Ο Ι 3 5 7 Α Ο Ρ Α Τ Ο Ι Α Ρ Χ Ο Ν Τ Ε Σ Τ Ο Υ Κ Ο Σ Μ Ο Υ
Μα δεν βαρέθηκες να ασχολείσαι μ΄ αυτό το θέμα, το έχεις σκαλίσει μιά και δυό και τρεις και περισσότερες φορές, πάλι σ΄αυτό ξαναγυρνάς ; Μα επί τέλους, τί θέλεις να μας πείς, ότι αυτός ο κόσμος έπαψε τους τελευταίους καιρούς να κυβερνάται από αυτούς που οι λαοί εκλέγουν με την ψήφο τους ; Ότι όλοι αυτοί, είναι στην πράγματικότητα ανδρείκελα που παριστάνουν τους ηγέτες του κόσμου, που κατευθύνουν τις τύχες των λαών τους, αυτά θέλεις να μας πείς και τα αναμασσάς συνέχεια, μέχρι που το πράγμα καταντά κουραστικό ;
Αυτά τα λόγια νομίζω να μου απευθύνουν κάποιοι - αν όχι όλοι - από αυτούς που τα έχουν διαβάσει δυό και τρεις και περισσότερες φορές. Κατά τη γνώμη τους, τίποτε από αυτά δεν υπάρχει πραγματικά, ότι όλα αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας ορισμένων κύκλων που τα ενστερνίζομαι με πάθος, και τα λέω και τα ξαναλέω με ένα πείσμα που ίσως φαίνεται αδικαιολόγητο. Έμμονη ιδέα του έχει καθήσει στο μυαλό, έτσι φαντάζομαι να λένε. Να μην σου μπή κάτι στο κεφάλι, δεν σου βγαίνει εύκολα.
Αλλά ο επιμένων νικά, έτσι λέει το γνωστό ρητό, γι αυτό και θα επιμείνω στις απόψεις μου αυτές, είτε γίνονται αποδεκτές, είτε απορρίπτονται μετά πολλών επαίνων από τους αναγνώστες των κειμένων αυτών. Τα οποία κείμενα, άλλοτε μεν τα γράφω για να έχω να ασχολούμαι με κάτι, άλλοτε όμως για να προβληματιστώ και να μεταφέρω και τους προβληματισμούς μου και σε άλλους, άσχετα αν στ΄ αλήθεια θα προβληματιστούν. Επί τέλους, ο καθένας μπορεί να έχει την προσωπική του γνώμη και να μην ακούει τί λέει ο ένας και ο άλλος. Αλλά δημοκρατία έχουμε, μπορούμε να λέμε τις απόψεις μας, κι αν ακόμα όλοι είναι αντίθετοι σ΄αυτές, τί να κάνουμε ; Δεν μπορούμε βέβαια να τις επιβάλουμε με το ζόρι. Όπως όμως και να έχουν τα πράγματα, επανέρχομαι και πάλι στο ίδιο θέμα, γιατί νομίζω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό για να το παραβλέψω.
Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες, λέγαμε - και έτσι ήταν - ότι οι πολιτικοί που ο λαός τους εξέλεγε, καθόριζαν την πολιτική της κάθε χώρας, αυτοί είχαν τις ευθύνες, αυτοί τις επιτυχίες, αυτοί τις αποτυχίες. Σε κάποια κλίμακα βέβαια, υπήρχε η επιρροή μεγαλύτερων δυνάμεων πάνω στις λεγόμενες μικρές, αλλά επρόκειτο αποκλειστικά και μόνο για επιρροή κ υ β ε ρ ν ή σ ε ω ν πάνω σε άλλες κ υ β ε ρ ν ή σ ε ι ς, αυτό πρέπει να το έχουμε υπ΄όψιν. Μη κυβερνητικές επιρροές, δεν μπορούσαν να υπάρχουν.
Αντίθετα με τους πολέμους που έχουν την αρχή τους στις απαρχές της ανθρωπότητας, και που αρχικά ήσαν περιορισμένοι ανάμεσα σε διπλανούς οικισμούς και χωριά, όχι ανάμεσα σε κράτη και χώρες, η πολιτική και οι πολιτικοί, εμφανίστηκαν πολύ πρόσφατα. Σε πιό πολιτισμένες και προοδευμένες περιοχές, όπως η Μέση Ανατολή, η Κίνα και η Ινδία, τα πρώτα δείγματα πολιτικής πρέπει να αναζητηθούν κάπου στο 2.500 π,Χ., ίσως και λίγο παλαιότερα. Σε πιό αρχέγονες κοινωνίες - όπως οι Ευρωπαϊκές - αυτά τα πράγματα παρουσιάστηκαν πριν από τέσσερις χιλιάδες χρόνια, περίπου το 1800 π.Χ., και ουσιαστικα με την ίδρυση των Ελληνικών κρατών - πόλεων και των κρατών της Ιταλικής χερσονήσου, δηλαδή άλλα χίλια χρόνια αργότερα. Σε περιοχές όπου κράτη δεν υπήρχαν ουσιαστικά, όπως η Κεντρική και Νότια Αφρική και η Βόρεια Αμερική, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για πολιτική και πολιτικούς μέχρι το δέκατο ένατο και εικοστό αιώνα. Οσο για την Κεντρική και Νότια Αμερική όπου φυλές όπως οι Αζτέκοι, οι Μάγια, οι Οτόμι, οι Ίνκας και μερικές άλλές, είχαν ιδρύσει κάποιο είδος κράτους, δεν έχω υπ΄όψιν μου κανένα στοιχείο σχετικά μ΄αυτά τα ζητήματα.
Εντονη πολιτική δραστηριότητα, καταγεγραμμένη μάλιστα σε βασιλικά αρχεία, βρίσκουμε στην Αίγυπτο του δέκατου τέταρτου αιώνα π.Χ. Στις ανασκαφές που έγιναν στην Τελλ - αλ - Αμάρνα της Ανω Αιγύπτου, κοντά στο ναό του Καρνάκ, όπου είχε μεταφέρει την πρωτεύουσα του κράτους ο Φαραώ Αμενχοτέπ ο Δ΄, βρέθηκε όλο το αρχείο του τοτε Αιγυπτιακού κράτους. Με πολλά διπλωματικά έγγραφα, που αφορούσαν τις σχέσεις με τις χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως Μεσοποταμία, Συρία κ.λ.π., με επιστολές των πρεσβευτών που ήσαν απεσταλμένοι στις χώρες αυτές, καθώς και άλλα διπλωματικής φύσης έγγραφα.
Λοιπόν, αυτά γινόντουσαν μέχρι πρόσφατα. Οπου υπήρχε δημοκρατικό πολίτευμα, οι πολίτες ψήφιζαν στις εκλογές και εκλέγανε τους πολιτικούς που επιθυμούσαν να έχουν, και οι οποίοι να κυβερνούν τις χώρες τους, τόσο στον εσωτερικό όσο και στον εξωτερικό τομέα. Ομως η κατάσταση αυτή άλλαξε σχεδόν απότομα -όσο κι αν αυτό δεν ήταν εμφανές -μέσα στα τελευταία χρόνια.
Αλλά κάτι καινούργιο είχε εμφανιστεί στον εικοστό αιώνα, που δεν υπήρχε πρωτύτερα. Ενώ πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι πλούσιοι και άνθρωποι φτωχοί μέχρι τελείως φτωχοί, στον εικοστό αιώνα - και κάπως πρωτύτερα - δημιουργήθηκε στις Δυτικές χώρες, μιά κάστα πολύ πλούσιων ανθρώπων, μεγιστάνων του πλούτου, ενώ ο αριθμός των φτωχών όχι μόνο δεν μίκραινε, αλλά ίσως και μεγάλωνε. Όμως μέχρι πρόσφατα, αυτοί οι πάμπλουτοι, ήσαν σε συνεχή πόλεμο, σε σύγκρουση μεταξύ τους, κι αυτό ήταν καλό για τον υπόλοιπο κόσμο.
Κάποτε όμως, οι μεγιστάνες του πλούτου αντελήφθησαν ότι αυτές οι συγκρούσεις μεταξύ τους, δεν ήσαν καθόλου ωφέλιμες γι αυτούς, ωφελούσε μόνο τους υπόλοιπους ανθρώπους. Και γιατί ρε παιδιά να τσακωνόμαστε συνέχεια ο ένας με τον άλλο, και να μην κάνουμε μιά συμφωνία να ενωθούμε όλοι μας για το δικό μας καλό, και για κακό των άλλων ανθρώπων ; Δεν ξέρετε το ρητό που λεει « Εν τη ενώσει η ισχύς », και το άλλο, ελληνικό που λέει « Η δύναμη στον άνθρωπο, είναι το πορτοφόλι » ;
Εμείς έχουμε τα μεγάλα πορτοφόλια, ας μαζευτούμε λοιπόν να κάνουμε μιά γερή ομάδα που μιά μέρα κοντινή θα κυβερνήσει τον κόσμο. Θυμάστε εκείνο που έλεγε ο Ζωρζ Κλεμανσώ, ο πρωθυπουργός της Γαλλίας τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο : « Ο πόλεμος είναι μιά πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση που δεν πρέπει να τον αφήνουμε στα χέρια των στρατιωτικών ». Τώρα ήλθε η στιγμή να πούμε εμείς οι πλούσιοι, οι πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο : « Η πολιτική είναι μιά πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση, έτσι ώστε δεν πρέπει να την αφήνουμε στα χέρια των πολιτικών ».
Αυτά τα είπαν - με άλλα λόγια ασφαλώς, δεν ήμουν παρών εκεί για να το βεβαιώσω - οι μεγιστάνες του πλούτου το σωτήριο έτος 1959 όταν συγκεντρώθηκαν σε ένα ξενοδοχείο μιάς μικρής πόλης της Ολλανδίας για να κλείσουν τη συμμαχία. Υστερα, κάθησαν και συζήτησαν διάφορα διαδικαστικά ζητήματα, κάπνισαν και μερικά πακέτα τσιγάρα, και στο τέλος υπόγραψαν τη συμφωνία ίδρυσης μιάς λέσχης πολύ πλούσιων ανθρώπων, που είχε σαν απώτερο σκοπό, να πάρει στα χέρια της τη διακυβέρνηση του κόσμου. Και όταν τέλειωσαν όλα αυτά, ένας από τους συγκεντρωθένετες ρώτησε : « Καλά ρε παιδιά, κάθε λέσχη έχει και ένα όνομα, έτσι δεν είναι ; Και λοιπόν, ποιό θα είναι το όνομά της λέσχης μας ; ».
Κοίταζαν ο ένας τον άλλο, ψάχνοντας να βρούνε κάποιο όνομα, ο καθένας έβαζε με το μυαλό του και ένα όνομα. Και τότε, ένας από τα μέλη της λέσχης είπε : « Ρε σεις, ποιό είναι το όνομα του ξενοδοχείου όπου βρισκόμαστε και υπογράψαμε το συμφωνητικό ; ». « Μπίλντεμπεργκ », του αποκρίθηκαν. « Ε, λοιπόν, θα την ονομάσουμε « λέσχη Μπίλντεμπεργκ », αυτό θα είναι το όνομά της αν συμφωνείτε ». Και συμφώνησαν όλοι. Και έτσι γεννήθηκε η λέσχη Μπίλντεμπεργκ το 1959.
Οι καλοί και αξιότιμοι κύριοι της λέσχης αυτής, ήσαν των καιρώ εκείνω κυρίως Αμερικανοί μαζύ με κάποιους Αμερικανοεβραίους -όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, Εβραίο θα βρεις από κάτω της- μερικούς Εγγλέζους, Γάλλους και λιγοστούς από άλλους. Μετά από λίγα όμως χρόνια, ήλθαν κι από άλλες φυλές, Γιαπωνέζοι, Γερμανοί -μην ξεχνάτε τη Ντώϋτσε Μπανκ - Ελβετοί, και ίσως και ένας Ελληνας. Πόσοι να μαζεύτηκαν τελικά ; Κάπου κοντά στους τριακόσιους, που σαν τους άλλους εκείνους του πάλαι ποτέ Λεωνίδα, αποφάσισαν να υπερασπιστούν τον πλανήτη από κάθε κακοτοπιά.
Ετσι πήγαιναν τα πράγματα, αλλά ο καιρός περνούσε και η λέσχη δεν μπορούσε ακόμα να αναλάβει το σωτήριο έργο της. Και φτάσαμε αισίως στο έτος 1978. Και τότε - έτσι λένε οι απόρρητες πληροφορίες που έχω -αρκετά από τα μέλη της λέσχης αυτής, διαφώνησαν επί δεν ξέρω ποιών θεμάτων, και αποφάσισαν να αποσπασθούν απ΄ τη λέσχη και να ιδρύσουν μιά δική τους. Το κομμάτι των μελών λοιπόν που αποσπάσθηκε απ΄ την Μπίλντεμπεργκ, ίδρυσε τη γνωστή σε λίγους και άγνωστη στους πολλούς Επιτροπή Ροκφέλλερ. ( Το είπαμε κι άλλη φορά, προφέρεται κάπως σαν Ρ ο κ ε φ έ λ λ α ). Και τελικά, πόσοι ήσαν όλοι κι όλοι αυτοί που βρέθηκαν μέσα σ΄αυτούς τους δυό μεγάλους χώρους, αυτοί με τα τρισεκατομμύρια δολλάρια ο καθένας τους ; Φαίνεται ότι ξεπερνούν τους τριακόσιους που αναφέραμε, κάποιος ανέφερε το νούμερο τριακόσια πενήντα επτά, ίσως να έχουν προστεθεί και λίγοι ακόμα, πάντως απέχουν όπως φαίνεται ακόμα από τους τετρακόσιους.
Φαίνεται ότι μόλις χώρισαν οι δυό λέσχες που ήσαν νωρίτερα μία, και πιό νωρίτερα δεν ήταν καμμία, άρχισαν να μπερδεύονται στα πόδια των τότε πολιτικών, αρχίζοντας-από πού αλλού ; - από τον Λευκό Οίκο. « Κοίτα », του λένε « πρόεδρε, από εδώ και πέρα, δεν θα κάμνεις τίποτε αν πρώτα δεν μας συμβουλευτείς. Αν είναι για εσωτερικές υποθέσεις των Ενωμένων Πολιτειών, ας πούμε για τα οικονομικά, για την παιδεία, κάνε ότι σου κατέβει στο κεφάλι σου, γούστο σου και καπέλλο σου είναι. Αλλά αν πρόκειται για εξωτερικά ζητήματα, όπλα και άμυνα, ΝΑΤΟ και τα λοιπά που τα ξέρεις απ΄έξω κι ανακατωτά, πρώτα θα παίρνεις στο κίτρινο τηλέφωνο το γραμματέα μας, αυτός θα μας διαβιβάζει τις απόψεις σου, κι εμείς κατόπιν θα σου λέμε τί να κάνεις, σύμφωνοι ; ».
Αυτά του είπαν πάνω κάτω οι άνθρωποι της μιάς λέσχης, του τα είπανε κατόπιν και της άλλης. Τώρα, τί να κάνει ο πρόεδρος, ένας άνθρωπος είναι όλος κι όλος κι αυτοί έχουν μπόλικο παραδάκι, ξέρετε τί έγινε πριν από δεκαετίες στον πρόεδρο Κέννεντυ στο Ντάλλας του Τέξας, θέλεις να μου τη στήσουν αυτοί οι παλιοκερατάδες ; Όλα τα φράγκα της χώρας είναι στα χέρια τους, μάλιστα λένε ότι έχουν και το εβδομήντα τοις εκατό του παγκόσμιου πλούτου, άντε να τα βάλεις μαζύ τους. « Εν τάξει παιδιά, θα κάνω ότι μου λέτε, για το καλό μου και το καλό της ανθρωπότητας το λέτε, έτσι δεν είναι ; ». « Μάλιστα, και για το δικό σου το καλό, και για το δικό μας καλό ».
Ηταν το 1991, και ήταν και ο πόλεμος του Κόλπου - του Περσικού δηλαδή - και τότε ακούστηκε για δεύτερη φορά ο όρος « Νέα Τάξη Πραγμάτων ». Μπά, για δεύτερη φορά είπες ; Και πότε ήταν λοιπόν η πρώτη φορά και δεν την είχαμε ακούσει ; Πώς συνέβη και μας διέφυγε, ή μήπως αυτή η πρώτη φορά δεν υπήρξε ποτέ ; Αν είχε ακουστεί, θα έπρεπε να την ξέρουν κάποιοι, εκτός κι αν ακούστηκε ετούτος ο όρος πριν από αιώνες και έτσι δεν τον έχουμε υπ΄όψιν μας.
Λοιπόν, η πρώτη φορά που ακούστηκε ο όρος αυτός - με τα ίδια ακριβώς λόγια -ήταν η δεκαετία του 1930, τόσο πολύ πίσω. Και αυτός που την είπε και συνεχώς την επαναλάμβανε, δεν ήταν άλλος από τον Αδόλφο. Ποιόν Αδόλφο ; Μα ποιόν άλλο, τον Αδόλφο Χίτλερ, τον Αυστριακό εκείνο γιό του τελωνιακού υπάλλήλου που έγινε κατόπιν Γερμανός και θέλησε να κατακτήσει τον κόσμο όλο. Δεν τα κατάφερε όμως, το μόνο που κατάφερε ήταν να καταστραφεί ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη και να χαθούν πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι.
Δηλαδή, θέλεις να μας πείς ότι αυτοί που είπαν για δεύτερη φορά τον όρο αυτόν και μάλιστα πολλές φορές, ήσαν συνεχιστές του Αδόλφου ; Κατά κάποιον τρόπο ναι, αυτή είναι η άποψή μου και η άποψη πολλών άλλων, πιό ειδικών από μένα. Δηλαδή θα έχουμε πάλι ναζιστικά ιδεώδη να μας καταπλακώνουν ; Οχι αμέσως, θα περάσει αρκετός χρόνος για να φανερωθούν αυτά, όλα τα πράγματα στην ώρα τους. Στο μεταξύ, θα περάσουμε από ένα μεταβατικό στάδιο με πολλές και διάφορες αλλαγές των πραγμάτων, και τελικά θα φτάσουμε και στον πολυπόθητο στόχο μας. Μα γιατί να φτάσουμε σε έναν τέτοιο στόχο, δεν φτάνουν τα βάσανα που περνά η ανθρωπότητα, θέλει να φορτωθεί και άλλα ;
Λοιπόν, όχι, ίσα ίσα, για το καλό της ανθρωπότητας θα πρέπει να επιδιωχθεί πάση θυσία αυτός ο στόχος, της επαναφοράς δηλαδή των Ναζιστικών ιδεωδών. Γιατί, ενώ την εποχή που είχαν αυτά εμφανιστεί, ήσαν ανόητα και μάλιστα και ηλίθια, θα έλθει -αργά ή γρήγορα - η εποχή που θα τα καθιστά απόλυτα λογικά και αναγκαία, χωρίς αυτά δεν θα μπορέσει να επιβιώσει ο πλανήτης με καμμιά κυβέρνηση. Και επειδή καμμιά πολιτική κυβέρνηση δεν θα μπορεί να εφαρμόσει τα μέτρα που θα ζητά το νέο καθεστώς μετά από αρκετές ή και πολλές δεκαετίες, θα χρειαστεί προσωρινά να διοικηθεί ο δύσμοιρος αυτός πλανήτης από τους άρχοντες του πλούτου, αυτοί θα προσπαθήσουν στην αρχή να σώσουν τη γή απ΄το κατρακύλισμα που έχει πάρει και που σιγά σιγά αλλά σταθερά, το βλέπουν όλοι, ακόμα και οι πιό αισιόδοξοι.
Εκτός από τον όρο « Νέα Τάξη Πραγμάτων », ακούεται από την ίδια περίπου εποχή - το 1991 - και η λέξη « Παγκοσμιοποίηση », και ακούγεται κάτι σαν σλόγκαν, κάτι σαν λέξη της μόδας. Στην αρχή, το νόημα της παγκοσμιοποίησης αφορούσε μόνο την οικονομία, είμαστε ένας πλανήτης που τον ονομάζουμε « πλανητικό χωριό, η γή », ας κοιτάξουμε να συνεργαστούμε στο οικονομικό πεδίο, για το καλό όλης της ανθρωπότητας. Καλό δεν ακούγεται ένα πράγμα που αναφέρει και τη λεξη « ανθρωπότητα ; ». Πολύ καλό, οι άνθρωποι που τη λένε είναι μεγάλοι ανθρωπιστές, σκέπτονται αποκλειστικά και μόνο, το καλό όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων, πάσης φυλής χρώματος και θρησκείας. Μπράβο τους λοιπόν που σκέφτηκαν αυτή την παγκοσμιοποίηση.
« Νέα Τάξη Πραγμάτων » και « Παγκοσμιοποίηση », πόσο ωραία ηχούν στ΄ αυτιά όταν συνδυάζονται μεταξύ τους ! Ολος αυτός ο κόσμος που τόσα δεινά έχει περάσει, θα γίνει ένας επίγειος παράδεισος, όλοι θα είναι ευτυχείς που θα ζούνε σ΄αυτόν. Τίποτε δεν θα διαταράσσει τη μακαριότητά τους, θα κοιμούνται και θα ξυπνούν χωρίς το φόβο της αβεβαιότητας, της εγκληματικότητας, της ανεργίας, της αρρώστειας. Όλα λοιπόν καλά και ωραία, κι αυτά θα επιτευχθούν σε σχετικά μικρό διάστημα, υπομονή μόνο να έχετε.
Αυτή παντως η παγκοσμιοποίηση.από πρώτη αρχή δεν μου άρεσε καθόλου σαν όρος, μου θύμισε κάτι από τα παλιά. Την παγκοσμιότητα μιάς παλιάς ιδεολογίας που είχε ονειρευτεί ο αξιοσέβαστος εκείνος Αδόλφος, ιδεολογίας που θα ξεχώριζε τους « καθαρούς » από τους « ακάθαρτους ». Και οι μεν « καθαροί », θα περνούσαν ζωή χαρισάμενη, ενώ τους « ακάθαρτους » θα έπρεπε να τους εξοστρακίσουμε από προσώπου γής άπαξ δια παντός, να μην μολύνουν τον πλανήτη αυτό που θα έμενε τελικά μόνο στους « εκλεκτούς », οι άλλοι στους θαλάμους αερίων, τί νόμισαν, ότι τους επιτρέπεται να συμβιούν με την αφρόκρεμα του κόσμου ;
Αρχισε λοιπόν η παγκοσμιοποίηση με την οικονομική της πλευρά. Και αυτή η πλευρά θα ετοίμαζε σε λίγο και την πολιτική της πλευρά, να μη γίνει η αρχή σε ένα πράγμα, γρήγορα επεκτείνεται και σε άλλες παραμέτρους. Λοιπόν, αυτός ο μικρός κόσμος του πλανήτη που ονομάζουμε « Γή », είναι χωρισμένος σε πολλές φυλές, πολλές γλώσσες, πολλές θρασκείες, πολλών ειδών νοοτροπίες και έθιμα, και όλα αυτά δημιουργούν μιά αληθινή Βαβυλωνία. Μπορεί να ισορροπήσει ένας τέτοιος μπερδεμένος και πολύπλοκος κόσμος ; Δεν θα ήταν προτιμώτερο να κάνουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους, όλους αυτούς τους λαούς που δεν μπορούν να συννενοηθούν μεταξύ τους, να γίνουν ένα μίγμα λαών με την ίδια γλώσσα, την ίδια νοοτροπία, τα ίδια έθιμα, την ίδια θρησκεία ; Αν αυτό το καταφέρουμε τελικά, θα έχουμε λύσει κατά πολύ τα προβλήματα που μας μαστίζουν.
Αυτή είναι η φιλοσοφία της παγκοσμιοποίησης, τουλάχιστον στην επιφάνεια, στο βάθος θα δούμε τι μπορεί να γίνει που να συμφωνεί με τα δικά μας συμφέροντα, όχι βέβαια των λαών, των γλωσσών, των θρησκειών, που λίγο ή καθόλου δεν μας ενδιαφέρουν εμάς που ανήκουμε στην ευγενή τάξη των ηγεμόνων του πλούτου, έτσι λένε οι μεγιστάνες που ανήκουν στις λέσχες που είπαμε. Και με αυτήν τη φιλοσοφία ξεκίνησε η παγκοσμιοποίηση, έχοντας όμως υπ΄ όψιν και το σκοτεινό μέλλον που προβάλλει με τα αναρίθμητα - δυστυχώς - προβλήματά του.
Κι άλλες φορές τα έχουμε αναφέρει αυτά τα προβλήματα, αλλά δεν βλάπτει να τα επαναλάβουμε, αλλωστε « η επανάληψη είναι η μήτηρ πάσης μαθήσεως », έτσι λέει ένα λατινικό ρητό που όμως δεν θυμάμαι πώς το λένε στα λατινικά. Στα ιταλικά πάντως, που είναι η γλώσσα των Λατίνων προγόνων των Ιταλών - η ρήση αυτή λέγεται με εναν σχεδόν όμοιο τρόπο, " La repetizione e la madre di tutta la sapienzia ", oπότε, όποιος θυμάται τα λατινικά, θα μεταφέρει το ιταλικό ρητό στην αρχαία του ρίζα.
Είναι μερικά που δεν είναι αναστρέψιμα, δεν επιδέχονται ίσως ούτε κάποια βελτίωση. Το περιβάλλον είναι ένα από αυτά. Εχει υποστεί τόσες καταστροφές, ώστε να ομολογείται από όλους σχεδόν ότι δεν μπορεί να αποκατασταθεί πιά. Ο υπερπληθυσμός στις υποανάπτυκτες χώρες, που θα δημιουργήσει γρήγορα πληθυσμιακή έκρηξη, που οι διαστάσεις της δεν μπορούν να καθοριστούν από τώρα με ακρίβεια. Οι μεγάλοι αυτοί πεινασμένοι πληθυσμοί, θα εισβάλουν στις Δυτικές χώρες, και αυτή η εισβολή έχει ήδη αρχίσει σε μικρή βέβαια κλίμακα, που θα μεγαλώνει συνεχώς στο μέλλον. Ποιές θα είναι άραγε οι συνέπειες της εισβολής αυτής ; Καλούνται οι κοινωνιολόγοι να απαντήσουν σ΄αυτό το ερώτημα από τώρα, όχι αργότερα.
Οι παγκόσμιοι κυβερνήτες θα έχουν να ασχοληθούν και με άλλα ζωτικά προβλήματα, που οι πολιτικοί δεν μπορούν να δώσουν λύση. Την αύξηση της εγκληματικότητας, τη διάδοση των ναρκωτικών, τη μεγάλη ανεργία, τα προβλήματα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, μεταξύ των οποίων της περίθαλψης εκατομμυρίων ανάπηρων, διανοητικά καθυστερημένων, ψυχοπαθών, φορέων μεταδοτικών νοσημάτων, που όλα αυτά κοστίζουν τεράστια ποσά στις πολιτικές κυβερνήσεις, και οι οποίες δεν μπορούν από τώρα να τα βρούνε.
Το ζήτημα που προκύπτει, είναι αν θα μπορέσουν οι άρχοντες της οικονομίας που διαδέχτηκαν τους πολιτικούς -που φαίνεται να υπάρχουν ακόμα, αλλά μόνο στα χαρτιά - αν θα μπορέσουν να λύσουν όλα αυτά τα προβλήματα. Και επίσης, τί θα κάνουν αν δεν μπορούν να τα λύσουν. Θα καλέσουν κάποιον « B i g B r o t h e r » με τους θαλάμους αερίων και τους φακέλλους του - μεταξύ πολλών άλλων -να τα λύσει αυτός ; Το πότε θα γίνει αυτό - αν γίνει βέβαια ποτέ, πράγμα πο δεν μπορούμε να το εικάσουμε - δεν μπορούμε να το ξέρουμε, πάντως αν τον φέρουν, θα τον φέρουν μετά φανών και λαμπάδων, αυτό είναι σχεδον βέβαιο. Θα είναι όμως έτσι τα πράγματα όπως τα υποθέτουμε ; Ιδωμεν.
Υπάρχουν όμως και πολλές χώρες - κα ι μεγάλες βέβαια - που δεν υποτάσσονται σε τέ-τοιου είδους σχέδια. Το αν και πότε θα αποδεχτούν κι αυτές οι χώρες τις αλλαγές αυτές, δεν μπορεί να το προδικάσει κανένας. Κι επειδή η ιστορία αυτή με όλα όσα αναφέρθηκαν, μάλ-λον θα τραβήξει σε πολύ μάκρος, ίσως όταν θα έλθει η στιγμή να εφαρμοστούν όλα αυτα σε παγκόσμια κλίμακα, να έχει συμβεί στον πλανήτη - και αυτό είναι το πιθανότερο - το γνωστό που οι άνθρωποι του Αδόλφου εκείνου έδιναν τον γνωστό χαρακτηρισμό « Καπούτ ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου