Η Π Ε Ν Ι Α Τ Ε Χ Ν Α Σ Κ Α Τ Ε Ρ Γ Α Ζ Ε Τ Α Ι
Πρέπει να ήταν αρχές της δεκαετίας του 1950, πρώτες μέρες του Οκτωβρίου. Ησαν οι μέρες που οι υποψήφιοι για εισαγωγή στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα Πανεπιστήμια - ανώτερες σχολές δεν νομίζω ότι υπήρχαν τότε - « προσήρχοντο » στα Πανεπιστήμια για να δώσουν τις εισαγωγικές εξετάσεις τους. ( Αυτό το « προσήρχοντο », είναι της παλιάς γραμματικής, σε μιά εποχή που η καθαρεύουσα ήταν ακόμα στις μεγάλες δόξες της ). Οσο για το πώς θυμάμαι ότι ήσαν οι πρώτες μέρες του Οκτωβρίου - χωρίς να θυμάμαι ποιάς χρονιάς - αυτό είναι ευεξήγητο : Κάθε χρόνο, οι εισαγωγικές εξετάσεις την εποχή εκείνη, ήσαν αρχές του μήνα αυτού, τα σημερινά μπερδεμένα συστήματα δεν είχαν φανεί άκόμα, θα αργούσαν να εμφανιστούν αρκετά ακόμα χρόνια.
Θα μεταφερθούμε τώρα σε μιά από τις αίθουσες, όπου είναι καθισμένοι στα έδρανά τους, οι μέλλοντες να υποβληθούν σε εξέταση γραπτή ενός από τα μαθήματα κάποιας σχολής. Κάθονται λοιπόν εκεί σαν καλά παιδιά, και περιμένουν να τους δοθούν τα θέματα, έχουν ήδη μπροστά τους τις κόλλες και τα στυλό διαρκείας, τα λεγόμενα « μπικ ». Μέσα στην αίθουσα, υπάρχει και ο αρμόδιος επιτηρητής - που μπορεί να είναι και δυό - για να εμποδιστούν οι υποψήφιοι από το να βγάλουν κανένα βιβλίο και να αντιγράψουν.
Ηλθαν τώρα τα θέματα, και οι υποψήφιοι τα μελετούν πριν να αρχίσουν να γράφουν, το πράγμα είναι πολύ σοβαρό και δεν επιτρέπονται λάθη, εδώ παίζονται οι ακαδημαϊκές καρριέρες των παιδιών. Σκυμμένοι λοιπόν επάνω στις κόλλες τους, εξετάζουν εμβριθώς τα θέματα, και μόλις κατατοπιστούν επ΄αυτών, θα αρχίσουν να γράφουν με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα, καθώς ο χρόνος είναι καθορισμένος και όχι πολύς. Αλλά προσοχή, να μην γίνει κανένα λάθος εκ παραδρομής πάνω στη βιασύνη.
Ανάμεσα στους εξεταζόμενους, είναι και ένας με μάλλον μακρυά μαλλιά, τόσο μακρυά, που σχεδόν σκεπάζουν τα αυτιά του. Είναι προσηλωμένος πάνω στην κόλλα του, γράφει για λίγο, σταματά κατόπιν σαν να σκέπτεται, και ξαναρχίζει το γράψιμο. Κι αυτό επαναλαμβάνεται συνεχώς, σκέπτεται για λίγο και ύστερα γράφει. Υπάρχει τίποτε το επιλήψιμο στον τρόπο που γράφει ; Οχι, εκ πρώτης τουλάχιστον όψης, δεν υπάρχει τίποτε το ύποπτο.
Ελα όμως που ο επιτηρητής είναι άνθρωπος φιλύποπτος, γι αυτό άλλωστε τον έβαλαν να προσέχει και να επιβλέπει την ομαλή ροή των πραγμάτων. Και παρατηρεί με πολύ ενδιαφέρον τον υποψήφιο μας, σαν να έχει μυριστεί κάτι ύποπτο. Κάνει μερικές βόλτες στην αίθουσα, σταματά για λίγο, ξαναρχίζει τις βόλτες του, και κάποια στιγμή σταματά μπροστά στον εξεταζόμενο. « Δεν μου λέτε, κάτι βλέπω στα αυτιά σας, μπορείτε να μου εξηγήσετε τί να είναι αυτά τα πράγματα ; ».
Ο υποψήφιος σταματά να γράφει, και φαίνεται κάπως αναστατωμένος. « Ξέρετε, είμαι λίγο βαρύκοος, και ως εκ τούτου αναγκάζομαι να βάζω στ΄ αυτιά μου ακουστικά βαρυκοϊας ». « Με συγχωρείτε, είμαι υποχρεωμένος να διαπιστώσω ό ίδιος αν πρόκειται για πραγματικά ακουστικά βαρυκοϊας, μου τα δίνετε σας παρακαλώ ; ».
Με κάποια δυσφορία που προσπαθεί να την κρύψει, του δίνει ο λεγάμενος τα μικροσκοπικά πραγματάκια που έχει στα αυτιά του. Ο επιτηρητής τα παίρνει στα χέρια του, τα εξετάζει με προσοχή, και βάζει ένα από αυτά στο δικό του αυτί. Και τότε γίνεται το έλα να δείς, όπως συνηθίζεται σήμερα η φράση αυτή στην αργκό. Μιά φωνή ακούγεται μέσα από το ακουστικό αυτό της « βαρυκοϊας », που μιλά και λέει κάποια πράγματα. Κι αυτά τα πράγματα, είναι απαντήσεις στα θέματα που έχουν τεθεί από τους εξεταστές.
Ο υποψήφιος εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει την αίθουσα. Και όχι μόνο αυτό. Σε λίγο καταφθάνει η αστυνομία και συλλαμβάνει τον νεαρό που προσπάθησε να γράψει - παρά τη ρητή απαγόρευση των κανονισμών - παίρνοντας το υλικό των απαντήσεων από μιά εξωτερική πηγή. Και την επόμενη μέρα, Τύπος και άλλα μέσα ενημέρωσης, αναφέρονται στο πρωτοφανές αυτό συμβάν.
Ολοι μας ξέρουμε ότι υπήρχαν στιγμές - αυτά κατά τη διάρκεια των σπουδών μας βέβαια, δημοτικό, γυμνάσιο, Πανεπιστήμιο - που όταν μας έδιναν θεματα προς εξέταση που δεν κατείχαμε, μας κατελάμβανε ένα είδος πανικού. Φυσικά αυτό συνέβαινε όταν δεν ξέραμε τίποτε από το θέμα, ή ξέραμε τόσο λίγα, ώστε μόλις και μετά βίας να αποφεύγουμε το μηδενισμό του γραπτού μας. Και τότε νοιώθαμε την ανάγκη να έχουμε κάποιο βοήθημα στη διάθεσή μας, έτσι ώστε να μην εξευτελιστούμε. Επειδή ο μεν βαθμός μπορούσε να βελτιωθεί σε μιά άλλη ευκαιρία, αλλά ο εξευτελισμός παρέμενε, έστω κι αν τον ξέραμε μονάχα εμείς οι ίδιοι και κανένας άλλος.
Ολοι θυμόμαστε τα λεγόμενα « σκονάκια », που ήσαν μικρά μπλοκάκια ή απλώς χαρτιά με σημειώσεις, που όταν δεν είχαμε δυνατότητες να γράψουμε, τα βγάζαμε εντέχνως από τις τσέπες μας και με κάθε δυνατή προφύλαξη για να μην συλληφθούμε επ΄αυτοφώρω και γίνουμε ρεζίλιδες των σκυλιών, και με τη βοήθεια αυτών των σημειώσεων καταφέρναμε να γράψουμε, έστω και απλώς υποφερτά. Μάλιστα, θυμάμαι μιά περίπτωση, κατά την οποία ήλθε από την αυλή του σχολείου βλήμα χάρτινο, που όταν το ξετύλιξε ο καθήμενος δίπλα στο παράθυρο, βρήκε αρκετά χρήσιμα πράγματα σ΄ αυτό. Εκείνο που δεν μπορώ να θυμηθώ, είναι αν ο εκτοξεύσας το « σκονάκι » και ο παραλήπτης του, είχαν συλληφθεί.
Αυτά γινόντουσαν συνήθως και ίσως μάλιστα και συχνά. Αλλά στην περίπτωση που αναφέρθηκε, το πράγμα ήταν πολύ διαφορετικό. Ηταν η αποθέωση της τεχνολογίας. Μετάδοση λύσεων και απαντήσεων μέσω ασυρμάτου, καταπληκτικό επίτευγμα, έστω κι αν οι εμπνευστές του πιάστηκαν στα πράσσα. Και αυτή η επαναστατική μέθοδος, οφειλόταν σε ένα Ιταλό, τον Μαρκόνι, ο οποίος ήταν και ο έμμεσος αυτουργός της όλης κομπίνας.
Ο Γουλιέλμος Μαρκόνι ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τα Ερτζιανά κύματα, για να διαβιβάσει ένα μήνυμα στη Μπολώνια το 1896. Και από εκεί και ύστερα άνοιξε φαρδύς πλατύς ο δρόμος για την ανακάλυψη πολλών άλλων πραγμάτων, όπως του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Αυτός λοιπόν ο δαιμόνιος Ιταλός, ήταν που βοήθησε στην πραγματοποίηση αυτού του εγχειρήματος στις εξετάσεις,
Φυσικά, δεν ήλθε ο Μαρκόνι αυτοπροσώπως, αυτό δεν ήταν δυνατό καθώς ο εφευρέτης είχε αποχωρήσει από αυτόν τον κόσμο το 1937. Αλλά αν δεν ήταν παρών ο ίδιος, ήταν παρούσα η εφεύρεσή του. Και ήλθε να δώσει τη λύση στο ακανθώδες ζήτημα που απασχολούσε τον εξεταζόμενο στον οποίο αναφερθήκαμε πιό πάνω. Και η λύση αυτή, ήταν η μεταβίβαση του θέματος που είχε δοθεί στους εξεταζόμενους, σε κάποιον ευρισκόμενο εκτός του χώρου του Πανεπιστημίου, ο οποίος συμβουλευόμενος το σχετικό βιβλίο, μετέδιδε στον εξεταζόμενο τις λεπτομερείς απαντήσεις στα ερωτήματα που έθετε το θέμα. Και αυτός, ακροώμενος προσεκτικά τις δι΄ ασυρμάτου μεταδιδόμενες πληροφορίες, τις κατέγραφε στην κόλλα του. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που το ευφυέστατο κόλπο αποκαλύφθηκε.
Φυσικά, ο υποψήφιος αποβλήθηκε από τις εξετάσεις, και μάλλον είχε και ποινικές συνέπειες. Όμως, θα του άξιζε να εισαχθεί στο Πανεπιστήμιο, μόνο και μόνο για τον τρόπο που επινόησε για να γράψει. Αν ήμουν στη θέση του εξεταστή του, θα του έβαζα μηδέν ως προς το γραπτό του - με βάση το πέντε, όπως ήταν τότε η βαθμολογία - και δέκα - άριστα για την επινοητικότητά του, μέσος όρος πέντε, άρα εισάγεται στο Πανεπιστήμιο.
Πέρασαν πολλά χρόνια, δεκαετίες, χωρίς να ακουστεί τίποτε παρόμοιο. Και πριν από λίγους μήνες, ξαναφάνηκαν νέα περιστατικά που ήσαν περίπου αντιγραφή από το προηγούμενο. Τα καινούργια « κρούσματα » διαπιστώθηκαν στην Πάτρα και στη Θεσσαλονίκη, και ήσαν παραγωγές μιάς πολύ πιό οργανωμένης επιχείρησης, στην οποία μάλιστα μετείχαν γιατροί, άνθρωποι της νέας τεχνολογίας και ειδικοί περί την πληροφορική, που είχαν συγκροτήσει και συμμορία. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, αλλά φαίνεται ότι αυτή τη φορά υπήρχε κατάμερισμός εργασίας, προγραμματισμός άρτιος και πολλοί άλλοι νεωτερισμοί. Και πάλι υπήρχαν μικρόφωνα - πομποί, που μετέδιδαν τα θέματα σε εκτός του Πανεπιστημίου χώρους, υπήρχε επιτελείο ειδικών που μελετούσε τα θέματα, και τεχνικοί που προωθούσαν τις απαντήσεις. Δεν ξέρω πόσοι ήσαν οι δέκτες μέσα στην αίθουσα, αλλά αυτή τη φορά φαίνεται ότι ήσαν περισσότεροι του ενός.
Αλλά πάντα υπάρχουν κακοί άνθρωποι, αντίθετοι σε κάθε ιδέα προόδου, που και σ΄αυτή την περίπτωση έκαναν την εμφάνισή τους και συνέλαβαν τους δαιμόνιους τύπους που είχαν καταστρώσει στην εντέλεια την επιχείρηση. Η οποία είχε και πάλι την ίδια κατάληξη. Θα πηγαίνανε πολύ καλά τα πράγματα, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι αναθεματισμενοι επιτηρητές, που άλλη δουλειά δεν έχουν από το να κατασκοπεύουν τους υποψήφιους. Που βασιζόμενοι στο καταπληκτικό τους σχέδιο, παρέλειψαν να μελετήσουν την ύλη που είχαν διδαχτεί στα φροντιστήρια, περιμένοντας την εκ της τεχνολογίας βοήθειαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου