ΤΣΙΓΑΡΟΣΥΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

Τ Σ Ι Γ Α Ρ Ο Σ Υ Σ Κ Ε Ψ Ε Ι Σ   Γ Ι Α   Τ Ο   Κ Υ Π Ρ Ι Α Κ Ο



Λένε πώς τα πιό  δύκολα προβλήματα, έχουν  κάποτε τις πιό  απλές και εφαρμόσιμες λύσεις. Το λένε όμως, αλλά δεν το εφαρμόζουν όταν προκύψει το κάποιο πρόβλημα. Όλα τους φαίνονται μπερεδεμένα, όλα  τα βλέπουν δύσκολα, τα βλέπουν αξεπέραστα  εμπόδια, και πολύς κόπος γίνεται χωρίς να  υπάρχει κάποιο θετικό  αποτέλεσμα. Και μιά  περίπτωση όπου το απλό είναι και η πραγματική λύση, παραβλέπεται από όλους ανεξαιρέτως.

Όλα ήσαν ήσυχα και όμορφα και κανένα πρόβλημα δεν  υπήρχε. Σε ποιό  ζήτημα ; Μα το λέει και ο  τίτλος του  χρονικού αυτού, πρόκειται  για το πολύπαθο  κυπριακό πρόβλημα, που περιμένει τη  λύση του εδώ  και δεκαετίες  αρκετές, και θα περιμένει  και πολύ περισσότερες. Και όλα   αυτά, χωρίς  να υπάρχει  ο κοινός  νούς – το  c o m m o n   s e n s e   των  Αγγλων - που θα έλυνε  το όλο ζήτημα  στο άψε σβύσε. Μάλιστα, τόσο  εύκολο θα  ήταν  να λυθεί ένα ζητημα που ταλαιπωρεί πολλούς  ανθρώποyς για πολύ  καιρό. Και όπως  φαίνεται, θα εξακολουθήσει να τους ταλαιπωρεί για πολύ ακόμα καιρό. Και ίσως δεν θα βρεί ποτέ τη λύση του.

Οποιος διαβάζει αυτές τις γραμμές, θα σκάσει στα γέλια, έτσι δεν είναι ; Θα πεί - και ίσως με το δίκαιο του σε πρώτη ανάγνωση - ότι αυτό που προσπαθεί ο Οργανισμός των Ενωμένων Εθνών, οι τοπικές δυό κοινότητες και τα δυό συνορεύοντα κράτη που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για τη  λύση του ζητήματος, θα το  λύσει ένας ερασιτέχνης  που δεν έχει ιδέα από διπλωματία, κάνει όμως τον πολύξερο και  δεν φαίνεται να  είναι και πολύ στα  καλά του ; Αυτό θα πεί και θα το πούνε και οι υπόλοιποι, ας  μην λέμε ψέμματα  για ένα τέτοιο  δύσκολο ζήτημα. Μάλιστα, αυτή θα είναι η γνώμη όλων, δεν έχω καμμιά απολύτως αμφιβολία.

Λίγα ιστορικά στοιχεία που μπορούν να προηγηθούν, δεν θα ήσαν νομίζω περιττά. Το νησί αυτό αναφέρεται από παλιές πηγές, τόσο ελληνικές, όσο και από της Μέσης; Ανατολής από περίπου τον όγδοο  αιώνα π.Χ. Στην Παλαιά Διαθήκη  λόγου χάριν και  στην περίοδο που αναφέρθηκε, ονομάζεται με  ένα όνομα που  είναι  μιάς γνωστής  πόλης του  νησιού, μάλλον του Κυτίου. Πάντως, πριν να φτάσουν εκεί  οι ελληνικές φυλές, το νησί  το κατοικούσαν φυλετικά στοιχεία από τη Μέση Ανατολή, αν και η ακριβής  προέλευσή τους, είναι αντικείμενο συζητήσεων και διαφωνιών ανάμεσα στους ειδικούς.

Πάντως, κάποια εποχή που κατέβηκαν τα ελληνικά  στοιχεία από την κεντρική Ευρώπη, πήγαν και κατοίκησαν και την Κύπρο, από  Ελληνικές - Ιωνικές φυλές. Φυσικά, αυτό δείχνει ότι η γλώσσα που μιλούσαν τότε οι Κυπριοι ήταν η Ιωνική της Μικράς Ασίας. Στη συνέχεια, το νησί περνά από την τοπική  διοίκησή του σε διάφορες κατοχές, από  Ρωμαίους, Φράγκους, Βυζαντινούς και  αργότερα από  Τούρκους κατά  το 1300 περίπου. Στους  οποίους παρέμεινε μεχρι που πούλησε το  νησί η τουρκική κυβέρνηση στη Βρεττανία το 1878.

Στις αρχές της δεκαετίας  του 1960, ανακυρήχθηκε  ελεύθερο κράτος, αφού είχε προηγηθεί αντάρτικο  κίνημα λίγα χρόνια  νωρίτερα. Η Κυπριακή  δημοκρατία, φάνηκε  αμέσως ότι βρισκόταν στο μάτι της Αγκυρας, και αυτό  που έπρεπε να κάνει  τότε, ήταν να μην ενταχθεί  στους λεγόμενους τότε  « αδεύσμευτους », δηλαδή στη  ούτε στη δυτική  επιρροή, ούτε στη Ρωσική. Το έκανε  όμως, έγινε « αδεύσμευτη », και  πλήρωσε  το μεγάλο  της αυτό  πολιτικό σφάλμα αργότερα. Αν είχε μπεί στο ΝΑΤΟ, κανένας δεν  θα μπορούσε να  κάνει επίθεση και εισβολή στο  νησί. Αλλά οι Κύπριοι  ήθελαν να είναι  ουδέτεροι, τη  στιγμή που  έβλεπαν τις τουρκικές ακτές γεμάτες από στρατό που περίμενε την ευκαιρία να εισβάλει στο νησί.

Λάθος έγινε και πληρώθηκε με τις ανοησίες των ίδιων των Κυπρίων. Από την εποχή της εισβολής που έγινε σε δυό φασεις, τον Αττίλα ! και τον Αττίλα 2, άρχισε  να να γίνεται δειλά δειλά η κίνηση να μπαλωθούν τα λάθη του  παρελθόντος, Να βρεθεί μιά  λύση αποδεκτή από όλους και να ησυχάσουν τα πράγματα.

Ολες όμως οι προσπάθεις έμεναν χωρίς αποτέλεσμα. Τίποτε δεν κολλούσε σ΄αυτή την υπόθεση, και  ακόμα γίνονται  υπόγειες διαβουλεύσεις - μετά την αποτυχία  μιάς προσπάθειας του Οργανισμού των Ενωμένων Εθνών - να βρεθεί ένας τρόπος  επανασυγκόλλησης των δυό κοινοτήτων σε μιά. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και  η βλακεία των δύο  πλευρών. Και εξηγούμαι γιατί πρόκειται περί βλακείας, και μάλιστα μεγάλου μεγέθους.

Το νησί έχει  κατοίκους από δυό εθνότητες, δυό θρησκείες και δυό είδη πολιτισμών. Επιπροσθετα, έχει γεμίσει από  « μετανάστες » που ήλθαν από την απέναντι ακτή, που έχουν αλλοιώσει εντελώς τη σύνθεση του ενός πληθυσμού, πράγμα που δεν το θέλει η ελληνοκυπριακή πλευρά,αλλά και δεν μπορεί να  κάνει κάτι για  να απομακρυνθούν οι παρείσακτοι. Εν τω μεταξύ, από την  εποχή της εισβολής, καινούργιες  γενιές προέκυψαν με την πάροδο των τριανταπέντε χρόνων που πέρασαν από τότε. Και οι νεαροί  στην ελληνοκυπριακή  πλευρά, δεν θέλουν να έχουν δοσοληψίες με την τουρκοκυπριακή - που μπασταρδεύτηκε  με την εισβολή  των  « μεταναστών  ».

Το λοιπόν, το σχέδιο που μαγειρεύεται εδώ και πολλά χρόνια, είναι η δημιουργία ενός ομόσπονδου κράτους που  θα περιέχει και τις δυό κοινότητες. Στην ουσία θα  είναι ένα κράτος εννιάμισυ χιλιάδων  τετραγωνικών χιλιομέτρων, που  θα χωρίζεται σε  δυό ομόσπονδα κρατίδια. Το καθένα από  αυτά, θα έχει τις ιδιατερότητές του. Θα έχει το καθένα από τα δύο, χωριστό εθνικό ύμνο, χωριστή σημαία, χωριστή επίσημη γλώσσα, χωριστές διπλωματικές σχέσεις με άλλες χώρες, χωριστά κονοβούλια, χωριστούς στρατούς και χωριστά όλα σχεδόν τα  άλλα πράγματα. Σαχλαμάρα δηλαδή που δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος. Και θεωρούν κάποιοι - ανάμεσα σ΄αυτούς και οι δικοί μας της Αθήνας - ότι αυτή  η ομοσπονδία μπορεί να σταθεί σαν οντότητα, χωρίς να  γελοιοποιηθεί  εντελώς. Ω ! της  ανοησίας  των ανθρώπων, θα μπορούσε να φωνάξει  κανείς και να τους  μουντζώσει όλους που  σκέφτονται μ΄αυτόν  τον τρόπο. Που πάει να ενώσει σε μιά γελοιότητα, δυό πλευρές που τις χωρίζει ποταμός αίματος.

Δεν πρόκειται να πετύχει τίποτε από αυτά που οι ξένοι παράγοντες που  δεν ξέρουν καλά την υπόθεση, αλλά  την ξέρουν  πολύ καλά οι  δυό πλευρές. Ισως  να ξέρουν και τη λύση που κρύβεται πίσω από  όλες αυτές τις  προσπάθειες που  γίνονται με  δημοψηφίσμα που θα τις απορρίπτουν κάθε φορά που θα  επανεξετάζεται το ζήτημα, και θα μπάινει ένας σωρός από όρους και διατάξεις που καμμιά πιθανότητα εφαρμογής και αποδοχής δεν θα έχουν. Πρόκειται να τετραγωνισθεί ο  κύκλος σ΄αυτήν την  περίπτωση, και τετραγωνισμός  κύκλου δεν γίνεται όπως ξέρουν και οι μαθητές του γυμνασίου.

Εχετε ακούσει για  ένα πολύ μεγάλο νησί που βρίσκεται στα βορειανατολικά της Αυστραλίας ; Τη Νέα Γουϊνέα ; Μάλλον  ναι. Και γιατί  παρακαλώ να  είναι χωρισμένο ένα τόσο με-γάλο νησί σε δυό - σχεδόν  ίσης έκτασης - κομμάτια ; Εχετε  ακουσει για  την Ισπανιόλα, ένα μακρόστενο  νησί της  Καραϊβικής ; Που είναι  χωρισμένο στα  δύο εδώ και  δυό αιώνες ; Τη μιά πλευρά που τη λένε Αϊτή, που της  έλαχε ο τρομακτικός σεισμός πριν λίγες  μέρες, και το άλλο κομμάτι, που έχει το όνομα Δομινικανή  δημοκρατία ; Εχετε ακούσει για  το νησί Τιμόρ που ανήκει  στην Ινδονησία, που είναι κάπως μικρό και είναι εδώ και λίγα χρόνια χωρισμένο στα δύο, αν και  ο πληθυσμός και των δύο  κρατών είναι μιάς και μόνο φυλής, της ινδονησιακής ;

Στις περιπτώσεις αυτών των διαχωρισμών στα δύο, άλλοτε υπάρχει ένας αποχρών λόγος από την παλιά αποικιοκρατία - αυτό για τη Νέα Γουϊνέα και την Ισπανιόλα - άλλοτε όμως σοβαροί πολιτιστικοί, θρησκευτικόί και άλλοι λόγοι, όπως στην περίπτωση του Τιμόρ. Σαν την περίπτωση του Τιμόρ, είναι και η περίπτωση της Κύπρου. Οπου, η μόνη διέξοδος από την ακατανόητη παραπομπή  στις ελληνικές καλένδες, είναι ακριβώς η  δημιουργία δυό χωριστών κρατών, με το ένα να έχει φιλικές μεν σχέσεις με το άλλο, αλλά να μην  ανακατεύεται το ένα στα πόδια του άλλου.