Ε Ν Α Μ Α Τ Α Ι Ο Κ Α Ι Α Σ Κ Ο Π Ο Κ Υ Ν Η Γ Ι
Είναι μανιωδης καπνιστής. Δεν μπορεί να αφήσει να περάσουν δέκα λεπτά από το τελευταίο τσιγάρο που πεταξε στο πεζοδρόμιο και ποδοπάτησε τη γόπα του – είναι μιά συνήθεια που την έχουν πολλοί, μιάς και δεν βρίσκουν σταχτοδοχείο για να το χρησιμοποιήσουν – και αμέσως νοιώθουν την ακατανίκητη ανάγκη να ανοίξουν το πακέτο, να βγάλουν απ΄αυτό ένα ακόμα τσιγάρο, να το ανάψουν και να ρουφήξουν με άφατη ηδονή τον καπνό του. Ότι και να τους κάνεις, τη συνήθεια αυτή δεν μπορούν να την κόψουν, έχει ενσωματωθεί μέσα στο είναι τους. Είναι μιά μανία, μία εξάρτηση, σαν και τις άλλες που υπάρχουν μπόλικες, όπως το επί χρήμασι χαρτοπαιγνιο, το χασίς, η ηρωϊνη, η κοκαϊνη και πολλές άλλες τέτοιες εξαρτήσεις.
Φυσικά, δεν μπορούσαν να υπάρχουν τσιγαρομανιακοί, ούτε κοκαϊνομανείς, ούτε και οι λοιποι « …μανείς », αν δεν υπήρχαν οι ουσιες αυτές, αν δεν υπήρχαν τα παιγνιόχαρτα – η λεγόμεη τα ιταλικά t r a p p o l a, που κατ΄ακρίβειαν σημαίνει « παγίδα » - τα καζίνα, και όλα εκείνα που βρίσκονται στην πιάτσα. Και λοιπόν, πώς θα μπορούσαν να έχουν έξάρτηση από μιά ουσία ή μιά συνήθεα, αν δεν υπάρχαν οι ουσίες αυτές και οι άλλες προϋποθεσεις, όπως οι τράπουλες και τα καζίνα και τα άλλα σχετικά ; Και τώρα ερχόμστε σε μία πολύ μεγάλη εξάρτηση, μιά θα λέγαμε ακατανόητη με το κοινό μυαλό εξάρτηση, που από χιλιετίες έχει κάνει την εμφάνισή της, αλλά που τους τελευταίους καιρούς έχει περάσει κάθε όριο.
Από τις πολύ παλιές εποχές, που δεν θα αποπειραθούμε να τις προσδιορίσουμεχρονικά, ο κάθε άνθρωπος, όλο και θα ήθελε να έχει και κάποια πράγματα στην « ιδιοκτησία » του, να είναι εντελώς δικά του, να μην ανήκουν σε κάποιον άλλο. Αν και είναι πολύ πιθανό, ότι μερικά πράγματα που βρισκόντουσαν στη γειτονιά του, σε κοντινά σπήλαια ή καλύβες, που έγιναν κατόπιν μικροί οικισμοί, θα έπρεπε να βρίσκονται στη διάθεση όλων των κατοίκων της γύρω περιοχής, του μικρού οικισμού δηλαδή. Επειδή μάλλον εξυπηρετούσαν το κοινό συμφέρον των κατοίκων που ήσαν εκεί κοντάα. Και μεταξύ αυτών, μπορεί να ησαν και μερικά πρωτόγονα όπλα, κάποια κοντάρια και αλλα τέτοια σχετικά. Αμυντικής δηλαδή λειτουργίας, για την αντιμετώπιση επιδρομέων που ίσως θα έμπαιναν στον « οικισμό » με άσχημες διαθέσεις.
Μπορεί ο πρωτόγονος εκείνος άνθρωπος, να είχε και κάποια ζωα που ηδη είχαν εξημερωθεί, με πρώτον και καλύτερο τον σκύλο του, που έπαιζε και έναν ρόλο φύλακα της σπηλιάς, τη;ς καλύβας, της οικογένειας. Ακόμα, θα είχε και κάποια αποθεματα τροφής, από το κυνήγι. το ψάρεμα και τη συλλογή άγριων καρπών της γής. Όλα αυτά, ήσαν τα περιουσιακά του στοιχεία, που προφανώς δεν θα ήθελε να του τα αρπάξει κάποιος άλλος, να τα πάρει χωρίς την άδειά του.
Πέρασαν από τις εποχές εκείνες, αιώνες και ζαμάνια, και καμμιά άλλη ανάγκη για απόχτηση αγαθών και περιουσιακων στοιχείων δεν είχε ο τότε άνθρωπος μέσα στο διάβα του καιρού. Και κάποτε ήλθε ο καιρός που δημιουργήθηκε το χρήμα. Τι ήταν τους πρώτους εκείνους καιρούς τα χρήμα αυτό ; Στην αρχή κομμάτια μετάλλων, που τα έδωσαν οι άνθρωποι μιά αξία, ανάλογη με το είδος του μετάλλου. Χαλκός τους πρώτου αιώνες, και επί πλέον ασήμι τους κατοπινούς. Τα κόβανε σε κομμάτια, και κάθε κομμάτι τού δίνανε και μιά αξία. Και με αυτόν τον τρόπο, έφυγαν από το σύστημα της ανταλλαγής προϊόντων, και πήγαν στις αγορές αγαθών με το πρωτόγονονο εκείνο χρήμα. Που για να το μαζέψουν και να το στοιβάξουν στα ανύπαρκτα τότε θησαυροφυλάκια, δεν υπήρχε λόγος.
Πέρασαν δυό – τρεις χιλιετίες, και τα κομμάτια αυτων των μετάλλων, έγιναν νομίσματα στρογγυλά, με εικόνες και γράμματα στις δυό όψεις τους. Και τότε άρχισε η συγκέντρωση των χρημάτων αυτων από εκείνους που ήθελαν να τα μαζεύουν και να δημιουργούν αυτό που ονομάστηκε περιουσία, μαζύ βέβαια και με άλλα περιουσιακά στοιχεία, όπως χωράφια, κοπάδια ζώων και άλλα. Και δημιουργήθηκε σιγά σιγά, η τάξη των πλούσιων ανθρώπων, που ξεχώριζαν από την τάξη των άλλων, των φτωχών δηλαδή. Εκείνων που δεν είχαν αποθηκευμένα σε κρυφά μέρη χρήματα.
Η ιστορία αυτή με τους πλούσιους που δεν ήσαν και υπερβολικά πλούσιοι, κράτησε μέχρι πριν από καμμιά εκατό ή διακόσια χρόνια. Και τότε παρουσιάστηκε το φαίνόμενο που χαρακτηρίζει του τοξικομανείς της ηρωϊνης, της κοκαϊνης, του τσιγάρυυ, της ρουλέττας και των άλλων εξαρτησιογόνων καταστάσεων, λοιπόν, και παρουσιάστηκε και στο μάζεμα χρήματος. .Που έγινε αληθινή αρρώστεια σε πολλούς ανθρώπους. Όχι, δεν μιλάμε εδώ για την τάση για πλουτισμό, έστω για πολύ μεγαλο πλουτισμό. Για κάτι άλλο πρόκειται εδώ.Κι αυτό το « άλλο », είναι η εξάρτηση, η τοξικομανία για πλουτισμό που αναφερθηκε πιο πάνω.
Κάποιοι άνθρωποι, καταλαμβάνονται από μιά ασυγκράτητη και εντελώς παθολογική δίψα απόκτησης τεράστιου πλούτου, ενός πλούτου που ζητά κολοσσιαία ποσά χρημάτων και κτημάτων, που θα έφταναν για να περάσει ο άνθρωπος αυτός, όχι εκατό, όχι χίλια, όχι δέκα χιλιάδες χρόνια, αλλά εκατομμύρια χρόνια. Και βέβαια, ξέρουμε, ότι η ζωή ενός ανθρώπου, αντε να φτάσει τα εκατό χρόνια, άντε και λίγο παραπάνω να βάλουμε.
Πρόκειται για αρρώστεια, πολύ βαρειά αρρώστεια. Αυτού του είδους οι άνθρωποι, σπαταλάνε όλα τα χρόνια της ζωής τους της εφήμερης, στον τρομακτικό αγώνα να μαζέψουν όσο γίνεται και περισσότερα χρήματα, κτήματα, θαλαμηγούς, πύργους, βίλλες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Και ολόκληρο τον πλανήτη να αποχτήσουν, πάλι δεν θα χορτάσουν την ακόρεστη δίψα που έχουν στο να τα πάρουν όλα, να μη αφήσουν σε κανέναν άλλο τίποτε, απολύτως τίποτε. Είναι μιά αρρώστεια αληθινή και πολύ βαρειά, που δεν θεραπεύεται με κανενός είδους φαρμακο.
Δεν είναι να τους λυπάσαι αυτούς τους ανθρώπους ; Απαντήστε ειλικρινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου