Χ Α Ρ Α Μ Ο Φ Α Η Δ Ε Σ Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Ο Ι
Από πολύ παλιά χρόνια, από την προϊστορική ακόμα περίοδο, τότε που κάθε χώρα ή και κάθε πόλη, είχε σαν ανώτατους άρχοντες τους βασιλιάδες, υπήρχε πάντοτε και μιά κυβέρνηση. Όταν λέμε κυβέρνηση, δεν εννοούμε βέβαια κάποιους πολιτικούς που τους εξέλεγε ο λαός με ψηφοφορία, όχι αυτό. Απλώς, ο βασιλιάς είχε ένα επιτελείο από συμβούλους, ο καθένας από τους οποίους ήταν ειδικός πάνω σε ένα ή περισσότερα ειδικά θέματα. Ο ένας ήταν ειδικός στα θέματα άμυνας, ο άλλος στο μάζεμα των φόρων - οι φόροι δεν είναι πρόσφατη εφεύρεση, υπήρχαν από χιλιάδες χρόνια - ο άλλος ήταν ειδικός σε θέματα εξωτερικών σχέσεων με τις γειτονικές χώρες -ένα είδος υπουργού εξωτερικών - άλλος ήταν επί της αλληλογραφίας με ξένες χώρες, ένας άλλος ήταν ο πρακτικογράφος, ( τα δυό τελευταία « υπουργήματα », όταν είχε ανακαλυφθεί η γραφή ), και τέλος πάντων, ο καθένας ήταν ειδικός στον τομέα του. Ακόμα, θα μπορούσαν να υπάρχουν και αναπληρωτές τους στον ίδιο τομέα, μπορεί να αρρώσταινε κάποιος από αυτούς και έπρεπε να υπάρχει ο αντικαταστάτης του.
Αυτές ήσαν οι κυβερνήσεις των παλαιοτάτων εκείνων εποχών. Ο βασιλιάς - που ήταν ο απόλυτος άρχοντας, αλλά με την στήριξη του στρατού και των συμβούλων του, δηλαδή του άτυπου υπουργικού συμβουλίου του - οι έπαρχοι, οι περιφεριάρχες ( κι αυτοί πρέπει να υπήρχαν το δίχως άλο ), και οι γνωστοί διάφοροι παρατρεχάμενοι και ευνοούμενοι της βασιλικής αυλής, που επηρέαζαν κι αυτοί κατά κάποιο τρόπο την άσκηση της εξουσίας.
Κάποτε όμως φάνηκαν και δυό δημοκρατίες, η Αθηναϊκή και η Ρωμαϊκή. Είπαν οι ανθρωποι να ξεφορτωθούν τους βασιλίάδες, τσιμπούρια φαίνεται τους είχαν γίνει. Αλλά και με τα νέα καθεστώτα, κάποιοι έπρεπε να αναλάβουν τα χρέη της διαχείρισης των διαφόρων υποθέσεων. Υπουργοί δεν είχαν ακόμα φανεί, έτσι τις διάφορες υπηρεσίες τις ανέλαβαν είτε πρόσωπα που εκλέγονταν από το λαό, είτε τα ζητήματα τα χειριζόντουσαν τα ίδια τα μέλη της βουλής ( στην Αθήνα ) ή της συγκλήτου ( στη Ρώμη ), και πάλι όμως με την παρουσία κάποιων συμβούλων που έκαμναν τις σχετικές εισηγήσεις επί των διαφόρων ζητημάτων, εξωτερικής πολιτικής, οικονομίας και λοιπά.
Οι καιροί περνούσαν, και έφτασε η ώρα που έγιναν και οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί, οι αναπληρωτές υπουργοί και οι υφυπουργοί. Αλλά και πάλι όλοι αυτοί, έκαμναν την ίδια δουλειά που πρωτύτερα την έκαμναν οι βασιλικοί σύμβουλοι, μόνο που τώρα γινόταν η εκλογή τους από το λαό. Και πάλι η διανομή των λειτουργιών των χωρών, πήγαινε στην ειδικότητα του καθενός, και όλοι μαζύ ήσαν υπόλογοι στον πρώτο υπουργό, τον πρωθυπουργό.
Μέχρι πρόσφατα, πολύ πρόσφατα, όλοι οι υπουργοί αυτοί, είχαν και υπεύθυνη εργασία, και είχαν και δικές τους πρωτοβουλίες, πάντα βέβαια μέσα στα πλαίσια της γενικώτερης κυβερνητικής πολιτικής. Δεν έπαιρναν εντολές παρά μόνο από τον πρωθυπουργό που τους είχε ορίσει να κάθονται στις αναπαυτικές πολυθρόνες των γραφείων τους και να εκτελούν τα καθήκοντά τους. Ξένοι παράγοντες - και εννοώ εκτός της χώρας, από εξωτερικά κέντρα απόφάσεων - σπανίως παρενέβαιναν, κι αυτό γινόταν μόνο σε δυό τομείς : Της εξωτερικής πολιτικής και της Αμυνας, και μόνο όσον αφορά τις μικρές χώρες, ας πούμε σαν τη χώρα μας.
Όπως συμβαίνει σε όλους τους οργανισμούς, τους συλλόγους, μορφωτικούς, πολιτιστικούς, αθλητικούς και τα παρόμοια, άλλα μέλη τους έχουν μεγάλο φορτίο εργασίας, άλλα μικρότερο, αλλοι μεγαλύτερες ευθύνες, άλλοι μικρότερες. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τους υπουργούς, αλλονών η δουλειά είναι περιωρισμένη - το ίδιο και οι ευθύνες τους - και αλλονών είναι πολύ πιό περισσότερη και πιό υπεύθυνη. Και οι πιό νευραλγικές θέσεις από όλες τις άλλες, είναι των υπουργείων των Εξωτερικών και της Εθνικής Αμυνας.
Είπαμε λίγο πιό πάνω, ότι μέχρι πρόσφατα, λίγο ή πολύ, ξένες επεμβάσεις στις υποθέσεις άμυνας και εξωτερικών, ήσαν αρκετά περιορισμένες, ή τουλάχιστον - μπορούμε να προσθέσουμε τώρα - γινόντουσαν με κάποιο τακτ, έτσι ώστε να μην φαίνονται τόσο πολύ στα μάτια του κόσμου. Και τούτο, επειδή η εντύπωση που κάμνει μιά ανοιχτή επέμβαση στις υποθέσεις άλλων - κυρίως μικρών - χωρών, δεν δημιουργεί τις καλύτερες των εντυπώσεων. Αυτά μέχρι πριν καμμιά εικοσιπενταριά περίπου χρόνια.
Την τελευταία όμως περίοδο των εικοσιπέντε χρόνων, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Οι επεμβάσεις και οχληρότερες έγιναν, και πολύ φανερές στο κοινό. Ποιοί κάμνουν αυτές τις επεμβάσεις ; Για τον πολύ κόσμο, για τις πλατειές λαϊκές μάζες, οι πιέσεις αυτές γίνονται από την υπερδύναμη. Αυτό εκ πρώτης όψεως. Ο έχων την απόλυτη δύναμη, εφαρμόζει αυτό που αναφέρει ο Θουκυδίδης, το « δίκαιο του ισχυροτέρου ».
Αλλά το ζήτημα που τίθεται, είναι το ποιός είναι ο πραγματικά « ισχυρότερος ». Για όσους κατέχουν τα πράγματα - κι αυτοί είναι μιά μικρή μειοψηφία - ο « ισχυρότερος », δεν είναι η πραγματικά μεγάλη υπερδύναμη - αυτή που φαίνεται στο προσκήνιο - αλλά αυτοί που την καθοδηγούν, αυτοί που της δίνουν τις εντολές τί να πράξει, πώς να το πράξει και πότε να το πράξει.
Και αυτοί που καθοδηγούν τους υποτιθέμενους ισχυρότερους, έγινε πιά ολοφάνερο εις τους παροικούντας την Ιερουσαλήμ, ποιοί είναι, ποιά είναι αυτά τα καλά παιδιά που φροντίζουν τις τύχες του άμοιρου αυτού κόσμου μας, που πάση θυσία θέλουν να τον σώσουν από τον κατήφορο που έχει πάρει εδώ και καιρό, και περισσότερο τους τελευταίους χαλεπούς καιρούς. Είναι τα μεγάλα « πορτοφόλια », μερικές εκατοντάδες άνθρωποι, που έχουν αναλάβει να βγάλουν τα κάστανα απ΄τη φωτιά. Βέβαια, η φωτιά είναι πολύ δυνατή και τα κάστανα καίνε άσχημα, αλλά τα καλά αυτά παιδιά λένε ότι θα τα βγάλουν, έστω κι αν καούν τα δάχτυλά τους.
Μιάς και έχουν αναλάβει αυτό το βαρύ φορτίο, θέλουν να έχουν και όλες τις εξουσίες στα χέρια τους, αλλοιώς πώς θα επιτελέσουν το όντως θεάρεστο έργο τους ; Και ανάμεσα στις εξουσίες που πρέπει να έχουν στα χέρια τους, είναι και οι κυβερνήσεις των χωρών που τους ενδιαφέρουν. Κι αυτές οι χώρες είναι οι λεγόμενες αναπτυγμένες, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ασχολούνται με τους κακομοίρηδες του τρίτου κοσμου που ψωμί δεν έχουν να φάνε, και έτσι δεν μπορούν να υπολογίζονται και σαν καταναλωτές των αγαθών που προσφέρονται από τα γερά πορτοφόλια που είπαμε.
Τώρα, για να είμαστε και δίκαιοι, οι « πορτοφολοκάτοχοι » αυτοί ενδιαφέρονται σχεδόν αποκλειστικά για τις σχέσεις ανάμεσα στις διάφορες χώρες, αυτές που συνορεύουν μεταξύ τους, κι αυτές που είναι μακρυά η μιά απ΄ την άλλη. Και οι σχέσεις αυτές, ήσαν άλλοτε δουλειά των αρμόδιων υπουργών των εξωτερικών της κάθε χώρας. Τώρα όμως δεν υπάρχει καμμιά ανάγκη να ασχολούνται μ΄αυτά τα ζητήματα οι υπουργοί αυτοί και να στεναχωριούνται με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στο έργο τους. Αυτό το βαρύ καθήκον το έχουν αναλάβει οι υπερκυβερνήτες.
Παρ΄όλα αυτά - και για να σώζονται τα προσχήματα - υπάρχουν ακόμα, και θα υπάρχουν και για κάποιο ακόμα διάστημα, οι παλιοί υπουργοί των εξωτερικών, έτσι για διακόσμηση, για φιγούρα κατά τη λαϊκή έκφραση. Και για να φαίνεται στον πολύ κόσμο που δεν έχει πάρει ακόμα χαμπάρι -αλλά θα το πάρει όπου να΄ναι - το ποιά είναι η αληθινή κατάσταση, οι υπουργοί αυτοί παίρνουν το αεροπλάνο και πηγαίνουν από χώρα σε χώρα, μετέχουν σε συμβούλια και διαβούλια, παίρνουν -δήθεν - κάποιες αποφάσεις, και γενικά εμφανίζονται σαν να επιτελούν κάποια πολύ σπουδαία δουλειά στον τομέα των διεθνών σχέσεων. Και παίρνουν και τους μισθούς τους, τα έξοδα παραστάσεώς τους και τα συναφή, ενώ όλες οι δραστηριότητές τους δεν είναι τίποτε άλλο από « τσιγαροσυσκέψεις ». Και στην πραγματικότητα, είναι απλώς « χαραμοφάηδες », που τρέφονται από τον οβολό των φορολογούμενων, πτωχών τε και πλουσίων. Και μαζύ μ΄αυτούς, τρέφονται παρασιτικά και οι αναπληρωτές υπουργοί και οι υφυπουργοί, οι διπλωματικοί υπάλληλοι και οι λοιποί συμπαρομαρτούντες του υπουργείου, που είναι εντελώς άχρηστο τις περισσότερες φορές.
Ένα άλλο υπουργείο που στα παλιά χρόνια εθεωρείτο πολύ βασικό, είναι το υπουργείο Άμυνας, αυτό που φροντίζει για τον εξοπλισμό και το ετοιμοπόλεμο των ένοπλων δυνάμεων της καθεμιάς χώρας, έτσι ώστε σε περίπτωση κινδύνου εκ των έξω, από έναν απειλητικό γείτονα, να είναι σε θέση η χώρα να αμυνθεί με επιτυχία. Και άλλοτε, να ετοιμάσει το στρατό της για έναν κατακτητικό πόλεμο εναντίον κάποιας - επίσης κοντινής - χώρας, που είναι πιό πλούσια, με σκοπό το πλιάτσικο. ( Γι αυτόν το λόγο άλλωστε δεν γίνονται οι επιθετικοί πόλεμοι συνήθως ; )
Αλλά και αυτό το υπουργείο έχει πάψει να έχει κάτι από την παλιά του αίγλη, τα ζητήμα-τα άμυνας έχουν πάψει να ενδιαφέρουν τις τοπικές « κυβερνήσεις », έχουν περάσει στην αρμοδιότητα των « υπερκυβερνητών ». Οι οποίοι δεν επιτρέπουν πολέμους μεταξύ ομόρων χωρών, παρεκτός κι αν εξυπηρετούν τα δικά τους σχεδια. Και τα σχέδια αυτά είναι συνήθως εμπορικής φύσης, η πώληση όπλων στους αντιμαχόμενους. Και βέβαια, τα όπλα αυτά τα κατασκευάζουν οι υπερκυβερνήτες, και πρέπει οπωσδήποτε να πουληθούν κάπου. Κι αν δεν υπάρχουν πρόθυμοι αγοραστές, μη στενοχωριέστε βρε παιδιά, θα δημιουργήσουμε εμείς μόνοι μας τεχνητές εστίες αναταραχής. Και θα τους αναγκάσουμε να αγοράσουν τα οπλικά μας συστήματα, εκόντες άκοντες. Και αυτά τα οπλικά συστήματα, πρέπει να ανανεώνονται κάθε δέκα χρόνια, αν ήταν να τα πάρουν και να τα έχουν για πάντα, θα έπρεπε να κλείσουμε τα εργοστάσιά μας. Γι αυτό και εμείς παράγουμε όπλα τρίτης και τέταρτης γενιάς, που αχρηστεύουν τα προηγούμενα, της παλιάς παραγωγής. Και έτσι έχουμε πάντοτε δουλειά, και η πελατεία δεν θα μας λείψει.
Παρά το ότι τα υπουργεία άμυνας δεν ανήκουν πιά στις τοπικές κυβερνήσεις, εν τούτοις και υπουργοί άμυνας εξακολουθούν να υπάρχουν, και αναπληρωτές υπουργοί και υφυπουργοί. Και όλοι αυτοί μισθοδοτούνται κανονικά όπως γινόταν και στα παλιά χρόνια. Και είναι βέβαια κι αυτοί χαραμοφάηδες, όπως ακριβώς και οι υπουργοί των εξωτερικών της νέας τάξης πραγμάτων, της νέας εποχής των κυβερνητών της παγκοσμιοποίησης.
Αλλά δεν είναι οι υπουργοί και οι παρατρεχάμενοί τους που αναφέραμε, οι οποίοι τρώνε τζάμπα ψωμί από τη φορολογία των ανθρώπων του λαουτζίκου. Ξεχάσαμε τους αντιπρόσωπους του λαού που εκλέγονται κάθε τέσσερα χρόνια, για να κάθονται στα εδώλια της βουλής και - υποτίθεται - να νομοθετούν. Αλλοι από αυτούς είναι γιατροί, άλλοι δικηγόροι, άλλοι μηχανικοί, και σχεδόν όλοι αυτοί ασκούν και το δικό τους ιδιωτικό επάγγελμα. Και είναι ούκ ολίγοι αυτοί οι αντιπρόσωποι του λαού, τριακόσιοι είναι να μην τους βασκάνουμε, ενώ και οι εκατό θα ήσαν υπερεπαρκείς γι αυτή τη δουλειά. Και βλέπουμε σε νυχτερινές συνεδριάσεις της βουλής, στις οποίες ψηφίζονται διάφορα νομοσχέδια για να γίνουν νόμοι του κράτους, να βρίσκονται καμμιά δεκαριά στα έδρανα, και μάλιστα μερικοί απ΄αυτούς να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Πολλοί από αυτούς τους εκπρόσωπους του λαού, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν επίσης σαν χαραμοφάηδες. Αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου