. . . . . . . . Τ Α Τ Ρ Ι Α Κ Α Κ Α Τ Ο Υ Κ Ο Σ Μ Ο Υ
Κάθε λαός έχει τις παροιμίες του, τα λαϊκά αποφθέγματά του. Αυτή η λαϊκή σοφία που δια-μορφώθηκε σε ρητά μέσα απ΄ τους αιώνες, αντικατοπτρίζει με μεγάλη ακρίβεια την πραγματικότητα που υπάρχει σ΄αυτό το λαό. Οι παροιμίες αυτές - που συχνά είναι κοινές ή παραπλήσιες σε λαούς με την ίδια νοοτροπία - εκφράζουν σχεδόν απόλυτα την αλήθεια σε ένα πλήθος από περιστάσεις και καταστάσεις. Και όπως όλοι οι λαοί -μηδενός εξαιρουμένου - έχει και ο ελληνικός λαός τη δική του λαϊκή σοφία. Και έχουν λαϊκή σοφία και λαϊκά ρητά και παροιμίες και οι Ιταλοί, που έχουν λίγο πολύ, παραπλήσια νοοτροπία με τους Ελληνες. Δυό παρα-δείγματα : Ενας γιατρός, κατηγορείται για σοβαρές παραλείψεις σε κάποιο περιστατικό που θεράπευε. Καλεί σαν μάρτυρες υπεράσπισης, δεκαπέντε άλλους γιατρούς, συνάδελφούς του. Οι μάρτυρες δηλώνουν κατηγορηματικά ότι ο συνάδελφός τους, άδικα κατηγορείται, έχει κά-νει τη δουλειά του κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο.Οι Ελληνες, έχουν τη σχετική παροιμία : « Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει ». Παρόμοια παροιμία έχουν και οι Ιταλοί : « L u p o n o n m a n g i a l u p o », δηλαδή « Λύκος δεντρώει λύκο ».Ο λαός διαμαρτύρεται για κάποιο ζήτημα. Ελληνική παροιμία : « Φωνή λαού, οργή Θεού ». Ιταλική παροιμία επί του ιδίου θέματος : « V o c e d i p o p o l o, v o c e d i D i o ». Δηλαδή, « Φωνή λαού, φωνή Θεού », που σημαίνει το ίδιο πράγμα.
Σ΄αυτόν τον κόσμο, υπάρχουν πολλά καλά, και πολλά κακά. Για τα καλά, δεν θυμάμαι αυ-τή τη στιγμή, καμμιά παροιμία, σίγουρα όμως θα υπάρχουν πολλές. Αλλά για το θέμα μας, υπάρχει η πασίγνωστη « καθαρευουσιάνικη » παροιμία : « Πυρ, γυνή και θάλασσα, τα τρία κακά του κόσμου », την ξέρετε αυτή την παροιμία ( ή απόφθεγμα ), όλοι ή σχεδόν όλοι . Αυτό το ρητό το λένε οι Ελληνες, δεν ξέρω αν το λένε και άλλοι λαοί, ή το λένε με διαφορετικό τρόπο, βάζοντας στη θέση αυτών των « κακών », κάποια άλλα κακά. Γνωρίζω μόνο ένα, κι αυτό Γιαπωνέζικο « Πυρ, πατέρας και θάλασσα, τα τρία κακά του κόσμου ». Αυτό το διάβασα ή το άκουσα να το λέει, ο πρώτος ραδιοτηλεοπτικός σόουμαν της Ιαπωνίας , που εξήγησε, ότι ο πατέρας θεωρείται κακό πράγμα στην Ιαπωνία, και - όντας και ο ιδιος Χριστιανός - είπε, ότι αν στο Χριστιανικό δόγμα, δεν υπήρχε ο « Πατήρ », αλλά η « Μήτηρ », τότε θα υπήρχε πλήθος από Χριστιανούς στην Ιαπωνία, αντί του πενιχρού ποσοστού του 0, 8 τοις εκατό, και να σκεφτεί κανείς, ότι οι Χριστιανοί της επίσης « κίτρινης » Νότιας Κορέας, φτάνουν στο υψηλότατο ποσοστό του 38 τοις εκατό, ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο.
Αλλά, είναι αυτά τα τρία που είπαμε, τα μεγαλύτερα κακά που υπάρχουν στον κόσμο αυτό ; Αν ψάξει κανείς με πολλή σκέψη, μάλλον θα βρεί ότι υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα κακά από αυτά που είπαμε. Βαρειές και ανίατες αρρώστειες με αβάσταχτους πόνους, πολύ μεγάλη φτώχεια που δεν διορθώνεται με τίποτε, πείνα που υπάρχει σε εκατοντάδες εκατομμύρια, ή και δισεκατομμύρια ανθρώπους σ΄ολόκληρο τον πλανήτη, πόλεμοι και σφοδροί βομβαρδισμοί με πάμπολλα θύματα αμάχους. Και πολλά άλλα.
Παρά ταύτα, ας θεωρήσουμε - υποθετικά βέβαια - ότι τα μεγαλύτερα κακά είναι αυτά που αναφέρθηκαν, και ας προσπαθήσουμε να ερευνήσουμε τα πράγματα, ίσως φτάσουμε σε κάποια συμπεράσματα. Και θα αρχίσουμε από τη φωτιά -το πύρ δηλαδή -που τα καλοκαίρια κα-τακαίει ολόκληρη την Ελλάδα. ( Το χρονικό αυτό, γράφεται ακριβώς σε μιά περίοδο κατά την οποία πολλές δεκάδες πυρκαγιές, καίνε δάση και καλλιεργημένες εκτάσεις ). Λοιπόν, χωρίς κανένα ενδοιασμό, μπορούμε να πούμε ότι χωρίς τη φωτιά, δεν θα κατάφερνε ο άνθρωπος να επιβιώσει επάνω στη γή. Μπορεί τους πρώτους καιρούς, να έβλεπε τη φωτιά, που τη δημιουργούσαν κεραυνοί που έπεφταν πάνω σε εύφλεκτα υλικά, όπως δέντρα και χόρτα, και να τον έπιανε ακατανίκητος φόβος. Αλλά κάποτε τη δάμασε, και από τότε την έβαλε στην υπηρεσία του. Και φαίνεται ότι έγινε κάτοχος της φωτιάς, από την εποχή ακόμα που ήταν εντελώς πρωτόγονος, όπως δείχνουν παλαιοντολογικά ευρήματα.
Σας ρωτώ ευθέως. Αν δεν είχαμε φωτιά, με ποιό τρόπο θα ψήναμε το κρέας, τα ψάρια, τα ζαρζαβατικά και τα υπόλοιπα εδέσματα ; Με ποιό τρόπο θα ζεσταινόμασταν τις κρύες μέρες του χειμώνα, αν δεν καίγαμε ξύλα, πετρέλαιο και άλλα καύσιμα ; Πώς θα ζεσταίναμε το νερό του θερμοσίφωνου για να κάνουμε το μπάνιο μας ; Δεν έχετε απάντηση σ΄ όλα αυτά, έτσι δεν είναι ; Τώρα, θα μου πείτε ότι άλλο πράγμα είναι η « απλή » φωτιά,και εντελώς άλλο η πυρκαγιά. Σ΄αυτό θα συμφωνήσω, δεν μπορώ να κάνω αλλοιώς.
Λοιπόν, η πυρκαγιά - όχι απλώς η φωτιά - μπορεί να χαρακτηριστεί ένα κακό, και μάλιστα από τα « μεγάλα », αν και όπως είπαμε, πιθανώς να υπάρχουν μεγαλύτερα, αλλώστε η κρίση είναι τελείως υποκειμενική πάνω σε τέτοια ζητήματα, που δεν μπορούν να μετρηθουν με κανενός είδους μέτρο. Γι αυτόν που χάνει την περιουσία του απ΄την πυρκαγιά - εξακολουθώ να μην αναφέρω τη λέξη « πυρ » - το γεγονός αυτό είναι καταστροφή. Πολύ μεγαλύτερη ακόμα, θα είναι αν χαθούν και ανθρώπινες ζωές, όλα είναι πιθανά σε τέτοιες περιπτώσεις. Από τα δελτία ειδήσεων, ακούμε ότι ηλικιωμένα, αλλά και νεώτερα άτομα, εγκλωβίζονται μέσα στις φλόγες και καίγονται. Ετσι, θα συμφωνήσω στο πρώτο σκέλος του ρητού που αναφέρθηκε στον τίτλο.
Όταν μιλάμε για πυρκαγιές, πρέπει να ξεχωρίζουμε τις μεμονωμένες πυρκαγιές, και τις πυρκαγιές μεγάλης έκτασης, που συνέβαιναν στα παλιά χρόνια σε πόλεις,σε εποχές που οι πυροσβεστικές υπηρεσίες είτε ήσαν ανύπαρκτες, είτε σε εμβρυϊκή κατάσταση. Η πρώτη μεγάλη πυρκαγιά που ξέρουμε, ήταν στη Ρώμη, το έτος 64 μ.Χ., όταν ο Νέρωνας - που κατηγορηθηκε ότι έβαλε φωτιά στις φτωχικές συνοικίες της Ρώμης, και κατόπιν έστρεψε τη μήνι του λαού εναντίον των Χριστιανών, ως υπευθύνων για την πυρπόληση της πολης - όταν λοιπόν ο Νέρωνας, φαίνεται να έκαψε τη Ρώμη για να την ξαναχτίσει πιό όμορφη. Πάντως, κανένας δεν ξέρει με κάποιες αποδείξεις ποιό ήταν το αίτιο αυτής της φωτιάς, με τις φήμες δεν μπορεί να κα-ταλήξει κανείς πουθενά.
Η δεύτερη μεγάλη πυρκαγιά που έχω υπ΄όψιν μου, ήταν εκείνη του Λονδίνου, που ξέσπασε από ένα αρτοποιείο στις 2 του Σεπτεμβρίου του έτους 1666, και μέσα σε πέντε μέρες, έκαψε τα τρία τέταρτα της πόλης, περίπου 13.200 σπίτια. Με την πυρκαγιά αυτή - κατά σύμπτωση βέβαια - έληξε και η επιδημία της πανώλης, που είχε αρχίσει το έτος 1346, από τη Τζένοβα της Ιταλίας, και είχε προκαλέσει στο Λονδίνο και στις γύρω περιοχές, πάνω από εκατό χιλιάδες θανάτους. Μαζύ με τα σπίτια, κάηκαν και τα μικρόβια της πανώλους, της πανούκλας δηλαδή. Από εκεί και ύστερα, δεν υπήρξαν καινούργια θύματα από τη φοβερή επιδημία αυτή, που όμως από την αρχή της το 1346, μέχρι το 1666 - με εξάρσεις και υφέσεις -σκότωσε εικοσιπέντε εκατομμύρια Ευρωπαίους και εικοσιτρία εκατομμύρια Ασιάτες.
Μιάς και αναφέρθηκε η μεγάλη αυτή πυρκαγιά του Λονδίνου, αξίζει να αναφερθεί ο περίεργος τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζαν τις πυρκαγιές στο Λονδίνο, στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, οι δυό - μάλιστα, είχε δυό - πυροσβεστικές υπηρεσίες της πόλης, που μάλλον ήσαν ιδιωτικές. Όταν ξεσπούσε μιά πυρκαγιά, έπρεπε να ειδοποιηθούν οι δυό αυτές πυροσβεστικές υπηρεσίες, και αυτό γινόταν με κάποιον άνθρωπο που έτρεχε καβάλλα σε ένα άλογο, για να ειδοποιήσει τις υπηρεσίες αυτές, καθώς δεν υπήρχε ούτε τηλέφωνο, ούτε τηλέγραφος την εποχή εκείνη.
Ο αγγελιοφόρος έφτανε και ειδοποιούσε, και αμέσως ξεκινούσαν οι πυροσβέστικές αντλίες - που τις έσερναν άλογα - και φαίνεται ότι ξεκινούσαν οι αντλίες και των δύο υπηρεσιών μαζύ, καθώς μάλλον ήσαν η μιά κοντά στην άλλη. Το πανηγύρι άρχιζε, μόλις οι αντλίες έφταναν στον τόπο της πυρκαγιάς. Οι άντρες των δύο οργανώσεων, πιάνονταν στα χέρια, διεκδικώντας οι μεν από τους δε, το σβύσιμο της φωτιάς. Επεφτε γερό ξύλο -και οι Αγγλοι όπως ξέρουμε, είναι πρόθυμοι να παίξουν ξύλο και για ασήμαντη αιτία - και όταν η μιά ομάδα τελικά επικρατούσε, συχνά η φωτιά είχε κάψει το σπίτι, είχαν μείνει μόνο αποκαϊδια. Μετά από λίγο καιρό όμως, οργανώθηκε από τον Δήμο του Λονδίνου ειδική δημοτική υπηρεσία, και όλα αυτά τα ευτράπελα πήραν τέλος.
Στις 18 του Οκτωβρίου του 1871, ξέσπασε μεγάλη πυρκαγιά στο Σικάγο των Ενωμένων Πολιτειών. Λέγεται ότι η φωτιά ξεκίνησε από έναν σταβλο ή αχυρώνα, από μιά λάμπα πετρελαίου που έπεσε στα χόρτα που υπήρχαν εκεί μέσα. Επί πολλές ημέρες, το Σικάγο καιγόταν, αλλά δεν μπόρεσα να βρώ από τις πηγές που έχω στη διάθεσή μου, πόση έκταση πήρε η πυρκαγιά, πάντως φαίνεται ότι έκαψε πολύ μεγάλο τμήμα της πόλης.
Μιά άλλη πολύ μεγάλη πυρκαγιά, έγινε στο Σαν Φρανσίσκο των Ενωμένων Πολιτειών, α-μέσως μετά τον τρομερό σεισμό που έγινε εκεί στις 18 Απριλίου του 1906. Λίγες ώρες μετά τον σεισμό, ξέσπασε τεράστια πυρκαγιά, και καθώς τα σπίτια ήσαν μάλλον ξύλινα, έκαψε τα τέσσερα πέμπτα των κατοικιών, κάπου διακόσιες πενήντα χιλιάδες άνθρωποι - από τους περίπου τριακόσιες πενήντα χιλιάδες του συνολικού πληθυσμού - έμειναν άστεγοι. Αξίζει να αναφερθεί ακόμα και η μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης του 1917, που έκαψε περίπου δέκα χιλιάδες σπίτια στο κάτω μέρος της πόλης, από την λεγόμενη « διακεκαυμένη » ζώνη, μέχρι και την παραλία Τέτοιες μεγάλες πυρκαγιές σε αστικά κέντρα πρέπει να έχουν γίνει πολλές, αλλά δεν έχω στοιχεία γι αυτές. Όλα αυτά πάντως που αναφέρθηκαν, σχετικά με τις πυρκαγιές, νομίζω ότι δικαιολογούν το πρώτο σκέλος του ρητού που αναφέρεται στο « πυρ », πρέπει να το παραδεχτώ αυτό. Δεν πρέπει να συγχέωμε το « πυρ » αυτό, με το « πυρ το εξώτερο », που συμβολίζει τον τόπο των βασάνων του Χριστιανισμού, πρόκειται απλώς και μόνο για συμβολισμό, δεν υπάρχει κανένα τέτοιο πύρ. ( Για την ακρίβεια, η αναφορά αυτή έγινε από τον Ιησού, παίρνοντας σαν πρότυπο τον χώρο που ήταν έ ξ ω από την Ιερουσαλήμ, όπου οι Ιεροσολυμίτες έκαιγαν τα σκουπίδια τους, ήταν δηλαδή το π υ ρ το έξω από την πόλη ).
Το δεύτερο σκέλος του γνωμικού, αναφέρεται στην γυναίκα, την οποία χαρακτηρίζει σαν το δεύτερο « κακό » του κόσμου αυτού. Μα ήταν στα καλά του, αυτός που διετύπωσε το ρητό αυτό, μπορεί κανείς να βάλει τη γυναίκα ανάμεσα στα κακά του κόσμου ; Μήπως το πράγμα ξεκίνησε από τον Φρειδερίκο Νίτσε, που είπε ότι « η γυναίκα ήταν το δεύτερο σφάλμα του Θεού ; » Η προσωπική μου γνώμη, είναι τελείως αντίθετη σ΄αυτό, θεωρώ τη γυναίκα σαν το μεγαλύτερο « καλό » που έχει να δείξει αυτός ο κόσμος. Ότι πιό όμορφο, ότι αληθινά ομορφαίνει τον κόσμο. Σκεφθείτε έναν κόσμο χωρίς γυναίκες, θα ήταν σε μαύρα χάλια, και ποιός θα τα διόρθωνε δεν ξέρω. Βέβαια, υπήρξαν στην παγκόσμια ιστορία, και γυναίκες που ήσαν αληθινές « καταστροφές ». Θα αναφέρουμε λίγες από αυτές, έτσι μόνο για δείγμα.
Ηταν κάπου ανάμεσα στο 850 και 830 π.Χ. και την εποχή εκείνη, έζησε η πιό ονομαστή - με την αρνητική έννοια όμως - γυναίκα που αναφέρεται στην ιστορία, η Ιεζάβελ. Κόρη του βασιλιά της Τύρου, παντρεύτηκε τον βασιλιά του Βόρειου βασιλείου του Ισραήλ, τον Αχαάβ. ( Από εκατό χρόνια πριν, οι Ισραηλίτες είχαν χωριστεί σε δυό κράτη, το βόρειο και το νότιο ). Αυτή λοιπόν η Ιεζάβελ, ήταν η προσωποποίηση της κακίας, μιά αληθινά σατανική γυναίκα. Στο διάστημα της βασιλείας της, εκτός από τα εγκλήματα που έκανε η ίδια, έσπρωξε και τον άντρα της σε έκνομες πράξεις, τον έκανε συνεργό στα καταχθόνια σχέδιά της, και ήλθε σε σφοδρές συγκρούσεις με τον Ηλία, τον προφήτη, τον οποίο συνεχώς καταδίωκε. Το τέλος της ήταν οικτρό, την σκότωσαν οι ίδιοι οι ανακτορικοί φρουροί της, και το σώμα της το έφαγαν οι σκύλοι.
Μιά άλλη σατανικού τύπου γυναίκα, μας παρουσιάζει και πάλι η ιστορία του Ισραηλιτι-κού λαού, την Αθαλιάχου, γνωστή με το εξελληνισμένο όνομά της Γοθολία. Αυτή ήταν μητέρα του βασιλιά Αχαζιάχου του Νότιου βασίλειου. Ο γυιός της ο Αχαζιάχου, σκοτώθηκε σε πραξικόπημα που έγινε στο Βόρειο βασίλειο το 843 π.Χ. ενώ βρισκότανε φιλοξενούμενος ε-κεί. Μαθαίνει η Αθαλιάχου ότι ο γυιός της και βασιλιάς έχει σκοτωθεί, και αυτοανακηρύσεται βασίλισσα. Και τότε, βάζει και δολοφονούν όλα τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, για να μην διεκδικήσει το θρόνο κανένα απ΄ αυτά. Μόνο τον μικρό γυιό του βασιλιά, τον Γιωάς, που ήταν βρέφος τότε, κατάφερε να τον κρύψει στο Ναό μιά θεία του. Εκεί τον φιλοξένησε ε-πί επτά χρόνια, ο ιερέας Γιεχωγιαδά, και όταν έγινε ο μικρός επτά χρονών, κάλεσε ο ιερέας τους αξιωματικούς της φρουράς, και όλοι μαζύ συνομώτησαν και σκότωσαν την βασίλισσα αυτή την τρομερή, την Αθαλιάχου.
Αλλά και οι δυό αυτές φοβερές γυναίκες, φαίνεται ότι είναι πίσω από την Μεσσαλίνα, την Ρωμαία αυτοκράτειρα από το 25 μέχρι το 42 μ.Χ., που όταν διάβασα προ ολίγου το βιογραφικό της, έφριξα κυριολεκτικά. Για να απαριθμήσει κανείς τα « κατωρθώματά » της, θα πρέπει να γεμίσει πολλές σελίδες, και δεν έχω καμμιά διάθεση να το κάνω αυτό. Ο καθένας που θέλει να μάθει τα σχετικά με τη διαβόητη αυτή γυναίκα - που όλοι λίγο πολύ την έχουν ακουστά - μπορεί να καταφύγει εκεί που κατέφυγα κι εγώ, σε μιά εγκυκλοπαίδεια. Εκεί θα δεί, και θα πάθει των παθών του τον τάραχο.
Πάντως, η γυναίκα που έκανε τα περισσότερα εγκλήματα, ήταν η νταίημ Άγκαθα Κρίστι, ( « το νταίημ » είναι τίτλος ευγενείας που αντιστοιχεί με το ανδρικό « σερ » ) που σκότωσε περίπου εκατόν πενήντα ανθρώπους άντρες και γυναίκες. Μόνο που η θεία Άγκαθα, σκότωσε όλο αυτό τον κόσμο στα μυθιστορήματά της, στα οποία έκαμνε δυό ως τρεις φόνους στο καθένα. Η Κρίστι - που κέδισε πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια σημερινές δραχμές από τα βιβλία της, έλεγε χαριτολογώντας, ότι ήταν η δεύτερη μετά τη Λουκρητία Βοργία που κέρδισε τόσο πολλά από το έγκλημα.
Βέβαια, όλοι θα έχετε ακούσει για τη Λουκρητία Βοργία, που μέχρις εσχάτων, εθεωρείτο ότι δηλητηρίαζε τους ανθρώπους και τα παρόμοια. Όμως, νεώτερες έρευνες, απέδειξαν ότι τίποτε από αυτά δεν ήταν αληθινό, μάλιστα αναφέρεται ότι ήταν μιά εξαιρετικά καλή σύζυγος και μητέρα, και επί πλέον, έδωσε μεγάλη ώθηση στις καλές τέχνες και τα γράμματα, καθώς πάντα συγκέντρωνε όλη την « ελίτ » των συγγραφέων της εποχής της στο σπίτι της, και βοηθούσε με κάθε τρόπο την ανάδειξη των πιό αξιόλογων. Αυτά, προς αποκατάσταση της αλήθειας, που ήταν κρυμμένη όλους αυτούς τους αιώνες, της είχαν βγαλει το όνομα της γυναίκας, εξ αιτίας των παλιανθρώπων συγγενών της, του Πάπα Αλέξανδρου Βοργία, και του αδελφού της Καίσαρα Βοργία. Και όπως λέει ο λαός, καλύτερα να σου βγεί το μάτι, παρά το όνομα.
Όλα αυτά που είπαμε για τη γυναίκα - με τις λίγες επώνυμες και τις κάποιες ανώνυμες - που μπορεί να ήσαν και να είναι, κακές - δεν μπορούν με κανένα τρόπο να κατατάξουν τη γυναίκα στα τρία « κακά » του κόσμου. Και πηγαίνουμε στο τρίτο « κακό », τη θάλασσα. Γι αυτήν δεν έχω καμμιά αντίρρηση ότι επάξια κατέχει τη θέση που της δίνει το λαϊκό ρητό, είναι πραγματικά κάτι που πρέπει να το φοβάσαι πάντοτε. Χρειάζεται μήπως να αναφέρουμε τα αναρίθμητα ναυάγια που έγιναν μέσα από τους αιώνες, και που θα εξακολουθήσουν να γίνονται ;
Θα αναφέρω εδώ μιά ιστορία, που σίγουρα θα φανεί απίστευτη. Συγγενής μου εξ αγχιστίας, ήταν αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού πριν από δεκαετίες. Μια μέρα, το πλοίο του ναυάγησε, και αφού ταλαιπωρήθηκε στη θάλασσα επί πολλές ώρες - ή μήπως ήσαν μέρες ; - περισυνελλέγη από κάποιο πλοίο. Μετά από λίγα χρόνια, δεύτερο ναυάγιο, από το οποίο γλύτωσε πάλι μετά από μεγάλη περιπέτεια. Ξαναμπάρκαρε σε άλλο πλοίο - πάντοτε σε φορτηγό - και ιδού το απίστευτο, ναυάγησε για τρίτη φορά, μη μου πείτε ότι αυτό είναι κάτι το συνηθισμένο. Αυτή την τρίτη φορά, έμεινε μέρες στη θάλασσα μέχρι να καταφέρουν να τον σώσουν. Αυτό ήταν, το ποτήρι είχε ξεχειλίσει. Εγκατέλειψε οριστικά και αμετάκλητα το επάγγελμα του ναυτικού, αν συνέχιζε, δεν ξέρω αν και πόσες φορές θα ναυαγούσε πάλι. Και έτσι, απόλυτα δικαιολογημένα, μπορούμε να κατατάξουμε τη θάλασσα στα « κακά » του κόσμου. Και να θυμηθούμε το ρεφραίν του τραγουδιού του Νίκυ Γιάκοφλεφ της δεκαετίας του 1950, στο οποίο η Μαίρη Λώ - που ήταν γυναίκα του Ρώσου αυτού και Αθηναίου συνθέτη - έλεγε :
Θ ά λ α σ σ α θ ά λ α σ α, τ ι σ ο υ ΄χ ο υ ν κ ά ν ε ι
κ α ι δ ε ν α φ ή ν ε ι ς σ π ί τ ι ν α χ α ρ ε ί,
Π ό σ ε ς ε λ π ί δ ε ς π ν ί γ ε ι ς σ τ ο λ ι μ ά ν ι,
θ α λ ά σ σ α θ ά λ α σ σ α φ α ρ μ α κ ε ρ ή.
Θ ά λ α σ σ α θ ά λ α σ σ α, μ ε τ ό σ α ν ά ζ ι α,
π ΄ ό λ ο δ ι α λ έ γ ε ι ς τ α κ α λ ύ τ ε ρ α π α ι δ ι ά,
κ α ι κ ά τ ω α π ό τ η ν π ο δ ι ά σ ο υ τ η γ α λ ά ζ ι α
ε ί ν α ι κ ρ υ μ μ έ ν η η μ α ύ ρ η σ ο υ κ α ρ δ ι ά.
Λοιπόν, έμειναν μόνο δυό από τα τρία « κακά » της παροιμίας αυτής. Για να μην μείνει όμως κολοβή η παροιμία ή για να μην περιπεσει σε αφάνεια, έχω τη γνώμη ότι πρέπει στη θέση της γυναίκας, να τοποθετήσουμε ένα άλλο « κακό ». Και μετά από λίγη - πολύ λίγη - σκέψη, έχω καταλήξει σ΄αυτό που πρέπει να βάλουμε. Και πιστεύω, ότι δεν θα έχει κανένας απόλύτως αντίρρηση. Είναι ο σεισμός. Εχουμε δεί τους τελευταίους καιρούς, πολλά άσχημα, εξαιρετικά άσχημα πράγματα στην τηλεόραση, που αφορούσαν τους σεισμούς και τους σεισμοπαθείς. Μάλιστα, επειδή θεωρώ ότι ο σεισμός είναι το πιό μεγάλο κακό, προτείνω να πάρει την πρώτη θέση στο τροποποιημένο ρητό, που θα είναι « Σεισμός, πυρ και θάλασσα, τα τρία κακά του κόσμου ». Οποιος διαφωνεί, ας υποβάλει την ένστασή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου