Υ Π Α Ρ Χ Ο Υ Ν Κ Α Ι Χ Ε Ι Ρ Ο Τ Ε Ρ Α

Υ  Π  Α  Ρ  Χ  Ο  Υ  Ν     Κ  Α  Ι     Χ  Ε  Ι  Ρ  Ο  Τ  Ε  Ρ  Α



Πριν από μερικές ημέρες, βρέθηκα σε μιά κρατική υπηρεσία, προκειμένου να διεπεραιώσω μιά υπόθεση  μου. Μιά υπόθεση που  δεν φαινόταν να έχει  ιδιαίτερες δυσκολιες, και που περίμενα να τακτοποιηθεί  μέσα σε ένα εύλογο  διάστημα χρόνου. Εξω από  τα αρμόδια γραφεία, υπήρχαν  ουρές από  πολίτες  που κι αυτοί  πάσχιζαν να τακτοποιήσουν  κάποιες υποθέσεις που είχαν με το Δημόσιο.

Αλλοιώς όμως τα περιμένεις τα πράγματα, κι αλλιώς σου έρχονται. Οι ουρές των πολιτών που δεν ήσαν καθόλου μεγάλες - έμεναν ακίνητες επί πολλά λεπτά, έτσι που φαινόταν ότι για να τακτοποιηθεί η  δουλειά σου με  το δημόσιο, θα  έπαιρνε ώρες. Εβλεπα  την ακινησία των πραγμάτων, και αναρωτιώμουνα αν μέσα στα γραφεία εργαζόντουσαν ή έπιναν τους καφέδες τους ή  ίσως έλυναν δύσκολα σταυρόλεξα. Φυσικά, ούτε καφέδες έπιναν εκεινη την ώρα, ούτε σταυρόλεξα έλυναν. Και λοιπόν, γιατί  η τόσο μεγάλη βραδυπορεία στις ουρές που έφερνε μεγάλο εκνευρισμό στους αναμένοντες τη  σειρά τους ; Ενας  μάλιστα από τους οποίους τόλμησε να  εκστομίσει και το  απαράδεκτο  για μιά  πολιτισμένη χώρα  σαν τη δική  μας : « Mα και στην Ουγκάντα να ήμασταν, τα πράγματα θα ήσαν ευκολώτερα ».

Αυτό με την Ουγκάντα, ήταν πολύ βαρύ. Γνωστόν είναι ότι στην Ουγκάντα - μιά από τις τελευταίες από πλευράς οικονομίας χώρες στον  κόσμο - η  κατάσταση  είναι αποκαρδιωτική, τα πράγματα  « μπάζουν » από όλες  τις μεριές. Να κάμνουμε σύγκριση των δικών μας κρατικών  υπηρεσίων με εκείνες της Ουγκάντα ; Μα όχι, δεν φτάσαμε  εκεί, και  νομίζω ότι δεν θα φτάσουμε ποτέ. Βέβαια, δεν έχω πάει ποτέ στην Ουγκάντα - που βρίσκεται στην κεντρική Αφρική - ούτε γνωρίζω κανέναν που  να έχει πάει, αλλά και πάλι  δεν βλέπω καμμιά δυνατότητα σύγκρισης, ακόμα και με πολύ πιό αναπτυγμένες χώρες στον τομέα της εύρυθμης λειτουργίας - και χωρίς καθυστερήσεις - των κρατικών  υπηρεσιών. Απορρίπτεται  λοιπόν ασυζητητί η σύγκριση με την Ουγκάντα ως τελείως απαράδεκτη. Συμπέρασμα : Μπορεί να έχουμε πολλή γραφειοκρατεία, αλλά υπάρχουν πολλές χώρες που έχουν περισσότερη. Βέβαια, υπάρχουν και  χώρες όπου οι  δημόσιες υπηρεσίες  λειτουργούν άψογα  και με μεγάλη  ταχύτητα. Αλλά δεν μπορούμε να τα θελουμε όλα τέλεια, έτσι δεν είναι ;

Θα αναφερθούμε τώρα  στον τομέα της υγείας. Συνεχώς ακούγονται παράπονα για άσχημη λειτουργία των  ασφαλιστικών ταμείων και των νοσοκομείων. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τα παράπονα αυτά, και ουρές μεγάλες βλέπεις στο  Ιδρυμα Κοινωνικής Ανασφάλειας, και ράντζα στα νοσοκομεία, και άλλα πράγματα που δείχνουν καθυστέρηση. Αλλά  κάντε σας παρακαλώ μιά βόλτα στην Ινδία, για να  διαπιστώσετε σε ποιά  κατάσταση βρίσκονται εκεί οι υγειονομικές υπηρεσίες. Όταν γυρίσετε από εκεί, θα δείτε ότι η χώρα μας είναι ο παράδεισος σ΄ αυτού του   είδους τις  υπηρεσίες. Τα  πάντα είναι  ζήτημα συγκρίσεων, κι εμείς θέλουμε να  κάμνουνε  συνεχώς συγκρίσεις με  τη Σουηδία και τις προηγμένες Ευρωπαϊκές χώρες, αντί να βλέπουμε τις φτωχές και καθυστερημένες χώρες.

Άλλο πράγμα - που βρίσκεται  συχνά στην επικαιρότητα - είναι  οι συντάξεις, και κυρίως των χαμηλοσυνταξιούχων. Μέγας θόρυβος είχε  ξεσπάσει προ μηνών, σχετικά  με το ασφαλιστικό σύστημα, που κυρίως αφορούσε τις συντάξεις των  εργαζομένων στο Δημόσιο και τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Μα είναι  συντάξεις αυτές των εκατόν τριάντα ή και  εκατό χιλιάδων δραχμών ; ( Θα τις αναφέρουμε σε Ευρώ μετά από λίγους μήνες, για την ώρα ας παραμείνουμε στις δραχμές ).

Είναι μικρές οι συντάξεις αυτές, δεν  υπάρχει καμμιά  αμφιβολία, εξευτελιστικές για μιά χώρα που θέλει  να ονομάζεται  προηγμένη. Αλλά για  πηγαίνετε μιά βόλτα  στη Ρωσία, στην  Αλβανία, στη Βουλγαρία, στο  Σουδάν και  στο Τσαντ, για να  αναφέρουμε  δειγματοληπτικά μερικές από τις πάμπολλες χώρες που πλέουν στη φτώχεια και  τη μιζέρια ; Μόλις δούνε εκεί το πορτοφόλι σας με  την πενιχρή σας  σύνταξη, θα  αναφωνήσουν όλοι  εν χορώ : « Βρε παι-διά, κυττάχτε, μας  ήλθε ο Ροκφέλλερ, ο  Μπιλ Γκέϊτς με  τα πολλά  φράγκα ! ». Βέβαια, στις πλούσιες Ευρωπαϊκές  χώρες, οι  συντάξεις - όπως και πολλά  άλλα - είναι πολύ υψηλότερες. Αλλά απ΄το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα, έτσι λέει το λαϊκό ρητό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι στο ζήτημα της εκπαίδευσης, σχολεία, γυμνάσια κ.λ.π., είμαστε ελαφρώς για  τα πανηγύρια, όλοι το  ξέρουν αυτό. Ο κάθε  υπουργός που έρχεται να αναλάβει το  υπουργείο Παιδείας, έχει κάτω από  τη μασχάλη του και  ένα δικό του εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Και αυτό το πρόγραμμα, το εφαρμόζει αμέσως εκεί που πρέπει : Στου κασιδιάρη το κεφάλι. Και  αυτός ο κασιδιάρης - όπως καλά καταλάβατε - είναι η  παιδεία του ελληνικού λαού. Σβήνει το σύστημα  που ο προκάτοχός του  είχε βάλει σε εφαρμογή, που συνήθως κι εκείνο ήταν αποτυχημένο - και βάζει στη θέση του παλιού, το δικό του καινούργιο.

Οι μαθητές αντιδρούν βίαια μόλις μαθαίνουν την αλλαγή του  συστήματος, είχαν ένα παλιοσύστημα που κάπως το είχαν συνηθίσει, τώρα έρχονται να τους το πάρουν  και να βάλουν στη θέση του ένα άλλο, που προμηνύεται  χειρότερο από το  προηγούμενο. Καταλήψεις λοιπόν, αγώνας μέχρι τελικής δικαίωσης, « κάτσε καλά Γεράσιμε » και τα λοιπά  γνωστά ανα το Πανελλήνιο. Εν τάξει, στραβά και ανάποδα είναι τα εκπαιδευτικά  μας συστήματα. Αλλά ας πάμε σε  χώρες μακρυνές και  εξωτικές, αλλά  και σε άλλες κοντινές. Και θα δούμε ότι υπάρχουν και χειρότερα  από τα δικα μας συστήματα, υπάρχουν και σε άλλους τόπους Γεράσιμοι, κι ας μην έχουν αυτό το όνομα.

Οσοι έχουν  πάει σε ευρωπαϊκές  χώρες, θα έχουν ασφαλώς  παρατηρήσει, ότι εκεί έχουν σπουδαίους αυτοκινητόδρομους -      A u t o b a n,  A u t o s t r a d e, A u t o r o u t e -και επίσης έχουν εξαιρετικές σιδηροδρομικές συγκοινωνίες. Και βλέπουν τη διαφορά που  υπάρχει με εκείνους και με εμάς. Μάλιστα, αλλά  δεν έχουν κάνει κανένα ταξείδι στην Ινδία, στο Μπαγκλαντές και στις χώρες της κεντρικής Αφρικής. Αν πήγαιναν λ.χ. στην Ινδία με το ένα δισεκατομμύριο κατοίκους - βρε πώς κατάφεραν και έπιασαν αυτό το νούμερο ! - θα δούνε πράγματα και θαύματα. Θα  δούνε τα τραίνα  που επάνω στις σκεπές των  βαγονιών  και έξω από τις πόρτες τους, κρέμονται σαν σταφύλια  οι υπεράριθμοι  επιβάτες τους. Κι όσο για το εσωτερικό των βαγονιών, καλύτερα  να μην αναφερθούμε σ΄αυτό. Μπροστά σ΄ αυτή την κατάσταση, οι δικοί μας σιδηρόδρομοι, οι δικοί μας αυτοκινητόδρομοι - που είναι κι αυτοί για τα πανηγύρια - φαίνονται εξαιρετικοί από κάθε άποψη. Θέμα συγκρίσεων και εδώ.

Μπορείτε να πείτε, ότι έχουμε  πολύ μεγάλη ανεργία, επίσημη  εντεκάμισυ τοις εκατό, ανεπίσημη δεκαέξι  περίπου τοις εκατό. Λοιπόν, και τί μ΄αυτό ; Ανεργία υπάρχει παντού, ακόμα και στις προηγμένες χώρες, γιατί  να υστερήσουμε εμείς στον τομέα αυτό. Βέβαια, τα επιδόματα των ανέργων στις αναπτυγμένες αυτές χώρες, είναι πολύ πιό μεγάλα και πολύ πιό τακτικά από των  δικών μας. ( Πολλοί από  τους οποίους  μάλιστα, δεν παίρνουν κανένα απολύτως επίδομα ). Αλλά  νομίζετε  ότι δεν  υπάρχουν και  χειρότερες περιπτώσεις  ανεργίας στον  κόσμο ; Λοιπόν, ένα  πλήθος από χώρες  έχουν τεράστια  προβλήματα ανεργίας, όποιος θέλει μπορεί να εξετάσει τους επίσημους καταλόγους που υπάρχουν στις στατιστικές υπηρεσίες.

Η ελληνική αστυνομία δεν είναι η καλύτερη στον κόσμο. Μερικές γκάφες που έχει κάνει τα τελευταία  χρόνια - κάποιες μάλιστα  πολύ άσχημες - δειχνουν ότι  οι αστυνομικοί της χώρας είναι πάρα  πολύ ικανοί στην  τήρηση της τάξης στις παρελάσεις, και επίσης στη  σύλληψη πορτοφολάδων. Κατά τα άλλα, σχεδόν τίποτε, η σύλληψη φορτίων  ναρκωτικών είναι περισσότερο δουλειά  των τελωνειακών  και των εκπαιδευμένων  σκύλων τους, παρά της αστυνομίας, που όμως - να λέμε  και του στραβού το δίκαιο - στον τομέα αυτό έχει αρκετές επιτυχίες.

Αν όμως η ελαττωματική ή καθόλου εκπαίδευση των αστυνομικών που παλεύουν έναν άνισο αγώνα με το  οργανωμένο έγκλημα, καθιστά την ελληνική αστυνομία εντελώς ανεπαρκή, ας μην φανταστούμε  ότι έχει πιάσει πάτο κατά  το κοινώς λεγόμενο. Και σ΄αυτόν τον τομέα υπάρχουν τα πολύ  χειρότερα. Δεν  χρειάζεται να  αναφερθούμε σε  παραδείγματα, αρκεί που αυτή η κατάσταση είναι γεγονός. Τα ίδια θα μπορούσαμε να πούμε και για τη λειτουργία της ελληνικής δικαιοσύνης. Μπορεί  να μην είναι όσο καλή θα έπρεπε, αλλά δεν είναι και για πέταμα.

Μπορεί η ελληνική οικονομία  να βρίσκεται σε μεγάλο  χάλι, να  χρωσταμε τα μαλλιοκέφαλά μας στις ξένες τράπεζες. Να πληρώνουμε κάθε χρόνο για το δημόσιο χρέος μας εκατοντάδες δισεκατομμύρια - ή μάλλον δυό, τρία τρισεκατομμύρια -σε δραχμές ( που δεν θα αργή-σουν να τους πληρώνουμε σε Ευρώ, πράγμα που δεν αλλάζει τίποτε ), για τους τόκους και τα χρεωλύσια. Αλλά για κοιτάξτε τη διπλανή και φίλη χώρα, που πρωτεύουσα έχει την Αγκυρα. Αυτή δεν μπορεί ούτε  ένα  μετζήτι να πληρώσει  από το τεράστιο χρέος που έχει. Και ενώ εμείς έχουμε πληθωρισμό  τέσσερα τοις εκατό, αυτοί έχουν  μεταξύ ογδόντα και εκατό τοις εκατό. Υπάρχουν λοιπόν και πολύ χειρότερα. ( Υ.Γ. Αυτή η διαφορά μεταξύ της χώρας μας και της γειτονικής, έχει ανατραπεί εν τω μεταξύ, η διπλανή μας ειναι τώρα η πρώτη χώρα παγκοσμίως σε αναπτυξη, πως αλλάζουν τα πράγματα ; )

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε, ότι αν και πολλά πράγματα δεν είναι όπως πρέπει, εν τούτοις, στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι. Αρκεί να μην πέφτει στα κεφάλια μας, πράγμα που δυστυχώς γίνεται συχνά. Αλλά ψηλά  τα κεφάλια, σε μερικούς - όχι πολλούς - αιώνες, είναι βέβαιο ότι η όλη κατάσταση θα αλλάξει. Θα γίνει  και η χώρα αυτή  η ιστορική, σαν τις προηγμένες  χώρες, δεν θα  είμαστε μόνιμα  στα ίδια χάλια  σε σύγκριση μ΄ αυτές. Μόνο που δεν μπορούμε να ξέρουμε  από τώρα, αν οι πολύ πιό  καθυστερημένοι από  εμάς, δεν θα πάνε ακόμα πιό μπροστά.