ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Κ Α Ι    Π Α Λ Ι    Τ Ο    Ε Ν Ε Ρ Γ Ε Ι Α Κ Ο    Π Ρ Ο Β Λ Η Μ Α

Πάλι μπλέξαμε με κρίση πετρελαίου, κάθε τόσο φαίνεται ότι πρέπει να έχουμε επανάληψη της ιστορίας που άρχισε για πρώτη φορά το 1974, με την πρώτη πετρελαϊκή κρίση. Λοιπόν, τί να συμβαίνει άραγε, ποιό είναι το παιχνίδι που παίζεται και από ποιούς ; Αυτό  είναι ένα ερώτημα στο οποίο  νομίζω ότι δεν  έχει δοθεί μέχρι  τώρα ξεκάθαρη  απάντηση. Μήπως  θα μπορούσαμε να κάνουμε μερικές σκέψεις πάνω στο ζήτημα αυτό ; Και επειδή κανένας δεν μας το απαγορεύει, θα επιχειρήσουμε να τις κάνουμε.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ΄ την αρχή. Και η  αρχή αυτή πηγαίνει πολύ πίσω, πάρα πολύ πίσω, εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια πριν την  εποχή μας. Την εποχή που η επιφάνεια της γής ήταν γεμάτη από εκείνα τα θηριώδη όντα που ονομάζουμε δεινόσαυρους, και που κατείχαν γή, ουρανό και  θάλασσα τω καιρώ εκείνω. Λοιπόν, τις εποχές  εκείνες και άλλες μεταγενέστερες, έγιναν στην επιφάνεια της γής πολλές  καθιζήσεις του εδάφους, και αναρίθμητο πλήθος από πάσης φύσεως  ζωϊφια, φύκια, αμοιβάδες μικρόβια και άλλα μικροσκοπικά όντα που ζούσαν σε παράκτιες περιοχές, σε λίμνες, σε  ποταμούς και  στη θάλασσα, βούλιαξαν στα έγκατα της γής. Και σιγά  σιγά, όλα αυτά  αποσυντέθηκαν, και απελευθερώθηκε τεράστια ποσότητα υδρογονανθράκων  που προήλθε από αυτά τα μικροσκοπικά όντα. Και όλη αυτή η ποσότητα, έμεινε  κρυμμένη στα  βάθητα της γής επί  πολλά εκατομμύρια χρόνια. Και ήταν όλο αυτό το υλικό, αυτό που ονομάζουμε πετρέλαιο.

Στο μεταξύ, έκανε επάνω  στη γή την εμφάνισή του, ένα  πλάσμα που περπατούσε - περιέργως - πάνω  σε δυό πόδια, πράγμα  που δεν συνέβαινε  με κανένα απ΄ όλα τα άλλα πλάσματα, εκτός βέβαια από τα πουλιά που όπως ξέρουμε καλά, διαθέτουν μόνο δυό πόδια, συνεπώς είναι αδύνατο να περπατήσουν με  περισσότερα  των δύο, αφού δεν  τα έχουν. Από την άλλη μεριά, υπάρχουν μερικά  πλάσματα, που συμβαίνει  περιστασιακά να στέκονται σε δυό ποδια, όπως πίθηκοι, καγκουρώ και  κάποια άλλα, όμως αυτό γίνεται για πολύ λίγο, ύστερα κατεβαίνουν πάλι στα τέσσερα ποδια, δεν μπορούν να ισορροπήσουν αλλοιώς. Τελειώσαμε και με τα πόδια, πάμε παρακάτω.

Αυτό το καινούργιο  πλάσμα, ο άνθρωπος, προκαλούσε  την περιέργεια των άλλων πλασμάτων. Σου λέει, όλα  εμείς είμαστε  τετράποδα, να μιλάμε σαν  κι αυτούς δεν  μπορούμε, να κυνηγάμε άλλα ζώα με τόξα και κοντάρια και άλλα μυτερά πράγματα είναι αδύνατον,ενώ αυτά μπορούν, και δεν ξέρουμε πώς να τα  αντιμετωπίσουμε. Μας  έχουν στρώσει  στο κυνήγι, φεύγουμε και δεν  προφταίνουμε, πού θα  πάει αυτή η ιστορία ; Και το ζήτημα είναι ότι δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα από πού μας προέκυψαν  αυτοί οι τύποι που δεν τους είχαμε και όμως τους αποκτήσαμε.

Όταν ο καιρός  ήταν ζεστός, αυτοί  οι πρώτοι  άνθρωποι - που εξ άλλου ζούσαν σε θερμά κλίματα - δεν είχαν πρόβλημα με τη θέρμανση, πολύ  αργότερα  θα προέκυπτε  ζήτημα με το κρύο, αλλά τότε θα είχαν  βρεθεί οι τρόποι να το  αντιμετωπίσουν. Ετσι λοιπόν, τους πρώτους καιρούς, πρόβλημα  θέρμανσης δεν  υπήρχε. Αλλά  και αν γινόταν  κάποτε να  πέσει η θερμοκρασία, τα ξύλα ήσαν  άφθονα, κόβεις ένα  δέντρο και ανάβεις  φωτιά. ( Φαίνεται ότι η φωτιά πολύ γρήγορα ανακαλύφθηκε, δεν την πήγε στους ανθρώπους  ο Προμηθέας όπως μας έλεγαν στο σχολείο ). Μονάχοι τους την ανακάλυψαν, με τον άνθρωπο δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα, όταν βάλει κάτι στο μυαλό του, πάει θα το καταφέρει, ο κόσμος να χαλάσει.

Τις τελευταίες χιλιετίες, οι άνθρωποι βαρέθηκαν όπως φαίνεται τη ζέστη και τα θερμά κλίματα, ορισμένοι τουλάχιστον απ΄ αυτούς. Ετσι, ξεκίνησαν και πήγαν προς τα βόρεια, μέχρι που έφτασαν σε  περιοχές όπου κάνει  πολύ κρύο, τόσο  πολύ, που  σε κάνει να τουρτουρίζεις συνέχεια. Αλλά είπαμε, το καλό το παλληκάρι, ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Αν δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το κρύο, ασφαλώς και θα έφευγαν από τα κατάψυχρα εκείνα μέρη. Αλλά το αντιμετώπιζαν, και μάλιστα καλά. Ντύνονταν με γούνες από ζώα, έκοβαν δέντρα και τα έκαιγαν, έκαμναν  σπίτια με  κατάλληλη  κατασκευή, και  όταν συνέβαινε να είναι Εσκιμώοι που βρισκόντουσαν σε θερμοκρασίες πενήντα  βαθμών κάτω  από το μηδέν - αυτό  δεν το ήξεραν τότε, ο Κέλσιος, ο Ρεώμυρος και ο Φαρενάϊτ δεν  είχαν γεννηθεί ακόμη  τα παμπάλαια εκείνα χρόνια - τότε  έμπαιναν μέσα σε  κατοικίες που τις έφτιαχναν με χιόνι, τα ιγκλού, και καθόντουσαν εκεί μέσα και επαιζαν το τάβλι  τους και ότι άλλο  ήθελαν, εκεί στη μοναξιά του ατέλειωτου χειμώνα. Και έκαιγαν και λάδι φώκιας που υπήρχε εκεί σε μεγάλη αφθονία, τόσο για να φωτίζουν το ιγκλού τους, όσο και  για να ζεσταίνονται. Και έτσι προσαρμόστηκαν σ΄αυτές τις αντίξοες πραγματικά συνθήκες. ( Προσωπικά, δεν καταλαβαίνω τί γυρεύαν αυτοί οι κιτρινοι άνθρωποι σ΄αυτά τα κρύα μέρη, εγώ τρέμω όταν βλέπω χιόνι, ακόμα και σε φωτογραφίες ή στον κινηματογράφο ).

Οι καιροί και οι  αιώνες περνούσαν  ο ένας μετά τον  άλλο, και τα  ξύλα παρέμεναν σαν η μοναδική πηγή θέρμανσης στους ανθρώπους. Και για ποιό λόγο να έψαχναν για κάποια εναλλακτική μορφή σ΄αυτή την υπόθεση ; Δέντρα υπήρχαν άφθονα, κι αν δεν  εύρισκαν σε κάποιες περιοχές δέντρα, υπήρχε παντού χαμηλή βλάστηση, όπως θάμνοι  και τα παρόμοια. Κι έτσι κυλούσε ο  καιρός. Και κάποτε τους ήλθε η ιδέα, να κάνουν κάρβουνα από τα ξύλα, αυτό το είδα στις σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης, και δή στο βιβλίο των Παροιμιών, αν δεν με ξεγελά η μνήμη μου. Τα κάρβουνα -οι ξυλάνθρακες δηλαδή - ήσαν προσιτά και μάλλον πιό κατάλληλα και πρακτικά για τη δουλειά αυτή, τα βάζεις μέσα σε ένα μαγκάλι - το  ελληνιστί λεγόμενο « πύραυνον  » -κάθεσαι από πάνω του, και απλώνοντας τα χέρια σου ζεσταίνεσαι, αυτό θα πεί πρόοδος της τεχνολογίας.

Κάποτε όμως και σε  ορισμένες χώρες, βρέθηκε  ότι υπήρχαν στα επιφανειακά στρώματα της γής, κάτι πέτρες που μπορούσες να τις ανάψεις, και  τότε σου δίνανε πολλή ζέστη για να ζεσταίνεσαι, αλλά και για να κάμνεις και άλλες δουλειές που χρειαζόντουσαν πολύ ζέστη, πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Ηταν  το πετροκάρβουνο, ο  λιθάνθρακας, που κι αυτός είχε γίνει από ξύλα, από  πεσμένα δέντρα και άλλα  φυτικά είδη, που χώθηκαν μέσα στη γή πριν από το πετρέλαιο, πολλά εκατομμύρια χρόνια  πρωτύτερα. Αυτόν τον λιθάνθρακα, φαίνεται ότι πρώτοι τον βρήκανε στη Βρεττανία, όπου υπάρχουν άλλωστε μεγάλα κοιτάσματα  λιθανθράκων, μεταξύ των οποίων και το πρώτης  ποιότητας Κάρντιφ, ( από το όνομα της πρωτεύουσας της Ουαλλίας, η οποία  « βράζει » από πετροκάρβουνο ), και ο διάσημος πάλαι ποτέ  « ανθρακίτης », που ήταν και πανάκριβος. Και άρχισαν να μεταχειρίζονται  μανιωδώς τον λιθάνθρακα. Και ύστερα τον έβαλαν μέσα σε μηχανές και στα τραίνα που άρχισαν να  κυκλοφορούν από τα μέσα της δεκαετίας του 1830. Και έτσι  βρέθηκε και μια άλλη, πολλή πλούσια πηγή ενέργειας, που δυστυχώς όμως, μολύνει πολύ άσχημα την ατμόσφαιρα.

Με τον λιθάνθρακα, μπορείς να κάνεις και  ηλεκτρισμό, δεν έχεις παρά να τον κάψεις, να βράσεις νερό, αυτό να γίνει ατμός, ο ατμός να κινήσει ιμάντες, και οι ιμάντες θα μετατρέψουν την κινητική ενέργεια σε ηλεκτρική. Αυτό είναι όλο, κι αν το ήξεραν από τα πριν, θα γυρνούσαν τους ιμάντες με τα χέρια ή με κάποιο άλλο τρόπο και θα είχαν έτσι παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά το  ρεύμα που θα έβγαινε  από μιά τέτοια  δυναμοηλεκτρική μηχανή, και λίγο θα ήταν, και προφανώς και πολύ χαμηλής τάσης και έντασης. ( Για να θυμηθούμε λίγο και τα παλιά που μαθαίναμε  μιά φορά κι έναν καιρό, η τάση  του ρεύματος είναι  η διαφορά δυναμικού από ένα  σημείο σε ένα άλλο, και μετριέται  σε βολτ, ενώ  η ένταση  μετριέται σε αμπέρ.

Τώρα, τα θυμηθήκαμε όλα, ή τέλος πάντων, σχεδόν όλα ). Βέβαια, ο ηλεκτρισμός από μόνος του δεν είναι λύση, αφού για να παραχθεί, πρέπει να υπάρχει άλλου είδους ενέργεια, όπως ο ατμός, η ατομική ενέργεια κ.λ.π. Είπαμε σε άλλη περίπτωση για την ηλιακή ενέργεια, που με εργοστάσια στη Λιβύη και στην υπόλοιπη Σαχάρα, θα μπορούσε να μας δώσει  άφθονο ηλεκτρικό ρεύμα, όμως υπάρχουν τεράστιες δυσκολίες σ΄αυτή την υπόθεση, που μάλλον δεν μπορούν να  υπερπηδηθούν. Και επειδή, τόσο το πετρέλαιο, όσο και το πετροκάρβουνο, θα τελειώσουν θάττον ή βράδιον και επί πλέον μολύνουν άσχημα την ατμόσφαιρα, και  υπάρχουν και οι πετρελαϊκές κρίσεις, κάτι θα πρέπει να σκεφτούμε για το μέλλον αλλά και γιατί όχι και για το παρόν.

Πριν προχωρήσουμε σε άλλες εναλλακτικές μορφές ενέργειας, ας ασχοληθούμε με τις αιτίες που προκαλούν τις πετρελαϊκές  κρίσεις, ή εν πάση περιπτώσει  τις σημαντικές αυξήσεις των τιμών των πετρελαιοειδών από καιρού εις καιρόν. Και πριν κάνουμε το πρώτο βήμα, πρέπει να πούμε, ότι η παγκόσμια διακίνηση των πετρελαιοειδών, γίνεται από τις επτά μεγάλες εταιρείες - τις λεγόμενες « επτά αδελφές » - που χειρίζονται  όλα τα σχετικά με την παραγωγή, διϋλιση και εμπορία των πετρελαιοειδών. Και είναι αυτές, η Μόμπιλ Όϊλ, η Τέξακο, η Σελλ, η Αράμκο και οι  λοιπές, γνωστές και μη εξαιρεταίες, και που είναι μάλιστα συνασπισμένες σε δυό συμμαχίες, που δεν γνωρίζω ποιά συμμαχία έχει τις μεν, και ποιά τις δε.

Θα ήταν περιττό -αλλά θα το πούμε - ότι αυτές οι εταιρείες, συγκεντρώνουν πολύ μεγάλο ποσοστό του παγκόσμιου  πλούτου. Και θα ήταν κοινός τόπος, να προσθέσουμε - αλλά το κάμνουμε - ότι ο πλούσιος  ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος  με τον πλούτο που έχει, καθώς σκέπτεται ότι  θα μπορούσε  να έχει περισσότερο, ίσως  ό λ ο ν  τον πλούτο που υπάρχει  επί της γής. Από τον  κανόνα αυτό, δεν  μπορούν βέβαια  να εξαιρεθούν οι πολύ  καλοί άνθρωποι που κατέχουν αυτές τις εταιρείες, θα ήταν αλήθεια κρίμα να ήσαν διαφορετικοί, θα χαλούσαν έτσι την  « πιάτσα ».

Τα πετρέλαια από την άλλη μεριά, βρίσκονται διασκορπισμένα σε πολλές χώρες, οι περισσότερες από τις οποίες είναι - αν εξαιρέσουμε το πετρέλαιο - από φτωχές, μέχρι πολύ φτωχές. Μερικές από αυτές, έχουν σαν μοναδικό  τους έσοδο, το πετρέλαιο που βγάζουν και πουλάνε στις επτά αδελφές, άλλες πηγές  εσόδων δεν έχουν. Το συμφέρον τους, είναι πολύ φυσικό, να διατηρούν ψηλά τις τιμές του  πετρελαίου. Όμως, απ΄την άλλη μεριά, φοβούνται ότι αν κρατούν ψηλά επί πολύ καιρό τις τιμές του, θα αναγκάσουν τους  τεχνολογικά υψηλά ιστάμενους βιομηχανικούς γίγαντες, να  στραφούν σε  άλλες μορφές ενέργειας, κι έτσι  το προϊόν τους θα κινδυνέψει να μείνει απούλητο, να πέσει στον πάτο η τιμή του, και  « όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα ».

Για να μπορούν να  έχουν μιά συνοχή  μεταξύ τους και να  μην ανταγωνίζονται η μιά την άλλη και να μην πέφτουν  θύματα εκβιασμών απ΄τις πλούσιες χώρες, οι χώρες που παράγουν πετρέλαιο - όχι  όλες - έχουν συμπήξει έναν οργανισμό, που  αποβλέπει στο συντονισμό των χωρών αυτών στα πετρελαϊκά  θέματα, και ο οργανισμός  αυτός είναι ο γνωστός μας ΟΠΕΚ, τον οποίο στην πρώτη πετρελαϊκή  κρίση που κόντεψε να  ανατινάξει στον αέρα την παγκόσμια - και μαζύ της και την Ελληνική - οικονομία, συνήθιζα να τον αποκαλώ επί το τουρκικώτερον, « ΚΙΟΠΕΚ », που ως γνωστόν σημαίνει  « σκύλος ». Τώρα, ποιά είναι η σχέση μεταξύ των επτά αδελφών και των χωρών του ΟΠΕΚ, δεν μπορώ να μπορώ να ξέρω, υποψιάζομαι όμως διάφορα πραγματα, τα οποία προτιμώ να μην τα αναφέρω, ο καθένας μπορεί να υποθέσει ότι θέλει.Εκείνο όμως που ξέρω καλά, είναι ότι οι επτά αδελφές, είναι τα κύρια μέλη των δύο αυτοκρατοριών του  πλούτου, της  « λέσχης  Μπίλντενμπεργκ », και της  « Τριμερούς επιτροπής », που λέγεται επίσης και « Επιτροπή Ροκφέλλερ », ( που ως  γνωστόν, προφέρεται κάπως σαν  « Ροκεφέλλα » ).

Λοιπόν, χωρίς να ξέρουμε το γιατί, συμβαίνει κάποτε να ανεβαίνουν οι τιμές των πετρελαιοειδών, και διερωτώμεθα  ποιός και γιατί προκαλεί  αυτό το φαινόμενο. Από την εγκληματολογία ξέρουμε, ότι για να υπάρξει ένα έγκλημα, πρέπει να υπάρχει πρωτίστως  το κίνητρο, χωρίς αυτό δεν μπορεί να γίνει προμελετημένο έγκλημα, μόνο έγκλημα εν βρασμώ ψυχής, όπως το έλεγαν άλλοτε, γίνεται. Και στην περίπτωση των πετρελαϊκών κρίσεων ή απλώς ανατιμήσεως του πετρελαίου, θα πρέπει να πάμε με τον ίδιο συλλογισμό : Ποιός ωφελείται από τις κρίσεις αυτές ή τις ανατιμήσεις, εκεί μάλλον πρέπει να βρίσκεται η απάντηση στο ερώτημα. Και  επειδή το διαφαινόμενο κίνητρο  είναι το υπερκέρδος, πολύ  υποψιάζομαι, ότι αυτοί που έχουν αυτό το  κίνητρο, αυτοί  προκαλούν και τις  ανατιμήσεις και τις κρίσεις. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τώρα τα συμπεράσματά του.

Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, το πετρέλαιο έχει « φάει το ψωμί » του, ή εν πάση περιπτώσει πλησιάζει ο  καιρός που θα το  φάει, είναι τόσο μεγάλη η κατανάλωσή του, ώστε η υπόθεση δεν μπορεί να πάει μακρυά. Και πρέπει να σκεφτόμαστε - το ξαναλέω - ποιές εναλλακτικές λύσεις στο  ενεργειακό πρόβλημα μπορούν να είναι πραγματοποιήσιμες. Την ηλιακή ενέργεια την είπαμε, είναι φτηνή, είναι  « τζάμπα » και ανεξάντλητη, αλλά τα τεχνικά εμπόδια για την εκμετάλλευσή  της φαντάζουν ανυπέρβλητα. Να  σκεφτούμε την πυρηνική ενέργεια. Ξέρουν όλοι ότι  αυτή μολύνει  αφάνταστα το περιβάλλον, υπάρχουν τα πυρηνικά απόβλητα που δεν έχουν πού να τα βάλουν, και πάντα  υπάρχει ο κίνδυνος μιάς τρομακτικής έκρηξης σε ένα πυρηνικό  εργοστάσιο. Εξ άλλου, και  το ουράνιο  από το οποίο  παράγεται η πυρηνική ενέργεια, δεν είναι ανεξάντλητο, μάλιστα μπορεί να τελειώσει πριν τελειώσει το πετρέλαιο, αν γίνει αποκλειστική εκμετάλλευση της  πυρηνικής ενέργειας. Η άλλη πυρηνική ενέργεια, αυτή που προέρχεται  όχι από διάσπαση των  πυρήνων του ουρανίου, αλλά από σύντηξη των πυρήνων των ισότοπων του υδρογόνου, δεν φαίνεται να είναι πρακτικά  πραγματοποιήσιμη, απαιτείται η επίτευξη θερμοκρασίας δώδεκα εκατομμυρίων βαθμών Κελσίου - όχι αστεία πράγματα δηλαδή - για να γίνει η σύντηξη. Όβερ.

Πριν από  τριανταπέντε  περίπου χρόνια, εμφανίστηκε ένας Ελληνας μηχανικός  από την Κατερίνη, που οδηγούσε ένα αυτοκίνητο δικής του κατασκευής, με το πιό απλό όσο και απίθανο καύσιμο, το νερό, και η  ταχύτητα που ανέπτυσσε αυτό το αυτοκίνητο ήταν μέχρι είκοσι χιλιόμετρα την  ώρα, αν θυμάμαι καλά. Δημιουργήθηκε  μεγάλος θόρυβος  με την ανακάλυψη αυτή, αλλά σε λίγο, έπαψε να ακούγεται και ο μηχανικός και το αυτοκίνητό του. Δεν πέρασε πολύς καιρός, και  ένας ταβερνιάρης απ΄τη Βόρεια Γαλλία, παρουσίασε  ένα αυτοκίνητο το οποίο εκινείτο με τί νομίζετε ; Με κρασί. Τι συνεβαινε με τα αυτοκίνητα αυτά, πώς μπορούσαν να κινούνται με  αυτά τα καύσιμα που δεν είναι καύσιμα ; Το κατάλαβαν  όλοι όσοι έχουν μικρή ιδέα από ανόργανη χημεία. Τόσο το νερό, όσο και το κρασί, αποτελούνται από μόρια που περιέχουν δύο άτομα υδρογόνου και ένα άτομο οξυγόνου, και επί πλέον, το κρασί έχει και δέκα περίπου τοις εκατό  οινόπνευμα. Το υδρογόνο ήταν γνωστό - αλλά δεν είχε αναγνωριστει ακόμα - από την εποχή των αλχημιστών - αλλά απομoνώθηκε από τον Βρετανό Χένρυ Κάβεντις το1766.

Λοιπόν, από την εποχή  που ανακαλύφθηκε  το υδρογόνο - και από την εποχή ακόμα των αλχημιστών του Μεσαίωνα και πιό πέρα - διαπιστώθηκε ότι άναβε και έκαμνε  και έκρηξη, γι αυτό και ονομάστηκε  και  « κροτούν » αέριο. Ισως να έγιναν και πειράματα να κάνουν το υδρογόνο να καίγεται  χωρίς να κάμνει έκρηξη, άλλά δεν έχω τίποτε σχετικό υπ΄όψιν μου. Επειδή το υδρογόνο είναι  το αφθονώτερο στοιχείο  που υπάρχει στη φύση - μάλιστα θεωρείται ότι η πρωταρχική ύλη από την οποία δημιουργήθηκε το σύμπαν, ήταν το  αμιγές υδρογόνο - θα ήταν μιά  πρώτης τάξεως  ευκαιρία να  αξιοποιηθεί σαν  καύσιμο, αφού  μάλιστα  στην καύση του ενώνεται με το οξυγόνο και παράγεται νερό, δηλαδή δεν αφήνει κανένα κατάλοιπο.

Τώρα καταλαβαίνει κανείς, για ποιό λόγο εξαφανίστηκε ο μηχανικός κι ο ταβερνιάρης μαζύ με τα αυτοκίνητά τους. Μόλις οι  μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες πληροφορήθηκαν τα συμβάντα - που άλλωστε τα περίμεναν ότι θα γινόντουσαν κάποια μέρα - έσπευσαν να γεμίσουν τους εφευρέτες με κάμποσα δισεκατομμύρια, και να τους πούνε να μην κοινοποιήσουν πουθενά την εφεύρεσή τους, αυτό θα το  καταλάβαινε και  ένα παιδί του Δημοτικού  σχολείου. Οσο υπάρχουν τα κοιτάσματα  πετρελαίου, τέτοιες  εφευρέσεις είναι  απαράδεκτες, οι εταιρείες έχουν κάνει τεράστιες επενδύσεις στο πετρέλαιο, και αυτού του  είδους τα πράγματα πρέπει να εξαφανίζονται απ΄το χάρτη.

Φυσικά, πρέπει να  γίνονται από τώρα πειράματα για τη χρησιμοποίηση του υδρογόνου σαν καύσιμου που παρέχει  ενεργεια χωρίς  να προκαλεί  εκρήξεις, αλλά αυτές οι  πρόοδοι θα κάνουν την εμφάνισή  τους τους καιρούς  που θα λιγοστεψει το πετρέλαιο, και  δεν αποκλείεται, την καινούργια  ενεργειακή πηγή να  την αξιοποιήσουν  πάλι οι ίδιες  εταιρείες που έχουν τη διαχέιρηση  των πετρελαιοειδών. Αλλά μέχρι τότε, είναι  άγνωστο ποιές  συνθήκες θα επικρατούν στον κόσμο, γι αυτό ας μην παριστάνουμε  τους προφήτες, γιατί μιά  παλιά ελληνική παροιμία λέει : « Πάς μετά Χριστόν προφήτης, γαϊδαρος εστί ».

Τις προάλλες είδα στη μικρή οθόνη, ένα  αυτοκίνητο που το  είχαν φτιάξει  φοιτητές ενός Πανεπιστημίου, και το οποίο κινείται με ηλιακή ενέργεια  και όχι με μικρή ταχύτητα. Βέβαια, ο ήλιος δεν λάμπει πάντοτε, κατά μεγάλες  περιόδους είναι άφαντος. Αλλά  στο διάστημα που είναι φανερός, γεμίζει τις μπαταρίες του αυτοκινήτου, έτσι ανέφερε το ρεπορτάζ. Δεν μπορεί να αποκλειστεί έτσι κάποια άλλη λύση στο ενεργειακό πρόβλημα, όταν το πετρέλαιο πνεύσει τα λοίσθια. Επί του παρόντος  πάντως, πρέπει να βάλουμε το χέρι μας βαθειά στην τσέπη, με τις σημερινές  τιμές στις  οποίες έχει φτάσει  το υγρό αυτό  στις διεθνείς  αγορές, τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα. Για παραπέρα, θα δούμε.

Σαν να μην έφτανε  η άνοδος της τιμής των πετρελαιοειδών αυτή την εποχή, μας προέκυψε και η μεγάλη ανατίμηση  του δολλαρίου σε ύψη ρεκόρ. Και επειδή το πετρελαιο αγοράζεται με δολλάρια, υπάρχει μιά επί πλέον αύξηση της τιμής του κατά είκοσι τοις εκατό. Βέβαια, το δολλάριο θα κατέβει προσεχώς - χωρίς να ξέρουμε πότε είναι αυτό το  « προσεχώς » - αλλά στο μεταξύ, θα  κάνει μεγάλη ζημιά στις Ευρωπαϊκές  οικονομίες. Κι αν κάνει αυτή τη ζημιά στις εύρωστες οποωσδήποτε οικονομίες της Κεντρικής Ευρώπης, θα κάνει την Ελληνική οικονομία να γίνει  για τα πανηγύρια, δεδομένου  μάλιστα ότι τα δημόσια οικονομικά της χώρας μας, είναι από  εικοσιπενταετίας περίπου υπό κατάρρευση, πράγμα που το ξέρουν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, αλλά δεν το μολογάνε. Ας μην ξεχνάμε, ότι η Ελλάδα είναι ίσως η πιό υπερχρεωμένη χώρα στον κόσμο - συγκριτικά βέβαια με τον πληθυσμό της και το εθνικό της προϊόν - και ότι το εξωτερικό της μόνο χρέος, πρέπει να ξεπερνά τα σαρανταπέντε τρισεκατομμύρια δραχμές, χώρια το εσωτερικό χρέος από  χρεώγραφα του  δημοσίου, ομόλογα, ρέπος και τα σχετικά. Αλλά δεν βαρυέστε, η φυλή των Ελλήνων  είναι στα ίδια χάλια εδώ και τρεισήμισυ χιλιάδες χρόνια, τώρα είναι που θα φοβηθεί την πτώχευση ;

Υ.Γ. Λίγες ώρες μετά το κλείσιμο του  « χρονικού » αυτού, είδα και άκουσα μιά συνέντευξη καθηγητή  του Πανεπιστημίου σε κρατικό κανάλι, σχετική  με το ενεργειακό  πρόβλημα. Ο καθηγητής που είναι ειδικός  πάνω σ΄αυτά τα  θέματα, είπε ότι οι εκτιμήσεις για το μέχρι πότε θα υπάρχουν αποθέματα πετρελαίου, είναι μέχρι το 2050 έτος. Φυσικά, με την προϋπόθεση ότι δεν θα αυξηθεί η κατανάλωση, ιδίως από χώρες μεγάλου πληθυσμού, όπως η Κίνα και η Ινδία, οπότε τα  αποθέματα - κατά τη γνώμη του γράφοντος - δεν μπορούν να πάνε πέρα από το 2035 έτος. Η άποψη του σχετικά  με τις ανόδους της τιμής των πετρελαιοειδών, ήταν ότι αυτή εξαρτάται από πολλούς  παράγοντες, κυριώτερο  από τους οποίους  θεωρεί την ελάττωση των αποθεμάτων, και ενδεχομένως το  κερδοσκοπικό παιχνίδι των εταιρειών, καθώς έκανε παραλληλισμό ανάμεσα στο χρηματιστήριο και την τιμή του πετρελαίου.

Αναφορικά με τις εναλλακτικές λύσεις, ανέφερε διάφορες, που δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθούν  εδώ. Πάντως, η λύση που βλέπει είναι το υδρογόνο, για το οποίο όπως είπε, η μόνη δυσκολία είναι  να βρεθεί ρεύμα  χαμηλού κόστους, με το  οποίο να επιτύχουν  την υδρόλυση του νερού και τη διάσπασή του σε υδρογόνο και οξυγόνο, πράγμα που μπορεί να γίνει με την εκμετάλλευση της αιολικής  και της ηλιακής  ενέργειας, που την βρίσκει μάλλον εύκολη. Εξ άλλου, άπαξ και  παραχθεί ενέργεια από  το υδρογόνο, αυτή η ίδια  ενέργεια θα χρησιμοποιείται και για την υδρόλυση  του νερού. Ο καθηγητής  πρόσθεσε, ότι οι κίνδυνοι από τη χρήση του υδρογόνου, είναι πολύ μικρότεροι από εκείνους της χρήσης του φυσικού αερίου. Ομολογώ οτι δεν ήξερα ότι η χρήση του υδρογόνου είναι τόσο - εντός ορίων βέβαια - ασφαλής.