T O B E O R N O T T O T O B E O R N O T T O B E Από τη μικρή ηλικία, είχα συχνά - και αργότερα πολύ συχνά - υπαρξιακά προβλήματα, αυ-τά που εχουν αρκετοί ή πολλοί νέοι τη σημερινή εποχή. Όταν δεν ήμουν απασχολημένος με κάτι ιδιαίτερο, καθόμουν και σκεφτόμουν, και διαλογιζόμουν σαν Βουδιστής καλόγερος που πέφτει σε βαθύ διαλογισμό. Πολλές ιδέες περνούσαν απ΄ το μυαλό μου, διέξοδο δεν εύρισκα και ήμουν γενικά ανήσυχο πνεύμα, έτσι συνηθίζουν να το λένε. Όλα αυτά ανήκουν βέβαια στο μακρυνό παρελθόν. Οχι ότι έπαψα να σκέφτομαι, το αντί-θετο μάλιστα. Αλλά τώρα, μπορεί μεν να έχω απορίες - και κάθε άνθρωπος οφείλει να έχει - αλλά δεν με προβληματίζουν όπως τότε, έχει αλλάξει η φιλοσοφία μου εντελώς. Η ζωή είναι ένα πολύ περίεργο πράγμα, και δεν πρέπει να τα παίρνει κανείς ό λ α με υπερβολική σοβα-ρότητα, ίσως να έχουν δίκαιο αυτοί που λένε : « Όσα έλθουν κι όσα πάνε ». Πάντως, από πολύ καιρό, κάθομαι και σκέφτομαι, και μάλιστα σκέφτομαι περισσότερο ό- ταν περπατώ, όπως έκαμναν τω καιρώ εκείνω στην Αθήνα οι λεγόμενοι « Περιπατητικοί φι- λόσοφοι ». Και κάμνω σκέψεις που θα μπορούσα να τις ονομάσω παράξενες, που θα μπορού-σαν σε άλλες εποχές να με στείλουν μέχρι τον ψυχίατρο. Σας κάμνω να τρομάζετε, έτσι είναι, μην προσπαθείτε να το αρνηθείτε. Και ποιές μπορεί να είναι αυτές οι πολύ « e c c e n t r i c » σκέψεις ; Θα προσπαθήσω να τις αναπτύξω αμέσως παρακάτω. Ολοι μας - λέγω μέσα μου -έχουμε γεννηθεί από μιά μητέρα και έναν πατέρα. ( Μελλον- τικά, ίσως το πράγμα αυτό να αλλάξει, να γεννιέται ο άνθρωπος μόνο από μητέρα, ή μόνο α-πό πατέρα, η επιστήμη προχωρά σε καινούργια, ίσως και κάπως επικίνδυνα μονοπάτια ). Λοι-πόν, η όλη ιστορία μας, σύγκειται στο εξής εντελώς συμπτωματικό - κατά τα φαινόμενα - γε-γονός : Αν η μητέρα μας δεν γινότανε γυναίκα του πατέρα μας, αλλά ενός άλλου άντρα, εμείς δεν θα υπήρχαμε καθόλου, άλλα παιδιά θα έρχονταν στο φώς του ήλιου. Και πού θα είμασταν εμείς. Μήπως στο μηδέν ; Μήπως - όπως πιστεύουν οι Ινδουϊστές - θα μπαίναμε στο σώμα ε-νός νεογέννητου βρέφους και θα ερχόμασταν έτσι στον κύκλο της ύπαρξης ; Νομίζω όχι, τι-ποτε δεν με κάμνει να πιστεύω ότι αυτού του είδους οι ασταμάτητες επανεσαρκώσεις συμβαί-νουν πραγματικά, απλώς είναι μιά ιδέα που τους μπήκε τους Ινδούς και δεν λέει να ξεκολλή-σει απ΄αυτούς, αυτό είναι όλο. Αλλά το πράγμα δεν σταματά εκεί. Αν πάμε πιό πίσω, στους γονείς του πατέρα μας και τους γονείς της μητέρας μας, θα δούμε ότι κι οι ίδιοι οι γονείς μας δεν θα υπήρχαν κατά παρό-μοιο τρόπο, οπότε για μας δεν θα ετίθετο καθόλου ζήτημα έστω και αν όλες οι άλλες προϋπο-θέσεις υπήρχαν. Και πηγαίνοντας συνεχώς προς τις πίσω γενιές, θα βλέπαμε ότι ούτε προπα-πούδες και προγιαγιάδες δέκατης και εικοστής και τριακοστής και βάλε γενιάς δεν θα είχαμε, πόσο λιγότερο τους δικούς μας γονείς. Βλέπουμε λοιπόν, ότι θα έπρεπε να υπάρχει μιά πιθανότητα σε δισεκατομμύρια πιθανοτή- τήτων, για να φτάσουμε στη δική μας ύπαρξη. Και αυτή η πιθανότητα, είναι τόσο λίγη, ώστε να θεωρείται μηδαμινή. Και επίσης φαίνεται - εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον - ότι αν καμμιά « έξωθεν » ή « άνωθεν » δύναμη δεν τακτοποιούσε κατάλληλα τα πράγματα, μόνο το εντελώς τυχαίο, αυτό και μόνο, θα μπορούσε να ορίσει ποιός άνθρωπος θα ερχόταν στην ύπαρξη και ποιός όχι. Αλλά ας σταματήσουμε τα πισωγυρίσματα, κι ας έλθουμε και πάλι στους δικούς μας γο-νείς. Και ας πούμε ότι όπως κι αν έχουν τα πράγματα, ήταν καθορισμένο από κάποια αιτία να γίνουν ζευγάρι. Λοιπόν, όπως ξέρουμε, ο άντρας και η γυναίκα έχουν την συνήθεια να « συ-ναντιούνται » -θα μεταχειριστώ αυτή τη λέξη, το προτιμώ έτσι - από καιρού εις καιρόν, κι αυ-τός ο καιρός μπορεί να είναι κάθε μιά ή δυό ή και αρκετές μέρες, ανάλογα με τις διαθέσεις τους ή τις ευκαιρίες. Ως εδώ το πράγμα είναι κατανοητό. Μένει να δούμε τί μπορεί να προκύ-ψει απ΄τις « συναντήσεις » τους αυτές. Λοιπόν, σε κάθε μιά τέτοια « συνάντησή » τους, ο άντρας « ταχυδρομεί » προς την γυναί- κα -θα μεταχειριστώ κι εδώ μιά άλλη, αδόκιμη ίσως λέξη -από πολλές εκατοντάδες μέχρι πολ-λές χιλιάδες « μυστικούς πράκτορες » ( άλλη εύσχημη φράση εδώ, το έχω παρακάνει το πράγ-μα ), και αυτοί οι χιλιάδες « πράκτορες », προχωρούν ακάθεκτοι και με μεγάλη ταχύτητα όλοι τους, προς το ένα και μοναδικό ωάριο που διαθέτει κάθε μήνα η γυναίκα, κι όποιος προλάβει, φτάνει στον προορισμό του. Στην περίπτωσή μας, ο πρώτος « πράκτορας », ήταν αυτός που δημιούργησε εμάς. Αν προλάβαινε ένας άλλος « πράκτορας », άλλο παιδί θα γεννιότανε, όχι εμείς, που θα παραμέναμε στο αιώνιο μηδέν, αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε μ΄ αυτόν τον τρόπο. Και έτσι, ενώ εμείς δεν θα υπήρχαμε καθόλου, εν τούτοις θα είχαμε κάποιο είδος « αδελφών », που όμως δεν θα μας ήξεραν καθόλου. Και εκτός από αυτό, η « συνάντηση » αυτή μπορούσε να γίνει εποικοδομητική μόνο σε κάποιο άλλο μήνα, οπότε ο δικός μας « πράκτορας » δεν θα ήταν παρών, ώστε να συναγωνι-στεί σε ταχύτητα και αποτελεσματικότητα τους χιλιάδες αντιπάλους του, οπότε και δεν θα υ-πήρχε καμμιά ευκαιρία να προκύψουμε εμείς, άλλοι θα προέκυπταν, όχι εμείς, άλλα παιδιά θα είχαν οι γονείς μας. Αλλωστε, ούτε αυτοί έχουν το δικαίωμα και την ικανότητα να επιλέγουν το τί θα προκύψει. Έτσι δεν είναι αγαπητοί μου αναγνώστες ; Αυτές τις εντελώς παράξενες και μάλλον παράλογες σκέψεις κάμνω στους περιπατητικούς και καθιστικούς διαλογισμούς μου, φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά στο μυαλό μου, κάποια βίδα έχει πιθανώς λασκάρει, και να την ξαναβιδώσω δεν ξέρω τον τρόπο. Ελπίζω πάντως να μην σας έβαλα και σας σε μιά τέτοια ανώμαλη διαδικασία διαλογισμού, γιατί δεν ήταν αυτή η επιδίωξή μου, απλώς ήθελα να σας κάνω κοινωνό των σκέψεών μου. Πάντως, θα πρέπει να παραδεχτείτε, ότι είτε μιά στατιστικά αμελητέα σύμπτωση μας φέρνει στον κόσμο αυτό, ή αλ- λοιώς, κάποια δύναμη πάνω από εμάς, Aυτός που δημιουργεί, αυτός που κανονίζει τις εξελί- ξεις, Αυτός και επεμβαίνει και καθορίζει τη ροή των πραγμάτων. Αν πάλι σας προκάλεσα δυσάρεστες σκέψεις και συναισθήματα, να κάνετε αγαπητοί μου αυτό που παρήγγειλε ο Μωϋσής πριν από καιρούς και ζαμάνια : Να με λιθοβολήσετε επειδή τάραξα τα ήσυχα και λιμνάζοντα νερά σας. Αλλά προσοχή : Ο αναμάρτητος - ή μάλλον ο διό-λου σκεπτόμενος - αυτός πρώτος τον λίθον βαλέτω. B E T O B E O R N O T T O B E Από τη μικρή ηλικία, είχα συχνά - και αργότερα πολύ συχνά - υπαρξιακά προβλήματα, αυ-τά που εχουν αρκετοί ή πολλοί νέοι τη σημερινή εποχή. Όταν δεν ήμουν απασχολημένος με κάτι ιδιαίτερο, καθόμουν και σκεφτόμουν, και διαλογιζόμουν σαν Βουδιστής καλόγερος που πέφτει σε βαθύ διαλογισμό. Πολλές ιδέες περνούσαν απ΄ το μυαλό μου, διέξοδο δεν εύρισκα και ήμουν γενικά ανήσυχο πνεύμα, έτσι συνηθίζουν να το λένε. Όλα αυτά ανήκουν βέβαια στο μακρυνό παρελθόν. Οχι ότι έπαψα να σκέφτομαι, το αντί-θετο μάλιστα. Αλλά τώρα, μπορεί μεν να έχω απορίες - και κάθε άνθρωπος οφείλει να έχει - αλλά δεν με προβληματίζουν όπως τότε, έχει αλλάξει η φιλοσοφία μου εντελώς. Η ζωή είναι ένα πολύ περίεργο πράγμα, και δεν πρέπει να τα παίρνει κανείς ό λ α με υπερβολική σοβα-ρότητα, ίσως να έχουν δίκαιο αυτοί που λένε : « Όσα έλθουν κι όσα πάνε ». Πάντως, από πολύ καιρό, κάθομαι και σκέφτομαι, και μάλιστα σκέφτομαι περισσότερο ό- ταν περπατώ, όπως έκαμναν τω καιρώ εκείνω στην Αθήνα οι λεγόμενοι « Περιπατητικοί φι- λόσοφοι ». Και κάμνω σκέψεις που θα μπορούσα να τις ονομάσω παράξενες, που θα μπορού-σαν σε άλλες εποχές να με στείλουν μέχρι τον ψυχίατρο. Σας κάμνω να τρομάζετε, έτσι είναι, μην προσπαθείτε να το αρνηθείτε. Και ποιές μπορεί να είναι αυτές οι πολύ « e c c e n t r i c » σκέψεις ; Θα προσπαθήσω να τις αναπτύξω αμέσως παρακάτω. Ολοι μας - λέγω μέσα μου -έχουμε γεννηθεί από μιά μητέρα και έναν πατέρα. ( Μελλον- τικά, ίσως το πράγμα αυτό να αλλάξει, να γεννιέται ο άνθρωπος μόνο από μητέρα, ή μόνο α-πό πατέρα, η επιστήμη προχωρά σε καινούργια, ίσως και κάπως επικίνδυνα μονοπάτια ). Λοι-πόν, η όλη ιστορία μας, σύγκειται στο εξής εντελώς συμπτωματικό - κατά τα φαινόμενα - γε-γονός : Αν η μητέρα μας δεν γινότανε γυναίκα του πατέρα μας, αλλά ενός άλλου άντρα, εμείς δεν θα υπήρχαμε καθόλου, άλλα παιδιά θα έρχονταν στο φώς του ήλιου. Και πού θα είμασταν εμείς. Μήπως στο μηδέν ; Μήπως - όπως πιστεύουν οι Ινδουϊστές - θα μπαίναμε στο σώμα ε-νός νεογέννητου βρέφους και θα ερχόμασταν έτσι στον κύκλο της ύπαρξης ; Νομίζω όχι, τι-ποτε δεν με κάμνει να πιστεύω ότι αυτού του είδους οι ασταμάτητες επανεσαρκώσεις συμβαί-νουν πραγματικά, απλώς είναι μιά ιδέα που τους μπήκε τους Ινδούς και δεν λέει να ξεκολλή-σει απ΄αυτούς, αυτό είναι όλο. Αλλά το πράγμα δεν σταματά εκεί. Αν πάμε πιό πίσω, στους γονείς του πατέρα μας και τους γονείς της μητέρας μας, θα δούμε ότι κι οι ίδιοι οι γονείς μας δεν θα υπήρχαν κατά παρό-μοιο τρόπο, οπότε για μας δεν θα ετίθετο καθόλου ζήτημα έστω και αν όλες οι άλλες προϋπο-θέσεις υπήρχαν. Και πηγαίνοντας συνεχώς προς τις πίσω γενιές, θα βλέπαμε ότι ούτε προπα-πούδες και προγιαγιάδες δέκατης και εικοστής και τριακοστής και βάλε γενιάς δεν θα είχαμε, πόσο λιγότερο τους δικούς μας γονείς. Βλέπουμε λοιπόν, ότι θα έπρεπε να υπάρχει μιά πιθανότητα σε δισεκατομμύρια πιθανοτή- τήτων, για να φτάσουμε στη δική μας ύπαρξη. Και αυτή η πιθανότητα, είναι τόσο λίγη, ώστε να θεωρείται μηδαμινή. Και επίσης φαίνεται - εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον - ότι αν καμμιά « έξωθεν » ή « άνωθεν » δύναμη δεν τακτοποιούσε κατάλληλα τα πράγματα, μόνο το εντελώς τυχαίο, αυτό και μόνο, θα μπορούσε να ορίσει ποιός άνθρωπος θα ερχόταν στην ύπαρξη και ποιός όχι. Αλλά ας σταματήσουμε τα πισωγυρίσματα, κι ας έλθουμε και πάλι στους δικούς μας γο-νείς. Και ας πούμε ότι όπως κι αν έχουν τα πράγματα, ήταν καθορισμένο από κάποια αιτία να γίνουν ζευγάρι. Λοιπόν, όπως ξέρουμε, ο άντρας και η γυναίκα έχουν την συνήθεια να « συ-ναντιούνται » -θα μεταχειριστώ αυτή τη λέξη, το προτιμώ έτσι - από καιρού εις καιρόν, κι αυ-τός ο καιρός μπορεί να είναι κάθε μιά ή δυό ή και αρκετές μέρες, ανάλογα με τις διαθέσεις τους ή τις ευκαιρίες. Ως εδώ το πράγμα είναι κατανοητό. Μένει να δούμε τί μπορεί να προκύ-ψει απ΄τις « συναντήσεις » τους αυτές. Λοιπόν, σε κάθε μιά τέτοια « συνάντησή » τους, ο άντρας « ταχυδρομεί » προς την γυναί- κα -θα μεταχειριστώ κι εδώ μιά άλλη, αδόκιμη ίσως λέξη -από πολλές εκατοντάδες μέχρι πολ-λές χιλιάδες « μυστικούς πράκτορες » ( άλλη εύσχημη φράση εδώ, το έχω παρακάνει το πράγ-μα ), και αυτοί οι χιλιάδες « πράκτορες », προχωρούν ακάθεκτοι και με μεγάλη ταχύτητα όλοι τους, προς το ένα και μοναδικό ωάριο που διαθέτει κάθε μήνα η γυναίκα, κι όποιος προλάβει, φτάνει στον προορισμό του. Στην περίπτωσή μας, ο πρώτος « πράκτορας », ήταν αυτός που δημιούργησε εμάς. Αν προλάβαινε ένας άλλος « πράκτορας », άλλο παιδί θα γεννιότανε, όχι εμείς, που θα παραμέναμε στο αιώνιο μηδέν, αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε μ΄ αυτόν τον τρόπο. Και έτσι, ενώ εμείς δεν θα υπήρχαμε καθόλου, εν τούτοις θα είχαμε κάποιο είδος « αδελφών », που όμως δεν θα μας ήξεραν καθόλου. Και εκτός από αυτό, η « συνάντηση » αυτή μπορούσε να γίνει εποικοδομητική μόνο σε κάποιο άλλο μήνα, οπότε ο δικός μας « πράκτορας » δεν θα ήταν παρών, ώστε να συναγωνι-στεί σε ταχύτητα και αποτελεσματικότητα τους χιλιάδες αντιπάλους του, οπότε και δεν θα υ-πήρχε καμμιά ευκαιρία να προκύψουμε εμείς, άλλοι θα προέκυπταν, όχι εμείς, άλλα παιδιά θα είχαν οι γονείς μας. Αλλωστε, ούτε αυτοί έχουν το δικαίωμα και την ικανότητα να επιλέγουν το τί θα προκύψει. Έτσι δεν είναι αγαπητοί μου αναγνώστες ; Αυτές τις εντελώς παράξενες και μάλλον παράλογες σκέψεις κάμνω στους περιπατητικούς και καθιστικούς διαλογισμούς μου, φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά στο μυαλό μου, κάποια βίδα έχει πιθανώς λασκάρει, και να την ξαναβιδώσω δεν ξέρω τον τρόπο. Ελπίζω πάντως να μην σας έβαλα και σας σε μιά τέτοια ανώμαλη διαδικασία διαλογισμού, γιατί δεν ήταν αυτή η επιδίωξή μου, απλώς ήθελα να σας κάνω κοινωνό των σκέψεών μου. Πάντως, θα πρέπει να παραδεχτείτε, ότι είτε μιά στατιστικά αμελητέα σύμπτωση μας φέρνει στον κόσμο αυτό, ή αλ- λοιώς, κάποια δύναμη πάνω από εμάς, Aυτός που δημιουργεί, αυτός που κανονίζει τις εξελί- ξεις, Αυτός και επεμβαίνει και καθορίζει τη ροή των πραγμάτων. Αν πάλι σας προκάλεσα δυσάρεστες σκέψεις και συναισθήματα, να κάνετε αγαπητοί μου αυτό που παρήγγειλε ο Μωϋσής πριν από καιρούς και ζαμάνια : Να με λιθοβολήσετε επειδή τάραξα τα ήσυχα και λιμνάζοντα νερά σας. Αλλά προσοχή : Ο αναμάρτητος - ή μάλλον ο διό-λου σκεπτόμενος - α

T  O     B  E     O  R     N  O  T     T  O     B  E



Από τη μικρή ηλικία, είχα συχνά - και αργότερα πολύ συχνά - υπαρξιακά προβλήματα, αυτά που εχουν αρκετοί ή πολλοί νέοι  τη σημερινή  εποχή. Όταν δεν ήμουν απασχολημένος με κάτι ιδιαίτερο, καθόμουν και σκεφτόμουν, και διαλογιζόμουν σαν  Βουδιστής καλόγερος που πέφτει σε βαθύ  διαλογισμό. Πολλές ιδέες περνούσαν απ΄ το μυαλό μου, διέξοδο δεν εύρισκα και ήμουν γενικά ανήσυχο πνεύμα, έτσι συνηθίζουν να το λένε.

Όλα αυτά ανήκουν βέβαια  στο μακρυνό παρελθόν. Οχι ότι έπαψα να σκέφτομαι, το αντίθετο μάλιστα. Αλλά τώρα, μπορεί μεν να έχω απορίες - και κάθε  άνθρωπος οφείλει  να έχει - αλλά δεν με προβληματίζουν  όπως τότε, έχει αλλάξει  η φιλοσοφία μου εντελώς. Η ζωή είναι ένα πολύ περίεργο  πράγμα, και δεν  πρέπει να τα  παίρνει κανείς  ό λ α  με υπερβολική σοβαρότητα, ίσως να έχουν δίκαιο αυτοί που λένε : « Όσα έλθουν κι όσα πάνε ».

Πάντως, από πολύ καιρό, κάθομαι και σκέφτομαι, και μάλιστα σκέφτομαι περισσότερο όταν περπατώ, όπως έκαμναν  τω καιρώ εκείνω  στην Αθήνα οι λεγόμενοι  « Περιπατητικοί φιλόσοφοι ». Και κάμνω σκέψεις που θα μπορούσα να τις ονομάσω παράξενες, που θα μπορούσαν σε άλλες εποχές να με στείλουν μέχρι τον ψυχίατρο. Σας κάμνω να τρομάζετε, έτσι είναι, μην προσπαθείτε να το αρνηθείτε. Και ποιές μπορεί να είναι  αυτές οι πολύ               « e c c e n t r i c » σκέψεις ; Θα προσπαθήσω να τις αναπτύξω αμέσως παρακάτω.

Ολοι μας - λέγω μέσα μου -έχουμε  γεννηθεί από μιά μητέρα και έναν πατέρα. ( Μελλοντικά, ίσως το πράγμα  αυτό να αλλάξει, να  γεννιέται ο άνθρωπος μόνο από μητέρα, ή μόνο από πατέρα, η επιστήμη προχωρά σε καινούργια, ίσως και κάπως επικίνδυνα μονοπάτια ). Λοιπόν, η όλη ιστορία μας, σύγκειται  στο εξής εντελώς συμπτωματικό - κατά τα φαινόμενα - γεγονός : Αν η μητέρα μας δεν γινότανε γυναίκα του πατέρα μας, αλλά ενός άλλου άντρα, εμείς δεν θα υπήρχαμε καθόλου, άλλα παιδιά θα έρχονταν στο φώς του ήλιου. Και πού θα είμασταν εμείς. Μήπως στο μηδέν ; Μήπως - όπως  πιστεύουν οι Ινδουϊστές - θα μπαίναμε στο σώμα ενός νεογέννητου βρέφους  και θα ερχόμασταν  έτσι στον κύκλο  της ύπαρξης ; Νομίζω όχι, τίποτε δεν με κάμνει να πιστεύω ότι αυτού του είδους οι ασταμάτητες επανεσαρκώσεις συμβαίνουν πραγματικά, απλώς είναι  μιά ιδέα που τους μπήκε  τους Ινδούς και δεν λέει να ξεκολλήσει απ΄αυτούς, αυτό είναι όλο.

Αλλά το πράγμα  δεν σταματά  εκεί. Αν πάμε πιό  πίσω, στους γονείς  του πατέρα μας και τους γονείς της μητέρας μας, θα δούμε ότι κι οι ίδιοι οι γονείς μας δεν θα υπήρχαν κατά παρόμοιο τρόπο, οπότε για μας δεν θα ετίθετο καθόλου ζήτημα έστω και αν όλες οι άλλες προϋποθέσεις υπήρχαν. Και πηγαίνοντας  συνεχώς προς τις πίσω  γενιές, θα βλέπαμε ότι ούτε προπαπούδες και προγιαγιάδες δέκατης και εικοστής  και τριακοστής και βάλε γενιάς, δεν θα είχαμε, πόσο λιγότερο τους δικούς μας γονείς.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι θα έπρεπε να υπάρχει μιά πιθανότητα σε δισεκατομμύρια πιθανοτήτήτων, για να φτάσουμε στη δική  μας ύπαρξη. Και αυτή  η πιθανότητα, είναι τόσο λίγη, ώστε να θεωρείται μηδαμινή. Και επίσης  φαίνεται - εκ πρώτης όψεως  τουλάχιστον - ότι αν καμμιά  « έξωθεν » ή « άνωθεν » δύναμη δεν τακτοποιούσε κατάλληλα τα πράγματα, μόνο το εντελώς τυχαίο, αυτό και  μόνο, θα μπορούσε να ορίσει ποιός  άνθρωπος θα ερχόταν  στην ύπαρξη και ποιός όχι.

Αλλά ας σταματήσουμε  τα πισωγυρίσματα, κι ας  έλθουμε και πάλι στους δικούς μας γονείς. Και ας πούμε ότι όπως κι αν έχουν τα πράγματα, ήταν καθορισμένο  από κάποια αιτία να γίνουν ζευγάρι. Λοιπόν, όπως  ξέρουμε, ο άντρας και η γυναίκα έχουν την συνήθεια να  « συναντιούνται » - θα μεταχειριστώ αυτή τη λέξη, το προτιμώ έτσι - από καιρού εις καιρόν, κι αυτός ο καιρός μπορεί να είναι κάθε  μιά ή δυό ή  και αρκετές  μέρες, ανάλογα με  τις διαθέσεις τους ή τις ευκαιρίες. Ως εδώ το πράγμα είναι κατανοητό. Μένει να δούμε τί μπορεί να προκύψει απ΄τις  « συναντήσεις » τους αυτές.

Λοιπόν, σε κάθε μιά τέτοια  « συνάντησή » τους, ο άντρας  « ταχυδρομεί » προς την γυναίκα -θα μεταχειριστώ κι εδώ μιά άλλη, αδόκιμη ίσως λέξη - από πολλές εκατοντάδες μέχρι πολλές χιλιάδες « μυστικούς πράκτορες » ( άλλη εύσχημη φράση εδώ, το έχω παρακάνει το πράγμα ), και αυτοί οι χιλιάδες « πράκτορες », προχωρούν ακάθεκτοι και με μεγάλη ταχύτητα όλοι τους, προς το ένα και μοναδικό ωάριο που διαθέτει κάθε μήνα η γυναίκα, κι όποιος προλάβει, φτάνει στον προορισμό του. Στην περίπτωσή μας, ο  πρώτος  « πράκτορας  », ήταν αυτός που δημιούργησε εμάς. Αν προλάβαινε ένας άλλος  « πράκτορας », άλλο παιδί  θα γεννιότανε, όχι εμείς, που θα παραμέναμε  στο αιώνιο  μηδέν, αν  μπορούμε να  το χαρακτηρίσουμε μ΄ αυτόν τον τρόπο. Και  έτσι, ενώ εμείς δεν θα υπήρχαμε καθόλου, εν τούτοις  θα είχαμε κάποιο είδος « αδελφών », που όμως δεν θα μας ήξεραν καθόλου.

Και εκτός από  αυτό, η  « συνάντηση » αυτή  μπορούσε να γίνει  εποικοδομητική μόνο σε κάποιο άλλο μήνα, οπότε  ο δικός μας  « πράκτορας » δεν θα  ήταν παρών, ώστε να συναγωνιστεί σε ταχύτητα και αποτελεσματικότητα τους χιλιάδες αντιπάλους του, οπότε και δεν θα υπήρχε καμμιά ευκαιρία να προκύψουμε εμείς, άλλοι θα προέκυπταν, όχι εμείς, άλλα παιδιά θα είχαν οι γονείς μας. Αλλωστε, ούτε αυτοί έχουν το δικαίωμα και  την ικανότητα  να επιλέγουν το τί θα προκύψει. Έτσι δεν είναι αγαπητοί μου αναγνώστες ;

Αυτές τις εντελώς παράξενες και μάλλον παράλογες σκέψεις κάμνω στους περιπατητικούς και καθιστικούς διαλογισμούς  μου, φαίνεται ότι κάτι δεν πάει  καλά στο μυαλό  μου, κάποια βίδα έχει πιθανώς  λασκάρει, και να την  ξαναβιδώσω δεν ξέρω τον τρόπο. Ελπίζω πάντως να μην σας έβαλα και σας σε μιά τέτοια ανώμαλη διαδικασία διαλογισμού, γιατί δεν ήταν αυτή η επιδίωξή μου, απλώς  ήθελα να σας  κάνω κοινωνό  των σκέψεών  μου. Πάντως, θα πρέπει να παραδεχτείτε, ότι είτε μιά στατιστικά αμελητέα σύμπτωση μας φέρνει στον κόσμο αυτό, ή αλλοιώς, κάποια δύναμη πάνω από εμάς, Aυτός που δημιουργεί, αυτός που κανονίζει τις εξελίξεις, Αυτός και επεμβαίνει και καθορίζει τη ροή των πραγμάτων.

Αν πάλι σας προκάλεσα  δυσάρεστες σκέψεις και συναισθήματα, να κάνετε αγαπητοί μου αυτό που παρήγγειλε ο  Μωϋσής πριν από  καιρούς και  ζαμάνια : Να με λιθοβολήσετε επειδή τάραξα τα ήσυχα και λιμνάζοντα νερά σας. Αλλά προσοχή : Ο αναμάρτητος - ή μάλλον ο διόλου σκεπτόμενος - αυτός πρώτος τον λίθον βαλέτω.