Η ΤΡΕΛΛΑ Η Τ Ρ Ε Λ Λ Α Δ Ε Ν Π Α Ε Ι Σ Τ Α Β Ο Υ Ν Α Από την εποχή του Μεσαίωνα, έκαναν την εμφάνισή τους σε μερικές πιο προοδευμένες χώρες της; Ευρώπης, κάποια μικρά και άθλια από κάθε άποψη ιδρύματα, μέσα στα οποία έ-βαζαν εκείνους που όχι οι γιατροί - κάποτε βέβαια κι αυτοί - αλλά οι γύρω απ΄αυτούς άνθρω-ποι, θεωρούσαν ψυχοπαθείς, παράφρονες, μ΄ άλλα λόγια τρελλούς ή παλαβούς κατά την κοι-νή λαϊκή γλώσσα. Κι αυτό μάλλον γινότανε όταν έβλεπαν οι τριγύρω τους, ότι εντελώς τρελ-λά, παρανοϊκά, αντίθετα με κάθε λογική πράγματα, έκαμναν αυτοί οι άνθρωποι. Που είχαν μιά πολύ έντονη ψυχοπαθητική συμπεριφορά. Αυτοί οι ίδιοι και σήμερα θεωρούνται επίσημα « ψυχοπαθείς ». Κάμνουν εντελώς παρά- λογα πράγματα, η συμπεριφορά τους δεν έχει καμμιά λογική, αυτά που κάνουν ή λένε, είναι φανερά παράλογα. Και μπορεί μάλιστα, αυτή η συμπεριφορά τους να φτάνει μέχρι και σε εγ-κληματικές πράξεις, για τις οποίες ή είναι εντελώς ανεύθυνοι, ή τουλάχιστον σε μικρό βαθμό υπεύθυνοι. Και επομένως, δυνητικά επικίνδυνοι για τη δημόσια ασφάλεια και την ασφάλεια και των μελών και της ίδιας τους της οικογένειας. Υπάρχει κανένας υπολογισμός για τό ποιό είναι το ποσοστό αυτών των ψυχοπαθών σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό ; Μάλιστα, και όχι μόνο ένας τρόπος υπολογισμού, αλλά και διαφορετικού αριθμού εκτιμήσεις από μέρους των ειδικών, των ψυχιάτρων. ΄Αλλα ποσοστά δίνουν κάποιοι από αυτούς, διαφορετικά δίνουν άλλοι, ανάλογα με αυτά που έχουν διδαχτεί, και ανάλογα με αυτά που βλέπουν οι ίδιοι μέσα στο σύνολο των ανθρώπων της κοινωνίας, μέσα στην οποία ασκούν την ειδικότητά τους αυτή, της ψυχιατρικής.. Αραγε, θα μπορούσαμε να βρούμε έναν κοινώς παραδεκτό μέσο όρο αυτών των διαφο- ρετικών εκτιμήσεων ; Φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να κάνει κανείς κάποια τέτοια εκτίμηση. Παρ΄όλες αυτές τις δυσκολίες, εμείς θα τολμήσουμε με βάση τις διαφορετικές εκ-τιμήσεις που ακούμε να λέγονται από τους κατά τεκμήριο ειδικούς, να κάνουμε κάποιους υ-πολογισμούς, που κατά κανένα λόγο δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν όχι μόνο σαν αλάνθα-στοι, αλλά ούτε καν σαν προσεγγίζοντες την πραγματική αλήθεια. Αλλά δεν βλάπτει να κά-νουμε αυτήν την μάλλον αναξιόπιστη απόπειρα. Και την λέω αναξιόπιστη, επειδή μέγα πλή-θος από τους θεωρούμενους υγιείς στα μυαλά κατά τεκμήριο, δεν φαίνεται να είναι πραγμα- ματικά στα καλά τους. Όπως τους χαρακτηρίζει με λαϊκό τρόπο η γνωστή έκφραση. Μ΄όλο όμως που σίγουρος υπολογισμός του αριθμού αυτών που τα μυαλά τους δεν βρί-σκονται σε απόλυτα ή σχετικά καλή κατάστάση, κάτι θα μπορούσαμε να αποτολμήσουμε πά-νω σ΄αυτό το ζήτημα. Ομως, πριν προχωρήσουμε πιό πέρα σε υπολογισμούς που μικρές πι-θανότητες έχουν να βγούνε σωστοί, ας κάνουμε έναν πρόχειρο διαχωρισμό των ψυχικών αυ-τών καταστάσεων σε κάποιες κατηγορίες, καθώς δεν έχουν όλοι την ίδια μορφή ψυχοπάθει-ας. Λοιπόν, απ΄ όσα ξέρουμε, δυό είναι κυρίως οι μορφές των ψυχικών ασθενειών που μας δέρνουν. Η μιά είναι η λεγόμενη σχιζοφρένεια, η άλλη είναι η μανιοκαταθλιψία. Από πού προέρχονται αυτές οι ψυχικές ασθένειες δεν το ξέρω, αλλά νομίζω ότι ούτε και οι ειδικοί ψυ-χίατροι το γνωρίζουν. Μυστήριο είναι το πράγμα, και μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνου-με. Να πούμε λόγου χάριν ότι υπάρχει κάποια κληρονομική τάση για να πάθουμε μιά ψυχο-πάθεια ; Ότι κάπου στο Ντι - Εν - Νέϊ μας υπάρχει ένα γονίδιο που μας σπρώχνει - κάτω από ειδικές ίσως συνθήκες- στη μιά ή την άλλη μορφή τρέλλας ; Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο, οι πρό-γονοι των ψυχοπαθών αυτών δεν φαίνεται ούτε έχει ακουστεί ποτέ, ότι έπασχαν από τέτοι-ου είδους νοσηρές καταστάσεις. Δεν φαίνεται ότι οι μελλοντικοί ασθενείς, δείχνουν κάποια σαφή πρόωρα στοιχεία όταν βρίσκονται ακόμα στην παιδική ή και στην εφηβική ηλικία. Ισως κάποιες εκρήξεις θυμού ή κάτι ανάλογο σχετικό με κατάθλιψη ή μανιακή κατάσταση, να εμφανίζονται, αλλά αυτά είναι συνηθισμένα στις μικρές και τις εφηβικές ηλικίες, δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι αποτε-λούν προκαταρκτικά στάδια μιάς ψύχωσης που θα εμφανιστεί πολύ αργότερα. Πάντως, ότι το οικογενειακό και το γενικό περιβάλλον της περιοχής, θα μπορούσε να παιξει κάποιο ρόλο στη διαμόρφωση ενός χαρακτήρα που να ρέπει προς ψυχικές κατοπινές ανωμαλίες, είναι μέ-σα στα πιθανά σενάρια. Διαφορετικό είναι το περιβάλλον σε ένα μικρό οικισμό, και αλλοιώτικο πολύ σε ένα με-γάλο αστικό κέντρο, όπου άλλες συνθήκες επικρατούν. Τί βλέπουμε εσχάτως να γίνεται στην πρωτεύουσα της χώρας ; Εναν άνθρωπο, που τριγυρίζει με το αμάξι του οπλισμένος, και τρέ-χοντας μέσα στους δρόμους της πόλης, να πυροβολεί όποιον βρίσκει μπροστά του. Ανευ λό-γου και άνευ αιτίας, ανθρώπους που δεν τους γνωρίζει καθόλου, και επομένως δεν θα μπο-ρούσε να έχει κάποιες ιστορίες μ΄αυτούς. Κι αφού τον έχουν συλλάβει ήδη, είδωμεν τί είδους ψυχοπάθεια τον έχει κυριεύσει. Ο άλλος στην συμπρωτεύουσα, τα έχει βάλει με τους οδηγούς των ταξί. Ανευ προφα-νούς λόγου και αιτίας – μπορεί να κρύβεται κάτι σχετικό με διαφορές με τους οδηγούς των ταξί και μ΄αυτόν τον άνθρωπο - βγάζει το μαχαίρι του και τους πετσοκόβει. Και άντε τώρα να βρείς το κίνητρο σε κάποιον που δεν φαίνεται να έχει κίνητρο. Ψυχοπαθής βέβαια είναι, αλλά την αιτία του ξεσπάσματός του δεν την κατέχουμε. Ο ίδιος μόνο αν συλληφθεί - πολύ πιθανόν κι αυτό να γίνει - θα δώσει τη δική του παράλογη ερμηνεία για τις εγκληματικές του πράξεις αυτές. Εχουν γίνει μερικοί - κάπως κουτουρού βέβαια - υπολογισμοί, για το πόσοι θα μπορού-σαν να είναι οι « κρυμμένοι » παλαβοί σε σχέση με το σύνολο του πληθυσμού. Σύμφωνα με έναν από αυτούς, κάπου στο πέντε στους εκατό από τους ανθρώπους να είναι ασθενείς ψυχο-λογικά, και είναι πιθανό, κάτω από ειδικές συνθήκες να κάνουν κάποια τρέλλα, χωρίς να έ-χουν και πολύ επίγνωση του τί κάμνουν. Είναι δυνητικοί ψυχοπαθείς, που μάλλον ποτέ δεν θα προβούν σε κάποια παλαβομάρα. Εϊναι - κατά τον ίδιο υπολογισμό - κουτουρού είπαμε και ένα ποσοστό ένα ή δύο στους εκατό. Που είναι αληθινοί ψυχοπαθείς, αλλά που είναι κρυμμένοι κάτω από μιά μάσκα. Και δοθείσης ευκαιρίας, κάνουν το αδιανόητο. Μιά πράξη που καλλιστα μπορεί να θεωρηθεί ψυχοπαθητική, ίσως και ένα έγκλημα. Και που κανέας από τους οικείους τους και τον κύκλο των γνωριμιών τους, δεν θα περίμενε απ΄αυτούς. Γνωστοί είναι από αυτά που ξέρουμε από παλιά χρόνια, οι λεγόμενοι « s e r i a l k i l -l e r s, άνθρω ποι που εγκληματούν αποκλειστικά σχεδόν εναντίον γυναικών, και ιδίως γυναι-κών του πεζοδρομίου. Ολοι έχουμε ακούει τέτοιες ιστορίες, γνωστοί ήσαν στα παλιά χρόνια και σαν « δράκοι ». Ψάχνουν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι να βρούνε άκρη σε τέτοιες περι-πτώσεις, αλλά είναι πολύ δύσκολο να τη βρίσκουν. Όταν πάντως το ψυχοπαθητικό άτομο κατοικεί σε ένα μικρό μέρος, ένα χωριό ή μιά ε-παρχιακή πόλη, φαίνεται ότι κάπως ξέρει να φυλάγεται από φανερές εκδηλώσεις ψυχοπάθει-ας, κι είναι κάπως παράξενο το πώς το καταφέρνει μέχρι ενός σημείου τουλάχιστον. Στην με-γάλη και αχανή όμως πόλη όπου κυκλοφορέι ανώνυμος, δεν φαίνεται να μπορεί να ελέγχει τη συμπεριφορά του. Ισως τα παραδείγματα με τον πιστολέρο και τον μαχαιροβγάλτ Η Τ Ρ Ε Λ Λ Α Δ Ε Ν Π Α Ε Ι Σ Τ Α Β Ο Υ Ν Α Από την εποχή του Μεσαίωνα, έκαναν την εμφάνισή τους σε μερικές πιο προοδευμένες χώρες της; Ευρώπης, κάποια μικρά και άθλια από κάθε άποψη ιδρύματα, μέσα στα οποία έ-βαζαν εκείνους που όχι οι γιατροί - κάποτε βέβαια κι αυτοί - αλλά οι γύρω απ΄αυτούς άνθρω-ποι, θεωρούσαν ψυχοπαθείς, παράφρονες, μ΄ άλλα λόγια τρελλούς ή παλαβούς κατά την κοι-νή λαϊκή γλώσσα. Κι αυτό μάλλον γινότανε όταν έβλεπαν οι τριγύρω τους, ότι εντελώς τρελ-λά, παρανοϊκά, αντίθετα με κάθε λογική πράγματα, έκαμναν αυτοί οι άνθρωποι. Που είχαν μιά πολύ έντονη ψυχοπαθητική συμπεριφορά. Αυτοί οι ίδιοι και σήμερα θεωρούνται επίσημα « ψυχοπαθείς ». Κάμνουν εντελώς παρά- λογα πράγματα, η συμπεριφορά τους δεν έχει καμμιά λογική, αυτά που κάνουν ή λένε, είναι φανερά παράλογα. Και μπορεί μάλιστα, αυτή η συμπεριφορά τους να φτάνει μέχρι και σε εγ-κληματικές πράξεις, για τις οποίες ή είναι εντελώς ανεύθυνοι, ή τουλάχιστον σε μικρό βαθμό υπεύθυνοι. Και επομένως, δυνητικά επικίνδυνοι για τη δημόσια ασφάλεια και την ασφάλεια και των μελών και της ίδιας τους της οικογένειας. Υπάρχει κανένας υπολογισμός για τό ποιό είναι το ποσοστό αυτών των ψυχοπαθών σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό ; Μάλιστα, και όχι μόνο ένας τρόπος υπολογισμού, αλλά και διαφορετικού αριθμού εκτιμήσεις από μέρους των ειδικών, των ψυχιάτρων. ΄Αλλα ποσοστά δίνουν κάποιοι από αυτούς, διαφορετικά δίνουν άλλοι, ανάλογα με αυτά που έχουν διδαχτεί, και ανάλογα με αυτά που βλέπουν οι ίδιοι μέσα στο σύνολο των ανθρώπων της κοινωνίας, μέσα στην οποία ασκούν την ειδικότητά τους αυτή, της ψυχιατρικής.. Αραγε, θα μπορούσαμε να βρούμε έναν κοινώς παραδεκτό μέσο όρο αυτών των διαφο- ρετικών εκτιμήσεων ; Φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να κάνει κανείς κάποια τέτοια εκτίμηση. Παρ΄όλες αυτές τις δυσκολίες, εμείς θα τολμήσουμε με βάση τις διαφορετικές εκ-τιμήσεις που ακούμε να λέγονται από τους κατά τεκμήριο ειδικούς, να κάνουμε κάποιους υ-πολογισμούς, που κατά κανένα λόγο δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν όχι μόνο σαν αλάνθα-στοι, αλλά ούτε καν σαν προσεγγίζοντες την πραγματική αλήθεια. Αλλά δεν βλάπτει να κά-νουμε αυτήν την μάλλον αναξιόπιστη απόπειρα. Και την λέω αναξιόπιστη, επειδή μέγα πλή-θος από τους θεωρούμενους υγιείς στα μυαλά κατά τεκμήριο, δεν φαίνεται να είναι πραγμα- ματικά στα καλά τους. Όπως τους χαρακτηρίζει με λαϊκό τρόπο η γνωστή έκφραση. Μ΄όλο όμως που σίγουρος υπολογισμός του αριθμού αυτών που τα μυαλά τους δεν βρί-σκονται σε απόλυτα ή σχετικά καλή κατάστάση, κάτι θα μπορούσαμε να αποτολμήσουμε πά-νω σ΄αυτό το ζήτημα. Ομως, πριν προχωρήσουμε πιό πέρα σε υπολογισμούς που μικρές πι-θανότητες έχουν να βγούνε σωστοί, ας κάνουμε έναν πρόχειρο διαχωρισμό των ψυχικών αυ-τών καταστάσεων σε κάποιες κατηγορίες, καθώς δεν έχουν όλοι την ίδια μορφή ψυχοπάθει-ας. Λοιπόν, απ΄ όσα ξέρουμε, δυό είναι κυρίως οι μορφές των ψυχικών ασθενειών που μας δέρνουν. Η μιά είναι η λεγόμενη σχιζοφρένεια, η άλλη είναι η μανιοκαταθλιψία. Από πού προέρχονται αυτές οι ψυχικές ασθένειες δεν το ξέρω, αλλά νομίζω ότι ούτε και οι ειδικοί ψυ-χίατροι το γνωρίζουν. Μυστήριο είναι το πράγμα, και μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνου-με. Να πούμε λόγου χάριν ότι υπάρχει κάποια κληρονομική τάση για να πάθουμε μιά ψυχο-πάθεια ; Ότι κάπου στο Ντι - Εν - Νέϊ μας υπάρχει ένα γονίδιο που μας σπρώχνει - κάτω από ειδικές ίσως συνθήκες- στη μιά ή την άλλη μορφή τρέλλας ; Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο, οι πρό-γονοι των ψυχοπαθών αυτών δεν φαίνεται ούτε έχει ακουστεί ποτέ, ότι έπασχαν από τέτοι-ου είδους νοσηρές καταστάσεις. Δεν φαίνεται ότι οι μελλοντικοί ασθενείς, δείχνουν κάποια σαφή πρόωρα στοιχεία όταν βρίσκονται ακόμα στην παιδική ή και στην εφηβική ηλικία. Ισως κάποιες εκρήξεις θυμού ή κάτι ανάλογο σχετικό με κατάθλιψη ή μανιακή κατάσταση, να εμφανίζονται, αλλά αυτά είναι συνηθισμένα στις μικρές και τις εφηβικές ηλικίες, δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι αποτε-λούν προκαταρκτικά στάδια μιάς ψύχωσης που θα εμφανιστεί πολύ αργότερα. Πάντως, ότι το οικογενειακό και το γενικό περιβάλλον της περιοχής, θα μπορούσε να παιξει κάποιο ρόλο στη διαμόρφωση ενός χαρακτήρα που να ρέπει προς ψυχικές κατοπινές ανωμαλίες, είναι μέ-σα στα πιθανά σενάρια. Διαφορετικό είναι το περιβάλλον σε ένα μικρό οικισμό, και αλλοιώτικο πολύ σε ένα με-γάλο αστικό κέντρο, όπου άλλες συνθήκες επικρατούν. Τί βλέπουμε εσχάτως να γίνεται στην πρωτεύουσα της χώρας ; Εναν άνθρωπο, που τριγυρίζει με το αμάξι του οπλισμένος, και τρέ-χοντας μέσα στους δρόμους της πόλης, να πυροβολεί όποιον βρίσκει μπροστά του. Ανευ λό-γου και άνευ αιτίας, ανθρώπους που δεν τους γνωρίζει καθόλου, και επομένως δεν θα μπο-ρούσε να έχει κάποιες ιστορίες μ΄αυτούς. Κι αφού τον έχουν συλλάβει ήδη, είδωμεν τί είδους ψυχοπάθεια τον έχει κυριεύσει. Ο άλλος στην συμπρωτεύουσα, τα έχει βάλει με τους οδηγούς των ταξί. Ανευ προφα-νούς λόγου και αιτίας – μπορεί να κρύβεται κάτι σχετικό με διαφορές με τους οδηγούς των ταξί και μ΄αυτόν τον άνθρωπο - βγάζει το μαχαίρι του και τους πετσοκόβει. Και άντε τώρα να βρείς το κίνητρο σε κάποιον που δεν φαίνεται να έχει κίνητρο. Ψυχοπαθής βέβαια είναι, αλλά την αιτία του ξεσπάσματός του δεν την κατέχουμε. Ο ίδιος μόνο αν συλληφθεί - πολύ πιθανόν κι αυτό να γίνει - θα δώσει τη δική του παράλογη ερμηνεία για τις εγκληματικές του πράξεις αυτές. Εχουν γίνει μερικοί - κάπως κουτουρού βέβαια - υπολογισμοί, για το πόσοι θα μπορού-σαν να είναι οι « κρυμμένοι » παλαβοί σε σχέση με το σύνολο του πληθυσμού. Σύμφωνα με έναν από αυτούς, κάπου στο πέντε στους εκατό από τους ανθρώπους να είναι ασθενείς ψυχο-λογικά, και είναι πιθανό, κάτω από ειδικές συνθήκες να κάνουν κάποια τρέλλα, χωρίς να έ-χουν και πολύ επίγνωση του τί κάμνουν. Είναι δυνητικοί ψυχοπαθείς, που μάλλον ποτέ δεν θα προβούν σε κάποια παλαβομάρα. Εϊναι - κατά τον ίδιο υπολογισμό - κουτουρού είπαμε και ένα ποσοστό ένα ή δύο στους εκατό. Που είναι αληθινοί ψυχοπαθείς, αλλά που είναι κρυμμένοι κάτω από μιά μάσκα. Και δοθείσης ευκαιρίας, κάνουν το αδιανόητο. Μιά πράξη που καλλιστα μπορεί να θεωρηθεί ψυχοπαθητική, ίσως και ένα έγκλημα. Και που κανέας από τους οικείους τους και τον κύκλο των γνωριμιών τους, δεν θα περίμενε απ΄αυτούς. Γνωστοί είναι από αυτά που ξέρουμε από παλιά χρόνια, οι λεγόμενοι « s e r i a l k i l -l e r s, άνθρω ποι που εγκληματούν αποκλειστικά σχεδόν εναντίον γυναικών, και ιδίως γυναι-κών του πεζοδρομίου. Ολοι έχουμε ακούει τέτοιες ιστορίες, γνωστοί ήσαν στα παλιά χρόνια και σαν « δράκοι ». Ψάχνουν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι να βρούνε άκρη σε τέτοιες περι-πτώσεις, αλλά είναι πολύ δύσκολο να τη βρίσκουν. Όταν πάντως το ψυχοπαθητικό άτομο κατοικεί σε ένα μικρό μέρος, ένα χωριό ή μιά ε-παρχιακή πόλη, φαίνεται ότι κάπως ξέρει να φυλάγεται από φανερές εκδηλώσεις ψυχοπάθει-ας, κι είναι κάπως παράξενο το πώς το καταφέρνει μέχρι ενός σημείου τουλάχιστον. Στην με-γάλη και αχανή όμως πόλη όπου κυκλοφορέι ανώνυμος, δεν φαίνεται να μπορεί να ελέγχει τη συμπεριφορά του. Ισως τα παραδείγματα με τον πιστολέρο και τον μαχαιροβγάλτη, να ε-πιβεβαιώνουν αυτή την άποψη. Ισως.η, να ε-πιβεβαιώνουν αυτή την άποψη. Ισως.ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ

Η     Τ  Ρ  Ε  Λ  Λ  Α     Δ  Ε  Ν     Π  Α  Ε  Ι     Σ  Τ  Α     Β  Ο  Υ  Ν  Α



Από την εποχή του Μεσαίωνα, έκαναν την  εμφάνισή τους σε  μερικές πιο προοδευμένες χώρες της; Ευρώπης, κάποια  μικρά και άθλια από κάθε άποψη ιδρύματα, μέσα στα οποία έβαζαν εκείνους που όχι οι γιατροί - κάποτε βέβαια κι αυτοί - αλλά οι γύρω απ΄αυτούς άνθρωποι, θεωρούσαν ψυχοπαθείς, παράφρονες, μ΄ άλλα λόγια τρελλούς ή παλαβούς κατά την κοινή λαϊκή γλώσσα. Κι αυτό μάλλον γινότανε όταν έβλεπαν οι τριγύρω τους, ότι εντελώς τρελλά, παρανοϊκά, αντίθετα  με κάθε λογική  πράγματα, έκαμναν  αυτοί οι  άνθρωποι. Που είχαν μιά πολύ έντονη ψυχοπαθητική συμπεριφορά.

Αυτοί οι ίδιοι και σήμερα θεωρούνται επίσημα  « ψυχοπαθείς ». Κάμνουν εντελώς παράλογα πράγματα, η συμπεριφορά τους δεν έχει  καμμιά λογική, αυτά που κάνουν  ή λένε, είναι φανερά παράλογα. Και μπορεί μάλιστα, αυτή η συμπεριφορά τους να φτάνει μέχρι και σε εγκληματικές πράξεις, για τις οποίες ή είναι εντελώς ανεύθυνοι, ή τουλάχιστον σε μικρό βαθμό υπεύθυνοι. Και επομένως, δυνητικά επικίνδυνοι για  τη δημόσια ασφάλεια  και την ασφάλεια και των μελών και της ίδιας τους της οικογένειας.

Υπάρχει κανένας  υπολογισμός για  τό ποιό είναι το  ποσοστό αυτών  των ψυχοπαθών σε σχέση με τον γενικό  πληθυσμό ; Μάλιστα, και  όχι μόνο ένας τρόπος υπολογισμού, αλλά και διαφορετικού αριθμού εκτιμήσεις  από μέρους των  ειδικών, των ψυχιάτρων. ΄Αλλα ποσοστά δίνουν κάποιοι από αυτούς, διαφορετικά δίνουν άλλοι, ανάλογα με αυτά  που έχουν διδαχτεί, και ανάλογα με  αυτά που βλέπουν οι  ίδιοι μέσα στο σύνολο  των ανθρώπων της κοινωνίας, μέσα στην οποία ασκούν την ειδικότητά τους αυτή, της ψυχιατρικής..

Αραγε, θα μπορούσαμε  να βρούμε έναν κοινώς  παραδεκτό μέσο όρο αυτών των διαφορετικών εκτιμήσεων ; Φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να κάνει κανείς κάποια τέτοια εκτίμηση. Παρ΄όλες αυτές  τις δυσκολίες, εμείς θα τολμήσουμε  με βάση τις διαφορετικές εκτιμήσεις που ακούμε  να λέγονται από  τους κατά τεκμήριο ειδικούς, να κάνουμε κάποιους υπολογισμούς, που κατά κανένα λόγο δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν όχι μόνο σαν αλάνθαστοι, αλλά ούτε  καν σαν προσεγγίζοντες την  πραγματική αλήθεια. Αλλά δεν βλάπτει να κάνουμε αυτήν την  μάλλον αναξιόπιστη απόπειρα. Και την λέω αναξιόπιστη, επειδή μέγα πλήθος από τους θεωρούμενους υγιείς στα μυαλά κατά  τεκμήριο, δεν φαίνεται  να είναι πραγμαματικά στα καλά τους. Όπως τους χαρακτηρίζει με λαϊκό τρόπο η γνωστή έκφραση.

Μ΄όλο όμως που  σίγουρος υπολογισμός του αριθμού  αυτών που τα μυαλά τους δεν βρίσκονται σε απόλυτα ή σχετικά καλή κατάστάση, κάτι θα μπορούσαμε να αποτολμήσουμε πάνω σ΄αυτό το  ζήτημα. Ομως, πριν  προχωρήσουμε πιό  πέρα σε υπολογισμούς που μικρές πιθανότητες έχουν  να βγούνε σωστοί, ας κάνουμε έναν πρόχειρο διαχωρισμό των ψυχικών αυτών καταστάσεων σε κάποιες κατηγορίες, καθώς δεν  έχουν όλοι την ίδια  μορφή ψυχοπάθει-ας. Λοιπόν, απ΄ όσα  ξέρουμε, δυό είναι  κυρίως οι μορφές  των ψυχικών  ασθενειών που μας  δέρνουν. Η μιά είναι  η λεγόμενη  σχιζοφρένεια, η άλλη  είναι η  μανιοκαταθλιψία. Από πού προέρχονται αυτές οι ψυχικές ασθένειες δεν το ξέρω, αλλά νομίζω ότι ούτε και οι ειδικοί ψυχίατροι το  γνωρίζουν. Μυστήριο  είναι  το πράγμα, και μόνο  υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε.

Να πούμε λόγου χάριν  ότι υπάρχει κάποια κληρονομική τάση για να πάθουμε μιά ψυχοπάθεια  ; Ότι κάπου στο Ντι - Εν - Εϊ μας υπάρχει ένα γονίδιο που μας σπρώχνει - κάτω από ειδικές ίσως συνθήκες- στη μιά ή την άλλη μορφή τρέλλας ; Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο, οι πρόγονοι των ψυχοπαθών  αυτών  δεν φαίνεται ούτε  έχει ακουστεί ποτέ,  ότι έπασχαν από τέτοιου είδους νοσηρές καταστάσεις.

Δεν φαίνεται ότι οι μελλοντικοί  ασθενείς, δείχνουν κάποια σαφή  πρόωρα στοιχεία όταν βρίσκονται ακόμα στην παιδική  ή και στην εφηβική  ηλικία. Ισως κάποιες  εκρήξεις θυμού ή κάτι ανάλογο σχετικό με κατάθλιψη ή μανιακή κατάσταση, να εμφανίζονται, αλλά αυτά είναι συνηθισμένα στις  μικρές και τις  εφηβικές ηλικίες, δεν μπορούμε  να θεωρήσουμε ότι αποτελούν προκαταρκτικά  στάδια μιάς  ψύχωσης που  θα εμφανιστεί  πολύ αργότερα. Πάντως, ότι το οικογενειακό και το γενικό περιβάλλον  της περιοχής, θα μπορούσε να παιξει κάποιο ρόλο στη διαμόρφωση ενός χαρακτήρα που να ρέπει προς ψυχικές κατοπινές ανωμαλίες, είναι μέσα στα πιθανά σενάρια.

Διαφορετικό είναι  το περιβάλλον σε ένα μικρό οικισμό, και αλλοιώτικο πολύ σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο, όπου άλλες συνθήκες επικρατούν. Τί βλέπουμε εσχάτως να γίνεται στην πρωτεύουσα της χώρας ; Εναν άνθρωπο, που τριγυρίζει με το αμάξι του οπλισμένος, και τρέχοντας μέσα στους δρόμους της πόλης, να πυροβολεί  όποιον βρίσκει μπροστά του. Ανευ λόγου και άνευ  αιτίας, ανθρώπους  που δεν  τους γνωρίζει  καθόλου, και επομένως δεν θα μπορούσε να έχει κάποιες ιστορίες μ΄αυτούς. Κι αφού τον έχουν συλλάβει ήδη, είδωμεν τί είδους ψυχοπάθεια τον έχει κυριεύσει.

Ο άλλος στην  συμπρωτεύουσα, τα  έχει βάλει  με τους  οδηγούς των  ταξί. Ανευ προφανούς λόγου  και αιτίας – μπορεί  να κρύβεται  κάτι σχετικό  με διαφορές με τους οδηγούς των ταξί και  μ΄αυτόν τον  άνθρωπο - βγάζει το  μαχαίρι του και  τους πετσοκόβει. Και άντε τώρα να βρείς το  κίνητρο σε κάποιον  που δεν φαίνεται  να έχει κίνητρο. Ψυχοπαθής βέβαια είναι, αλλά την αιτία  του ξεσπάσματός  του δεν την κατέχουμε. Ο ίδιος μόνο  αν συλληφθεί - πολύ πιθανόν κι αυτό να γίνει - θα δώσει τη δική του παράλογη  ερμηνεία για τις εγκληματικές του πράξεις αυτές.

Εχουν γίνει  μερικοί - κάπως  κουτουρού βέβαια - υπολογισμοί, για  το πόσοι θα μπορούσαν να είναι οι « κρυμμένοι  » παλαβοί σε σχέση με το σύνολο του πληθυσμού. Σύμφωνα με έναν από αυτούς, κάπου στο πέντε στους εκατό από τους ανθρώπους να είναι ασθενείς ψυχολογικά, και είναι  πιθανό, κάτω από  ειδικές συνθήκες να  κάνουν κάποια τρέλλα, χωρίς να έχουν και πολύ  επίγνωση του τί κάμνουν. Είναι δυνητικοί ψυχοπαθείς, που μάλλον ποτέ δεν θα προβούν  σε κάποια  παλαβομάρα. Είναι - κατά  τον ίδιο  υπολογισμό - κουτουρού  είπαμε  και  ένα ποσοστό  ένα ή  δύο στους  εκατό. Που  είναι αληθινοί  ψυχοπαθείς, αλλά  που είναι κρυμμένοι κάτω από μιά μάσκα.  Και δοθείσης  ευκαιρίας, κάνουν το  αδιανόητο. Μιά πράξη που κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί ψυχοπαθητική, ίσως και ένα έγκλημα. Και που κανένας από τους οικείους τους και τον κύκλο των γνωριμιών τους, δεν θα περίμενε απ΄αυτούς.

Γνωστοί είναι από αυτά που ξέρουμε από παλιά χρόνια, οι λεγόμενοι  « s e r i a l    k i l -l e r s, άνθρωποι που εγκληματούν αποκλειστικά σχεδόν εναντίον γυναικών, και ιδίως γυναικών του πεζοδρομίου. Ολοι έχουμε ακούει τέτοιες  ιστορίες, γνωστοί ήσαν  στα παλιά χρόνια και σαν « δράκοι ». Ψάχνουν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι να βρούνε άκρη  σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά είναι πολύ δύσκολο να τη βρίσκουν.

Όταν πάντως το  ψυχοπαθητικό άτομο  κατοικεί σε ένα  μικρό μέρος, ένα  χωριό ή μιά επαρχιακή πόλη, φαίνεται  ότι κάπως ξέρει να φυλάγεται από φανερές εκδηλώσεις ψυχοπάθειας, κι είναι κάπως παράξενο το πώς το καταφέρνει μέχρι ενός σημείου τουλάχιστον. Στην μεγάλη και  αχανή όμως πόλη όπου  κυκλοφορέι ανώνυμος, δεν  φαίνεται να μπορεί  να ελέγχει τη συμπεριφορά του. Ισως τα  παραδείγματα με τον  πιστολέρο και τον μαχαιροβγάλτη, να επιβεβαιώνουν αυτή την άποψη. Ισως.