Μ Ι Α Ε Π Ι Σ Τ Η Μ Η Π Ο Υ Π Α Ρ Α Κ Μ Α Ζ Ε Ι
Είναι μιά συνήθεια που δεν μπορώ να την κόψω την άτιμη, όπως συμβαίνει και με πολλές άλλες συνήθειες. Το λέει άλλωστε και το ρητό : « Εξις, δευτέρα φύσις ». Και ποιά να είναι η συνήθεια αυτή - μεταξύ των πολλών άλλων ; Να μου αρέσει να πηγαίνω προς τα πίσω, όσο γίνεται πιό πολύ προς τα πίσω. Και συνήθως, στις απαρχές της ανθρώπινης παρουσιας πάνω στο φλοιό του δύσμοιρου αυτού πλανήτη, που έγινε βέβαια δύσμοιρος εξ αιτίας του ίδιου του ανθρώπου, που φιλοξενεί στην επιφάνειά του.
Πηγαίνω λοιπόν και πάλι πίσω, στους πρώτους, τους πρωτόγονους ανθρώπους, με τους οποίους μου αρέσει να ασχολούμαι συχνά. Και γιατί πηγαίνω αυτή τη φορά ; Νομίζω ότι είναι κατ΄αρχάς το γεγονός ότι είναι οι προπάτορές μας, από αυτούς ξεκίνησαν τα πράγματα, και έφτασαν και σε μάς. Από άλλη άποψη - στην προκειμένη περίπτωση μόνο - οι λόγοι είναι καθαρά επιστημονικοί. Πολύ θα ήθελα να ξέρω -η έστω να μαντέψω, να υποθέσω - πώς τάχα να περνούσαν οι πρόγονοί μας αυτοί,. εννοώ από κάθε άποψη, και μεταξύ αυτών και από πλευράς καθαρά επιστήμονικής. Και πώς λοιπόν, υπήρχε και σ΄αυτούς τους τρωγλοδύτες κάποια επιστημονική γνώση ; Μάλιστα, νομίζω ότι υπήρχε, έστω και στα σπάργανα, ο άνθρωπος τα έχει αυτά μέσα του και περιμένει τον καιρό να τα φανερώσει.
Πρέπει να έχουμε υπ΄όψιν μας, ότι και τους πρώτους καιρούς της ανθρωπότητας, υπήρχαν αρρώστειες που προσέβαλλαν τους τότε ανθρώπους. Είπαμε ότι επιδημίες δεν μπορούσαν να αναπτυχθούν, εξ αιτίας των μικρών και απομονωμένων οικισμών, όπου κατοικούσαν οι μακρυνοί εκείνοι πρόγονοί μας. Αν όμως δεν υπήρχαν επιδημίες, υπήρχαν άλλες ασθένειες και τις εποχές εκείνες. Οχι το γνωστό μας « ζάχαρο », η αρτηριακή υπέρταση και μερικές ακόμα αρρώστειες που χαρακτηρίζονται σαν « ασθενειες του πολιτισμού ». ( Χωρίς να είμαστε και πολύ σίγουροι ότι δεν υπήρχαν καθόλου αυτές οι ασθένειες, κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο αυτό ).
Αρρωσταίναν λοιπόν και τότε οι άνθρωποι. Πυρετοί που δεν ήξεραν τί σήμαιναν, πόνοι σε διάφορα μέρη του σώματος, κολικοί του νεφρού και της χολής - που δεν ήξεραν τί τους πονούσε και τί τους έφταιγε - και πολλά άλλα καθόλου ευχάριστα. Αν και όχι πολύ συχνά. Και τί έκαμναν τότε, όταν τους έπιαναν όλα αυτά ; Δεν πήγαιναν βέβαια στο Ιδρυμα Κοινωνικής Ανασφάλειας, ή στο Νοσοκομείο με τα ράντζα του, ούτε στον ιδιωτικό τους γιατρό. Όμως, κάτι μου λέει, ότι υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που μπορούσαν να ανακουφίσουν τους άρρωστους αυτούς, όχι βέβαια να τους θεραπεύσουν. Αυτοί που αργότερα πήραν τον τίτλο του « πρακτικού γιατρού ».
Το ξέρουμε όλοι. Η φύση, ολόκληρη η γή, είναι γεμάτη από χιλιάδες είδη φυτών, μικρών, μέτριων και μεγάλων σε μέγεθος, σε ανάστημα. Ξέρουμε ακόμα, ότι μερικά από τα φυτά αυτά, έχουν στα φύλλα τους, στις φλούδες τους ή σε άλλα μέρη τους, θεραπευτικές ουσίες. Μάλιστα, πολλές από αυτές, τις χρησιμοποιούσε και η επίσημη ιατρική μεχρι πριν λίγο καιρό, κι ακόμα χρησιμοποιεί και τώρα λιγοστές από αυτές. Είναι τα γνωστά βότανα, με τα οποία μάλιστα, υπάρχουν σύγχρονοι γιατροί που κάνουν θεραπείες. Οχι βέβαια ότι θεραπεύουν πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν - παλιός όρος αυτός, δεν έχει σχέση με σύγχρονα λεξιλόγια - αλλά πάντως κάπου βοηθάνε και τώρα, στην εποχή των μοντέρνων θεραπειών.
Λοιπόν, οι τότε ειδήμονες περί τα βότανα αυτά, οι πρακτικοί γιατροί δηλαδή, γνώριζαν αρκετά από αυτά, που μπορούσαν να τους φανούν χρήσιμα. Κυρίως σε πόνους διαφόρων οργάνων του σώματος, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις. Μέχρι πριν μερικές δεκαετίες, υπήρχαν στην Αφρική - μέσα στις ζούγκλες όπου οι κάτοικοι ήσαν έξω από τον πολιτισμό - τέτοιοι γιατροί - μάγοι, που χρησιμοποιούσαν τα βότανά τους για να ανακουφίσουν τους « πελάτες » τους.
Αυτοί πρέπει να ήσαν οι πρώτοι - ας τους πούμε - επιστήμονες. Και επί πολλές χιλιάδες χρόνια κατόπιν, λίγες ήσαν οι πρόοδοι που έγιναν, τόσο στον ιατρικό, όσο και άλλους επιστημονικούς τομέις. Τα βότανα κράτησαν την πρωτοκαθεδρία όλο αυτό τον καιρό, μπορούμε να πούμε μέχρι τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, όταν άρχισαν να παράγονται τα πρώτα συνθετικά φάρμακα, χημικές ουσίες που τις έφτιαχναν στα εργαστήρια. Με πρώτη από όλα αυτά, την ασπίρίνη, που τη βρήκε ένας Εβραίος στη βιομηχανία Μπάγερ, αλλά οι Γερμανοί κρύψανε το πράγμα, και είπαν ότι ένας άλλος, ένας Γερμανός την βρήκε. Και μετά από λίγα χρόνια, το 1909, βρέθηκε και το πρώτο χημειοθεραπευτικό φάρμακο, το Σαλβαρσάν ( γνωστό και σαν 606 ), που θεράπευε τη σύφιλη, που το βρήκε κι αυτό ένας άλλος Γερμανοεβραίος, ο Πάουλ Ερλιχ, σε συνεργασία με ένα Ιάπωνα επιστήμονα.
Ο πρώτος αληθινός επιστήμονας, που μάλιστα ήταν και γιατρός - με τη σημερινή σημασία της λέξης - και αρχιτέκτονας και μηχανικός, ήταν ο Αιγύπτιος Ιμχοτέπ. Ηταν περίπου το 2.770 έτος π.Χ. μάλιστα, σε τόσο παλιά εποχή. Επρεπε να περάσουν πολλοί αιωνες ακόμα, για να παρουσιαστεί ο Ιπποκράτης, πατέρας της ιατρικής επιστήμης, οι αστρονόμοι των Ινδιάνων Μάγια του Μεξικού, οι αστρονόμοι επίσης της Μεσοποταμίας, και τελικά οι Ελληνες Πυθαγόρας, Ευκλείδης, Αρίσταρχος ο Σάμιος, Αρχιμήδης και άλλοι. Μεταξύ των οποίων και αρχιτέκτονες που έχτιζαν τα αρχαία θέατρα, ακροπόλεις, ναούς και άλλα τέτοια.
Επιστήμονες αληθινοί, το ίδιο και περισσότερο σπουδαίοι από τους σημερινούς. Που δεν είχαν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε πανεπιστήμιο, και πού να βρούνε πανεπιστήμια ; Αυτά θα ερχόντουσαν μετά από πολλούς αιώνες, γύρω στο δωδέκατο ή δέκατο τρίτο αιώνα μ. Χ. Αυτοδίδακτοι οι άνθρωποι, ή μαθητεύσαντες κοντά σε άλλους δάσκαλους που τους έδωσαν τις βάσεις για να προχωρήσουν μετά μονάχοι τους.. Και από εκεί και ύστερα, όσο πήγαινε και πλήθαιναν οι επιστήμονες αυτοί, μέχρι που πλημμύρισαν τη γή.
Πριν από λίγες μέρες, είδα στο δρόμο μιά παλιά γνωστή μου, γνωστή μου από εικοσιπέντε περίπου χρόνια. Τον καιρό που την είχα πρωτοδεί, και γενομένης συζήτησης γύρω από επιστήμες που έπρεπε να ακολουθήσει σε πιό μικρή ηλικία, μου είχε δηλώσει ότι είχε σπουδάσει κι αυτή μιά επιστήμη. Και ποιά ήταν αυτή η επιστήμη ; Η « παντρευτική », έτσι την είχε χαρακτηρίσει χιουμοριστικά, καθώς είναι και γυναίκα με χιούμορ. Μάλιστα, την «.παντρευτική » είχε σπουδάσει, και την είχε σπουδάσει πολύ καλά. Δημιουργώντας μιά πολύ καλή οικογένεια. Και όλα αυτά, της τα θύμησα τις προάλλες που την είδα.
Τη βλέπω λοιπόν την φίλη κυρία, και τη ρωτώ : « Πώς πάνε τα πράγματα γενικά με την παντρευτική επιστήμη, πώς βλέπετε την κατάσταση, ύστερα από τόσα χρόνια ; » « Χάλια, δεν περπατάει καθόλου αυτή η επιστήμη αυτούς τους καιρούς, βρίσκεται σε μεγάλη κατάπτωση ». « Δηλαδή, έχει αλλάξει πολύ η κατάσταση από εκείνα τα χρόνια ; ». Η κυρία - που σπανίως τη συναντώ, απαντά : « Όταν σας λέω χάλια, πρεπει να καταλάβετε. Τη σημερινή εποχή, την επιστήμη αυτή ή δεν την καλλιεργούν καλά, ή την παρατάνε στη διαδρομή ». Ζητώ να μου τα πεί πιό αναλυτικά. Και μου λέει :
« Πάει ο καιρός που οι γυναίκες ασκούσαν με επιτυχία αυτή την επιστήμη, δεν εργαζόντουσαν τότε, και έμεναν να διευθύνουν τα σπιτικά τους. Σήμερα, προσπαθούν να εφαρμόσουν την επιστήμη αυτή, έχοντας συγχρόνως και τη δουλειά τους. Αλλά το πράγμα δεν περπατάει. Δεν μπορούν να τα κάνουν και τα δυό. Και ενώ έχουν μπεί στη σχολή αυτή, συχνά την παρατούνε, για να ξαναδοκιμάσουν ξανά να μπούνε και να τη σπουδάσουν ».
« Δηλαδή, τί ακριβώς εννοείτε μ΄αυτά ; ». « Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Δοκιμάζουν την επιστήμη τους με έναν άντρα, στην αρχή τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν καλά. Αλλά ύστερα αρχίζουν να χαλάνε. Παρατούν λοιπόν τον σύντροφό τους στη σχολή αυτή, και συνεχίζουν τις σπουδές τους με κάποιον άλλο. Και μ΄αυτό τον τρόπο, είναι πολύ φυσικό ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει. Αποτυχία δηλαδή τις περισσότερες φορές. Καταλάβαίνετε τώρα τί θέλω να πώ ; ».Μάλιστα, κατάλαβα τελικά τη σκέψη της. Και βρήκα ότι είχε απόλυτα δίκηο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου