ΟΥΡΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΤΑΜΕΙΑ

O Υ Ρ Ε Σ     Μ Π Ρ Ο Σ Τ Α     Σ Τ Α     Τ Α Μ Ε Ι Α

Πάμε πίσω στη δεκαετία  του 1930, μου αρέσει αυτό το πισωγύρισμα να το κάμνω συχνά, μου φέρνει στο νού πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα που υπήρχαν τότε αλλά δεν υπάρχουν στη σημερινή εποχή του εκσυγχρονισμού, της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και πολλών άλλων, και της ισοπέδωσης των πάντων. Και καθώς γυρίσαμε πίσω όλα αυτά τα χρόνια, περνάμε έξω από τον κινηματογράφο  « Μέγα ». ( Ετσι λεγόταν τότε το σινεμά  « Ολύμπια » που έπαψε πιά να λειτουργεί , αυτό που είναι απέναντι από τη Μητρόπολη και το έχει αγοράσει ο Δήμος για να το μετατρέψει σε αίθουσα δια πάσαν χρήσιν ).

Περνάμε λοιπόν ένα σούρουπο έξω από τον κινηματογράφο  αυτό τον  ιστορικό, όπου οι καλές θέσεις δεν  ήσαν στην πλατεία, αλλά στον τεράστιο εξώστη του, ενώ η πλατεία είχε το φθηνότερο εισιτήριο. Την εποχή  εκείνη, το ταμείο του σινεμά αυτού, έβλεπε  προς το δρόμο, έτσι το  θυμάμαι, αν  και δεν μπορώ  να βάλω το χέρι  μου στη φωτιά  γι αυτό τον  ισχυρισμό μου. ( Όπως και για  άλλα πράγματα που  τα έχω κάπως θολά  στη μνήμη μου ). Και ενώ περνάμε έξω από  το σινεμά, βλέπουμε ένα  παράξενο θέαμα. Μιά ουρά που πιάνει δεκάδες μέτρα, να έχει σχηματιστεί μπροστά στο ταμείο.

Ανθρωποι πάσης τάξης και ηλικίας, περιμένουν υπομονετικά να έλθει η σειρά τους να αγοράσουν το εισιτήριό τους και να μπούνε μέσα στην αίθουσα. Εξω από τον κινηματογράφο είναι αναρτημένες οι  αφίσες που μας λένε  ποιά ταινία  παίζει σήμερα. Διαβάζουμε και βλέπουμε ότι παίζει μιά ταινία, πρωταγωνίστρια της οποίας είναι  μιά μικρούλα  οκτώ ή λίγο παραπάνω χρονών, η Σίρλεϋ Τεμπλ. Αυτό  το κοριτσάκι περιμένει  όλος αυτός ο κόσμος να δεί, γι αυτό είναι όλοι στημένοι μπροστά από το ταμείο.

Αν περάσεις αγαπητέ αναγνώστη ή αγαπητή αναγνώστρια σήμερα έξω από τα γραφεία της C o l u m b i a   P i c t u r e s, μιάς  εταιρείας κινηματογραφικής  από τις πολύ παλιές, θα δείς στην είσοδο των  γραφείων μιά προτομή  ενός μικρού κοριτσιού που στολίζει την είσοδο. Εί-ναι το ίδιο αυτό κοριτσάκι περί το οποίου εγένετο λογος. Που άρχισε την καρριέρα του - ανεπίσημα - σε  ηλικία τεσσάρων  χρόνων, και επίσημα  έξι χρονών. Την εποχή εκείνη η εταιρεία βρισκόταν, για λόγους που δεν τους ξέρω στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Και τότε ανακάλυψε τη μικρούλα αυτή, την Σίρλεϋ, που  γέμισε με δολλάρια  την εταιρεία και  την έβγαλε από το αδιέξοδο. Και ενώ  η μικρή αυτή δεν πήρε ποτέ βραβείο Οσκαρ - που δεν το δίνουν ποτέ σε παιδιά - και που άξιζε να το πάρει  τουλάχιστον τρεις φορές, είναι η μόνη ηθοποιός της οποίας η προτομή στολίζει γραφεία κινηματογραφικής εταιρείας. Κι αυτό αξίζει πολλά Οσκαρ, έτσι νομίζω.

Αφήνουμε να περάσουν δυό τρία χρόνια. Και βρισκόμαστε στο τελος της ίδιας δεκαετίας. Και πάλι είμαστε μπροστά σε κινηματογράφο μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι ο  « Μέγας », είναι το νεότευκτο  « Αττικόν ». Και εδώ βλέπουμε την ίδια σκηνή, κόσμος  πολύς περιμένει υπομονετικά  τη σειρά του  να μπή στο  σινεμά. Τι παίζει  εδώ, πάλι ταινία της  Σίρλεϋ ; Οχι, δεν είναι ταινία της μικρούλας, που άλλωστε - όπως όλα τα παιδιά θαύματα - θα τερματίσει λίγο αργότερα την καρριέρα της  σε νεαρή ηλικία, το κοινό δεν θέλει να  βλέπει τα  παιδια να παίζουν ρόλους μεγάλων. Λοιπόν, άλλου ινδάλματος της εποχής είναι η παιζόμενη ταινία αυτή, της Ιμπέριο Αρχεντίνα. ( Που τότε την προφέραμε - μη γνωρίζοντας την Ισπανική προφορά - « Αρτζεντίνα » ).

Η ηθοποιός αυτή, κατ΄αρχήν δεν ήταν ηθοποιός, ήταν τραγουδίστρια. Μάλιστα τραγουδίστρια, αλλά όχι τόσο των μοντέρνων - για την  εποχή εκείνη - τραγουδιών, αλλά  τραγουδιών έντεχνων, που όμως  ήσαν κάτι σαν  τα παραδοσιακά Ισπανικά. Η ταινία που παίζει ονομάζεται  « Κάρμεν ». Οχι, δεν πρόκειται για  την  « Κάρμεν », την  ηρωϊδα του Προσπέρ Μεριμέ, που έγινε αργότερα όπερα από τον Ζωρζ Μπιζέ, δεν είναι αυτή. Πρόκειται για μιά άλλη Κάρμεν, την ισπανιστί λεγόμενη  C a r m e n   l a   d e  R o n d a,  δηλαδή την Κάρμεν από τη Ρόντα της  νοτιοανατολικής  Ισπανίας. Που αγαπάει τον Αντόνιο Βάργκα  Ερέδια. Και που τραγουδά ακατάπαυστα σε  όλη τη διαρκεια  της ταινίας, έχει μιά καταπληκτική σπανιόλικη φωνή, κι όπως δείχνει, πρέπει να είναι Σεβιλλιάνα ή εν πάση περιπτώσει, Ανδαλουσιάνα.

Τα τραγούδια που τραγουδά, είναι του φημισμένου την εποχή εκείνη Ισπανού συνθέτη που ονομάζεται  M o s t a z o, που προφέρεται Μοστάθο -αν είναι Καστιλλιάνος, δηλαδή από την περιοχή  της Μαδρίτης - ή  Μοστάσο αν  είναι από άλλη  περιοχή. ( Οι Καστιλλιάνοι  προφέρουν το  « Z » σαν  « Θ », οι υπόλοιποι Ισπανοί  και οι απανταχού της  γής Ισπανόφωνοι σαν  « Σ » ). Και όλα τα τραγούδια της ταινίας, γίνονται εν μία νυκτί, πανελλήνιες  επιτυχίες και μεταγλωττίζονται  στα ελληνικά  και τα τραγουδά  όλος ο κόσμος  της εποχής. Ισως  να έγινε αυτό και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, αλλά δεν μπορώ να το ξέρω.

Τα τραγούδια που θυμάμαι, είναι το  « Τριάνα », το  « Αντόνιο  Βάργκα Ερέδια »,  « Πες μου το ναι μιά φορά », ( ο Ισπανικός τίτλος του είναι « L o s  P i c o n e r o s » ), το « L u n a  L u n e r a » ΄Αλλα τραγούδια  δεν θυμάμαι αυτή  τη στιγμή, και  ίσως και  καμμιά άλλη στιγμή. Τα τραγούδια  αυτά τα τραγούδησε  πολλά χρόνια αργότερα και η Σαρίτα Μοντιέλ, η όμορφη εκεινη μελαχροινή, την ξέρετε από τον κινηματογράφο, έτσι δεν είναι ;

Ενας ηθοποιός που έκαμνε να σχηματίζονται μεγάλες ουρές στα ταμεία των κινηματογράφων, ήταν ο ωραίος Ιταλός του Χολλυγουντ, Ροντόλφο  Αλφόντζο Ραφφαέλε  Πιέρρ Φιλιμπέρτ Γκουλιέλμο Βαλεντίνο, γνωστός με το συντομευμένο  όνομά του, Ροδόλφος Βαλεντίνο. Ο Βαλεντίνο ήταν ό τέλειος τύπος του Λατίνου εραστή, και  έπαιζε συνήθως εξωτικούς τύπους στο βωβό κινηματογράφο, όπως το  « Γιό του σεϊχη ». Τέτοιο ίνδαλμα γυναικών, ούτε υπήρξε άλλο, ούτε και θα υπάρξει. Όταν  πέθανε το 1925 σε ηλικία  μόλις τριανταενός χρόνων, παρευρέθηκαν  στην κηδεία του εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος, στο σύνολο σχεδόν γυναίκες.

Ουρές έξω από τον κινηματογράφο θυμάμαι και στα μεταπολεμικά χρόνια. Περνώντας μιά μέρα έξω από το σινεμά  « Μέγας » - που μάλλον είχε ήδη μετονομασθει σε « Ολύμπια » - είδα μιά τεράστια ουρά από συμπολίτες και κυρίως  συμπολίτισσες, που περίμεναν να μπούνε και να δούνε  μιά ταινία του Νίκου Ξανθόπουλου, του Πόντιου αυτού « παιδιού του λαού ». Δε θυμάμαι τον τίτλο της ταινίας, θυμάμαι όμως ότι στις αφίσες έγραφε ότι υπήρχαν - αν δεν κάνω λάθος - σαραντα οκτώ τραγούδια στην ταινία, που μάλλον τα έλεγε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της ταινίας. Μπορείτε να  φανταστείτε  τόσα τραγούδια σε μιά ταινία ; Ακόμα κι αν έλεγε μόνο δυό στροφές  αντί των κλασσικών τριών, μόνο αυτές θα επαιρναν  περίπου δυό ώρες, δυό λεπτά για κάθε στροφή.

Μπορούμε να  κάνουμε σύγκριση ανάμεσα στις ταινίες αυτές, της Τέμπλ και της Ιμπέριο Αρχεντίνα αφ΄ενός, και του συμπαθέστατου κατά τα άλλα Νίκου Ξανθόπουλου ; Οχι βέβαια, άλλα τα μάτια του λαγού, κι άλλα της κουκουβάγιας.