Δ Α Σ Κ Α Λ Ε Π Ο Υ Δ Ι Δ Α Σ Κ Ε Σ

Δ   Α   Σ   Κ   Α   Λ   Ε       Π   Ο   Υ       Δ   Ι   Δ   Α   Σ   Κ   Ε   Σ



Εχεις κάποια  ενοχλήματα  στην περιοχή  της καρδιακής  χώρας, κάτι  σαν τσιμπήματα ας πούμε, και σου μπαίνουν ψύλλοι στ΄αυτιά, λές ρέ να έχω τίποτε σοβαρό  και δεν το έχω πάρει  χαμπάρι ; Δεν θα ήταν φρόνιμο να πάω σ΄έναν καρδιολόγο να δεί και να μού πεί, τόσα ακούω κάθε μέρα, δεν πρέπει να ανησυχήσω ;

Ασφαλώς και πρέπει να ανησυχήσεις, αστεία δεν γίνονται  μ΄ αυτά τα  πράγματα. Κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά  γαϊδουρογύρευε, έτσι  δεν είναι ; Και  μιά και δυό, σηκώνεσαι και πηγαίνεις στον καρδιολόγο, αυτός είναι ο ειδικός που  πρέπει να ασχοληθεί με  την υπόθεση, να δεί μήπως υπάρχει κανένα πρόβλημα,και αν υπάρχει -πράγμα που απεύχομαι εκ βάθους καρδίας - να συστήσει τα μέτρα που πρέπει να πάρεις για να μην έχεις κανένα δυσάρεστο επακόλουθο.

Μπαίνεις καμαρωτός  στο ιατρείο - αν και με κάποιο φόβο για να λέμε  και την αλήθεια - και περιμένεις να σε καλέσει ο γιατρός. ( Μεταξύ μας, μακρυά  από γιατρούς και δικηγόρους, αυτό δεν το έχεις ακούσει από κανέναν ως τα τώρα, σου το λέω εμπιστευτικά και μην  το πείς πουθενά. Βέβαια, είναι αδύνατον να  αποφύγεις και τους γιατρούς, και τους δικηγόρους, είναι δυστυχώς αναγκαία κακά ). Λοιπόν, κάποια στιγμή ανοίγει η πόρτα του εσωτερικού, όπου στα άδυτα των  αδύτων κάθεται ο γιατρός στην  πολυθρόνα του, και περιμένει  τους ασθενείς του. Μπαίνεις μέσα και στέκεσαι με κάποια αμηχανία μπροστά στον θεράποντα του Ασκληπιού, περιμένοντας να σου πεί να καθήσεις, και να του αναφέρεις ποιός  είναι ο λόγος της επίσκεψής σου.

Για να μην πολυλογούμε, σου λέει να καθήσεις και όντως σε ρωτά τί σου συμβαίνει. Αυτή η πρώτη φάση ονομάζεται στην ιατρική ορολογία « λήψη ιστορικού », είναι ένα είδος ανάκρισης, μην το παρεξηγείς το πράγμα. Σε ρωτά για τον προπάπο σου - που είχε πολεμήσει στο Μεσολόγγι εναντίον του Κιουταχή και του Ιμπραήμ - αν έπασχε από  καμμιά σοβαρή αρρώστεια, δεν ξέρεις τίποτε. Τέλος πάντων, με τα λίγα και με τα πολλά, φτάνει η υπόθεση και στην προσωπική σου ιστορία. Σε ρωτά για τα συμπτώματα που παρουσιάζεις, του αναφέρεις καταλεπτώς όλα όσα έχεις παρατηρήσει. Ως  εδώ καλά, να δούμε τί θα γίνει παρακάτω.

Τα παρακάτω είναι λίγο ή πολύ γνωστά. Βγάζεις τα περισσότερα  ρούχα σου, σε εξετάζει εμβριθώς, κατόπιν σου βγάζει και ένα  ηλεκτροκαρδιογράφημα - δεν σου έχουν πεί αν ο προπάπος σου είχε κάνει ποτέ του  ηλεκτροκαρδιογράφημα κι αν είχε βρεθεί τίποτε μ΄ αυτό - και  κατόπιν σου λέει να ντυθείς. Ντύνεσαι και  περιμένεις με κάποια  αγωνία να σου ανακοινώσει τα συμπεράσμάτά  του. Και  σου τα λέει. Δεν έχεις  τίποτε, όλα  αυτά είναι  συμπτώματα άνευ σημασίας. Όμως, καλό είναι  να μάθεις  και μερικά πράγματα με την ευκαιρία της επίσκεψής  σου, κυρίως για να ξέρεις τι να κάνεις έτσι ώστε να έχεις πάντοτε καλή υγεία.

Ακούς λοιπόν τις συμβουλές του. Και μεταξύ άλλων,σου λέει τι πρέπει να τρώς για να μην σου ανεβαίνει ψηλά η χοληστερίνη σου, το πόσα κιλά πρέπει  να έχεις γιατί η παχυσαρκία δεν είναι καλό πράγμα, και ότι δεν πρέπει επ΄ουδενί λόγω να καπνίζεις, πρέπει να κόψεις αμέσως το κάπνισμα, είναι μιά ολέθρια συνήθεια που βλάπτει αναπανόρθωτα την υγεία. Εσύ είσαι καπνιστής, και με μεγάλη δυσφορία  ακούς τη  σύστασή του  αυτή. Αλλά τι να γίνει, ανάγκα και θεοί πείθονται, θα το κόψεις, γιατί να βάζεις σε κίνδυνο την πολύτιμη υγεία σου ;

Και τότε γίνεται το έλα να δείς, όπως συνηθίζεται να λέγεται στη σημερινή  « αργκώ ». Ο γιατρός που σου  συνιστά να αποφύγεις  πάσει θυσία το κάπνισμα, βγάζει απ΄την τσέπη του ένα πακέτο τσιγάρα, βγάζει και έναν αναπτήρα, και ανάβει ένα τσιγάρο. Όλα  αυτά τα βλέπεις και δεν πιστεύεις στα  μάτια σου. Καλά, τώρα δά  σου έλεγε ότι το καπνίζειν  είναι καταστρεπτικό, αυτό όμως που βλέπεις είναι απίστευτο, ο ίδιος ο γιατρός καπνίζει  αρειμανείως, κάτι δεν πάει καλά σ΄ αυτήν την υπόθεση. Πολύ θα ήθελες να ρωτήσεις το  πώς συμβιβάζονται αυτά τα πράγματα, άλλα να  λέμε και άλλα να  εφαρμόζουμε, αλλά ντρέπεσαι και δεν το ρωτάς. Και τότε  θυμάσαι τη λαϊκή παροιμία  που αναφέρεται στον τίτλο.

Αυτό είναι ένα παράδειγμα το οποίο δείχνει το πόσα λέμε και πόσα εφαρμόζουμε εμείς οι ίδιοι που τα  « διδάσκουμε »  στους άλλους. Και είναι ένα μόνο παράδειγμα. Θα μπορούσε κανείς να βρεί και πολλά άλλα  αν έχει την υπομονή  να ψάξει. Αυτή τη  στιγμή μου έρχεται στο νού κάτι που φαίνεται ότι πολύ συχνά συμβαίνει.

Εχεις ένα παιδί που  είναι σε μικρή  ή κάπως μεγαλύτερη ηλικία, και θέλεις να του ενσταλάξεις κάποιες αρχές που θα το αποτρέψουν από  στραβοπατήματα στις  μεγάλες ηλικίες. Και του κάμνεις διδασκαλία περί διαφόρων πραγμάτων, μην  κλέβεις, μην  εξαπατάς τους άλλους, μη αυτό, μη εκείνο. Όλα αυτά  είναι καλά και άγια. Και πρέπει να τα λέμε στα παιδιά όταν είναι στις τρυφερές ηλικίες, γιατί τότε διαπλάσσεται ο χαρακτήρας τους, μέχρι δηλαδή να  πάνε στο σχολείο. Εχει αποδειχτεί  ότι μετά τα έξι χρόνια, μικρές μόνο διορθώσεις  του χαρακτήρα μπορούν να γίνουν, αν δεν φροντίσουμε μέχρι εκείνη την ηλικία να διαμορφώσουμε το χαρακτήρα του παιδιού και περιμένουμε να το κάνει το σχολείο, τότε ζήτω που καήκαμε.

Αλλά τα παιδιά είναι πολύ παρατηρητικά χωρίς να το δείχνουν καθόλου, παρακολουθούν  κυρίως αυτά που κ ά μ ν ο υ μ ε  και όχι αυτά που  λ έ μ ε. Όταν γυρίζουμε στο σπίτι το μεσημέρι και λέμε στη γυναίκα μας - που είναι και η μητέρα του παιδιού μας - ότι σήμερα στήσαμε  μιά γερή κομπίνα σε βάρος του  συνεταίρου μας ή  κάποιου άλλου, και αποκομίσαμε απ΄ αυτό το κόλπο τόσα  εκατομμύρια, δεν υποψιαζόμαστε καθόλου ότι ο μικρός που εκείνη την ώρα ασχολείται με τα παιχνίδια του, έχει στήσει το αυτί του και ακούει αυτά που λέμε, και φυσικά καταλαβαίνει ότι αυτά που του διδάσκουμε είναι απλή φιλολογία και τίποτε άλλο. Ξεχνάμε ότι το παράδειγμα αξίζει χίλιες παραινέσεις, και ότι αυτό που βλέπει  ο διδασκόμενος, αυτό και θα εφαρμόσει, όχι  αυτά που του διδάσκουμε.

Θα μπορούσε κανείς -όπως αναφέρθηκε - να βρεί και πολλά άλλα παραδείγματα που να δείχνουν τη διαφορά μεταξύ αυτών που λέμε και αυτών που εφαρμόζουμε  στην πράξη, όπως λ.χ. τα κηρύγματα  ενός « ηθικολόγου » και  των πράξεων που  βλέπουμε να κάμνει. Και τότε  λέμε και μείς το  γνωστότατο  « Δάσκαλε  που δίδασκες  και νόμον δεν εκράτης ». Και μιά το « εκράτης » ομοιοκαταληκτεί με  το «  Σωκράτης », να θυμηθούμε  τη σκηνή στο δεσμωτήριο το πρωϊ που έπρεπε να  πιεί ο Σωκράτης το κώνειο που του προσέφεραν οι πανάθλιοι εκείνοι Αθηναίοι. Μπαίνει μέσα  ο Κρίτωνας και του λέει ότι έχει κανονίσει τα σχετικά με τη δραπέτευσή του, και να  μαζεύει τα μπογαλάκια του  γιά να φύγει. Και ο  Σωκράτης που όλη του τη ζωή έλεγε ότι πρέπει  να υπακούμε στους  νόμους, ακόμα και αν  αυτοί μας αδικούν, του τα υπενθυμίζει όλα αυτά, και του ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται να τα σβύσει όλα αυτά με μιά μονοκοντυλιά  και να το  σκάσει. Και πίνει το κώνειο. Αραγε, πόσοι από εμάς τους  « δασκάλους », θα πίναμε το κάποιο « κώνειο » για να μην  προδώσουμε τις - ανύπαρκτες άλλωστε - αρχές μας ;