Τ Ι Μ Α Τ Ο Ν Π Α Τ Ε Ρ Α Σ Ο Υ

Τ  Ι  Μ  Α     Τ  Ο  Ν     Π  Α  Τ  Ε  Ρ  Α     Σ  Ο  Υ    !



Το γεγονός έλαβεν χώραν στην πρωτεύουσα πριν από λίγες βδομάδες. Το πληροφορηθήκαμε  - από πού αλλού ; - από τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, που ολημερίς κι ολονυχτίς μας βομβαρδίζουν με ειδήσεις από το εσωτερικό και το εξωτερικό, πιό πολύ από τα δικά μας, και λιγότερο από  τα έξω. Εκτός  μεγάλων  καταστροφών  που συμβαίνουν  σε άλλες  χώρες, που προκαλούν το έντονο ενδιαφέρον και των δικών μας τηλεθεατών.

Η είδηση έλεγε κάτι  που δεν είναι  καθόλου συνηθισμένο, που  ακούγεται  σπανίως στις μέρες μας. Που δεν ήταν σχεδόν καθόλου υπαρκτό πράγμα σε παλιότερες  εποχές, όχι βέβαια ότι ποτέ δεν  συνέβαινε. Απλώς, δεν  ακούγαμε τέτοια περιστατικά, ίσως επειδή δεν συνέβαιναν συχνά, ίσως επειδή  δεν υπήρχαν τόσο  πολλές πηγές πληροφοριών, ήσαν ασυγκρίτως λιγότερες από αυτές που υπάρχουν  σήμερα. Λίγοι διάβαζαν  εφημερίδες, κι αυτοί σχεδόν αποκλειστικά κάτοικοι των πόλεων. Όμως, ραδιόφωνο  και τηλεόραση, κάνουν τώρα τις ειδήσεις να ταξειδεύουν  με αστραπιαία ταχύτητα  από τη μιά άκρη της χώρας στην άλλη. Και βέβαια, από την μιά άκρη του πλανήτη μας μέχρι την άλλη άκρη του.

Που λέτε, έγινε ένας φόνος εν ψυχρώ στην Αθήνα, αυτό ήταν το γεγονός. Μά είναι είδηση αυτή, θα διερωτηθούν  όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές ; Οχι, ασφαλώς όχι, τέτοια γεγονότα είναι σχεδόν καθημερινά, όχι μόνο στις μεγάλες πόλεις της χώρες, αλλά και στις μικρές, ακόμα και σε μικρά χωριουδάκια. Αλλού είναι το σημαντικό της είδησης αυτής.

Λοιπόν, επρόκειτο για μιά άγρια δολοφονία, δράστης της οποίας ήταν ένας εξηνταπεντάχρονος, και θύμα - εδώ είναι  το θέμα μας - ο πατέρας  του, ηλικίας παρακαλώ  ενενήντα χρόνων. Αδύνατον να  το πιστέψει κανείς, έτσι δεν είναι ; Ακόμα κι αν το θύμα ήταν ένας παντάπασιν ξένος προς το δράστη, που δεν θα είχε καμμιά  συγγένεια μ΄αυτόν, και  πάλι θα λέγαμε : « Μα έναν άνθρωπο που τελειώνει σε λίγο η ζωή του, αυτόν βρήκε  να δολοφονήσει αυτός ο άνθρωπος - αν μπορούμε να τον ονομάσουμε βέβαια  άνθρωπο - των εξηνταπέντε  χρόνων ; Γίνονται αυτά τα πράγματα ; Δεν είναι ανήκουστο πράγμα αυτό το γεγονός ; ».

Και όμως, έγινε κι αυτό το ανοσιούργημα. Θα πεί ίσως κάποιος που θέλει να δικαιολογεί τα πάντα : « Ισως να υπήρχαν πολύ σοβαροί λόγοι για να προβεί ο δράστης σε ένα τέτοιου είδους έγκλημα. Ποιός ξέρει τί μπορεί να έκανε το θύμα στο  δολοφόνο αυτό, τον πατροκτόνο, μήπως ξέρουμε  τί υπήρχε  ανάμεσα  σ΄αυτούς τους δυό  ανθρώπους ; Και  πώς μπορούμε να βγαζούμε αβίαστα συμπεράσματα, όταν δεν γνωρίζουμε  καταλεπτώς το  τί είχε μεσολαβήσει ανάμεσα σε θύμα και θύτη ; ».

Αλλά δεν χρειάζεται  να ψάξουμε για  να βρούμε το  τί υπάρχε ανάμεσά τους, το είπαν κι όλας στην αναφορά της είδησης. Υπήρχαν - λέει -σοβαρά ζητήματα κληρονομικά και περιουσιακά ανάμεσα τους. Δεν αναφέρθηκε τίποτε σχετικό με τις οικονομικές διαφορές τους, αλλά μπορούμε να κάνουμε κάποιες υποθέσεις  ως προς τα αίτια της  άγριας αυτής δολοφονίας πατέρα από γιό.

Όπως συμβαίνει και με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή των ανθρώπων, και εδώ πρόκειται και πάλι για το χρήμα, για τα όβολα, για τα φράγκα. Εχει ειπωθεί, ότι για τα χρήματα, μπορεί κάποιος να σκοτώσει ακόμα και τη μητέρα του. Μπορεί να ακούγεται αυτό αρκετά υπερβολικό, όμως σε κάποιες περιπτώσεις γίνεται. Κι αν αυτό ισχύει για τη  μητέρα, το πόσο πιό πολύ μπορεί να ισχύει για τον πατέρα, μάς το  δείχνει το συμβάν στο οποίο αναφερόμαστε.  Στο οποίο, ζήτημα χρημάτων υπήρχε, που ώθησε το γιό να σκοτώσει τον πατέρα του.

Ο άνθρωπος που  εργάζεται, συχνά  έχει σχηματίσει  κάποια περιουσία, μεγάλη, μέτρια ή έστω μικρή. Εχει απογόνους, που περιμένουν πότε θα μαζέψει  τα μπογαλάκια του ο πατέρας του - και να μην αργεί πολύ βέβαια - και να  αποχωρήσει από τον μάταιο  αυτό κόσμο..Για να πάρουν αυτά που απόχτησε από  τις διάφορες  δραστηριότητές  του, εργασία, απάτες, κλοπές, διαρρήξεις και ότι  άλλο φέρνει χρήματα και περιουσία. Μπορεί ο πατέρας αυτός, να έχει κάποια ιδιαίτερη προτίμηση ως προς τη διανομή της περιουσίας του, να θέλει να αφήσει μεγάλο μέρος σε έναν απόγονό του. Μπορεί μάλιστα να αποκληρώσει εντελώς  κάποιο από τα παιδιά του, είναι αρκετά συνηθισμένο κι αυτό. Που προκαλέι έντονες διαμάχεις ανάμεσα στον πατέρα και τους αδικούμενους απογόνους του. « Τί σου είναι αυτός ( ή αυτή ), και του αφήνεις όλα τα υπάρχοντά  σου ; Εμάς δεν  μας λογαριάζεις  καθόλου, μήπως  παιδιά σου  δεν είμαστε και εμείς ; ».

Σαν σκέψη, η υπόθεση αυτή φαίνεται  να στεκεται στα  πόδια της. Το γιατί  όμως ο έχων την περιουσία δεν την διανέμει σε ίσα μερίδια στους  « δικαιούχους », αυτό είναι δική του, αποκλειστικα δική του ιστορία. Κανένας νόμος δεν επιβάλλει την ίση  μεταχείρηση σε τέτοιες περιπτώσεις, πολλοί λόγοι μπορούν να μεσολαβήσουν, ώστε κάποιος  από τους κληρονόμους να αδικηθεί. Ποιός  θα το κρίνει  αυτό ; Μα  ασφαλώς, μονάχα ο  διαθέτης, σε  κανέναν άλλο δεν πέφτει λόγος. Και μόνο όταν έχει αποκληρωθεί εντελώς κάποιος  από τα δικαιωμάτά του, έχει τη δυνατότητα να προσφύγει στη δικαιοσύνη, που κι αυτή θα κρίνει βάσει κάποιων στοιχείων, αν μπορεί να του δώσει κάτι από τις διεκδικήσεις του.

Από τα πολύ αρχαία  χρόνια, υπήρχαν  στις νομοθεσίες των λαών, κάποιες διατάξεις, κάποιες προτροπές προς  τους ανθρώπους, σχετικά  με τη διαγωγή  τους απέναντι στους γονιούς τους. Δεν είναι  μόνο η εντολή  που δίνει ο Δεκάλογος  του Μωϋσή που προβλέπει αυστηρές ποινές, θανάτωση σ΄εκείνους που δικαίως  ή αδίκως, ατιμάζουν τους γονείς  τους. Και άλλες αρχαίες νομοθεσίες, αλλά και το άγραφο δίκαιο λαών που δεν είχαν γραπτή νομοθεσία - ίσως επειδή δεν είχαν ακόμα συστήματα γραφής και επίσημες νομοθεσίες - έλεγαν τα ίδια πράγματα. Ο εξηντανταπεντάρης από  την Αθήνα, φαίνεται ότι δεν ήξερε ή αγνόησε αυτόν τον κανόνα. Θα του τον εξηγήσουν όμως καταλεπτώς στο δικαστήριο, όταν αυτό θα γίνει.