ΚΑΠΟΙΑ ΒΙΔΑ ΕΧΕΙ ΛΑΣΚΑΡΕΙ

Κ  Α  Π  Ο  Ι  Α     Β  Ι  Δ  Α     Ε  Χ  Ε  Ι     Λ  Α  Σ  Κ  Α  Ρ  Ε  Ι



Το είχα αρχίζει να το υποψιάζομαι εδώ και λίγο  καιρό. Κάτι δεν  πάει καλά, έλεγα, αλλά δεν ήξερα τί ακριβώς. Αλλά κάποτε  άρχισα να μπαίνω στο νόημα του πράγματος. Λέω στον εαυτό μου : Ρε σύ, νομίζεις ότι είσαι ακόμα νεαρός, αυτή την ιδέα έχεις, αλλά πέφτεις αγαπητέ μου πολύ έξω. Οχι, αυτά που νόμιζες ότι τα έχεις και τώρα, έπαψαν να είναι αληθινά, εδώ και κάμποσο καιρό κάτι  σου λείπει. Οχι, δεν  πρόκειται περί της  νόσου Αλτσχάϊμερ, όχι δεν είναι  αυτό. Αν ήταν η  νόσος του  « Αϊζενχάουερ », άλλοι  θα το  υποψιαζόντουσαν, όχι εσύ. Και λοιπόν το βρήκα κάποτε. Ηταν μιά βίδα που είχε λασκάρει και δεν το είχα πάρει χαμπάρι. Αλλά κάποια στιγμή έρχεται, που καταλαβαίνεις τι σου γίνεται. Και τότε, κάποια στιγμή το κατάλαβα. Και ιδού περί τίνος επρόκειτο.

Εχουν περάσει από  εκείνη την εποχή κάπου δέκα - δώδεκα χρόνια, τόσα είναι. Είχα αρχίσει να καταπιάνομαι με την καταγραφή κάποιων παλιών αναμνήσεων στο χαρτί. Κι όταν λέμε στο χαρτί, εννοώ  ότι αυτά που  μου είχε έλθει  η λόξα να  τα γράψω, για να θυμηθώ τα παλιά, τα έγραφα στον υπολογιστή, ένα μηχάνημα που το είχα αρχίσει να το δουλεύω για ένα  άλλο σκοπό, που δεν χρειάζεται να τον αναφέρω. Και λέω μιά μέρα : Ρε σύ, τόσα και τόσα έχεις περάσει κι εσύ  και οι δικοί σου οι φίλοι και συμπολίτες, ( που κι αυτούς τους θεωρώ κα-τά κάποιο τρόπο  φίλους, μικρή  είναι η πόλη, όλοι  λίγο πολύ,.φίλοι  είμαστε ). Και γιατί δεν κάθεσαι να τα γράψεις αυτά τα παλιά που αφορούν την πόλη σου, να τα θυμηθούν και κάποιοι άλλοι από τους φίλους που λές ; Και βάλθηκα να τα περάσω στο χαρτί.

Να μην σου  κολλήσει κάτι, δεν  μπορείς να  ξεκολλήσεις  ύστερα απ΄ αυτό. Και το πήρα σβάρνα το πράγμα, και συνέχισα να περνάω κι άλλα στο χαρτί. Μέχρι που αυγάτισαν και δεν μπορούσα να τα κάνω ζάφτι. Και αφού έβγαλα απ΄το νού μου αυτά που είχα μέσα μου, κάποτε είπα να σταματήσω αυτή  την ιστορία. Κι αυτό  έγινε πριν από δυό  περίπου χρόνια, οπότε σταμάτησα - ίσως και να είχα κουραστεί, ίσως να είχα βαρεθεί - όλη αυτή τη βαβούρα.

Αφού πέρασαν αυτά τα δυό χρόνια από τότε που είχα σταματήσει αυτή  την ιστορία, να΄ σου που μου ήλθε  πάλι η παλιά συνήθεια  που την ειχα κόψει νωρίτερα. Και λοιπόν αυτή ήταν η βίδα  που είχε  λασκάρει και τώρα  ανακάλυψα την  αιτία. Και ιδού  που αποδίδω αυτή την επάνοδο στην παλιά εκείνη συνήθεια στο γράψιμο, που κάποια αιτία θα πρέπει να είχε. Και να πώς ερμηνεύω την υποτροπή αυτή.

Τους τελευταίους καιρούς, πολύς θόρυβος - και καθόλου αδικαιολόγητος - έχει ξεσπάσει σχετικά με τα ζητήματα του  κατεστραμμένου από εμάς τους ανθρώπους περιβάλλοντος. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η καταστροφή του ανώτερου όζοντος της ατμόσφαιρας, η επίσης βρωμιά που έγινε στο κατώτερο  όζον που μας  περιβάλλει - τί πάθαμε  με αυτά τα όζοντα δεν ξέρω και  τα έχουμε βάλει μαζύ τους άραγε ; - η άνοδος της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας που προκαλεί πολλά άσχημα ατμοσφαιρικά φαινόμενα, καταιγίδες, κατολισθήσεις, πλημμύρες τεράστιες και διάφορα άλλα, όλα αυτά που δεν τα πολυξέραμε τότε, ήλθαν τώρα στην επικαιρότητα.

Και αυτά είναι που έκαναν να στρίψει η βίδα του γραψίματος σ΄αυτήν την μεγάλη ηλικία. Ηλικία στην οποία προ πολλού αυτοί που έγραφαν νωρίτερα, σταματούν να γράφουν. Κι ενώ αυτοί σταματούν, μου ήλθε η υποτροπή αυτή που λέγαμε. Και παλιά μου τέχνη κόσκινο, μου ήρθε πάλι η ιδέα  σ΄αυτή τη μεγάλη ηλικία  των ογδόντα και  πλέον χρόνων - τόσα είναι, και διατί να το κρύψωμεν άλλωστε ; - που μου έβαλε πάλι την ιδέα να πάρω  τον υπολογιστή και να αρχίσω να αραδιάζω ότι μου κατεβαίνει στο νού. Οσο για το πόσο θα κρατήσει αυτή η λόξα, δεν έχω την παραμικρή ιδέα, μπορεί να συνεχίσει, μπορεί και να κατασιγάσει αυτό η ιδιοτροπία σε λίγο διάστημα.

Η μανία να το « παίζω » πότε μελλοντολόγος, πότε  μετεωρολόγος και  πότε δεν  ξέρω τί άλλο, δεν με  αφήνει να  ησυχάσω, λές και  πρόκειται το φτωχό μου μυαλό να λύσει τα αμέτρητα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί στον πλανήτη μας αυτόν τον ταλαίπωρημένο από εμάς τους ίδιους. Μπορώ να κάνω τίποτε γι αυτή την κατάσταση με το αναμασσώ όλα αυτά ; Ασφαλώς και  όχι, με τυραννάνε μεν πολύ, αλλά όλα αυτά είναι εντελώς μακρυά από την οποιαδήποτε λύση που είναι δυνατόν επί του παρόντος τουλάχιστον να βρεθεί. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, ποιός ο λόγος να τυραννιέμαι άσκοπα εντελώς ;

Και έτσι, τί να κάνω, έβαλα μπρος και πάλι την παλιά  τέχνη. Υπάρχουν  κάποια θέματα, όλοι το ξέρουν  από με τις σημερινές  συνθήκες. Υπάρχουν τα  δάνεια που χρωστάμε στις ξένες τράπεζες, υπάρχει ο φόβος οικονομικής κατάρρευσης και χρεωκοπίας από την οποία προσπαθεί με κάθε τρόπο να βοήθησει η ζώνη του Ευρώ για να μην εξευτελιστέι εξ αιτίας μας το νόμισμα της Ευρώπης. Υπάρχουν  και πολλά άλλα  επίκαιρα, που μπορεί να  μπούνε στην ατζέντα των  θεμάτων για  συζήτηση. Και λοιπόν, άντε είπα να αρχίσουμε με κάποια απ΄αυτά, και βλέπουμε γι αργότερα. Υγεία να υπάρχει -πράγμα που δεν μπορούμε να το προβλέψουμε - και όλο και κάτι θα βρίσκεται για ανάλυση και συζήτηση..

Κι αφού βρήκα  τη χαλασμένη βίδα, θα προσπαθήσω να βρώ και τα θέματα που απασχολούν την επικαιρότητα  όπως προανέφερα. Τώρα θα μου πεί αυτός που διαβάζει αυτά τα παλάβά που με βρήκαν, τί θέλει αυτός και σκαλίζει τα πράγματα, μιάς και  καμμιά ιστορία από αυτές που απασχολούν τη σημερινή καθημερινότητα, δεν  μπορεί να βρεί  λύση. Ε, λοιπόν, τί πειράζει να  σκαλίζουμε τα πράγματα, έστω κι αν αυτό είναι τελείως άσκοπο ; Συζήτηση να γίνεται, κουβεντολόϊ με δυό λόγια. Δεν  μας διόρισε  άλλωστε κανένας να λύσουμε τα προβλήματα, έτσι δεν είναι ; Κουτσομπολιό να γίνεται, αυτό είναι μόνο.