Ο ΤΡΙΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Ο     Τ   Ρ   Ι   Τ   Ο   Σ       Π   Α   Γ   Κ   Ο   Σ   Μ   Ι   Ο   Σ       Π   Ο   Λ   Ε   Μ   Ο   Σ

Φυσικά, δεν το έχετε πάρει χαμπάρι. Και τώρα που το βλέπετε στον τίτλο του θέματος, πάλι δεν καταλαβαίνετε τίποτε, τί μας λέει αυτός για τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, νομίζει ότι δεν παρακολουθούμε την επικαιρότητα. Και όμως, αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Αυτός ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος είναι σε πλήρη εξέλιξη από καιρό, μάλιστα το περίεργο είναι ότι έχει αρχίσει πολύ πριν από τον πρώτο πόλεμο. Και πώς γίνεται να είναι ο τρίτος πριν απ΄τον πρώτο ; Λοιπόν γίνεται,ας πούμε κάπως ετεροχρονισμένα-είναι ένας όρος που μας ήρθε τα τελευταία χρόνια, νομίζω ότι κάποιος που ήρθε από την Αμερική μας τον έφερε.

Δεν πρόκειται να  μακρυγορήσω - όπως  συνηθίζουν να λένε στις  αγορεύσεις τους οι δικηγόροι, και παρ΄ όλα αυτά  μακρυγορούν, παρά τις  παρατηρήσεις  από την  δικαστική έδρα. Και εξηγούμαι :  Ο πόλεμος αυτός δεν γίνεται στα πεδία των μαχών, γίνεται στους δρόμους, στους πάσης φύσεως δρόμους,εντός των πόλεων και εκτός αυτών.Όπως καταλάβατε, πρόκειται για τον πόλεμο που  διεξάγεται στους δρόμους  ανάμεσα σε αυτοκίνητα, και ανάμεσα σε αυτοκίνητα και πεζούς. Στη μάχη αυτή παίρνουν μέρος και οχήματα που κινούνται επάνω σε δυό τροχούς, πολύ σπανιώτερα επάνω σε τρεις, αλλά - το χειρότερο - και οχήματα κινούμενα επάνω σε έξι, οκτώ και δέκα τροχούς, που είναι και τα πιό επικίνδυνα.

Στην αρχή το πράγμα φάνταζε σαν απίθανο. Είχε αρχίσει σαν παιχνίδι στα τέλη του περασμένου αιώνα,γύρω στο 1880.Κάποιοι ιδιαίτερα εφευρετικοί άνθρωποι-κυρίως στη Γαλλία- σκέφτηκαν να φτιάξουν ένα είδος μεταφορικού μέσου που να μην κινείται επάνω σε σιδηροτροχιές - όπως τα τραίνα - αλλά έξω από αυτές, με ρόδες που δεν θα ήσαν σιδερένιες. Σαν κινητήρια δύναμη θα χρησιμοποιούσαν την γνωστή την εποχή  εκείνη, τον  ατμό. Και μιά και δυό, έφτιαξαν μετά πολλές αποτυχημένες δοκιμές, ένα όχημα που μετά μερικές δε-καετίες θα ξεκινούσε τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, που στην ουσία  του βέβαια ήταν ο πρώτος - πριν από την ιστορία που άρχισε στο Σεράγεβο και έκλεισε τέσσερα χρόνια αργότερα.

Όταν πρωτοεμφανίστηκαν τα πρώτα αυτοκίνητα στους δρόμους, ο κόσμος έβλεπε τους οδηγούς των - που ήσαν κατά κανόνα και οι κατασκευαστές και επιδιορθωτές τους - και τους θεωρούσε ακίνδυνους τρελλούς, χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός για να διαπιστώσουν ότι επρόκειτο μεν για τρελλούς, όμως λίαν επικινδύνους. Πριν κλείσει ο 19ος αιώνας, άρχισαν να διοργανώνονται αγώνες αυτοκινήτων-με πρώτα τα ραλλύ-όπου οι  οδηγοί στην προσπάθειά τους να υπερκεράσουν τους αντιπάλους τους, προκαλούσαν συγκρούσεις σε προσπεράσματα  και σε άλλες  ακροβατικές  ενέργειες. Προκαλεί  κατάπληξη το  παρακάτω αληθινό γεγονός : Το 1898, στην πολιτεία του Οχάϊο των Ενωμένων Πολιτειών -που η έκτασή της είναι περίπου όση της ηπειρωτικής  Ελλάδας, εκτός  δηλαδή των  νησιών - υπήρχαν όλο κι όλο δύο αυτοκίνητα. Και λοιπόν, αυτά τα δύο μοναδικά οχήματα- δεν ξέρω πως συνέβη αυτό - κατάφεραν να συγκρουσθούν μεταξύ τους. Δεν είναι αξιοθαύμαστο ;

Λέγεται, ότι ο άνθρωπος -  εφευρέτης, είναι και ένα είδος δόκτωρος Φρανκενστάιν - για το ποιός ήταν ο δόκτορας Φρανκεστάιν θα τα πούμε σε άλλη περίπτωση - και γι  αυτό, ότι εφευρίσκει, τελικά στρέφεται εναντίον του. Αρχίζοντας από τον πρωτόγονο : Φτιάχνει ένα ρόπαλο από έναν κορμό δέντρου, για να  προστατεύεται από τα άγρια ζώα. Και σε τι καταλήγει τελικά να χρησιμοποιείται αυτό το ρόπαλο ; Στο να χτυπά μ΄αυτό το κεφάλι ενός γείτονά του για να του αρπάξει τη γυναίκα του. Άλλο : Εφευρίσκει τον τροχό, την μεγαλύτερη ανακάλυψη που έκανε ποτέ ο  άνθρωπος. Τον χρησιμοποιεί για να μεταφέρει φορτία, πράγμα που δεν θα μπορούσε να κάνει με κανέναν άλλο τρόπο. Και ύστερα από πολύ καιρό, ανακαλύπτει ότι αυτό το πράγμα μπορεί να γίνει ένα χρήσιμο μέσο για να εξοντώνει τους αντιπάλους του. Φτιάχνει ένα άρμα πολεμικό,  ένα δρεπανηφόρο άρμα που θερίζει τα πόδια των εχθρών του - οι Πέρσες είχαν την τιμή να το καταφέρουν αυτό. Οι αδελφοί Ράϊτ καταφέρνουν να πετάξουν πρώτοι το 1903 σε κλειστή διαδρομή με το πρωτόγονο αεροπλάνο τους. Και ύστερα από λίγο, ο ένας απ΄ αυτούς, ζητά από την Αμερικανική κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει την εφεύρεσή τους για πολεμικούς σκοπούς. Κι αν αυτό δεν εγκρίθηκε  τότε, δεν άργησε να θρηνήσει  ο κόσμος εκατοντάδες χιλιάδες θύματα - αμάχους κυρίως - από την επινόηση που έγινε για το καλό της ανθρωπότητας.

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι - που μπορεί  να ήσαν το ίδιο  κλέφτες όπως και  οι σύγχρονοι συμπατριώτες τους, αλλά ήσαν πολύ πιο σοφοί - έλεγαν : Ουδέν καλόν αμιγές κακού και ουδέν κακόν αμιγές καλού - για το δεύτερο έχω  κάποιες αμφιβολίες. Λοιπόν, το ίδιο συνέβη και με το αυτοκίνητο. Εγινε μέσο μεταφοράς ανθρώπων και εμπορευμάτων σε βαθμό που κανένα άλλο μέσο δεν θα κατάφερνε ποτέ - είναι αδύνατον να φτιάξεις σιδηροδρομικές γραμμές σε κάθε δρόμο, αυτό είναι αυτονόητο. Αυτή ήταν η καλή πλευρά του. Αλλά οι αρχαίοι το είχαν πεί, ήξεραν οι άνθρωποι τι έλεγαν. Και ήρθαν και τα στραβά του πράγματος.

Πριν μπούμε στα πολύ θλιβερά επακόλουθα της χρήσης του μέσου αυτού μεταφοράς, ας κυττάξουμε το χάλι στο οποίο έχει φθάσει η ατμόσφαιρα. Διοξείδιο του αζώτου. Διοξείδιο του θείου. Και τα δυό αυτά ευγενή προιόντα των κινητήρων εσωτερικής καύσης είναι αδύνατον να διασπασθούν, να αδρανοποιηθούν. Μένουν αιωρούμενα πάνω από τα κεφάλια μας, μπαίνουν στα πνευμόνια μας, κι αυτό δεν διορθώνεται με καμμιά κυβέρνηση - για το διοξείδιο του άνθρακα θα υπήρχε κάποια λύση, να το απορροφούν τα δέντρα και να αποδίδουν οξυγόνο, έλα όμως που δεν μας απόμειναν δέντρα, κι αυτό δεν το λέω για την Ελλάδα μόνο που ξέμεινε από δέντρα εξ αιτίας των αξιέπαινων προσπαθειών που καταβάλλουν αόκνως οι εμπρηστές των δασών, αλλά και για τον υπόλοιπο πλανήτη όπου είτε καταστράφηκαν οι ζούγκλες και τα δάση για να δημιουργηθούν χώροι για αγροτικές καλλιέργειες και για άλλους λόγους - αυτά ισχύουν για τις  υπανάπτυκτες χώρες  που κατ΄ ευφημισμό  τις ονομάζουν « αναπτυσσόμενες » - είτε τα διέλυσε η όξινη  βροχή, που δημιουργείται - λένε -από τα εργοστάσια, τα αυτοκίνητα δεν φταίνε σ΄ αυτό το φαινόμενο, έτσι λένε κι  αν θέλετε τους πιστεύετε. Κι όσο για το μονοξείδιο του άνθρακα, αυτό είναι ασταθές, δεν μένει στον αέρα, μόνο που μέχρι να εξαφανιστεί, μπαίνει κι αυτό στα πνευμόνια μας. Ξέχασα όμως το σπουδαιότερο, το διοξείδιο του μολύβδου - αυτό όμως δεν παράγεται από μηχανές που καίνε αμόλυβδη βενζίνη, έτσι φαίνεται ότι τελικά δεν θα πάθουμε τίποτε απ΄ αυτό, εκτός κι  αν προκύψει κάτι άλλο στο μεταξύ.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στον πόλεμο των δρόμων. Κάθε μέρα, τα δελτία ειδήσεων μας ενημερώνουν για άσχημα πράγματα που συμβαίνουν στους δρόμους, είναι γνωστά όλα σε όλους μας. Τα ακούμε, στεναχωριόμαστε προσκαίρως και ύστερα τα ξεχνούμε, ότι δεν θέλουμε να μας  στεναχωρεί, το απωθούμε στο υποσυνείδητο ή στο ασυνείδητο, έτσι λέει ο Φρόϋντ. Εξ άλλου, φαίνεται ότι ο άνθρωπος τα συνηθίζει όλα, έτσι καταφέρνει να επιβιώνει μέσα στις αντιξοότητες της ζωής. Ετσι συμβαίνει και με τα τροχαία ατυχήματα, τα έχει φαίνεται συνηθίσει λόγω της συνεχούς επανάληψής τους και δεν του προκαλούν και μεγάλη εντύπωση, απόχτησε ανοσία και σ΄ αυτά.

Για όσους δεν το ξέρουν, είναι ανάγκη να το αναφέρω : Οι Ενωμένες Πολιτείες έχουν σε έναν αιώνα συμμετάσχει ενεργά σε πέντε πολέμους, οι δυό απ΄ αυτούς ήσαν παγκόσμιοι. Και αυτοί ήσαν : Το 1898, ο πόλεμος με την Ισπανία στην Κούβα- τότε οι Αμερικανοί απόχτησαν τη βάση Γκουαντανάμο στην Κούβα, νικώντας τους Ισπανούς που κατείχαν τότε τονησί. Μετά από λίγα χρόνια,το 1917, μπήκαν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, έστειλαν στο γαλλικό μέτωπο ενάμισυ εκατομμύριο  στρατιώτες για να  βοηθήσουν τους  κατακουρασμένους από τον πόλεμο χαρακωμάτων συμμάχους. Το 1941 μπήκαν ξανά σε παγκόσμιο πόλεμο, τον δεύτερο, μάλιστα σε δυό διαφορετικά μέτωπα, του Ειρηνικού ωκεανού και της Ευρώπης. Αρχές της δεκαετίας του 1950 - ο πόλεμος της Κορέας, ένας πολύ άσχημος πόλεμος. Και τις δεκαετίες του 60 και 70, ο πολύ πιό άσχημος και  « βρώμικος » πόλεμος του Βιετνάμ. Λοιπόν,στους - πέντε αυτούς πολέμους, οι  Αμερικανοί έχασαν  λίγο πιό κάτω  από δυό εκατομμύρια άνδρες - αυτά έχω πληροφορηθεί. Στο ίδιο διάστημα, έχασαν από τροχαία ατυχήματα, πάνω από τρία εκατομμύρια - ή λίγο πιό κάτω, πάντως πολύ περισσότερους ανθρώπους. Και ενάμισυ με δυό εκατομμύρια μόνιμα ανάπηρους, περισσότερους κι αυτούς από τους ανάπηρους των πολέμων.

Αλλά ας έλθουμε και στα δικά μας. Από το 1912, είχαμε  συμμετοχή στους εξής πολέμους  : Πρώτο Βαλκανικό - το 1912. Δεύτερο Βαλκανικό - το 1913. Πρώτο παγκόσμιο - από το 1916 και μετά. Μικρασιατική  καταστροφή - το 1922. Δεύτερο παγκόσμιο - το 1940. Και τον εμφύλιο -1946 ως 1949. Λοιπόν, σε όλους αυτούς τους πολέμους, χάσαμε λιγότερους άνθρώπους από όσους χάσαμε σε τροχαία αυτά τα χρόνια. Δεν είναι λοιπόν πόλεμος αυτός ;