Μ Ε Τ Α Ν Α Σ Τ Η, Β Ρ Ε Σ Δ Ο Υ Λ Ε Ι Α
Eχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Ηταν η εποχή που μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο - αρχές της δεκαετίας του 60 - έφευγαν από την Ελλλάδα, αλλά και από την Ιταλία και την Ισπανία - οι άνθρωποι που ζητούσαν δουλειά στη Δυτική τότε Γερμανία. Μιά Γερμανία που μόλις είχε βγεί ηττημένη από τον πόλεμο. Και ενώ μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, οι τότε σύμμαχοι εγκαταλείψανε την ηττημένη και τότε Γερμανία στα μαύρα χάλια της, και την ταπεινώσανε - βαρύτατο το σφάλμα των τότε νικητών, που το πλήρωσαν κι αυτοί κι ολόκληρος ο κόσμος, καθώς αναπτύχθηκε ο ταπεινωμένος γερμανικός λαός, έφτιαξε το Τρίτο Ράϊχ, και αιματοκύλισε και πολύ πιό άσχημα, για δεύτερη φορά τον κόσμο, Ετσι, οι νικητές δεν πέσανε ξανά στο ίδιο σφάλμα, να ταπεινώσουν ξανά τη νικημένη Γερμανία.
Αυτή τη φορά, το πάθημα είχε γίνει μάθημα. Οι νικητές σύμμαχοι, φρόντισαν να μην νοιώσουν και πάλι ταπεινωμένοι οι Γερμανοί, και βοήθησαν τη χώρα τους να ανασυγκροτηθεί. Να ξαναφτιάξει την κατεστραμμένη βιομηχανία της, και να ξανασταθεί στα πόδια της. Όμως, οι Γερμανοί δεν είχαν ανθρώπους να ξαναφέρουν τη χώρα στην παλιά της κατάσταση, είχαν χάσει πάρα πολλούς άνδρες στον πόλεμο. Και γι αυτό, ζήτησαν από τις χώρες της νότιας Ευρώπης να πάνε να εργαστούν στη χώρα τους. Και έτσι, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο μεταναστευτικό κύμα από το νότο προς τη Γερμανία, όπου πήγαν να εργαστούν στα καινούργια εργοστάσια που σήκωσαν ψηλά και πάλι τη γερμανική βιομηχανία. Ησαν οι μετανάστες, οι τότε νοτιοευρωπαίοι, που πηγαν να ανασυγκροτήσουν την ηττημένη Γερμανία.
Για να προσελκύσουν οι Γερμανοί τους μετανάστες, είχαν ειδικά γραφεία σε κάθε χώρα που είχε πρόθυμους να πάνε στην πατρίδα τους, στα οποία πήγαιναν οι μέλλοντες να πάνε εκεί για δουλειά, και τους περνούσαν στους καταλόγους τους. Και κατόπιν, τους έλεγαν σε ποιά πόλη και σε ποιά εργασία έπρεπε να πάνε, και εκεί πήγαιναν και έμπαιναν αμέσως στη δουλειά τους, δεν μεσολαβούσε κανένα γραφείο εργασίας.
Οι περισσότεροι από τους μετανάστες αυτούς - η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που πήγαν εκεί για δουλειά - επιστρέψανε μετά από αρκετά ή πολλά χρόνια. Κάποιοι λίγοι σχετικά, έμειναν εκεί, περισότερο οι Τούρκοι, που έκαναν τη Γερμανία δεύτερη πατρίδα τους, πήραν και τη γερμανική υπηκοότητα. Αυτά για την τότε μετανάστευση και τους τότε μετανάστες.
Ετσι ήσαν τα πράγματα για την τότε μετανάστευση. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, και να΄ σου ένα καινούργιο μεταναστευτικό ρεύμα παρουσιάστηκε εδώ και δυό τρεις δεκαετίες. Αυτοί όμως οι καινούργιοι μετανάστες, δεν πηγαίνουν στη Γερμανία και στις άλλες χώρες της Ευρώπης με πρόσκληση για δουλειά. Ξεκινούν απ΄τις πατρίδες τους απρόσκλητοι, και συχνά λαθραία, για να πάνε και να ψάξουν για δουλειά. Που δεν ξερουν καθόλου αν θα την βρούνε. Στα κουτουρού ξεκινάνε, και αν βρούνε δουλειά, έχει καλώς, αλλοιώς ψάχνουν και ψάχνουν μέχρι να βρούνε μιά δουλειά, οποιαδήποτε δουλειά.
Οι καινούργιοι αυτοί μετανάστες, έρχονται από την Αφρική και την Ασία. Αυτοί που προέρχονται από την Αφρική, έρχονται από τις πρώην Γαλλικές αποικίες, Αλγερία, Τυνησία, Μαρόκκο, Σενεγάλη και άλλες αποικίες, και πηγαίνουν στη Γαλλία. Ενώ αυτοί που πάνε στη Βρεττανία, έρχονται επίσης από πρώην βρεττανικές αποικίες της Αφρικής, αλλά και από τις επίσης πρώην βρεττανικές αποικίες της Ασίας, Ινδία και Πακιστάν Ολοι αυτοί, Αφρικανοί και Ασιάτες, έχουν διαβατήρια Γαλλικά και Βρεττανικά, και έχουν μάλιστα πάρει και τις σχετικές υπηκοότητες. Και βρίσκουν μάλλον εύκολα και δουλειές στις καινούργιες πατρίδες τους.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, και ένα άλλο είδος μεταναστών έχει φανεί στον ορίζοντα της ευρωπαϊκής ηπείρου. Από την Αφρική και από την Ασία προέρχονται κι αυτοί. Δεν ξεκινούν όμως πάντοτε σαν κάτοικοι χωρών που ήσαν κάποτε αποικίες, κάπως διαφορετική μπορεί να είναι η προέλευσή τους και διαφορετικές οι αιτίες - εν μέρει τουλάχιστον - που τους οδηγούν στην Ευρώπη. Πρόκειται συχνά για ανθρώπους που τους διώχνει άλλοτε η πείνα από τα μέρη τους, άλλοτε το εχθρικό πολιτικό κλίμα που επικρατεί στις χώρες τους, άλλοτε πάλι και τα δυό μαζύ και πιθανόν και άλλοι λόγοι.
Όπως και αν έχει το πράγμα, είναι γεγονός που δεν αμφισβητείται, ότι όλοι αυτοί έχουν μεγάλη ανάγκη να απομακρυνθούν από τις δικές τους χώρες, και να αναζητήσουν κάτι καλύτερο στην ευρωπαϊκή ήπειρο, και μάλιστα σε ορισμένες περιοχές της ηπείρου αυτής. Στη μεγάλη πάντως πλειοψηφία τους, είναι άνθρωποι πεινασμένοι και χωρίς εργασία. Φυσικά, δεν έχουν καμμιά σχέση με τους μετανάστες που ζητούσαν από ανάγκη οι Γερμανοί τα χρόνια εκείνα, δεν είναι μάλιστα καθόλου ευπρόσδεκτοι στις χώρες στις οποίες θέλουν να μετοικίσουν. Ανάγκη μεγάλη τους σπρώχνει έξω από μέρη τους, και θα έπρεπε να γίνει και μιά ανθρωπολογική και αιτιολογική μελέτη από ειδικούς γι αυτό το φαινόμενο.
Περνούν κατά κανόνα λαθραία από την Ασία και την Αφρική στις πιό κοντινές παραλίες της Ευρώπης, κι αν καταφέρουν να περάσουν - πράγμα που δεν το μπορούν πάντοτε - στην Ευρώπη, αποβιβάζονται λάθρα στις ευρωπαϊκές ακτές, κι από εκεί, ψάχνουν εναγώνια να βρούνε κάποιο μέρος όπου θα μπορέσουν να εγκατασταθούν προσωρινά και να βρούνε κάποια μέρα τρόπο να νομιμοποιηθούν όπου μπορέσουν κι όπου βρούν κάποια στοιχειώδη εργασία. Πράγμα που δεν είναι καθόλου εύκολο, το πιό πιθανό είναι να μένουν κρυμμένοι λάθρα στις πόλεις της χώρας όπου βγήκαν, ή να τους στριμώξουν σε κάποιου είδους στρατόπεδο συγκέντρωσης, μέχρις ότου κάτι να μπορέσει - αυτή είναι η προσμονή τους - να βρεθεί μιά μόνιμη λύση στο πρόβλημα τους.
Εν τω μεταξύ, πρόβλημα δημιουργείται στις χώρες όπου καταφεύγουν. Τι να τους κάνουν εκεί ; Να τους δεχτούν επίσημα και να τους βρούνε δουλειά και να γίνουν κάποια μέρα δεκτοί σαν μόνιμοι κάτοικοι της χώρας όπου έχουν βρεθεί ; Είναι μιά πολύ θλιβερή ιστορία να κάνουν οι τοπικές κυβερνήσεις κατι τέτοιο. Ακόμα κι αν τους δεχτούν και αργότερα τους νομιμοποιήσουν, πού θα βρεθούν δουλειές για ένα κύμα που συνεχώς θα έρχεται και θα μεγαλώνει ; Δουλειές δεν υπάρχουν εύκολα και για τους νόμιμους μετανάστες, ακόμα κι ίσως και για τους ντόπιους κατοίκους, άντε τώρα να βρεις κάποια δουλειά - έστω και ταπεινή - σε ένα πλήθος που έρχεται και όλο συνεχίζει να έρχεται.
Πολύ δύσκολα θα είναι τα πράγματα στις ευρωπαϊκές χώρες τα προσεχή χρόνια, τις προσεχείς δεκαετίες με ους όλο και περισσότερους μετανάστες - νόμιμους και λαθραίους; - που θα μπαίνουν τις ευρωπαϊκές χώρες. Τί να κάνουν λοιπόν ; Να τους πετάξουν στη θάλασα μήπως; Δεν γίνεται βέβαια, είναι εντελώς απάνθρωπο. Να τους στείλουν πίσω στις πατρίδες τους μήπως ; Ούτε κι αυτό μπορεί να γίνει. Λύση δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Και όταν ο πλανήτης θα έχει οκτώ και εννιά δισεκατομμύρια αντί τα εξήμισυ που έχει τώρα ; Ποιός θα λύσει το μεγάλο, το μέγιστο αυτό πρόβλημα ; Μήπως ο « μεγάλος αδελφός » με τους θαλάμους αερίων ; Τρομάζει κανείς με το τί άραγε περιμένει την ανθρωπότητα στο όχι μακρυνό μέλλον, στο μάλλον κοντινό θα μπορούσαμε να πούμε. Ασχημα, πολύ άσχημα τα πράγματα που φαίνονται στον ορίζοντα. Αλλά μήπως μπορεί να βρεί κανείς μιά ανθρώπινη λύση σε ένα τόσο μεγάλο και σχεδόν άλυτο - έτσι φαίνεται προς το παρόν - πρόβλημα ; Είναι κάτι, που οι προηγούμενες - μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες - γενιές, δεν το έβάζαν ούτε στην άκρη του μυαλού τους.
Είναι εντελώς αδύνατο να κάνουμε την παραμικρή πρόβλεψη για το τι μπορεί να συμβεί τους επόμενους καιρούς, προφήτες δεν μπορούμε να γίνουμε. Μπορούμε να ελπίσουμε άραγε για κάποια λύση στο πρωτοφανές αυτό για την ανθρωπότητα πρόβλημα ; Αν δεν μπορούμε, θα έλθει ο καιρός – όπως γίνεται σχεδόν πάντοτε – που θα δείξουν τα πράγματα προς τα πού βαδίζει η ανθρωπότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου