Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

ΤΑ " ΒΑΣΙΛΕΙΑ " ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τ  Α     «  Β  Α  Σ  Ι  Λ  Ε  Ι  Α  »    Τ  Η  Σ     Ε  Λ  Λ  Α  Δ  Α  Σ

Οπως είναι γνωστόν, η Ελλάδα έχει  σαν πολίτευμα  εδώ και καμμιά  τριανταριά χρόνια, τη  « δημοκρατία ». Τώρα, πρέπει να εξηγήσω γιατί έβαλα αυτό τον πολιτικό όρο μέσα σε εισαγωγικά, αν και νομίζω ότι οι περισσότεροι Ελληνες το καταλαβαίνουν αυτό, είναι και δική τους προσωπική  γνώμη. Ο όρος δημοκρατία, δηλώνει  ότι την εξουσία την ασκεί ο λαός, μέσω των αντιπροσώπων  που ο ίδιος εκλέγει. Αυτό γίνεται με καθολική  και μυστική ψηφοφορία κάθε τέσσερα χρόνια στα καθ΄ ημάς, κάθε πέντε ή  περισσότερα σε άλλες  χώρες. Και ναι μεν συνήθως οι δημοκρατίες έχουν σαν αρχηγό του  κράτους έναν πρόεδρο, που είτε ασκεί εξουσία, είτε  είναι διακοσμητικός ( όπως συμβαίνει στη χώρα μας ), αλλά  μπορεί να  υπάρχει δημοκρατία και  εκεί όπου δεν  υπάρχει πρόεδρος, αλλά  κάποιος  βασιλιάς που  έχει κι αυτός επίσης διακοσμητικό χαρακτήρα.

Σχετικά με τα εισαγωγικά τώρα. Μιά χώρα λέγεται ότι έχει δημοκρατικό - αληθινα δημοκρατικό - πολίτευμα, όταν το κράτος υπάρχει για να υπηρετεί με κάθε  μέσον τον πολίτη της χώρας, να τον εξυπηρετεί  με προθυμία  και χωρίς την  παρεμβολή εμποδίων  στις υποθέσεις του. Είτε αυτές που  αφορούν τις σχέσεις  του με το  δημόσιο, είτε  τις σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ των  πολιτών, και που πρέπει να ρυθμίζονται  με βάση τους νόμους  που ισχύουν στη χώρα. Και όταν μιλάμε για νόμους, εννοούμε νόμους που εφαρμόζονται  προς πάσαν κατεύθυνση, ή τουλάχιστον που λειτουργούν καλά και δεν μένουν στα ντουλάπια των υπουργείων. Και μιάς και μιλήσαμε για υπουργεία, πρέπει να τονισθεί ότι υπουργός σημαίνει κατά μιά έμμεση έννοια, τον υπηρετούντα  το δημόσιο συμφέρον, στο οποίο περιλαμβάνεται και το συμφέρον των πολιτών.  Αλλά  δεν είναι ανάγκη  να κάνουμε όλες αυτές τις επισημάνσεις. Αρκεί και μόνο το γεγονός, ότι πρέπει  να καταβάλλει  ο πολίτης τα  « γρηγορόσημα » και να δώσει τα σχετικά φακελλάκια για να διεκπεραιώσει τις υποθέσεις του με το δημόσιο, για να αποδείξει ότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν μπορούμε να μιλάμε για αληθινή δημοκρατία.

Παρ΄όλον όμως που από τριάντα χρόνια και εδώ δεν έχει η χώρα βασιλέα. εν τούτοις αντί αυτού έχει ένα τεράστιο πλήθος από  « βασίλεια », μάλιστα  αυτή είναι η αλήθεια. Και πώς συμβαίνει παρακαλώ  να έχει τόσο  πολλά βασίλεια, χωρίς να έχει κανένα βασιλιά ; Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για αληθινό οξύμωρο σχήμα, όμως η  πραγματικότητα  είναι πολύ απλή. Και την ξέρουν αριστα οι πολίτες αυτής της χώρας.

Θα δοκιμάσουμε  να περιγράψουμε  μερικά από  τα  « βασίλεια » αυτά. Το  πρώτο - αλλά όχι αναγκαίως το σπουδαιότερο και κυριώτερο - είναι το βασίλειο της ανευθυνοϋπευθυνότητας των πάντων. Το τί σημαίνει  αυτή η πολύ μακρόσυρτη έκφραση, ίσως δεν θα χρειαζότανε  να το αναλύσουμε, αλλά  ας πούμε μερικά  πράγματα πάνω σ΄αυτό το  θέμα. Ξέρουμε ότι για κάθε πράξη, για κάθε  ενέργεια, για  κάθε δράση, για κάθε υπηρεσία ( και για πλήθος από άλλα πράγματα ), υπάρχει κάποιος που είναι υπεύθυνος γι αυτό το πράγμα. Και φυσικά, και για κάθε υπόθεση που αφορά τη λειτουργία του κράτους. Υπάρχει λοιπόν αυτός  ο υπεύθυνος, το  ορίζει αυτό κάποιος κανονισμός λειτουργίας.

Αλλά όταν φτάνει η  ώρα της ανάληψης των ευθυνών για κάποια από τις λειτουργίες αυτές, για κάποιες ανωμαλίες που  παρατηρούνται, άντε ψάξε να βρείς τον υπεύθυνο. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα τον βρείς, αλλά και αν τον βρείς, αυτός θα σου πεί  ότι υπάρχει άλλος που έχει την ευθύνη  του πράγματος, σ΄αυτόν  πρέπει να αποτανθείς. Από τον κανονισμό, αυτός είναι ο καθαυτό υπεύθυνος, έτσι λέει ο  κανονισμός και ο νόμος. Ψάχνεις λοιπόν να βρείς τον υπ΄αριθμόν 2 υπεύθυνο, αλλά και  αυτός σε παραπέμπει  σε κάποιον άλλο. Και αυτή η διελκυστίνδα, αρχή μεν έχει, τέλος όμως όχι. Μην ψάχνεις άδικα  λοιπόν. Ολοι είναι υπεύθυνοι σ΄αυτόν τον τόπο, και ταυτόχρονα όλοι είναι ανεύθυνοι. Παράδοξο αλλά αληθινό.

Το επόμενο  « βασίλειο » στο οποίο θα αναφερθούμε, είναι επίσης γνωστό και αναγνωρισμένο από όλους, είναι το βασίλειο της ανοργανωσιάς του κράτους, αυτό είναι αποκλειστικά στο επίπεδο του δημόσιου τομέα, στον ιδιωτικό  δεν υπάρχει, τουλάχιστον σε μεγάλη έκταση.

Πολλά, αν όχι τα περισσότερα πράγματα και σχέδια, γίνονται - όπως λέμε - στο γόνατο. Προχειρότητα βασιλεύει  παντού, από το  σχεδιασμό μέχρι και την εκτέλεση. Αρχίζουμε όλοι μας -το βάζω στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, είμαστε και εμείς  μέσα σ΄αυτό  το σχήμα - με μιά πρόχειρη εκτίμηση  των πραγμάτων, κάμνουμε προϋπολογισμούς χωρίς προοπτική, και κατόπιν ανακαλύπτουμε ότι  κάναμε λάθος, δεν υπολογίσαμε  σωστά την κατάσταση, δεν προβλέψαμε τα κάποια εμπόδια που μπορούσαν να παρουσιαστούν. Προχειρότητα λοιπόν που χαρακτηρίζει τους κρατικούς φορείς  και οργανισμούς, αυτή είναι η  επικρατούσα νοοτροπία. Χώρια που πολλές φορές τα σχέδια που γίνονται, σκόπιμα υπολογίζονται σε κάποιο προϋπολογισμό, που εκ των προτέρων ξέρουν ότι θα τον ξεπεράσουν, για να επωφεληθούν από τα κέρδη που θα αφήσουν οι  υπερβάσεις. Κέρδη που  πηγαίνουν σε τσέπες  που προτιμώ να μην τις αναφέρω, τα ξέρουν όλοι τα πράγματα αυτά.

Ένα άλλο πολύ γνωστό  « βασίλειο », είναι αυτό της ανικανότητας  του δημόσιου τομέα, του κράτους. Ανικανότητας σε ποιούς τομείς ; Μα σχεδόν σε όλους, δεν είναι υπερβολικό να το πούμε αυτό. Μπορεί  να γίνεται προσπάθεια, μπορεί  ίσως να υπάρχει και κάποια καλή θέληση ( πράγμα εξαιρετικά  αμφίβολο ), αλλά η  κατάσταση δεν περπατάει, δεν φτάνουν αυτά τα στοιχεία για  να πούμε ότι  το κράτος είναι  ικανό, κι αυτό  έχει σχέση  βέβαια με τα προηγούμενα που αναφέρθηκαν, αλλά και άλλα που θα αναφερθούν παρακάτω. Ένα είναι βέβαιο, το κράτος δεν λειτουργεί σε κάποιο - έστω ανεκτό - βαθμό.

Το επόμενο  « βασίλειο », είναι αυτό της διαφθοράς. Μιάς διαφθοράς που πάντοτε υπήρχε - αυτό πρέπει να το  ομολογήσουμε,, και διατί  να το κρύψωμεν  άλλωστε ; - αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα, αλλά  που γιγαντώθηκε  τις τελευταίες  δυό - τρεις δεκαετίες. Και αυτή η διαφθορά, αφορά σχεδόν τα πάντα στη σύγχρονη  κοινωνία. Δεν θέλουμε  να υποστηρίξουμε βέβαια ότι το  φαινόμενο  αυτό είναι καθαρά  ελληνικό  και δεν υπάρχει  πουθενά αλλού, όχι, δεν θα  υποστηρίξουμε αυτή την  άποψη. Ο σύγχρονος  τρόπος ζωής, η  σύγχρονη  νοοτροπία του με κάθε μέσο πλουτισμού, και μάλιστα ταχυπλουτισμού, έκαναν  αυτό το  φαινόμενο να απλωθεί σε πολλά μέρη του κόσμου, κυρίως του λεγόμενου  « πολιτισμένου ». Θα μπορούσε η ηρωϊκή φυλή που  κατοικεί στο κατώτερο κομμάτι της Βαλκανικής χερσονήσου να υστερήσει στο ευγενές αυτό πεδίο δράσης ; Οχι, κατηγορηματικά όχι, θα ήταν αληθινό αίσχος για τη φυλή με τη μακραίωνη ιστορία.

Να και ένα  άλλο « βασίλειο »,  στο οποίο εχουμε την  πρωτοκαθεδρία  ανάμεσα στους « πεπολιτισμένους » λαούς  της υφηλίου. Το  « βασίλειο » της ασυδοσίας  των πάντων έναντι των πάντων. Νομίζετε  ότι είναι μικρό το πράγμα, να κάνεις ότι σου κατέβει στο κεφάλι σου, ότι σου  καπνίσει, αψηφώντας  νόμους και  κανονισμούς, φτιάχνοντας  ειδικούς κανονισμούς που να βολεύουν  μόνο εσένα και  κανέναν άλλο ; Να περιφρονείς τους νόμους, τους κανονισμούς, την ελευθερία των άλλων, που δεν πρέπει να  έχουν κανένα  απολύτως δικαίωμα, ενώ εσύ πρέπει να τα έχεις όλα και εν αφθονία ; Οχι, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση αυτή, όταν όμως προσπαθεί κανείς, θα βρεί  τον τρόπο να τα καταφέρει. Κι ας πάνε όλοι οι άλλοι να κουρεύονται, σκασίλα που την είχαμε !

Ένα πολύ γνωστό από αιώνων  « βασίλειο », στο οποίο έχουμε βγάλει τιμητικό όνομα, είναι το βασίλειο της αδιαφορίας των πολιτών, που έχει βέβαια σχέση και με προηγουμένως αναφερθέντα  « βασίλεια ». Γνωστή σε όλους είναι η φράση « βρε δεν βαρυέσαι  αδερφέ, εγώ θα διορθώσω τον κοσμο ; ». Που λέγεται όταν κάποιος  βλέπει κάποια  κακώς κείμενα, και όμως βαριέται να  βγάλει μιά φωνή  διαμαρτυρίας. Βέβαια, υπάρχουν  εξαιρέσεις στον κανόνα αυτό, όπως άλλωστε  υπάρχουν και για  τα άλλα που  αναφέραμε. Υπάρχουν  μερικοί ή αρκετοί, που διαμαρτύρονται γι αυτά που βλέπουν. Αλλά οι λίγοι κούκοι δεν φέρνουν την άνοιξη, κι όταν δεν έρχονται οι υπόλοιποι κούκοι, ματαίως περιμένουμε την άνοιξη να έλθει.

Πρόσφατα, μας ήλθε  μιά είδηση που  φαίνεται ότι  έπρεπε να την  περιμένουμε. Ανακοινώθηκε λοιπόν από επίσημη  πηγή, ότι η χώρα μας είναι η πρώτη ανάμεσα στις χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης στο θέμα του εμπόριου λευκής - και όχι μόνο - σάρκας. Οτι φέρνουμε πλήθος από γυναίκες από  τις χώρες του τέως ανατολικού  μπλοκ, και άλλες μεν  απ΄αυτές τις εγκαθιστούμε στις πόλεις μας, άλλες δε τις προωθούμε στην Ευρώπη, κυρίως μέσω της Ιταλίας. Υπάρχει λοιπόν  και αυτό  το βασίλειο, του εμπορίου  της λευκής σάρκας, στο οποιο είμαστε - όπως φαίνεται - ασυναγώνιστοι. Και είναι  απόλυτα φυσικό  να είμαστε εκτός παντός συναγωνισμού, καθώς όπως  ξέρουμε, οι Ελληνες ήσαν πάντοτε ιδιαίτερα  « μερακλήδες » στο θέμα της εκτίμησης της αξίας των γυναικών αυτής της κατηγορίας.

Σε έναν άλλο τομέα τώρα. Ολοι το λέμε και το επαναλαμβάνουμε, είμαστε  πρώτοι και σε ένα άλλο  « βασίλειο », αυτό  της απάτης. Μαζύ πιθανώτατα με  τους γείτονες Ιταλούς, με τους οποίους έχουμε πολλή  συγγένεια σε πολλά πράγματα, και όχι μόνο στο γνωστό λεγόμε-νο  « U n a   f a c c i a, u n a   r a z z a ». Χρειαζεται να πούμε τίποτε  το ιδιαίτερο πάνω σ΄αυτό το ζήτημα ; Νομίζουμε όχι, όλοι είναι απόλυτα ενημερωμένοι σ΄αυτό το θέμα.

« Βασίλειο » της ταλαιπωρίας των πολιτών σε  ένα πλήθος από  τομείς. Ας πούμε για την ταλαιπωρία των ασφαλισμένων στα μικρά  από οικονομική  άποψη, μεγάλα όμως από άποψη αριθμού ασφαλισμένων Ταμεία υγείας και συντάξεων. Ούτε σ΄αυτό το  « βασίλειο », υπάρχει η παραμικρή  ανάγκη να γίνει  λεπτομερής ανάλυση, ούτε καν  επιφανειακή, όλοι ακούμε και βλέπουμε τα δελτία ειδήσεων, και βλέπουμε και εικόνες που φαίνεται να έρχονται από τεταρτοκοσμική χώρα. Η ίδια εικόνα  και σε πολλά  νοσοκομεία, τα ράντζα και τα υπόλοιπα, μεταξύ των οποίων και  τα γνωστά φακελλάκια προς τους γιατρούς. Ένα λοιπόν « βασίλειο », γεμάτο από φακελλάκια, να το πούμε και αυτό.

Να προσθέσουμε και άλλα βασίλεια σε μιά χώρα όπου δεν υπάρχει μεν βασιλιάς, υπάρχουν όμως  αυτό το πλήθος  των  « βασιλείων » ; Θα τα  αναφέρουμε μέσα σε λίγες γραμμές. Το  « βασίλειο » της  παραοικονομίας, που βέβαια υπάρχει σε σχεδόν όλες τις χώρες, εδώ όμως κρατά την πρωτοκαθεδρία. Των ανωμαλιών και σκανδάλων στα ποδοσφαιρικά, πρωταθλήματα. Σ΄αυτό μάλιστα, είμαστε  εντελώς ασυναγώνιστοι, οι κάποιοι άλλοι που θα μπορούσαν να υπάρχουν, απέχουν παρασάγγες από εμάς και δεν θα μας φτάσουν ποτέ.

Αφήσαμε  σαν  l a s t,  b u t   n o t   t h e   l e a s t - όπως  λένε οι αγγλόφωνοι - το  πασίγνωστο και πανθομολογούμενο  « χαρτοβασίλειο » του  δημόσιου τομέα. Οπου, για να σου γίνει ( μετά κόπων και βασάνων ) μιά δουλειά σου, θα πρέπει να  συγκεντρώσεις του κόσμου τα χαρτιά από πολλές και διάφορες  υπηρεσίες. Δεν ξέρω αν μου είχε  πεί την αλήθεια - είναι πραγματικά απίστευτο - αλλά θα το αναφέρω. Πριν από δεκαετίες, ένας νεαρός μου ανέφερε, ότι είχε κάνει σε κοινότητα του νομού μας, κάπου οκτώ με δέκα μεροκάματα. Για να εισπράξει λοιπόν τα λιγοστά χρήματα γι αυτά  τα μεροκάματα, χρειάστηκε  να μπούνε σε μιά κόλλα χαρτιού, πενήντα πέντε  υπογραφές. Στο κάτω μέρος  της κόλλας, και επειδή δεν χωρούσαν, και στο  επάνω μέρος της και στα πλάγια της . Απίστευτο, έτσι δεν είναι ; Γι αυτό, αναφέρω αυτό το περιστατικό με πολλές επιφυλάξεις.

Υστερα από όσα  αναφέρθηκαν - και μπορούσαν να αναφερθούν και πλήθος άλλων - θα πρέπει να σκεφτούμε, αν με τα τόσα πολλά  « βασίλεια » που  έχουμε στον  τόπο μας, δεν θα έπρεπε να έχουμε και τον ανάλογο αριθμό  βασιλιάδων. Οχι των γνωστών ανθρώπων που κάθονται επάνω  στους θρόνους και μεταβιβάζουν  κληρονομικά το  αξίωμά τους στους απόγονούς τους. Αλλά σε κάποιο άλλο είδος, ας πούμε σαν τον αμερικανικό  « βασιλιά » της σοκολάτας, του χάλυβα, της αυτοκινητοβιομηχανίας, όπως  συνηθίζαμε να  τους ονομάζουμε μιά φορά κι έναν καιρό. Ισως θα  μπορούσε να γίνει  κάτι τέτοιο. Τίτλοι για τέτοιου είδους  « βασιλιάδες », θα μπορούσαν να δοθούν - σε ορισμένα  τουλάχιστον από αυτά τα  « βασίλεια » - σε κάποιους υπουργούς  της εκάστοτε κυβέρνησης. Όπως λ.χ βασιλιάς  της ταλαιπωρίας των ασθενών στα νοσοκομεία, θα μπορουσε να είναι ο υπουργός της υγείας και πρόνοιας. Ετσι το έφερα για παράδειγμα, χωρίς καμμιά εχθρική διάθεση και προκατάληψη.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου