TA ΠAIΔIA ΔEN ΠAIZEI

Τ  Α     Π  Α  Ι  Δ  Ι΄ Α . . . . . . . Δ Ε  Ν     Π  Α  Ι  Ζ  Ε  Ι

Εχουν περάσει από τότε πολλές, πάμπολλες δεκαετίες. Για ποιό « τότε »  μιλάμε ; Μα από την εποχή που ήμασταν πιτσιρικάκια, που ύστερα γίναμε πιτσιρίκια, κατόπιν  παιδιά μεγαλούτσικα και ύστερα  έφηβοι. Και όλο  αυτό το πέρασμα των χρόνων από τη  μιά ηλικία στην άλλη κι από εκεί στην άλλη, πού μας έχανες, πού  μας έβρισκες ; Στις  συνοικιακές πλατείες, στις λεγόμενες  αλάνες, όπου  επί πολλές  ώρες τη μέρα  και μέχρι να  νυχτώσει, τρέχαμε και παίζαμε του κόσμου τα παιχνίδια. Κι όταν ερχόταν η καλοκαιρινή  σαιζόν που τα σχολεία ήσαν εκτός λειτουργίας και δεν είχαμε κάποιες υποχρεώσεις για διάβασμα και παρακολούθηση μαθημάτων, ήμασταν συνέχεια  στα μέρη που  προαναφέρθηκαν. Από τα οποία το διαλύαμε γιατί  σκοτείνιαζε, για να πάμε στο  σπίτι, να φάμε να πιούμε και – καραγκιοζίστικος τρόπος του λέγειν -  νηστικοί να κοιμηθούμε,

Τα παιχνίδια που παίζανε τα παιδιά την μακρινή εκείνη εποχή, ήσαν πολλά. Το πιό συχνά παιζόμενο, ήταν το πασίγνωστο  « κρυφτό ». Με μιά  κλήρωση, κάποιος  κλείνει τα μάτια του το τοίχο – κάποιοι  πονηροί τα κρατούσαν  μισάνοιχτα – και  μετρά μέχρι το δέκα. Υστερα ανοίγει τα μάτια, και αρχίζει  να ψάχνει να βρεί τους άλλους που έχουν κρυφτεί. Μόλις βρεί έναν απ΄αυτούς, τρέχει  και φτύνει στον τοίχο, κι από τη στιγμή εκείνη ο ανευρεθείς είναι εκτός παιχνιδιού. Με το ίδιο τρόπο αναζητά και τους άλλους, αλλά κάποιος τρέχει λαθραία και φτύνει αυτός τον τοίχο, και ελευθερώνει τον συλληφθέντα. Και  φτού από την αρχή.

Ένα άλλο παιχνίδι που μοιάζει πολύ με το κρυφτό, είναι το  « αγιούτο », που όπως δείχνει η ονομασία του - που  σημαίνει « βοήθεια » - είναι ιταλικής προέλευσης. Κάποιοι της μιάς ομάδας, κυνηγούν  και πιάνουν τους  « κυνηγημένους », και τους βάζουν σε ένα περιχαρακωμένο κύκλο, κι αυτοί φωνάζουν στους συμπαίκτες τους « αγιούτο ! ». Κι εκείνοι, δραττόμενοι μιάς ευκαιρίας που οι άλλοι λείπουν για να κυνηγήσουν, τρέχουν και τους ελευθερώνουν.

Παίζαμε και « μπλήκο » και « κρυφτόμπληκο », παιχνίδια που είναι κάπως δύσκολο να τα περιγράψω. Ακόμα, το  « κλέφτες κι αστυνόμοι » και  την παραλλαγή  του, το « αλτ », που είναι ένα παιχνίδι κυνηγητού κλεφτών από αστυνομικούς. Και φυσικά, παίζαμε και πολύ ποδόσφαιρο, αυτό εξυπακούεται και χωρίς να αναφερθεί.

Παίζαμε και διάφορα  παιχνίδια με τις  μικρές εκείνες μεταλλικές ή  πήλινες σφαιρίτσες, τις μπίλλιες. Παίζαμε και διάφορα παιχνίδια με τις γνωστές και μη εξαιρεταίες « σβούρες », που μάλλον όλα αυτά τα αγνοούν τα σύγχρονα παιδιά. Τα κορίτσια πάλι, παίζανε μερικά παιχνίδια δικά τους, μετείχαν όμως και σε μερικά παιχνίδια των αγοριών. Τουλάχιστον μέχρι να τελειώσουν το δημοτικό σχολείο.

Τι βλέπουμε και τί ακούμε αυτούς τους  μοντέρνους καιρούς από  τους παιδοψυχολόγους και τους παιδοψυχίατρους ; Ότι  τα σημερινά παιδιά, έχουν προβλήματα ψυχολογικά, όπως μελαγχολία, στρεςς, άγχος, κατάθλιψη και άλλες σχετικές ανωμαλίες. Και οι ειδικοί αυτοί περί τις ψυχολογικές διαταραχές, αποδίδουν όλες αυτές  τις ανώμαλες ψυχικές και ψυχολογικές ανωμαλίες, σε έναν και μοναδικό παράγοντα, στο ότι τα σημερινά παιδιά – των αστικών κυρίως περιοχών, όχι  των αγροτικών –    ότι τα  παιδιά σήμερα  δεν παίζουν. Μάλιστα, σ΄αυτόν τον παράγοντα, αποδίδουν όλες αυτές  τις  ανώμαλες  συμπεριφορές των παιδιών της σημερινής εποχής. Και εσχάτως αποκαλύφτηκε, ότι τριανταπέντε παιδιά, νοσηλεύονται σε αθηναϊκό νοσοκομείο, επειδή πάσχουν από μιά ψυχασθένεια που προκαλείται από το γνωστό παιχνίδι – ή όπως θέλετε μπορούμε να το πούμε – Ιντερνέτ, και πάμπολλλα άλλα, πάσχουν από την ίδια κατάσταση χωρίς να νοσηλεύονται πουθενά.

Το γιατί δεν παίζουν σήμερα τα παιδιά, όλοι λίγο πολύ το ξέρουμε, αλλά  ας προσπαθήσουμε να βάλουμε σε μιά σειρά τα  πράγματα. Και να  αναλύσουμε όσο  μπορούμε, τους λόγους, έναν έναν, που εμποδίζουν την από αρχαιοτάτων χρόνων  δραστηριότητα των παιδιών σε κάτι που είναι απόλυτα φυσικό και απαραίτητο για τις μικρές ηλικίες.

Ας πάρουμε πρώτα  τη χειμερινή περίοδο, είναι ο καιρός που τα παιδιά της σχολικής ηλικίας πηγαίνουν στο σχολείο. Είναι  φυσικό, ότι τις ώρες  του σχολείου, πρωϊνές  πάντοτε – αν και υπάρχουν ακόμα σε μερικές περιοχές και απογευματινά σχολεία – δεν μπορεί να γίνει λόγος για  παιχνίδι. Δεν μπορεί είπα ; Όχι  ακριβώς, ίσα ίσα, υπάρχει  ίσως τότε μιά πρώτης τάξεως ευκαιρία να παίξουν τα παιδιά. Είναι το  διάλειμμα ανάμεσα στις ώρες των μαθημάτων, αυτό γινόταν και στα παλιά χρόνια αλλά το διάλειμμα δεν κρατά πάνω από ένα τέταρτο της ώρας, δεν προφταίνουν οι μαθητές να παίξουν αρκετή ώρα – αλλά πάντως παίζουν - και χτυπά το κουδούνι για το επόμενο μάθημα.

Σήμερα, υπάρχει τουλάχιστον τρεις φορές τη βδομάδα – αν και τις βρίσκω κάπως λίγες για τις σημερινές εποχές – το  μάθημα της γυμναστικής. Που στα παλιά χρόνια, όπως ξέρουμε, ήταν η λεγόμενη τότε  « σουηδική γυμναστική », οι παλιάνθρωποι - δηλαδή οι παλιοί άνθρωποι, να εξηγούμαστε – τη  θυμούνται πολύ  καλά. Ανάταση, πρόταση, επίκυψη, διάσταση και τα λοιπά  μάλλον ακατάλληλα  για να γυμνάζεται το  κορμί. Όχι, σήμερα  δεν κάμνουν αυτού του είδους τη στατική γυμναστική. Τα  σχολεία – πολύ λίγα της στοιχειώδους εκπαίδευσης πρέπει να πούμε – έχουν  κάποια  γυμναστήρια, και εκεί γίνεται το μάθημα  της γυμναστικής. Που θα έπρεπε να είναι οι αθλοπαιδιές, βόλλεϋμπωλλ, μπάσκετμπωλλ ας  πούμε, αλλά αυτά είναι μόνο στη Μέση εκπαίδευση, κι εκεί σε λίγα σχετικά σχολεία.

Μετά το μεσημέρι ; Θα πάει το παιδί ή ο έφηβος στο φροντιστήριο, σε κάποια σχολή ξένων γλωσσών, κι έτσι πάει η μέρα του. Οσο για τις  γιορτές και τις αργίες, δεν έχει πού να πάει, δεν υπάρχουν χώροι στις σημερινές πόλεις για να παίξει. Θα καθήσει - όπως γίνεται και τις άλλες μέρες της βδομάδας – μπροστά στον υπολογιστή του, θα « παίξει » με το Ιντερνέτ, και η υπόθεση τελειώνει εκεί. Το αρχαίο « νους υγιής εν σώματι υγιή », έχει πάψει εδώ και καιρό να υπάρχει στην καθημερινότητα των παιδιών.

Επειδή λοιπόν, τα παιδία δεν παίζει – πράγμα που είναι απαραίτητο στις μικρές και εφηβικές ηλικίες – είναι απόλυτα φυσικό να έχει ο μικρός και η μικρή, τα προβλήματα τα ψυχολογικά που  αναφέρθηκαν πιό  πάνω. Κι  ακόμα  παραπέρα, να το ρίξει  στις ειδικές  « ουσίες », που όλοι ξέρουμε ότι έχουν πλημμυρίσει τον σύγχρονο  κόσμο. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της ψυχικής καταπόνησης που υφίστανται οι νεαροί στην  εποχή μας, και που ούτε κατά διάνοια θα μπορούσαν  να υπάρχουν στις παλιές  εποχές, όταν  τα παιδιά και οι έφηβοι, πλημμύριζαν τους ανοιχτούς χώρους για να παίξουν.

Να κόψουμε τα φροντιστήρια, που μονάχα στη χώρα μας υπάρχουν ; Όχι, δεν γίνεται με κανένα τρόπο. Να στείλουμε τα παιδιά να παίξουν σε ομάδες αθλοπαιδιών κάποιου συλλόγου της πόλης μας, όχι για να γίνει επαγγελματίας μπασκετμπωλλίστας ή βολλεϋπωλλίστας ή και ποδοσφαιριστής ; Όχι, δεν γίνεται, πώς θα γίνει η προετοιμασία για γίνει επιστήμονας – άνεργος πολλές  φορές – ασχολούμενος με  αθλήματα ; Όχι  βέβαια, οι  ώρες είναι  πολύτιμες, δεν μπορούμε να αφήσουμε  τα φροντιστήρια, τις  ξένες γλώσσες, τα μπαλέττα και τα άλλα, που δεν είναι παιχνίδια, δίνουν όμως σπουδαία εφόδια για να προκόψει το παιδί στην κοινωνία.