Π Ε Ι Ν Α Π Ο Υ Β Λ Ε Π Ο Υ Ν Τ Α Μ Α Τ Ι Α Μ Α Σ
Σ΄αυτόν τον πλανήτη στον οποίο ζούμε και περνάμε όπως όπως τις μέρες μας, κατοικούν, σύμφωνα με τους τελευταίους υπολογισμούς - έχει κάποια χρόνια να γίνει μέτρηση βάσει επίσημων απογραφών - περίπου εξήμισυ δισεκατομμύρια άνθρωποι. Περισσότεροι από τους μισούς από αυτούς, κατοικούν σε μιά μόνο από τις πέντε ηπείρους, την Ασία, σαν πολλλοί να έχουν μαζευτεί εκεί, δεν σας φαίνεται ; Αλλά το ζήτημα με το οποίο θα ασχοληθούμε παρακάτω, δεν είναι τόσο η συγκέντρωση τόσο πολλών σε μιά μονάχα ήπειρο, άλλο είναι. Και αμέσως εξηγούμαι.
Πόσοι λέτε από τους εξήμισυ αυτούς δισεκατομμύρια ανθρώπους να είναι πλούσιοι, ή έστω ευκατάστατοι, αυτοί που λέγονται συνήθως « εύποροι », δηλαδή που έχουν αρκετούς πόρους, ώστε να ζούνε με αρκετή άνεση και να έχουν και κάποιο μικρό ή αρκετό αποθεματικό στην άκρη ; Είναι τριακόσια εκατομμύρια, τετρακόσια, εξακόσια ; Ας πάρουμε τον πιό μεγάλο αριθμό, τα εξακόσια εκατομμύρια, πιστεύω ότι δεν πρέπει να είναι περισσότεροι. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε τα εξακόσια αυτά εκατομμύρια, αντιπροσωπεύουν μόνο το δέκα τοις εκατό των ανθρώπων του πλανήτη.
Και το υπόλοιπο ενενήντα τοις εκατό, τι γίνεται μ΄αυτό το τεράστιο ποσοστό ; Θα κάνουμε μιά προσπάθεια να εξηγήσουμε μερικά πράγματα σχετικά μ΄αυτό το ζήτημα. Όταν μιλάμε για φτωχούς ή σχετικά μικρών εισοδημάτων ανθρώπους, άλλο πράγμα εννοούμε για τους Ευρωπαίους ανθρώπους, άλλο για τους κατοίκους της Νότια Αμερικής, άλλο για τους Ινδούς και άλλο για τους Αφρικανικούς πληθυσμούς. Αυτός που στην Γερμανία θεωρείται « φτωχός » ή « περιωρισμένων οικονομικών μέσων », στην Νότια Αμερική θεωρείται εύπορος, στην Ασία και ειδικά στην Ινδία, πλούσιος, και στην Κεντρική Αφρική πάμπλουτος, τα πάντα είναι ζήτημα συγκρίσεων.
Πάντως, ανεξάρτητα από τις συγκρίσεις, υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό ανθρώπων, που η κατάστασή τους κυμαίνεται από την μεγάλη φτώχεια - άσχετη με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα - μέχρι την κατάσταση της πλήρους εξαθλίωσης, κατά την οποία στερούνται ακόμα και το λίγο ψωμί και κάποια άλλα στοιχειώδη, που θα ήσαν βέβαια κι αυτά ανεπαρκή, αλλά που θα τους έδιναν κάποιες - λίγες - θερμίδες, ικανές να τους κρατήσουν στη ζωή για κάποιο διάστημα, ως ότου να έλθει κάποια βοήθεια -πιθανότητα που πάντα υπάρχει αν και συχνά διαψεύδεται - για να παρατείνει την ύπαρξή τους.
Πόσοι να είναι άραγε οι άνθρωποι που βρίσκονται σ΄αυτή την κατάσταση της έσχατης ένδειας ; Μπορεί να γίνει κανένας υπολογισμός πάνω στον πιθανό αριθμό τους ; Υπάρχει άραγε καμμιά στατιστική που θα βοηθούσε επί του προκειμένου ; Δεν ξέρω τίποτε γι αυτά τα πράγματα, αν υπάρχουν, δεν μου είναι προσιτά. Από δημοσιογραφικές εκτιμήσεις - που δεν έχουν στοιχεία αξιοπιστίας - φαίνεται ότι ο αριθμός αυτός πρέπει να είναι από σημαντικός μέχρι πολύ μεγάλος. Οι πληθυσμοί αυτοί, φαίνεται ότι σε ομαδικό επίπεδο, βρίσκονται σε μερικές χώρες της Κεντρικής Αφρικής όπως στην Αιθιοπία, τη Σομαλία, την Ουγκάντα, το Τσαντ και μερικές μικρές « δημοκρατίες » στον κόλπο της Γουϊνέας, όπως στη Γκάνα, την Ακτή Ελεφαντοστού, τη Ζάμπια και τις γειτονικές τους χώρες, επίσης στην Αγκόλα και τη Μοζαμβίκη. Αν η πληροφορία που ακούστηκε από τηλεοπτικά κανάλια έχει αξιοπιστία, υπολογίστηκε ότι ακριβώς οκτακόσια τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι -κατά πλειοψηφία Ασιάτες, όχι Αφρικανοί - βρίσκονται σε έσχατη ένδεια, δεν έχουν συχνά τη μιά φέτα ψωμί την ημέρα.
Αφήνουμε τώρα τους τελείως εξαθλιωμένους ανθρώπους, που στερούνται και των στοιχειωδών μέσων συντήρησης, και τον αριθμό των οποίων δεν μπορούμε να υπολογίσουμε με πάσαν ακρίβεια, και πηγαίνουμε στις ευρείες μάζες που περνάνε μέσα σε μεγάλη φτώχεια, έχοντας μόνο τα τελείως απαραίτητα για μιά στοιχειώδη διαβίωση. Οι άνθρωποι αυτοί - που ενδεχομένως να είναι πάνω από ένα δισεκατομμύριο, είναι σκορπισμένοι κυρίως σε τρεις ηπείρους, την Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική. Μερικές από τις χώρες στις οποίες ζούν, είναι κι οι ίδιες φτωχές, όπως η Ινδία, η Βόρεια Κορέα, οι Αφρικανικές χώρες που ήδη αναφέρθηκαν, συν μερικές ακόμα Αφρικανικές χώρες, η Αϊτή, το Περού και ίσως και λίγες ακόμα.Πάντως, αν και στις φτωχές αυτές χώρες, υπάρχουν πληθυσμοί που περιλαμβάνουν ανθρώπους πλούσιους ή εύπορους, η μεγάλη μάζα είναι αυτή που ζεί μέσα στην αθλιότητα.
Μπορούμε να κάνουμε μερικές σκέψεις, πάνω στις αιτίες που προκαλούν ή επιδεινώνουν το πρόβλημα αυτό. Κατά πρώτο λόγο, οι χώρες που έχουν ολόκληρους πληθυσμούς στην ένδεια, δεν είναι αυτό που λέμε « άγονες ». Μπορούν - κατά τη γνώμη των ειδικών - να αξιοποιήσουν τα όσα κατάλληλα εδάφη έχουν, και με κάποιες μεθοδικές, όχι βέβαια της τελευταίας τεχνολογίας, αλλά πάντως κάπως σύγχρονες καλλιέργειες, να δημιουργήσουν μιά αξιόλογη παραγωγή, που θα έβγαζε τους πληθυσμούς αυτούς απ΄ τη μεγάλη φτώχεια στην οποία βρίσκονται.
Δεν είμαι καθόλου ειδικός σε θέματα γεωργίας, έτσι οι απόψεις μου δεν μπορούν να ληφθούν στα σοβαρά. Σαν ανειδίκευτος πάντως, θα έλεγα ότι για να παραχθεί μιά καλή παραγωγή, χρειάζονται ορισμένες προϋποθέσεις. Μελέτη του εδάφους από τους ειδικούς. ( Τους οποίους μάλλον δεν διαθέτουν οι χώρες αυτές ). Επιλογή ύστερα από τη μελέτη αυτή, των όποιων προϊόντων μπορούν να αποδώσουν τα συγκεκριμμένα εδάφη. ( Κι αυτή η επιλογή από τους ειδικούς που λείπουν ). Ενίσχυση του εδάφους - όπου κριθεί αναγκαίο - με λιπάσματα και φυτοφάρμακα. ( Που κι αυτά ίσως λείπουν ). Τεχνητή άρδευση των εδαφών, όπου αυτά χρειάζονται. Καλλιέργεια με σύγχρονους τρόπους, όργωμα με μηχανήματα, σπορά των κατάλληλων για τα εδάφη αυτά σπόρων, συλλογή και αποθήκευση των καρπών της γής σε κατάλληλα μέρη. Και κρατική πολιτική σε όλο γενικά το φάσμα της αγροτικής οικονομίας.
Υπάρχουν όλες αυτές - ή μέρος τουλάχιστον από αυτές - οι προϋποθέσεις για να πάει εμπρός η αγροτική παραγωγή στις χώρες αυτές ; Φαίνεται ότι δεν υπάρχει, σε κάποια στοιχειώδη έστω κλίμακα.Για να έλθει η τεχνολογία αυτή από άλλες προηγμένες χώρες, χρειάζονται χρήματα που λείπουν. Πρέπει να ζητηθούν λοιπόν δάνεια από ξένες Τράπεζες, αλλά όταν η φτωχή χώρα είναι ήδη υπερχρεωμένη - για διάφορους λόγους που μπορείτε να τους υποθέσετε - τότε και η δυνατότητα αυτή είναι περιωρισμένη.
Οι χώρες αυτές, που καταχρηστικά ονομάζονται « δημοκρατίες » - δημοκρατία δεν έχει μιά χώρα που δεν έχει βασιλιά, το αντίθετο μάλιστα μπορεί να συμβαίνει - κυβερνιούνται από σκληρά συνήθως δικτατορικά καθεστώτα, που ελάχιστο ή καθόλου ενδιαφέρον δείχνουν προς τούς λαούς των χωρών αυτών. Δεν θα περιμένει λοιπόν κανείς από αυτά τα καθεστώτα, την εφαρμογή κοινωνικής και αγροτικής πολιτικής, όλοι το ξέρουν αυτό και ήταν περιττόν μάλλον να το αναφέρουμε. Δυνάμεις για να ανατρέψουν αυτά τα καθεστώτα δεν υπάρχουν, ο στρατός - πάνω στον οποίο στηρίζονται τα καθεστώτα αυτά - δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να τα ανατρέψει, έτσι η κατάσταση δεν διορθώνεται με καμμιά κυβέρνηση, πολύ λιγότερο μ΄ αυτές που έχουν οι χώρες αυτές.
Πολλοί ισχυρίζονται, ότι οι αναπτυγμένες οικονομικά χώρες της Δύσης, επιθυμούν να μένουν αυτοί οι λαοί καθυστερημένοι για διαφόρους λόγους. Λόγου χάριν για να εκμεταλλεύονται με πολύ χαμηλό κόστος τις κάποιες πλουτοπαραγωγικές πηγές τους, όπως μεταλλεύματα, πετρέλαιο κ.λ.π. και γι αυτό φροντίζουν να συντηρούν κατά κάποιο τρόπο τους δικτάτορες, καθώς μ΄ αυτούς κάνουν πολύ καλύτερα τη δουλειά τους, παρά με μια εκλεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση που ενδεχομένως θα μπορούσε να αναλάβει τα ηνία της χώρας. Είναι κι αυτή μιά σκέψη που μπορεί να περιέχει αλήθεια, πάντως, σε μακροχρόνια βάση, η τακτική αυτή των πλούσιων χωρών, θα μετατραπεί σε αληθινό « μπούμερανγκ », που θα επιστρέψει πάνω στα κεφάλια των πλούσιων, παρακάτω θα γίνει αναφορά και στον τρόπο με τον οποίο θα γίνει αυτό.
Σε μερικές από αυτές τις χώρες, υπάρχουν εμφύλιες συγκρούσεις, ή ακόμα και συγκρούσεις με όμορες χώρες, που αναγκάζουν τις κυβερνήσεις τους - που είναι όπως είπαμε δικτατορικές κατά το πλείστον - να αγοράζουν όπλα με τα λίγα χρήματα που διαθέτουν, κι αυτό επίσης είναι σε βάρος της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, αν πραγματικά την επεδίωκαν. Τα είχαμε δηλαδή χύμα, μας ήλθαν και τσουβαλάτα. Και δεν αποκλείεται καθόλου, αυτές οι συνοριακές συγκρούσεις ή και αληθινοί πόλεμοι,να διεγείρονται από τους οικονομικά ισχυρούς, που κάπου επιτέλους πρέπει να πουλήσουν τα όπλα τους, γιατί όχι σ΄αυτούς τους καθυστερημένους ;
Το ίδιο πρόβλημα στην Ινδία, έχει διαφορετικές διαστάσεις. Η Ινδία είναι μιά δημοκρατία όπως την εννοούν οι Ευρωπαίοι, και σίγουρα έχει μιά κοινωνική και μιά αγροτική πολιτική, και τα δυό στο πλαίσιο του δυνατού, που όμως δεν είναι ικανοποιητικό για κανένα απ΄τα δύο. Η έκταση της χώρας είναι σχετικά μικρή για τον πληθυσμό που φιλοξενεί, αν και το πλείστον της γής της είναι καλλιεργήσιμο. Η αγροτική καλλιέργεια όμως γίνεται ως επί το πλείστον με παλιές μεθόδους, και η παραγωγή προφανώς δεν είναι αρκετή. Βέβαια, η Ινδία με το ένα δισεκατομμύριο κατοίκους της, δεν είναι σαν τις Αφρικανικές χώρες όπου επικρατεί αληθινή εξαθλίωση. Οι Ινδοί έχουν κάποιο υποφερτό επίπεδο ζωής, αλλά πολύ μακρυά από το επιθυμητό. Περίπου τα ίδια ισχύουν και για τα όμορα Πακιστάν και Μπαγκλαντές.
Αυτά για τις χώρες που θεωρούνται - και είναι - φτωχές από κάθε άποψη. Πάντως, πρέπει να τονισθεί εδώ, ότι και στις πλούσιες Δυτικές χώρες, ένα σημαντικό ποσοστό των ανθρώπων - αλλού αρκετά μεγάλο, αλλού σχετικά μικρό - ζούνε περίπου ή κάτω από το επίπεδο της φτώχειας, χωρίς με τούτο να εννοούμε ότι οι φτωχοί της Δύσης είναι σαν τους φτωχούς των καθυστερημένων χωρών, αυτό έχει ήδη αναφερθεί.
Τώρα θα γίνει αναφορά στο πληθυσμιακό πρόβλημα, που υφίσταται στις πιό φτωχές και υπανάπτυκτες χώρες - αυτές που κατ΄ευφημισμόν ονομάζουν « αναπτυσσόμενες » για να μην τις προσβάλλουν - και που αφορά σχεδόν όλες αυτές τις χώρες. Παρά το ότι οι συνθήκες διατροφής είναι κακές, και παρά την ελλειπή μέχρι ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οι πληθυσμοί των χωρών αυτών αυξάνουν με μεγάλη ταχύτητα, σε αντίθεση με τους Ευρωπαϊκούς πληθυσμούς που είτε μένουν στάσιμοι, είτε σημειώνουν μικρή ως σημαντική μείωση.
Η μεγάλη αύξηση των πληθυσμών αυτών, σε συνάρτηση με την πείνα που επικρατεί στις χώρες αυτές, σε ένα μόνο αποτέλεσμα μπορούν να φτάσουν. Στη μετανάστευση μεγάλου μέρους των πληθυσμων αυτών, που δεν μπορούν να επιβιώσουν στις χώρες τους, σε κάποιες πλούσιες χώρες - Δυτικές βέβαια - όπου θα ζητήσουν καταφύγιο σαν « οικονομικοί μετανάστες ». Η μετανάστευση αυτή έχει αρχίσει εδώ και δυό τρεις δεκαετίες, και σε μερικές Ευρωπαϊκές χώρες, άρχισε να δημιουργείται μιά σειρά από προβλήματα, που όπως είναι φυσικό, όσο πηγαίνουν θα οξύνονται. Σε κάποιες ή πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, θα αναπτυχθούν συν τω χρόνω, ξενόφοβα κινήματα, που θα επαγγέλονται την εκδίωξη των ξένων αυτών, και μεγάλες αναταραχές είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προκληθούν από την εισβολή των οικονομικών προσφύγων. Ο αριθμός των φτωχών αυτών που θα έλθουν στις πλούσιες χώρες, δεν μπορεί κατά κανένα τρόπο να υπολογιστεί. Όπως δεν μπορούν να υπολογιστούν και οι συνέπειες που θα υπάρξουν με τον ερχομό τόσο μεγάλου πλήθους πεινασμένων ανθρώπων, σε χώρες των οποίοι, κάτοικοι έχουν συνηθίσει στην καλοπέρασή τους, και μάλλον δεν θα βλέπουν την εισβολή αυτή με καλό μάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου