Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΧΗΜΙΚΟΣ

Η    Σ Η Μ Α Σ Ι Α    Τ Ο Υ    Ν Α    Ε Ι Ν Α Ι    Κ Α Ν Ε Ι Σ    Χ Η Μ Ι Κ Ο Σ



Όταν διαβάζει κανείς τον τίτλο του μικρού αυτού χρονικoύ, νομίζει ότι πρόκειται για ένα ιστορικό, σαν και εκείνο που περιγράφει ο Όσκαρ Ουάϊλντ στην θεατρική κωμωδία που έγραψε το 1895 με τον τίτλο « Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός » ( T h e   i m p o r t a n c e   o f   b e i  n g   e a r n e s t  ). Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, αντί του  « σοβαρού », έχουμε να κάνουμε με έναν μηχανικό, αυτή είναι η διαφορά. Και ο εν λόγω μηχανικός, κάθε άλλο παρά σοβαρός ήταν, όπως θα δούμε παρακάτω.

Πρόκειται για ένα αληθινό γεγονος, για μιά ιστορία που διαδραματίστηκε πριν από μηνες στο Πακιστάν, δεν ξέρω  αν ήταν στην  πρωτεύουσα Ισλαμαμπάντ, το Καράτσι, τη Λαχώρη ή κάποια άλλη πόλη της χώρας αυτής. Φυσικά η πόλη όπου έλαβαν χώραν τα γεγονότα δεν έχει καμμιά σημασία, το μόνο  σίγουρο είναι ότι όλα έγιναν στο Πακιστάν, την Ισλαμική αυτή χώρα με τον πολύ ανώμαλο πολιτικό  βίο, με τα συνεχή  στρατιωτικά πραξικοπήματα - και τώρα στρατιωτική  κυβέρνηση  έχει - και για τους  απαγχονισμούς  των πρωθυπουργών  της από τα στρατιωτικά  κινήματα, όπως  συνέβη με τον  πρωθυπουργό  Μπούτο, πατέρα  της κατοπινής πρωθυπουργού Μπεναζίρ Μπούτο.

Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, είναι ένας Πακιστανός, ιστορία Πακιστανή είναι, φυσικό να έχει Πακιστανό πρωταγωνιστή. Ο άνθρωπος αυτός, ονόματι Ικμπάρ - δεν ξέρω αν αυτό ήταν το επώνυμό του ή το μικρό του όνομα, αλλά δεν έχει καμμιά σημασία - που όταν ήταν μικρό παιδί, πήγε στο δημοτικό  σχολείο και αφού το έβγαλε - μάλλον αριστούχος - πήγε στο γυμνάσιο της πόλης του, που μπορεί να ήταν το Ισλαμαμπάντ, η Λαχώρη κ.λ.π. , και όταν τέλειωσε με άριστα το  γυμνάσιο, μπήκε  στο Πανεπιστήμιο και  γράφτηκε στο τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου, και μάλιστα στον κλάδο των χημικών μηχανικών.

Κάποια μέρα, ο  καλός αυτός  νεαρός αποφοίτησε απ΄ το Πανεπιστήμιο, πήρε το δίπλωμά του και άρχισε την  καρριέρα του σαν χημικός μηχανικός. ( Αυτές τις λεπτομέρεις δεν τις ξέρω, αυτά και άλλα πολλά  παρακάτω, είναι μάλλον υποθετικά, λόγω έλλειψης άλλων στοιχείων, αναγκάστηκα να προσθέσω πολλά μυθιστορηματικά στουχεία.). Στη συνέχεια παντρεύτηκε μιά κοπέλλα Πακιστανή, και σχημάτισε οικογένεια. ( Είναι γνωστό, ότι στο Πακιστάν, επιτρέπεται να έχεις μόνο μιά γυναίκα, όχι μέχρι τέσσερις που επιτρεπονται στα Ισλαμικά κράτη που εφαρμόζουν τον νόμο του Κορανίου, τη Σαρία ).

Τα χρόνια περνούσαν, όπως περνούν πάντοτε, κι ο Ικμπάρ τα πήγαινε καλά σε όλους τους τομείς. Σε όλους ; Φαίνεται ότι όχι, υπήρχε κάτι που το έκρυβε επιμελώς από τους άλλους. Ηταν μιά ιστορία σαν του δόκτωρα Τζέκυλ που γινόταν μίστερ Χάϋντ. Κάτι έκαμνε στα σκοτεινά, αλλά μόνο  αυτός το ήξερε. Και νά πώς  εξελίχθηκε αυτή η  ιστορία που θα σας αφήσει άναυδους, καθώς  δεν έχει να φανεί  τίποτε το όμοιό  του στα παγκόσμια χρονικά. Κάτι που ίσως το έχετε ακούσει στις ειδήσεις, αλλά που μπορεί να μην το προσέξατε, είναι τέτοια η ροή των παγκόσμιων  ειδήσεων, που πολλές  φορές περνούν  απαρατήρητες, όσο  παράξενες κι αν φαίνονται.

Φαίνεται, ότι μιά  μέρα, εξαφανίστηκε κάποιο  παιδί απ΄ την πόλη όπου έμενε ο αξιότιμος κύριος Ικμπάρ. Δηλώθηκε η  εξαφάνισή του στην Πακιστανή αστυνομία., αλλά δεν κατορθώθηκε να βρεθεί το παιδί. Δεν πέρασε πολύς καιρός, και δεύτερο παιδί  εξαφανίστηκε, σε λίγο και τρίτο. Οι αστυνομικές  αρχές άρχισαν να ανησυχούν  έντονα, αλλά οι αναζητήσεις τους απέβησαν άκαρπες, κανένα ίχνος από τα εξαφανισθέντα παιδιά.

Με τα λίγα και με τα πολλά, τα παιδιά συνέχιζαν να εξαφανίζονται, έφτασαν να περάσουν τα εκατό, πλησίαζαν τα εκατόν τριάντα. Και κάποια στιγμή, δεν ξέρω πώς έγινε, αλλά οι υποψίες έπεσαν - αγνωστο  για ποιό λόγο - στον αξιότιμο  κύριο Ικμπάρ. Όταν  προχώρησαν οι έρευνες, αποκαλύφθηκε μιά  φοβερή ιστορία. Ο Πακιστανός χημικός μηχανικός, έπιανε τα παιδιά αυτά, τα σκότωνε και κατόπιν έκοβε τα πτώματα τους σε πολύ λεπτές φέτες, όπως κόβουμε το σαλάμι. Και ύστερα τι έκαμε ο άτιμος  αυτός ανθρωπος ; Είχε φτιάξει μιά μεγάλη λεκάνη στην οποία έρριχνε θειϊκό οξύ - το τουρκιστί  « κεζάπι » - και μέσα στη λεκάνη αυτή με το οξύ, ερριχνε τα  κομμάτια των παιδιών αυτών  και έτσι τα  διέλυε ο διαβολάνθρωπος. Και οι σπουδές του σαν χημικός τον ωφέλησαν πολύ στον τομέα αυτό, ήξερε πολύ καλά τα οξέα και τα αλκάλια και όλες τις χημικές ουσίες, απ΄έξω κι ανακατωτά.

Ανάμεσα στα εξαφανισμένα παιδιά - αν κατάλαβα καλά - ήταν και ένας γιός του κυρίου Ικμπάρ. Δεν μπόρεσα  να βεβαιωθώ  αν και αυτό το παιδί του εξαίρετου κατά τα άλλα χημικού μηχανικού, το έκοψε ο τρυφερός  πατέρας του σε λεπτές φέτες και το διέλυσε  κατόπιν στο οξύ, οι πληροφορίες μου πάνω σ΄αυτό το ζήτημα είναι ελλειπείς. Αλλά γιατί να αποκλείσουμε αυτό το ενδεχόμενο ; Σε τέτοιες περιπτώσεις, όλα είναι πιθανά, έτσι δεν είναι ;

Οι γιατροί που εξέτασαν τον Ικμπάρ, αποφάνθηκαν ότι ο άνθρωπος ήταν ψυχοπαθής. Στις δυτικές  χώρες, η διάγνωση  αυτή των γιατρών, θα  έκαμνε τον  Ικμπάρ να απαλλαγεί από τις κατηγορίες για ανθρωποκτονία από πρόθεση και μάλιστα με τον ειδεχθή αυτό τρόπο,  θα εθεωρείτο ότι ισχύει  και σ΄ αυτόν - όπως σε όλους τους ψυχοπαθείς - το ακαταλόγιστο των πράξεών του. Και θα τον έκλειναν σε ψυχιατρείο. Αλλά οι Μουσουλμάνοι -ακόμα κι αν δεν εφαρφαρμόζουν τον Ισλαμικό νόμο, τη Σαρία - έχουν άλλη γνώμη. Και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Και μάλιστα, τον θανάτωσαν με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσε και ο ίδιος, για να μή μείνει παραπονεμένος που δεν έκαναν χρήση της εφεύρεσής  του. Τον κρέμασαν, κατόπιν τον έκοψαν σε πολύ λεπτες φέτες, και τις φέτες αυτές τις διέλυσαν σε θειϊκό οξύ. Και εδώ τελειώνει η καταπληκτική ιστορία του Ικμπάρ, του χημικού μηχανικού από το Πακιστάν.

Λοιπόν, ο  Ικμπάρ, φαίνεται  ότι είχε  δεί την ταινία  εκείνη, στην  οποία έπαιζε ο Βίνσεντ Πράϊς, που ήταν - αν θυμάμαι καλά - κι αυτός επιστήμονας, και έρριχνε τα θύματά του σε ένα δωμάτιο, που το είχε διασκευάσει με τέτοιο τρόπο, που να γεμίζει σαν να ήτανε  « χαβούζα » με ένα ισχυρό οξύ.Αν το είχε δεί αυτό το φίλμ, τότε μπορούμε να πούμε ότι έκανε μιά σχεδόν κατά γράμμα αντιγραφή του.