Π Ο Τ Ε Θ Α Φ Υ Γ Ο Υ Ν Ο Ι Ε Λ Λ Η Ν Ε Σ ;
Άλλο πάλι αυτό, θα φύγουν λέει οι Ελληνες και θα πάνε κάπου αλλού ; Μα είναι σοβαρά αυτά τα πράγματα ; Εκεί που είναι στρωμένοι για τα καλά, έχουν τα σπίτια τους, τις βίλλες τους, τα κόττερά τους, τα εξοχικά τους σπίτια, τις όμορφες διακοπές τους στα όμορφα νησιά του Αιγαίου και των άλλων θαλασσών τους, να σηκωθούν και να φύγουν ; Ορισμένως δεν είμαστε καλά, κανένας δεν μας το έχει πεί αυτό το πράγμα, και θέλεις να μας πείσεις ότι μίαν των ημερων, θα μαζέψουμε τα συμπράγκάλα μας και θα πάρουμε δρόμο γι άλλη γή κι άλλα μέρη ;
Όχι, μην τρομάζετε, αλλά και μην νομίζετε ότι κάτι τέτοιο πρόκειται να γίνει κάπου εδώ στα κοντά. Κάποια εποχή ναι, θα γίνει αυτή η μετακόμιση, έτσι δείχνουν τα πράγματα. Προφητεία δεν είναι, απλή υπόθεση που μπορεί να λάβει σάρκα και οστά, μπορεί όμως και όχι, κανένας δεν είναι προφήτης στην εποχή μας. Παρακάτω θα αναφερθούν μερικοί – ή και αρκετοί – λόγοι που μπορεί να προκαλέσουν την αποχώρηση από τα ιστορικά εδάφη αυτά, μιάς τόσο ιστορικής επίσης φυλής, της ελληνικής, Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την κανονική σειρά, για να μην μπερδευόμαστε με αοριστίες.
Βρισκόμαστε τώρα στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, και τίποτε δεν προδικάζει αυτά που φαντάζομαι ότι μπορούν να συμβούν μετά από μερικές δεκαετίες. Είμαστε στο περίπου δέκα εκατομμύρια Ελληνες εδώ σ΄αυτή τη χώρα, βρίσκεται και περίπου ένα εκατομμύριο αλλοδαπών, επίσημων και λαθραίων. Πύλη εισόδου των λαθρομεταναστών, έχει χαρακτηριστεί- και όχι αδίκως –αυτή η νοτιότερη χώρα της Ευρώπης, από όπου προσπαθούν πλήθος α-πό λαθρομετανάστες να προωθηθούν στα ενδότερα της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Και όπως φαίνεται, καμμιά επί του παρόντος δύναμη δεν μπορεί να κλείσει αυτά τα μεγάλα σε έκταση σύνορα που χωρίζε την ήπειρο αυτή από τον υπόλοιπο κόσμο. Εναν κόσμο που πληθαίνει πολύ σε αριθμό ανθρώπων, πληθαίνει πολύ και σε αριθμό κατατρεγμένων και πεινασμένων που προσπαθούν να αλλάξουν τόπο διαμονής, να περάσουν σε μιά – όπως πιστεύουν οι μετανάστες αυτοί – παραδεισένια περιοχή του πλανήτη.
Εχετε ακούσει για κάποιους ειδικούς στατιστικολόγους, που κάμνουν προβλέψεις για πολλά και διάφορα πράγματα. Δεν είναι προφήτες βέβαια, αλλά προβλέπουν κάποιες εξελίξεις, βάσει ορισμένων δεδομένων που έχουν στη διάθεσή τους από προηγούμενες μετρήσεις, και βάσει αυτών των δεδομένων κάνουν τους υπολογισμούς τους. Αυτούς θα συμβουλευτούμε τώρα, για να μας πούνε τί πρόκειται να γίνει στον πληθυσμό της χώρας μας τις προσεχείς δεκαετίες. Και ύστερα, θα βγάλουμε κι εμείς τα συμπεράσματά μας.
Με λίγα λόγια, οι ειδικοί αυτοί στατιστικολόγοι που μπορούν – είτε το θέλουμε , είτε δεν το θέλουμε —να κάμνουν προβλέψεις για την πορεία του πληθυσμού της χώρας μας στα προσεχή χρόνια, μας λένε ότι σε σαράντα χρόνια, ο πληθυσμός της χώρας θα βρίσκεται στα τέσσερα περίπου εκατομμύρια κατοίκους. Επειδή αυτοί οι ειδικοί, ρέπουν, όπως όλοι οι άνθρωποι - ειδικοί και μή - σε λάθη, ας κάνουμε την πρόβλεψή τους για πενήντα και όχι για σαράντα χρόνια. Λοιπόν, θα είναι ο ελληνικός πληθυσμός στα τέσσερα ή πεντε – πάρτε τα όπως θέλετε – εκατομμύρια, στο δύο χιλιάδες πενήντα ή δύο χιλιάδες εξήντα έτος, Αυτή είναι και η πιό ευνοϊκή πρόβλεψη που μπορεί να γίνει.
Πως εξηγείται όμως η τόσο μεγάλη μείωση ενός πληθυσμού, ενώ ξέραμε μέχρι τώρα ότι οι πληθυσμοί αυξάνονται σχεδόν πάντοτε με την πάροδο του χρόνου ; Είναι αληθινά περίεργο και θα λέγαμε πρωτοφανές στην ιστορία – την πρόσφατη τουλάχιστον – της πορείας των πληθυσμών. Το πράγμα όμως δεν είναι και τόσο δύσκολο να ερμηνευτεί, όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Και θα εξηγήσουμε το γιατί θεωρείται μάλλον φυσικό να γίνει ένα τέτοιο πρωτοφανές εκ πρώτης όψεως πράγμα.
Είναι γεγονός που δεν επιδέχεται καμμιά αμφισβήτηση, ότι οι γυναίκες της χώρας μας δεν κάνουν πιά παιδιά, τουλάχιστον δεν φτάνουν ούτε κατά προσέγγιση τα παλιά νούμερα των γεννήσεων. Κατ΄αρχάς, δεν θέλουν να σχηματίσουν τον πυρήνα μιάς οικογένειας, από τον οποίο βέβαια προσδοκάται η δημιουργία ενός σημαντικού αριθμού απογόνων. Δεν θέλουν να οδηγηθούν σε γάμο, όχι ότι δεν θέλουν να έχουν έναν – η πολλούς – άντρες, όχι, δεν είναι η αυτό, τον γάμο δεν θέλουν πρωτίστως. Και γιατί δεν τον θέλουν άραγε ; Πολλοί λόγοι συντρέχουν σ αυτή τους την επιλογή. Ένας από αυτούς, είναι ότι εργάζονται οι ίδιες, και δεν θέλουν επί πλέον φορτία στις δυσκολίες της δουλειάς τους, που πολλές φορές έχει σαν στόχο την καρριέρα στον ιδιωτικό ή τον δημόσιο τομέα.
Ενας άλλος λόγος είναι ότι ναι μεν παντρεύονται, αλλά σε μιά ηλικία που δεν επιτρέπει μιά εύκολη εγκυμοσύνη. Τρέχουν από γιατρό σε γιατρό, για να καταφέρουν αυτό που σε μιά μικρότερη ηλικία, θα ήταν πολύ ευκολώτερο. Μερικές ή αρκετές το καταφέρνουν, αλλά για μιά φορά, η δεύτερη είναι πάρα πολύ δύσκολη, και συνήθως δεν πετυχαίνει να γίνει πραγματικότητα. Λοιπόν, με ένα παιδί που αποκτούν – αν το αποκτήσουν βέβαια – μένουν στατιστικά πολύ πίσω από αυτά που χρειάζονται για να διατηρηθεί τουλάχιστον ο πληθυσμός σε κάποιο λογικό επίπεδο.
Ενας άλλος λόγος που αποφεύγουν εντελώς να παντρεύονται, είναι και το ότι δεν θέλουν να φορτωθούν τις σκοτούρες ενός γάμου. Ενας άντρας, έχει ανάγκη κάποιων καθημερινών υπηρεσιών – έτσι ας τις ονομάσουμε – από τη γυναίκα του. Η οποία όμως σκέπτεται, ότι σε μιά μεγάλη ηλικία μπορεί – και συμβαίνει και αυτό – να αρρωστήσει το τρυφερό της ήμισυ, να πάθει ας πούμε ένα έστω ελαφρό εγκεφαλικό επεισόδιο, και τότε θα έχει να τον φροντίζει, παρατώντας όλα τα άλλα ευχάριστα που είχε πρωτύτερα.
Ακόμα, είναι και μιά υπόθεση « μόδας ». Βλέπει ότι οι άλλες γυναίκες του περιβάλλοντός της – κοντινού ή γενικού – δεν έχουν έφεση για γάμο, θεωρείται ένα αναχρονιστικό έθιμο που δεν έχει θέση πλέον στην σημερινή πραγματικότητα. Κι έτσι ή δεν προχωρά καθόλου σε γάμο, ή τον αναβάλλει μέχρι νεωτέρας. Η οποία ή δεν έρχεται καθόλου, ή έρχεται μετά από πολλή καθυστέρηση.
Πολλή σημασία έχει και η οικονομική κατάσταση μιάς κοπέλλας ή ενός άντρα που επιθυμούν να έλθουν εις γάμου κοινωνίαν. Η γυνάικα θέλει να έχει ο υποψήφιος άντρας της μιά σταθερή δουλειά, αν γίνεται μάλιστα με καλές αποδοχές και εξέλιξη. Αλλά και ο άντρας επιθυμεί περίπου τα ίδια για τη μέλλουσα σύζυγό της. Πράγματα που δεν εναρμονίζονται εύκολα την σήμερον ημέραν, αλλά και πάσαν ημέραν. Στα παλιά χρόνια, εργαζόταν μονάχα ο άντρας, και κουτσά στραβά τα έβγαζε πέρα, έχοντας ακόμα και μερικά παιδιά. Πράγμα που δεν γίνεται σήμερα, πρέπει και οι δυό να εργάζονται, τα έξοδα την σημερον ημέραν είναι πολλά, πάρα πολλά, τα αυτοκίνητα, η βενζίνη και πολλά άλλα.
Και δεν είναι μονάχα αυτά που αναφέρθηκαν. Όταν σκέφτεσαι ότι σε λίγους μήνες ή σε ένα – δυό χρόνια, θα έχεις να κάνεις με μιά υπόθεση διαζυγίου, σου σηκώνεται η τρίχα της κεφαλής σου. Εκεί που νόμιζες ότι βρήκες τον ονειρεμένο σύντροφο της ζωής σου, νά σου και οι πρώτοι καυγάδες, οι συμπλοκές και τα παρόμοια, που στέλνουν και σένα και το έτερον ήμισύ σου στον δικηγόρο, και από εκεί στο δικαστήριο. Το οποίο διαλύει ένα γάμο και αφήνει και ένα ενδεχόμενο θύμα πίσω απ΄αυτόν τον χωρισμό. Και ύστερα απ΄αυτό το διαζύγιο, νά σου και η αποζημίωση διατροφής που επιδικάζει το δικαστήριο στον άντρα – ποτέ όμως στη γυναίκα. Και σαν μην έφτανε αυτό, η χωρισμένη που έχει και το παιδί, του κάμνει συχνά διδασκαλία μίσους για τον πατέρα του, κατηγορώντας τον στα μάτια του παιδιού, επί εσχάτη προδοσία.
Υστερα από όλα αυτά, είναι πολύ φυσικό και αναπόφευκτο να ελαττώνεται συνεχώς και αδιαλείπτως ο πληθυσμός αυτής της χώρας. Μέχρι που έρχεται να επαληθευτεί η πρόγνωση - ή ο υπολογισμός - των στατιστικολόγων, ότι μετά από πέντε – ας πούμε με κάποια έκπτωση, έξι αιώνες, θα ελαττωθεί σημαντικά ο πληθυσμός της χώρας. Θα κατέβει στα πέντε εκατομμύρια, και ύστερα στα δυόμισυ και στο ενάμισυ εκατομμύριο. Πότε θα φτάσει στο ενάμισυ ;
Ας πούμε λίγο αυθαίρετα, σε εκατό χρόνια, έτσι για να στρογγυλέψουμε τα νούμερα. « Η φύσις ορρωδεί το κενόν », έχει πεί ο Αριστοτέλης. Και επί του προκειμένου, το κενό θα προκύψει από τη σμίκρυνση του πληθυσμού μιάς χώρας, που είχε πρωτύτερα δέκα περίπου εκατομμύρια κατοίκους, και τώρα έχει δυόμισι ή ενάμισυ. Και το κενόν που θα έχει δημιουργηθεί, θα έλθουν να το καλύψουν άνθρωποι από άλλες χώρες, πράγμα που και τώρα γίνεται, χωρίς να υπάρχει καν κενόν.
Και λοιπόν, όταν φτάσουν οι ντόπιοι κάτοικοι, οι Ελληνες να είναι μιά μικρή μειοψηφία στη χώρα, τί τους απομένει να κάνουν ; Να υποταχθούν στους εποίκους που θα έλθουν από άλλα μέρη και άλλες ηπείρους, και να υπομένουν τις συνήθειες και τα έθιμα των νεοαφιχθέντων από την Ασία και την Αφρική ; Όχι δά, θα πάρουν των ομματιών τους και θα αναχωρήσουν σιγά σιγά, προς άλλους τόπους και άλλες χώρες. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, το να βλέπουν τις πόλεις τους γεμάτες μιναρέδες – δεν έχω τίποτε εναντίον των μιναρέδων, αλλά κάθε πράγμα στον τόπο του - δεν θα τους είναι και τόσο ευχάριστο θέαμα για μερικούς. Επί τετρακόσια χρόνια είχαμε αφθονία από αυτά τα ιερά τεμένη του Ισλάμ, δεν φαίνεται ότι θα θέλουν οι κάτοικοι της εποχής εκείνης, να βλέπουν τα παλιά εκείνα και ιερά για τους τότε κατοίκους σύμβολα.
Αυτό θα γίνει αν δεν αλλάξει ριζικά η κατάσταση των πραγμάτων. Θα αλλάξει όμως, ή θα παραμείνει στην τροχιά που αναφέρθηκε ; Κάποιοι όμως που θα ζούνε εκείνη την εποχή, θα το ξέρουν. Εμείς μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, και φανταστικές καταστάσεις έχουμε την δυνατότητα να σκεφτόμαστε.
Ελεγε προ εικοσιπέντε περίπου αιώνων ο μεγάλος Ιωνας φιλόσοφος Ηράκλειτος, το πολύ γνωστό του : « τα πάντα ρεί », τα πάντα αλλάζουν με τη ροή του χρόνου. Και λοιπόν, μπορεί και εδώ πολύ καλά, να εφαρμοστεί το ρητό αυτό. Η κατάσταση στην Ελλάδα ( όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης άλλωστε ), μπορεί και μάλλον σιγά σιγά αλλά ανεπαίσθητα, να αλλάξει. Μπορεί να μην μας αρέσει αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων. Αλλά η ροή της ιστορίας είναι αδυσώπητη, το παρελθόν φεύγει και το μέλλον έρχεται με μικρή και ανεπαίσθητη ταχύτητα. Αλλά πάντως, έρχεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου