Ε Ν Α Τ Α Ξ Ε Ι Δ Ι Π Ρ Ο Σ Τ Ο Μ Ε Λ Λ Ο Ν
Ας υποθέσουμε - για κάποιους ειδικούς λόγους - ότι διαθέτουμε ένα είδος χρονομηχανής, μιά συσκευή που μας κάμνει ικανούς να τρέχουμε μέσα στο χρόνο, κάτι σαν το απλό μηχάνημα που είχε σκεφτεί πριν από εκατόν δέκα πάνω κάτω χρόνια, ο γνωστός Αγγλος κοινωνιολόγος και συγγραφέας μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας Χέρμπερτ Τζώρτζ Ουέλλς. Μηχανή που βέβαια δεν μπορεί να κατασκευαστεί, είναι απλή ουτοπία, αλλά που εντελώς θεωρητικά και αυθαίρετα εμείς θα επιχερήσουμε να χρησιμοποιήσουμε για όποιον σκοπό μας καπνίσει να επιδιώξουμε. Και με αυτόν τον φανταστικό τρόπο, το πρώτο και μόνο που θα επιχειρήσουμε, θα είναι ένα φανταστικό όπως είπαμε ταξείδι, στο προσεχές κοντινό μέλλον. Για το πολύ μακρυνό μελλον, καλύτερα είναι να καθήσουμε στ΄αυγά μας, δεν πρέπει να αποτολμήσουμε κάτι τέτοιο, γιατί σίγουρα θα αποτύχουμε παταγωδώς.
Θα ρωτήσετε όμως : Και γιατί να ξεκινήσουμε ένα ταξείδι προς το μέλλον, ενώ έχουμε να αντιμετωπίσουμε τώρα ένα σωρό από προβλήματα, δεν μας φτάνουν αυτά και θέλουμε να ανακαλύψουμε και τα προβλήματα που θα υπάρχουν και μετά από πέντε ή και παραπάνω δεκαετίες ; Λογικό το ερώτημα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος είναι ένα ζώο ( με συγχωρείτε για την έκφραση ), που το χαρακτηρίζει η έντονη περιέργεια, που θέλει να προχωρά προς την αναζήτηση καινούργιων εμπειριών. Κι αυτό τον οδήγησε μέχρι τώρα και θα τον οδηγεί και στο μέλλον, στο να ψάχνει να βρεί όλο και κάτι καινούργιο, να ανακαλύπτει άγνωστα πράγματα, άγνωστες τεχνολογίες και άλλα τέτοια. Κι αυτό μπορεί να δικαιολογεί και τη διαθεσή του να προβλέψει σαν σύγχρονος προφήτης το πώς θα είναι τα πράγματα αργότερα. Να γίνει δηλαδή ένας μελλοντολόγος.
Μελλοντολόγος είπα ; Γνωστό το λαϊκό και σαν καθαρευουσιάνικο είναι το γνωμικό που λέει τα παρακάτω πολύ σωστά : « Πάς μετά Χριστόν προφήτης, γαϊδαρος εστί ». Και λοιπόν, θα πρέπει να τολμήσω να συμπεριφερθώ σαν σύγχρονος προφήτης, δηλαδή ένα είδος γαϊδουρινού προφήτη. Και μάλλον θα τα κάνω θάλασσα με τις « προφητείες » μου. Όπως τα κάνουν θάλασσα οι και οι αστρολόγοι, που λένε βάσει των ζωδίων τη μοίρα των ανθρώπων τις επόμενες μέρες. Που λένε σε κάποιον του αστερισμού του Αιγόκερω, ηλικίας εβδομήντα χρόνων που βρίσκεται στο κρεββάτι σοβαρά άρρωστος, ή σε κάποιον άλλο που βρίσκεται σε φυλακή με πολλά χρόνια ποινής, ότι οι αισθηματικές ( αντί συναισθηματικές που είναι το σωστό ) υπόθέσεις τους, θα πάνε καλά αυτό το μήνα, ότι θα έχουν βελτίωση στα οικονομικά τους.
Ας είναι. Παρά το ότι αποτυχία με περιμένει στο καινούργιο πεδίο που διάλεξα του μελλοντολόγου, θα κάνω μιά απόπειρα να ανακαλύψω με τη χρονομηχανή μου, το τί θα μπορού-σα να δώ να γίνεται μετά από λίγα ή και κάπως περισσότερα χρόνια. Οχι εκατό, όχι πενήντα, κάτι λιγότερο, ας πούμε τριανταπέντε ή σαράντα. Που δεν είναι πολλά, και οι στατιστικολόγοι δίνουν συνήθως πληροφορίες με βάση τα στοιχεία που έχουν για το τί περιμένουν σε ένα τόσο μικρό ( γι αυτούς ) διάστημα.
Μπαίνω λοιπόν στη μηχανή που τρέχει μεσ΄το χρόνο, και αποφασίζω να τριγυρίσω πάνω από μιά περιορισμένη περιοχή του πλανήτη, την Ευρώπη, για να μην το παρακάνω και απλωθώ και σε τόπους μακρυνούς που ούτε και τώρα γνωρίζω τί γίνεται σ΄αυτούς. Η Ευρώπη είναι εδώ κοντά μας, είμαστε κι εμείς Ευρωπαίοι και κάτι παραπάνω ξέρουμε γι αυτήν.
Η χρονομηχανή μου απογειώνεται από το μέρος που την έχω στημένη, κι αυτό το μέρος βέβαια είναι η μικρή μας πόλη. Από εδώ θα ξεκινήσω για το ευρωπαϊκό ταξείδι μου προς το μέλλον, θα κάνω μιά πορεία μέσα στο χρόνο, επισκεπτόμενος διάφορες περιοχές της ηπείρου μας. Θα σταματώ σε κάθε μέρος που σκοπεύω να δώ, θα σταματώ εκεί για όσο διάστημα θέλω, θα μελετώ τα πραγματα όπως θα φαίνονται στο προσεχές μέλλον. Υστερα, θα απογειώνομαι και θα προχωρώ προς άλλη κατεύθυνση, θα σταματώ και εκεί, θα βλέπω και θα ακούω το ότι γίνεται εκεί σε μιά επόμενη χρονική περίοδο, και με τον τρόπο αυτό, θα συνεχίζω το ταξείδι προς το μέλλον. Μέχρι να δώ αυτά που θέλω, και ύστερα, αφού εξερευνήσω όσο είναι δυνατό τα μελλούμενα, θα ξαναγυρίσω εκεί από όπου έχω ξεκινήσει.
Η πρώτη στάση που θα κάνω, είναι στην κοντινή μας Ιταλια, πηδώντας περίπου τριάντα χρόνια από σήμερα. Η χρονομηχανή μου έχει τη δυνατότητα να προχωρά και σε απόσταση χώρου αλλα και σ αποσταση χρόνου. Με τον τρόπο αυτό, φτάνω πάνω από τη Ρώμη το έτος δυό χιλίάδες τριανταπέντε, τριάντα περίπου χρόνια μετά από την εποχή μας.
Να δούμε αν τα πραγματα είναι τα ίδια όπως ήταν πριν από τα τριαντα χρόνια από σήμερα. Να δώ την πόλη από ψηλά - έτσι ταξειδεύει η χρονομηχανή μου - να κοιτάξω τους δρόμους, τις περίφημες κρήνες της Ρώμης, την κυκλοφορία των οχημάτων, και ότι άλλο υπάρχει τώρα στην πόλη. Και βλέπω κάποια στιγμή από εκεί ψηλά που βρίσκομαι το Κολοσσαίο, και με μιά πολύ εύκολη καθοδική κίνηση, φτάνω πάνω απ αυτό και προσγειώνω τη χρονομηχανή μου μέσα στο αρχαίο αυτό αμφιθέατρο. Οπου θα μείνει όσο χρειάζεται, χωρίς να τη βλέπει κανένας. Είναι αόρατη εντελώς κι ακόμα κι αν περάσει κανείς μέσα απ΄αυτήν, δεν θα την αντιληφθεί.
Και τώρα καιρός είναι να βγώ λιγάκι έξω απ΄τη χρονομηχανή και να περιδιαβάσω την αιώνια όπως τη λένε πόλη. Βγαίνω λοιπον από το Κολοσσαίο - που βέβαια στα λατινικά δεν το έλεγαν έτσι αλλά C o l i s e u m - και αρχίζω να βολταρίζω στους εκεί κοντινούς δρόμους. Με τα σπασμένα ιταλικά μου, προσπαθώ να έλθω σε επαφή με τους εκεί γύρω μαγαζάτορες και περαστικούς. Και τί βλέπω ; Μάλιστα, ιταλικά μιλούν όλοι, με το χαρακτηριστικό ιδίωμα της νότιας Ιταλίας. Όμως, πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς, δεν μοιάζουν με Ιταλούς, κάτι το Ασιαστικό φαίνεται επάνω τους. Ρωτάω λοιπόν κάποιους αυτούς από πόθεν έρχονται και πούθε κατεβαίνουν, και μου απαντούν σε καλά ιταλικά, ότι από ασιατικές χώρες κατάγονται, ότι ήλθαν εδώ σαν οικονομικοί πρόσφυγες. Ότι είναι Ιταλοί πολίτες ότι έχουν βουλευτές στη Βουλή, έχουν και δυό υπουργούς στην κυβέρνηση.
Καταλαβαίνω ότι πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στη διπλανή μας χώρα. Και λέω ότι πήρα μιά γεύση από την κατάσταση που επικρατεί εδώ, καιρός να αλλάξουμε κλίμα και προορισμό. Προχωρώ λοιπόν προς το Κολοσσαίο, μπαίνω στο αρχαίο αυτό αμφιθέατρο, καβαλλάω τη χρονομηχανή μου, και ιδού που με βλέπεις να κατευθύνομαι προς τη διπλανή Ισπανία, τη χώρα του Θερβάντες.
Το μηχάνημά του χρόνου πετά πάνω από τη Μαδρίτη, την πρωτεύουσα της Καστίλλης και ολόκληρης της Ισπανίας - που δεν είναι πιά ολόκληρη η παλιά, έχει αποσπαθεί απ΄αυτήν η Βισκάϊα, η χώρα των Βάσκων που ήταν σε αναβρασμό εδώ και δεκαετίες - και όντας πάνω από τη Μαδρίτη, προσπαθώ να διακρίνω το παγκόσμιας φήμης Μουσείο του Πράδο, εκεί ακριβώς σκέφτομαι να προσγειωθώ. Το βλέπω κάποια στιγμή με τα κυάλια μου και με την ίδια ευκολία που είχα και με το Κολοσσαίο, προσεδαφίζομαι εκεί κοντά στο Μουσείο.
Με τα πόδια από το σημείο της προσγείωσης, κατευθύνομαι προς το Μουσείο. Φτάνω έξω απ΄αυτό, προχωρώ πιό μέσα, βγάζω το εισιτήριο της εισόδου από έναν φύλακα που μου φαίνεται κάπως σαν αφρικανός, και προτού μπώ στις αιθουσες, τον ρωτώ κι αυτόν στα ακόμα πιό σπασμένα ισπανικά μου, από πού κατάγεται. « Μαροκινός είμαι » απακρίνεται. « Είμαστε εδώ στην Ισπανία κάπου δεκαπέντε εκατομμύρια από τη Βόρεια Αφρική, Μαρόκο, Σενεγάλη, παρασαχάριες περιοχές, Τιμπουκτού και λοιπά ». Καταλαβαίνω τί έχει γίνει και εδω. « Και είσαι Ισπανός στην υπηκοότητα ; », τον ρωτώ. « Μάλιστα, Ισπανός μέχρι τα κόκκαλα, και κοντεύουμε να γεμίσουμε εμείς οι Νεοϊσπανοί ολόκληρη την Ισπανία. Μην ξεχνάτε », προσθέτει, « ότι η Νότια Ισπανία ήταν επί αιώνες Αραβική ».
Μπήκα κι εδώ στο νόημα των πραγμάτων. Κι αφού κάνω μιά βόλτα στις αίθουσες του Μουσείου, γυρίζω γρήγορα στη χρονομηχανή, και βλέπω ότι το ημερολόγιο που είναι σ΄αυτήν δείχνει το έτος δυό χιλιάδες σαρανταδύο. Εχω προχωρήσει άλλα εφτά χρόνια. Και σκέφτομαι προς τα πού να πάω τώρα. Λοιπόν, αποφασίζω να κάνω ακόμα ένα μικρό ταξείδι, ένα t r i p δηλαδή προς τη νησιώτικη χώρα που τέσσερις φυλές την κατοικούνε, οι Αγγλοι, οι Σκωτσέζοι, οι Ουαλλοί και οι Ιρλανδοί. Για να δώ πώς είναι και εκεί η κατάσταση.
Σε μιά στιγμή βρίσκομαι πάνω από το Λονδίνο, βλέπω από ψηλά την πλατεία Τραφάλγκαρ και κατεβαίνω αμέσως εκεί. Βγαίνω από τη μηχανή μου και αρχίζω να περιδιαβάζω την πλατεία και τους γύρω απ΄αυτήν δρόμους. Κόσμος πολύς, και πολλοί είναι αυτοί που κυκλοφορούν με τουρμπάνια στο κεφάλι. Είναι Αραβες, αυτό φαίνεται από πρώτη ματιά. Πλησιάζω έναν τύπο που φαίνεται να είναι ντόπιος, ξανθός και γαλανομάτης. « Μου λέτε σας παρακαλώ, ποιοί είναι οι άνθρωποιι αυτοί που βλέπω με τα σαρίκια ; ». Τα αγγλικά μου είναι σαφώς καλύτερα από τα ιταλικά και πολύ πιό ικανοποιητικά από τα ισπανικά μου. « Αραβες είναι » μου απαντά. « Και δεν μου λέτε παρακαλώ, είναι πολλοί αυτοί οι ξένοι στη χώρα ; »
« Ξένοι είπατε ; Μα δεν είναι ξένοι, αυτοί είναι οι κάτοικοι της χώρας, και μαζύ μ΄.αυτούς και αρκετοί άλλοι από την Ασία και την Αφρική. Κάπου εβδομήντα πέντε εκατομμυρια είναι όλοι αυτοί, έχουν μείνει και κάπου οχτώ εκατομμύρια ντόπιοι, Αγγλοι, Σκωτσέζοι και Ουαλλοί ». « Και τί έγιναν οι πολλοί Βρεττανοί που ησαν πρωτύτερα εδώ ; » τον ρωτώ. « Εχουν φύγει όλοι στην Αμερική. Ενωμένες Πολιτείες όπου πηγαίναμε απ΄τα παλιά χρόνια, και Καναδάς, ως και Νότια Αμερική έχουν πάει πρόσφυγες ».
« Και ποιοί κυβερνούν τη χώρα αυτή με την παλιά δημοκρατία και τους βασιλιάδες ; » τον ρωτάω. « Α, οι Αραβες είναι στην κυβέρνηση, πρωθυπουργός είναι ο Χουσεϊν αλ Μασρί, και οι υπουργοί είναι αραβικής προέλευσης και λίγοι ακόμα μερικοί Ασιάτες από αλλες χώρες ». « Φαντάζομαι ότι βασιλιά δεν έχετε τώρα, έτσι δεν είναι ; ». « Βασιλιά είπατε ; Μάλιστα, έχουμε βασιλιά, και μάλιστα είναι Αγγλος, είναι το μόνο που έχει απομείνει από την παλιά κατάσταση. Και δεν τον αλλάζουν για λόγους παράδοσης, η χώρα πρέπει να έχει πάντα έναν βασιλιά ».
Γύρω από την πλατεία βλέπω να υψώνονται κάμποσοι μιναρέδες. « Εχετε βλέπω κάμποσα τεμένη ισλαμικά αν δεν κάνω λάθος ». « Γεμάτο είναι το Λονδίνο, αλλά και η υπόλοιπη χώρα από δαύτα ». « Και χριστιανικές εκκλησίες, Αγγλικανικές, Μεθοδιστικές και άλλες ; Εχετε τίποτε απ΄αυτές ; ». « Κάτι λιγοστές, δυό τρεις στο βόρειο Λονδίνο, και άλλες τόσες στα νότια προαστεια, Εσσεξ, Σάσσεξ και λοιπά ». « Και πηγαίνει κόσμος σ΄αυτές ; ». « Τϊ να σας πώ, κάποιοι λιγοστοί πηγαίνουν τις Κυριακές ».
Εκεί κοντά στην πλατεία, θυμάμαι ότι ήταν η θερινή Λυρική Σκηνή του Λονδίνου, είχα δεί εκεί πριν από καιρό την « Τραβιάτα » του Βέρντι στα αγγλικά όμως, όχι στα Ιταλικά. Γυρίζω το βλέμμα στην κατεύθυνση εκεί, και μου φαίνεται ότι ακούω από εκεί κάποια μουσική. « Τί παίζουν εκεί στην παλιά Λυρική ; », ρωτάω τον Λονδρέζο. « Α, είναι ένα κέντρο διασκέδασης με ανατολίτικη μουσική, αν θέλετε μπορείτε να μπείτε μέσα και να δείτε από μόνος σας ». « Οχι, δεν θα πάω. Και δεν μου λέτε, τί δουλειά κάνετε εδώ στο Λονδίνο ; ». « Υπάλληλος της καθαριότητας του Δήμου είμαι. Αλλά σκέφτομαι κι εγώ να φύγω για την Αμερική, δεν μου αρέσει πιά εδώ ».
Κάποιος που περνά εκείνη τη στιγμή από κοντά μας, πέφτει άθελά του και συγκρούεται με τον υπάλληλο του Δήμου. « Βλέπω ότι έχετε και Τούρκους εδώ » του λέω. « Εχουμε βέβαια, αλλά πώς το καταλάβατε ότι είναι αυτός ο άνθρωπος Τούρκος ; ». « Κάτι στα τουρκικά του ξέφυγε, κάτι σαν λίγη βρισιά. Είπε : Aλλάχ μπελασινί βερσίν. Δηλαδη, ο Θεός μπελάδες να σου δίνει, μιά παλιά τουρκική βρισιά, μην το παίρνετε στα σοβαρά το πράγμα, δεν εννοούσε τίποτε στ άλήθεια ».
Αρκετά είδα και άκουσα και στην παλιά πρωτεύουσα της χώρας αυτής. Καιρός να τα μαζεύω και να επιστρέψω πίσω στην πόλη μου και στην εποχή μου. Και λοιπόν, μπαίνω στη χρονομηχανή και βάζω μπρος. Βλέπω και την ημερομηνία, Mάρτιος του 2051, έχω πάει πολύ μπροστά. Και το μόνο που από εδώ και μπρος γίνεται, είναι να γυρίσω πίσω στην εποχή μας και στα μέρη μας. Αρκετά είδα και άκουσα, καιρός για επιστροφή. Σημειώνω, ότι η χρονομηχανή μου έχει τη δυνατότητα να πηγαίνει μπρος και πίσω στο χρόνο.
« Παραμύθια της Χαλιμάς », θα πεί όποιος τα διαβάζει αυτά. Μάλιστα, της Χαλιμας τα παραμύθια είναι. Αλλά νομίζω ότι δεν θα αργήσει η Χαλιμά να μετακομίσει από τη Μέση Ανατολή στη Δύση, αυτή είναι η γνώμη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου