Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο Ι Α Υ Τ Ο Ι Ο Ι Α Υ Σ Τ Ρ Α Λ Ο Ι
Εχουν περάσει από τότε τετρακόσια περίπου χρόνια. Αρχές του δέκατου έβδομου αιώνα, κάποιοι Ολλανδοί, από εκείνουε που έψαχναν να βρούνε καινούργιους τόπους, άγνωστους στους πάντες, είδαν από μακρυά κάποιες ακτές νότια του Ισημερινού και στις δυτικές άκρες του Ειρηνικού ωκεανού. Δεν πλησίασαν όμως πολύ, ίσως τους τρόμαζε ο άγνωστος κόσμος που είχαν μπροστά τους, ίσως δεν είχαν τον κατάλληλο εφοδιασμό μαζύ τους. Στα μέσα του αιώνα αυτού, το 1643, ένας άλλος Ολλανδός, ο ΄Αμπελ Τάσμαν, πλησίασε πιό κοντά στο άγνωστο αυτό μέρος, και του έδωσε - ή μήπως το έδωσαν οι προηγηθέντες άλλοι Ολλανδοί ; - το όνομα « Νέα Ολλανδία ». Πάντως ούτε ο Τάσμαν πάτησε το πόδι του στο μέρος εκείνο το άγνωστο. Χρειάστηκε να περάσουν εκατόν είκοσι χρόνια, να έλθουμε στο 1768, για να φτάσει εκεί ο Αγγλος Τζαίημς Κουκ, ένας υπερβολικά τολμηρός θαλασσοπόρος, που πάτησε το πόδι του εκεί, και δημιούργησε μιά μικροοσκοπική αποικία στα ανατολοικά του τόπου εκείνου. Μάλιστα, ήταν ο πρώτος που διαπίστωσε ότι επρόκειτο για ένα τεράστιο νησί. Και από το παλιό όνομα « Τέρρα Αουστράλις » ( Νότια Γή ), που κάποιοι το είχαν δώσει πρωτύτερα, πέρασε στην καινούργια και μόνιμη ονομασία του, « Αυστραλία », που κατά κάποιο τρόπο, σημαίνει πάλι « Νότια χώρα ».
Αυτά τα ολίγα σχετικά με την ανακάλυψη της Αυστραλίας, που έγινε αμέσως Βρεττανική αποικία. Αυτή η αποικία, χρησιμοποιήθηκε για πολλές δεκαετίες σαν φυλακή για κρατούμενους που τους έφερναν από τα Βρεττανικά νησιά. Από τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, άρχισαν να φθάνουν και μερικοί άλλοι - οχι φυλακισμένοι αυτοί - άποικοι, που εγκαταστάθηκαν στα ανατολικα .παράλια, εκεί που είναι το Σύντνεϋ, η Μελβούρνη, το Μπρισμπαίην και η Αδελαϊδα. Μεγάλης έκτασης αποικισμός άρχισε στις αρχές του εικοστού αιώνα, και ιδίως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, και ενώ οι πρωτοι άποικοι ήσαν Αγγλοι, Σκωτσέζοι, Ουαλλοί και Ιρλανδοί, άρχισαν να πηγαίνουν στην καινούργια ήπειρο, κάθε καρυδιάς καρύδια, πολλα από αυτά τα καρύδια ήσαν ελληνικά. Να προσθέσωμε, ότι υπήρχαν και γηγενείς κάτοικοι από άγνωστο πόσες χιλιάδες χρόνια, αυτοί που ονομάστηκαν από τους Βρεττανούς, A b o r i g i n e s, φυλή με νεγροειδή χαρακτηριστικά.
Λοιπόν, οι Αυστραλοί αυτοί άποικοι, μέχρις εσχάτων ήσαν αυτό που λένε οι Αγγλοσάξωνες o r d i n a r y p e o p l e , δηλαδή « συνηθισμένοι άνθρωποι », τίποτε το ιδιαίτερο δεν υπήρχε στη συμπεριφορά τους, που ήταν ίδια κι απαράλλαχτη με των Ευρωπαίων και των Αμερικανών, δηλαδή των υπόλοιπων Δυτικών ανθρώπων. Αλλά τελευταίως, αποφάσισαν να δείξουν ότι είναι διαφορετικοί, ότι κάμνουν πράγματα πρωτότυπα που δεν μας περνάνε καθόλου απ΄το μυαλό. Και ιδού οι δυό φρέσκες ειδήσεις που μας ήλθαν από την μακρυνή αυτή ήπειρο, και μας έκαναν να απορήσουμε με τις πρωτότυπες εμπνεύσεις τους. Που όπως φαίνεται, μόλις τους ήλθαν στο μυαλό, και που έσπευσαν να τις κάνουν πράξεις.
Η πρώτη είδηση, αφορά μιά μικρή, τετραμελή συμμορία νεαρών όπως φαίνεται ατόμων. Άνάμεσα σ΄αυτούς, κι ένας εκπρόσωπος της ένδοξης φυλής των Ελληνων, ηλικίας εικοσιτριών ετών. Ενας από πολλούς Ελληνες που έχουν μεταναστεύσει στη χώρα αυτή για να αναζητήσουν καλύτερες μέρες εκεί. Και τί έκαμναν αυτοί οι τέσσερις νεαροί ; Οχι κάτι συνηθισμένο, πρέπει να το ομολογήσουμε αυτό. Σκότωσαν δέκα ανθρώπους που ήσαν φτωχοί και μάλλον περασμενης ηλικίας.. Και επειδή ήσαν φτωχοί κι ανήμποροί, το κράτος τους έδινε διάφορα επιδόματα, όπως λ,χ. επίδομα ανεργίας, που όπως φαίνεται, πρέπει να είναι αρκετά υπολογίσιμο, όχι όπως αυτά που παίρνουν οι δικοί μας. Και τί γινόταν μετά ; Πολύ απλό, πήγαιναν τα καλά αυτά παιδιά, και με κάποιες πλαστογραφίες και πλαστοπροσωπείες, εισέπρατταν τα επιδόματα αυτά. Μά είναι λόγος αυτός για να σκοτωθούν δέκα άνθρωποι στα καλά καθούμενα ; Φαίνεται ότι οι νεαροί αυτοί, το βρήκαν απόλυτα λογικό, εξ άλλου, φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακκούλι.
Τώρα, θα πείτε - και απόλυτα δικαιολογημένα - ότι δεν είναι και πολύ πρωτότυπο αυτό που έκαναν αυτοί οι νεαροί Αυστραλοί, ότι τέτοια πράγματα έχετε ακούσει να γίνονται και σε άλλες χώρες, μάλιστα και στη χώρα μας υπήρχε μιά « εταιρεία δολοφόνων », με ιθύνοντα νού τον γνωστό Παπαδόπουλο, που πρόσφατα το έσκασε από τις φυλακές της Κέρκυρας για λόγους υγείας, αφού πάσχει από άσθμα και τον πείραζε το υγρό κλίμα του νησιού.
Μάλιστα, έχετε απόλυτο δίκαιο, τέτοια πράγματα συμβαίνουν και αλλού, συμβαίνουν και εις Παρισίους. Αλλά την ιστορία δεν την είπαμε ολόκληρη. Θα προσθέσουμε, ότι οι φερέλπιδες αυτοί νεαροί Αυστραλοί και ο ημέτερος Ελληνοαυστραλός μαζύ τους, αφού σκότωσαν αυτούς τους δέκα ανθρώπους, σκέφτηκαν ότι έπρεπε να εξαφανίσουν τα ίχνη τους. Και βρήκαν έναν εντελώς ασυνήθιστο τρόπο - πρέπει να το παραδεχτούμε αυτό - να πραγματοποιήσουν την ιδέα τους αυτή. Τεμάχισαν τα πτώματα των ανθρώπων αυτών, έψησαν τα κομμάτια αυτά σε κατσαρόλες, και κάθησαν και τα έφαγαν. Μάλιστα, αυτό έκαναν, που δεν είναι βέβαια καθόλου συνηθισμένο. Αλλά οι κακοί αστυνομικοί της περιοχής τους, δεν ξέρω πώς τους μυρίστηκαν, και μία ωραίαν πρωϊαν - όχι ωραία για τους νεαρούς βέβαια - τους συνέλαβαν και τους οδήγησαν στον εισαγγελέα. Από τους τέσσερις αυτούς, αυτός που ομολόγησε την ιστορία αυτή στην αστυνομία, ήταν ο νεαρός Ελληνοαυστραλός, που γι αυτό το λόγο θα δικαστεί με ελαφρυντικά, ξεχωριστά από τους άλλους τρεις της συμμορίας.
Αυτή ήταν η πρώτη είδηση. Αρκετά ενδιαφέρουσα πρέπει να το ομολογήσουμε με παρρησία, δεν είναι πιά και τόσο της μόδας το ευγενές σπορ της ανθρωποφαγίας σήμερα. Σε παλιές εποχές, πολύ παλιές ίσως, ήταν μάλλον συνηθισμένο να τρώνε ανθρώπους, έτσι τουλάχιστον μας λένε οι καθ΄ήν αρμόδιοι, οι παλαιοντολόγοι. Και όλο σκέφτομαι με μεγάλη ανησυχία, ότι πιθανώς ένας πολύ μακρυνός πρόγονός μου έτρωγε ανθρώπους, κι ότι είμαι απόγονος ενός τέτοιου ανθρωποφάγου, είναι να ανατριχίάζει κανείς όταν το σκέπτεται.
Η δεύτερη είδηση που μας ήλθε μόλις προ ολίγων εβδομάδων από την ανατολική ακτή της Αυστραλίας, αναφέρει μιά υπόθεση που δεν έχει την όμοιά της σε παγκόσμιο επίπεδο, και πολύ δύσκολα θα την πιστέψει όποιος την ακούει. Στην Ευρώπη και στην Αμερική, παίζονται τους τελευταίους καιρούς διάφορα τηλεοπτικά παιχνίδια, στα οποία κλείνονται μέσα σε κλειστούς χώρους επί μήνες οι συμετέχοντες σ΄ αυτά, υπό την άγρυπνη παρακολούθηση της τηλεοπτικής κάμερας. Πρόκειται για τα πασίγνωστα τηλεοπτικά s h o w s που βλέπουμε καθημερινά στις οθόνες της τηλεόρασης - όσοι τα βλέπουν εν πάση περιπτώσει. Οι Αυστραλοί δεν ακολούθησαν αυτό τον βαρετό τύπο των άλλων Δυτικών. Προχώρησαν σε πολύ πιό τολμηρά θέματα, υπερβολικά τολμηρά θα πρέπει να πούμε. Και ιδού τι επενόησαν μετά βαθείαν σκέψιν οι κατοικούντες εκεί στους αντίποδές.
Ένα αυστραλιανό τηλεοπτικό κανάλι, πρότεινε στους τηλεθεατές, με αμοιβή είκοσι εκατομμύρια δραχμές - ή εξήντα περίπου χιλιάδες Ευρώ αν προτιμάτε - να επιδοθούν στο ευγενικό και παλαιότατο σπορ της μοιχείας, μάλιστα, αυτή ήταν η πρόταση και η προσφορά του καναλιού. Φυσικά, αυτή η μοιχεία έπρεπε να αποδεικνύεται κατά έναν αδιάψευστο τρόπο, δεν μπορείς να πηγαίνεις και να δηλώνεις ότι έκανες μοιχεία με την ερίτιμον κυρία Τζόνσον, χωρίς να προσκομίζεις και τα πειστήρια του αμαρτήματος αυτού, ζητώντας παράλληλα και τα είκοσι εκατομμύρια. Αν ήταν έτσι τα πράγματα, τότε θα πήγαινε ο πάσα ένας να επωφεληθεί της ευκαιρίας αυτής, χωρίς να έχει κάνει αυτά που το κανάλι ζητούσε.
Λοιπόν, η αδιάψευστη απόδειξη μπορούσε να έλθει με δυό τρόπους. Ο ένας θα ήταν να λάβουν χώραν τα γεγονότα με τη παρουσία μαρτύρων, ανθρώπων δηλαδή του καναλιού που να βλέπουν από πολύ κοντινή απόσταση τα τεκταινόμενα επί της αμαρτωλής κλίνης. Ο τρόπος αυτός δεν κρίθηκε πρόσφορος, άλλωστε η σημερινή τεχνολογία δεν χρειάζεται τέτοιου είδους μαρτυρίες. Πάνω απ΄ όλα η τεχνολογία, έτσι δεν είναι ; Τι θα έκαμναν λοιπόν οι εξαιρετικοί αυτοί από πάσης πλευράς άνθρωποι του καναλιού ; Θα έβαζαν πολλές τηλεοπτικές κάμερες, σε θέσεις κατάλληλες, έτσι ώστε να καταγράψουν τα αληθινά γεγονότα, να μην υπάρχει καμμιά δυνατότητα εξαπάτησης. Και ίσως να είχαν και κάποια άλλη μέθοδο εξακρίβωσης, που δεν την αναφέρανε στο δελτίο είδήσεων, αυτά άκουσα να λέει η τηλεόραση, αυτά και σας μεταφέρω.
Το πράγμα έχει και την πολύ ενδιαφέρουσα συνέχειά του. Από το σύνολο των τηλεθεατών της εκπομπής αυτής, που θα έβαζε τους Αυστραλούς σε μιά σειρά από μοιχευτικές πρακτικές, πάνω από το πενηντα τοις εκατό δήλωσαν ότι επιθυμούν να μετάσχουν στο παιχνίδι αυό, που συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Μάλιστα, ένα τέτοιο τεράστιο ποσοστό δήλωσαν ότι θα ήθελαν να μετάσχουν και να υποβληθούν σε όλες τις διαδικασίες που προέβλεπε το παιχνίδι. Απίστευτο σας φαίνεται, έτσι δεν είναι ; Όμως, δεν πρέπει σήμερα να απορούμε για οτιδήποτε συμβαίνει στο σύγχρονο κόσμο μας.
Κι αν ζούσε σήμερα ο Βασίλης Αυλωνίτης, θα έλεγε κάμνοντας τη γνωστή γκριμάτσα του : « Βρε πού πάμε, πού πάμε ! »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου