με το αζημίωτο, αυτό είναι και ηλίου φαεινότερον.
Και τι κάμνει ο κρατικοδίαιτος αυτός Ελληνας μόλις καταλάβει τη θέση του κρατικού λειτουργού ; Πολύ απλά, δεν λειτουργεί καθόλου ή λειτουργεί ελάχιστα, όσο να μην χαλάσει τη ζαχαρένια του. Ασχολείται με μεγάλη αφοσίωση και αυταπάρνηση στο λύσιμο εύκολων ή δύσκολων σταυρολέξων, πίνει τον καφέ του ρουφώντας με μεγάλη ευχαρίστηση την κάθε γουλιά του, καπνίζει αρειμανείως το τσιγάρο του, αν είναι γυναίκα κρατική λειτουργός, ασχολείται με το κέντημα, το πλέξιμο, και κυριώτατα με το κουτσομπολιό, που επισήμως ονομάζεται « κοινωνική ενημέρωση ».
Όλα αυτά, ενώ έξω από το γραφείο συνωθείται πλήθος πολιτών δεύτερης και τρίτης κατηγορίας - οι πρώτης κατηγορίας δεν περιμένουν ως γνωστόν έξω από τα γραφεία των δημόσιων υπηρεσιών, λύνουν τα προβλήματά τους τηλεφωνώντας στον καθ΄ ήν αρμόδιον και η δουλειά τους γίνεται αυθωρεί και παραχρήμα. Οι υπόλοιποι, που είναι όπως είπαμε των κατωτέρων κατηγοριών, περιμένουν υπομονετικά πότε θα τελειώσει το λύσιμο του σταυρόλεξου - ευελπιστώντας ότι θα είναι από τα εύκολα - για να ευαρεστηθεί η αυτού εξοχότης, ο υπαλληλίσκος ή ο διευθυντής, να ασχοληθεί με το ζήτημά του. Και δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο - το έχετε και σεις υποστεί κάποιες φορές, απόκλείεται να το έχετε αποφύγει - να σας πούνε μετά από πολύωρη αναμονή, ότι η υπόθεσή σας δεν είναι της αρμοδιότητας αυτού του γραφείου, πρέπει να πάτε στο γραφείο υπ΄ αριθμό δεκαεπτά, όπου ίσως σας δηλωθεί - μετά την απαραίτητη πάντοτε αναμονή - ότι πρέπει να πάτε στο γραφείο εικοσιδύο, όπου σας λένε να πάτε να πάρετε τα απαραίτητα χαρτόσημα και να επανέλθετε.
Αυτά τα γραφειοκρατικά τερτίπια, είναι όπως είναι πασίγνωστο, σ΄όλες τις χώρες του κόσμου, σε μερικές λιγότερο, σε άλλες περισσότερο. Όμως, εδώ δεν συζητάμε για τη γραφειοκρατία, αλλά για την τεμπελιά, πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Ο γραφειοκράτης μπορεί να είναι εργατικός, αλλά να έχει δυσκολίες στο να προωθήσει τις υποθέσεις των πολιτών, είναι όλη η λειτουργία του δημοσίου τόσο μπερδεμένη με τους πολύπλοκους κανονισμούς του, ώστε να μην μπορεί να ανταποκριθεί στη δουλειά του. Ο τεμπέλης, ακόμα κι όταν πρόκειται για εξαιρετικά απλά πράγματα, βαρυέται αφάνταστα να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Γιατί αυτό ; Γιατί απλούστατα είναι τεμπέλης, χρειάζεται το πράγμα άλλη επεξήγηση ;
Αλλά δεν είναι μόνο το θέμα της τεμπελιάς που πρέπει να έχουμε υπ΄όψιν μας. Υπάρχουν ανθρωποι που έχουν σαδιστικά ένστικτα.Τους προσφέρει αφάνταση ευχαρίστηση το να βασανίζουν τους άλλους, είναι πολύ γνωστή αυτή η διαστροφή. ( Κάτι ξέρουμε όλοι για το διαβόητο μαρκήσιο ντε Σαντ ). Όταν συμβεί ένας τέτοιος άνθρωπος να κατέχει μιά θέση στον κρατικό μηχανισμό, τότε έχει τη μοναδική ευκαιρία να εξασκήσει το ευγενές βίτσιο του εις βάρος των ανθρώπων που περιμένουν απ΄αυτόν να ασχοληθεί με τις υποθέσεις τους.
Αυτά όσον αφορά τους καρεκλοκένταυρους που κάθονται μακαρίως στις πολυθρόνες τους στα γραφεία των δημόσιων υπηρεσιών, τα είπαμε εν τάχει και χωρίς να μακρυγορήσωμεν. ( Οπως δυστυχώς το συνηθίζουμε ). Αλλά δεν πρόκειται μόνο γι αυτούς. Ο όρος « καρεκλοκένταυροι », αναφέρεται πρωτίστως στους καθήμενους επί των υπουργικών θώκων, γι αυτούς έχει επινοηθεί. Και όχι μόνο γι αυτούς, αλλά και για όλο το συρφετό των υπουργικών παρατρεχάμενων, γραμματέων, Φαρισαίων και λοιπών. Ολοι αυτοί κάθονται κολλημένοι στις πολύθρόνες τους, και να τους ξεκολλήσεις απ΄εκεί είναι ανθρωπίνως αδύνατον.
Αυτοί οι καθήμενοι επί των υπουργικών θώκων, είναι - εδώ στην Ελλάδα βέβαια, όχι παντού-και τελείως αναίσθητοι. Τι πάει να πεί αναίσθητοι ; Απλούστατα, τους λείπει αυτό που ονομάζουμε « πολιτική ευθιξία ». Ας πούμε ότι ξεσπά ένα σκάνδαλο ή μιά μεγάλη αποτυχία, ένα « φιάσκο » στις υπηρεσίες του υπουργείου. Είναι πασίγνωστο και το ξέρουν και στις τριτοκοσμικές χώρες, ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ο αρμόδιος υπουργός υποβάλλει αμέσως την παραίτησή του για λόγους ευθιξίας. Περιμένετε να το κάνει εδώ ένας υπουργός που θα βρεθεί σε μιά παρόμοια θέση ; Αν το περιμένετε, είστε εκτός τόπου και χρόνου. Το εκτός τόπου, σημαίνει εκτός της Ελλάδας, σε άλλες χώρες συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Το εκτός χρόνου δηλώνει ότι αυτού του είδους οι παραιτήσεις δεν γίνονται τ ώ ρ α, γινόντουσαν κ ά π ο τ ε, στους παλιούς καιρούς, όταν οι υπουργοί παραιτούντο με ψύλλου πήδημα, με έναν απλό ψίθυρο, γιατί να παραιτηθούν τώρα, στέκεται μια τέτοια ενέργεια ; Ξέρουμε όλοι τι σημαίνει να είσαι σήμερα υπουργός και τι ωφέλη σου παρέχει αυτή η θέση, κορόϊδο είσαι να την εγκαταλείψεις ; Και βέβαια, βλέπουμε σπανίως να « παραιτούνται » υπουργοί, αλλά μην γελιόμαστε, δεν πρόκειται περί παραιτήσεων αλλά περί ευσχήμων κλωτσηδόν εκδιώξεων απ΄την κυβέρνηση λόγω της λαϊκής αγανάκτησης, αυτό είναι όλο.
Όλα αυτά τα παράσιτα, ζούνε και καλοπερνάνε μισθοδοτούμενα από το βαλάντιο των απλών πολιτών, οι οποίοι πολίτες υποτίθεται ότι τους πληρώνουν για να τους εξυπηρετούν, να τους παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Αυτό όμως φαίνεται ότι δεν γίνεται κατάνοητό από τους εν λόγω καρεκλοκένταυρους, αλλοιώς θα έπρεπε να ανταποκρίνονται κάπως στα καθήκοντά τους, γιατί είναι πραγματικά καθήκον τους να εξυπηρετούν τους ανθρώπους που τους πληρώνουν, ηγεμονικά μάλιστα μερικούς απ΄αυτούς.
Το πιό δυσάρεστο όμως στην όλη αυτή υπόθεση, είναι ότι όλοι αυτοί οι προσποιούμενοι ότι εργάζονται, συμβαίνει να απολαμβάνουν - σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες του κόσμου -μονιμότητα που τους παρέχει το Σύνταγμα της χώρας, να τους βγάλεις απ΄τη « δουλειά » τους είναι αδύνατον. Βγαίνουν μόνο όταν συμπληρώσουν τα χρόνια της υπηρεσίας τους, και κατά κανόνα με μία λίαν ικανοποιητική σύνταξη, και με κάποιο σημαντικό εφ΄άπαξ ποσό για τις λαμπρές υπηρεσίες που προσέφεραν, όλες αυτές τις δεκαετίες που καθόντουσαν στα γραφεία τους.
Φυσικά, όπως όλοι οι κανόνες, έχει κι αυτός τις εξαιρέσεις του. Υπάρχουν άνθρωποι που υπηρετούν αληθινά το δημόσιο, που εργάζονται ευσυνείδητα και πολλές φορές πάνω απ΄ τις δυνάμεις τους. Ακόμα, υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες στις οποίες υπάρχει τοσο πολλή δουλειά, ώστε να τρέχουν και να μην προφταίνουν, κι αυτό, γιατί σ΄αυτές τις πραγματικά λειτουργούσες υπηρεσίες, υπάρχει μεγάλη ανεπάρκεια προσωπικού. Αλλά αυτές οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν απλώς τον κανόνα.
Δεν είμαι και πολύ βέβαιος για τον αριθμό των υπηρετούντων στον « στενό » κρατικό τομέα, γι αυτό και τα νούμερα που θα παραθέσω, τα θέτω υπό αίρεσιν. Είναι - λένε ανεπίσημες πηγές - γύρω στα οκτακόσιες χιλιάδες άτομα. ( Χώρια από τους επί συμβάσει κι εκτάκτους ). Αυτό σε μιά χώρα δέκα εκατομμυρίων κατοί-κων. Στη Γαλλία που έχει εξαπλάσιο πληθυσμό περίπου, συμβαίνει να έχουν επίσης οκτακόσιες περίπου χιλιάδες υπαλλήλους στο δημόσιο, μάλιστα λένε ότι είναι πολλοί. Στη Βρεττανία, με τον ίδιο περίπου πληθυσμό με τη Γαλλία, ο αριθμός των δημόσιων υπάλλήλων είναι μερικές δεκάδες χιλιάδες παραπάνω, δηλαδή είναι κάπως περισσότεροι. Τώρα, το πώς τα καταφέρνουν και τα φέρνουν βόλτα με τόσο μικρό αριθμό υπάλλήλων, είναι ένα επτασφράγιστο μυστήριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου