OI ΛIΣTEΣ TΩN NOΣOKOMEIΩN

Η Ελλάδα είναι μιά χώρα της Ευρώπης, αυτό το ξέρουν και οι πέτρες. Και σαν ευρωπαϊκή χώρα, έχει κι αυτή μερικά ή και αρκετά πράγματα, που έχουν και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, - της σημερινής ενννοείται εποχής, όχι της εποχής του « ιδρυτή της Ευρωπαϊκής ενότητας », του Καρλομάγνου. ( Όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται τελευταίως μερικοί ξεροκέφαλοι της Δύσης ). Κι ανάμεσα σ΄ αυτά τα πράγματα, είναι και τα δημόσια συστήματα υγείας, τα οποία
ασχολούνται με τις αρρώστειες των ανθρώπων των ευρωπαϊκών λαών.
Τώρα θα αφήσουμε για την ώρα τους Ευρωπαίους με τα δικά τους συστήματα υγείας, και θα καταπιαστούμε με τα ισχύοντα εν τη ημεδαπή. Κι αυτό, επειδή η δουλειά μας δεν είναι να ανακατευόμαστε με τοις υποθέσεις των άλλων, αρκετές φασαρίες έχουμε με τα δικά μας, δεν μας περισσεύει καιρός να ασχοληθούμε με τα αλλότρια. Αν εχουν κι αυτοί κάποια προβλήματα - που όλο και θα έχουν - ας ασχοληθούν οι ίδιοι μ΄αυτά.
Όταν ένας άνθρωπος έχει κάποιο πρόβλημα με την υγεία του, πηγαίνει πρώτα στον δικό του γιατρό. ( Ολοι μας έχουμε έναν γιατρό δικό μας - τρόπος του λέγειν φυσικά, ο άνθρωπος ασχολείται και με πλήθος άλλων ασθενών, δεν έχει σπουδάσει για να κουράρει αποκλειστικά εμάς ). Αυτό γίνεται συνήθως, εκτός από τις επείγουσες περιπτώσεις που χρήζουν άμεσης εισαγωγής σε νοσηλευτικό ίδρυμα. Πηγαίνει λοιπόν στον γιατρό του, και αν μεν πρόκειται για κάτι συνηθισμένο που δεν χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση, τότε η υπόθεση μένει εκεί, ο γιατρός κάμνει τη διάγνωσή του, καθορίζει τη θεραπεία, παρακολουθεί την εξέλιξη και την πορεία των πραγμάτων, και όλα βαίνουν καλώς. Ως εδώ, τίποτε το ιδιαίτερο.
Αλλά η υπόθεση δεν ακολουθεί πάντοτε αυτό τον απλό και εύκολο δρόμο. Σε αρκετά συχνές περιπτώσεις, ο θεράποντας γιατρός, κρίνει ότι ο ασθενής του πρέπει να προωθηθεί σε κάποιο μεγάλο ιατρικό κέντρο, ένα νοσοκομείο, όπου θα του γίνει εμπεριστατωμένη έρευνα για να φανεί αφ΄ενός από τί ακριβώς πάσχει, και να υποβληθεί αφ΄ετέρου στην κατάλληλη θεραπεία. Φυσικά με την προϋπόθεση ότι υπάρχει θεραπεία, ότι δεν πρόκειται για μιά ανίατη ασθένεια.
Αυτά που είπαμε ως εδώ, είναι κάπως θεωρητικά και γενικόλογα. Αλλά τώρα - κατά την προσφιλή μου κακή συνήθεια που δεν λέω να την κόψω - θα βάλω εσένα, αγαπητέ αναγνώστη στη θέση αυτού του άρρωστου που βρίσκεται στην ανάγκη να προσφύγει σε ένα μεγάλο ιατρικό κέντρο, ένα Δημόσιο Νοσοκομείο. Και θα πάς σ΄ αυτό το Νοσοκομείο, επειδή χρειάζεται να υποβληθείς σε μιά χειρουργική επέμβαση, όχι για κάτι ιδιαίτερα σοβαρό, αλλά που πάντως πρέπει να το φροντίσεις, έτσι δεν είναι ;
Θα έχεις όλο το δίκαιο του κόσμου αν διαμαρτύρεσαι για το ότι διάλεξα εσένα, και δεν μπήκα εγώ ο ίδιος στη θέση του ασθενούς που τρέχει στο νοσοκομείο. Αλλά το ζήτημα δεν περιέχει τίποτε το προσωπικό, κάποιον έπρεπε να βάλω, έβαλα λοιπόν εσένα σαν πιό πρόχειρο. Όμως αυτή η επιλογή δεν έχει κανένα προσωπικό χαρακτήρα, στην πραγματικότητα δεν είσαι εσύ ο ίδιος που έχεις το πρόβλημα, πρόκειται για ένα « ανώνυμο » πρόσωπο, που απλώς αντιπροσωπεύεις, κι αυτό για χάρη του λόγου. Εξηγηθήκαμε νομίζω. Και προχωραμε στην ιστορία μας.
Είπαμε πιό πάνω ότι δεν πάσχεις από καμμιά ανίατη ασθένεια, πρόκειται για κάτι πολύ συνηθισμένο, και επομένως δεν πρέπει να στενοχωριέσαι μ΄αυτά που σου λέω, που άλλωστε δεν έχουν κανένα προσωπικό χαρακτήρα όπως είπαμε. Η υπόθεση θα τακτοποιηθεί με τη χειρουργική επέμβαση που είπαμε, αλλά που πρέπει να γίνει όσο γίνεται πιό σύντομα. Και γιατί παρακαλώ σύντομα, αφού δεν πρόκειται για τίποτε σπουδαίο, κάτι σοβαρό ; Για έναν απλό λόγο, έχεις πολλές ενοχλήσεις και υποφέρεις από πόνους και άλλα συμπαρομαρτούντα.
Με τα λίγα και με τα πολλά, ξεκινάς με το παραπεμπτικό του γιατρού σου ανά χείρας, για να πας στο Δημόσιο - επαναλαμβάνω, Δημόσιο - νοσηλευτικό Ιδρυμα, για να αναλάβουν οι αρμόδιοι γιατροί του νοσοκομείου αυτού να τακτοποιήσουν την υπόθεσή σου. Να κάνουν τη χειρουργική επέμβαση που απαιτείται, και να βγείς από εκεί εντελώς καλά και χωρίς την παραμικρή ενόχληση. Πράγμα πανεύκολο, με τις προόδους που έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες στον τομέα της χειρουργικής.
Εφτασες τώρα στο μεγάλο νοσηλευτικό Ιδρυμα, και μπαίνεις ευθυτενής μέσα σ΄αυτό από την κυρία είσοδό, προχωράς προς το γραφείο πληροφοριών, και ρωτάς πού πρέπει να προχωρήσεις για να βρής τον αρμόδιο γιατρό για την περίπτωσή σου. Σου δίνουν τις κατάλληλες πληροφορίες, και προχωράς κατ΄ευθείαν προς τα εκεί. Και βρίσκεις τον αρμόδιο γιατρό που θα επιληφθή της υπόθεσής σου.
Για να μην μακρυγορούμε, του αναφέρεις τα καθέκαστα, σε εξετάζει με πάσαν λεπτομέρειαν, και αποφαίνεται : Πρέπει να υποβληθείς σε μιά συγκεκριμένη χειρουργική επέμβαση, και ύστερα από αυτήν θα είσαι τελείως καλά και απαλλαγμένος από κάθε ενόχληση και από οποιαδήποτε άλλη συνέπεια. Μάλιστα, αυτό μόνο πρέπει να κάνεις για να ξανάβρεις την υγειά σου, δεν χρειάζεται τίποτε άλλο.
Ως εδώ καλά πάνε τα πράγματα. Θα κάνεις την εγχείριση και τέρμα πιά οι ενοχλήσεις και τα βάσανα. Και αμέσως ρωτάς το γιατρό : « Και πότε γιατρέ μου θα γίνει αυτή η επέμβαση, την επόμενη εβδομάδα ; ». « Την επόμενη εβδομάδα είπατε ; Οχι, όχι, το πράγμα θα τραβήξει πολύ μακρυά, είναι αδύνατο να προγραμματιστεί μιά επέμβαση μέσα σε τόσο μικρό διάστημα ».
« Δηλαδή να πούμε σε δυό - τρεις βδομάδες, μπορεί να γίνει μέσα σ΄αυτό το χρονικό διά-στημα ; ». « Εντελώς αδύνατο να γίνει μέσα σ΄ αυτό το διάστημα. Υπάρχει σειρά προτεραιότητας που θα κάνει την υπόθεση αυτή να πάει μακρυά ». « Δηλαδή, πόσο μακρυά, ένα - δυό μήνες μήπως ; ». « Θα σας πώ την πάσαν αλήθεια. Η εγχείριση θα γίνει μετά από μήνες αρκετούς. Να κοιτάξω μιά στιγμή το βιβλίο και να σας πώ ». Ανόίγει το βιβλίο όπου είναι κατάχωρημένη η σειρά προτεραιότήτας των επεμβάσεων. « Λοιπόν, θα γίνει η εγχείρηση μετά οκτώ μηνες και δέκα μέρες, νωρίτερα είναι αδύνατο να γίνει ».
Τα ακούς όλα αυτά, αλλά δεν εκπλήσσεσαι. Οσο κι αν είναι, σ΄αυτή τη χώρα μεγάλωσες σ΄αυτή τη χώρα όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα. Και ξέρεις τα πράγματα απ΄ έξω κι ανακατωτά. Για μιά στιγμή έλπισες ότι στην περίπτωσή σου θα γινόταν κάτι το διαφορετικό, αλλά τί τα θες, τί τα γυρεύεις, τα ίδια Παντελή μου, τα ίδια Παντελάκη μου. Για μιά στιγμή σου περνά αστραπιαία απ΄ το μυαλό, ότι κάτι πρέπει να προσφέρεις για να μπορέσεις να αλλάξεις τη σειρά προτεραιότητας, έχεις ακούσει πολλά σχετικά με αυτού του είδους τις ιστορίες. Αλλά αξίζει άραγε τον κόπο να βάλεις το χέρι στην τσέπη σου, μιάς και το πρόβλημά σου δεν είναι και τόσο σημαντικό ; Οχι, δεν θα το κάνεις, ούτε βέβαια θα πας σε ένα από τα μεγάλα ιδιωτικά ιατρικά κέντρα, όπου ναι μεν θα έχεις αμέσως τη σειρά σου, αλλά θα υποχρεωθείς να καταβάλεις τον οβολό σου πέραν των καθορισμένων από το ασφαλιστικό σου ταμείο. Και έτσι, υποχρεωτικά θα περιμένεις το οκτάμηνο, για να έλθει η ώρα και η στιγμή που θα περάσεις την πόρτα του χειρουργικού θαλάμου.
Λοιπόν, εσύ διαλέγεις πού θα πάς τελικά, στο ένα ή στο άλλο ίδρυμα, αλλά το ίδιο κάνει, άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος. Ετσι, τελικά αποφασίζεις από μόνος σου τί θα προτιμήσεις, και σου εύχομαι να πάνε καλά όλα στην εγχείριση. ( Που όπως είπαμε, δεν θα την κάνεις εσύ αγαπητέ φίλε και αναγνώστη, αλλά κάποιος άλλος απρόσωπος, τη θέση του οποίου σου παραχώρησα για λόγους καθαρά ευκολίας και χάριν του λόγου ).
Τώρα, γιατί υπάρχει αυτή η ανωμαλία στο ζήτημα αυτό ; Τι φταίει λοιπόν που τα πράγματα γίνονται τόσο δύσκολα όταν πρόκειται να γίνει μιά ιατρική επέμβαση σε δημόσιο νοσοκομείο στη χώρα μας ; Και όχι μόνο χειρουργική επέμβαση, αλλά και πολύ συχνά και εξετάσεις εργαστηρίου, για τις οποίες δίνεται σειρά μέχρι και έξι μήνες αν όχι και παραπάνω, χωρίςνα ρωτά κανένας τί θα γίνει με την ασθένεια του ανθρώπου που αποστέλλεται στις ελληνικές καλένδες, και ποιές επιπτώσεις θα έχει αυτή η μακρά αναβολή των πραγμάτων.
Ελλειψη προσωπικού και συσκευών και ιατρικών μηχανημάτων - αυτό για τις εξετάσεις εργαστηρίου - αυτά μας λένε οι αρμόδιοι, που συνήθως το « παίζουν » και αναρμόδιοι. Δεν έχουμε αρκετούς ανθρώπους, γιατρούς, νοσηλεύτριες, για να κάνουμε τις επεμβάσεις μας. Επίσης, δεν έχουμε το παραϊατρικό προσωπικό και τα αναγκαία μηχανήματα για να κάνουμε τις βιοχημικές εξετάσεις, τί να γίνει, αυτή είναι η κατάσταση. Δώστε μας προσωπικό εξειδικευμένο και ιατρικά μηχανήματα, και θα δείτε πως στο άψε - σβύσε θα λύνονται όλα αυτά τα εκκρεμή προβλήματα.
Μάλιστα, να τους δώσουν όλα αυτά που ζητάνε, δεν είναι το ευκολώτερο πράγμα στον κόσμο ; Πάρτε τα και τακτοποιήστε την ανώμαλη αυτή κατάσταση, θα το κάνετε, έτσι δεν είναι ; Ακριβώς, μέσα σε χρόνο μηδέν όλα θα πάρουν τον κανονικό τους δρόμο, καμμιά λίστα αναμονης που να ξεπερνά τις λίγες βδομάδες δεν θα υπάρχει, τώρα θα γίνοντα επεμβάσεις και εξετάσεις μέσα σε ελάχιστο διάστημα. Μόνο τα φράγκα να μας δώσετε, δεν θέλουμε τίποτε άλλο.
Μάλιστα, μόνο που εύκολο είναι να το λές, αλλά σχεδόν αδύνατο να το κάνεις. Και γιατί παρακαλώ είναι σχεδόν αδύνατο, δεν μας το λέτε να το μάθουμε κι εμείς ; Εν τάξει θα σας το πούμε, και διατί να το κρύψωμεν άλλωστε ; Λοιπόν, αυτά τα φράγκα, ή τα όβολα, ή τα δολλάρια, ή τα Ευρώ ( για τις δραχμές ούτε λόγος, αυτές πήραν δρόμο κι έφυγαν, και μην τον ξαναείδατε τον Παναγή ), αυτά λοιπόν τα Ευρώ, δεν βρίσκονται πουθενά, όσο κι αν ψάχνεις δεν πρόκειται να βρής τίποτε απ΄ αυτά. Κι αν ρωτήσεις - στα κρυφά βέβαια - τον αρμόδιο υπουργό, θα σου πεί αυτός : « Για τα Ευρώ ρωτάτε ; Κι εμένα αυτό το ίδιο ερώτημα με απασχολεί, και λέγω στον εαυτό μου : Χρειάζομαι απαραιτήτως τα Ευρώ, αλλά πού να β ρ ώ τα Ε υ ρ ώ ; » ( Καλή αυτή η ρίμα, έτσι δεν είναι ; )
Η έλλειψη των Ευρώ, δεν αφορά μόνο και αποκλειστικά τα ιατρικά μηχανήματα και την ανεπάρκεια του προσωπικού των δημόσιων νοσοκομείων. Υπάρχουν ίσως και άλλοι παράγοντες που μεσολαβούν στο να επικρατεί αυτή η μεγάλη ανωμαλία. Είναι πανθομολογούμενη η τεμπελιά που χαρακτηρίζει πολλούς από τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα, γιατί να υστερούν οι συμπαθέστατοι συμπατριώτες μας που υπηρετούν στα νοσοκομεία ; Πρόσφατα, διορίστηκαν « μάνατζερς » στα δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα, κατά τα επικρατούντα στις πιό προχωρημένες στον τομέα αυτό χώρες. Αλλά τί τα θέλετε, τί τα γυρεύετε, άλλα τα μάτια του λαγού, κι άλλα της κουκουβάγιας. Φαίνεται ότι οι ημέτεροι μάνατζερς, δεν διαφέρουν και πολύ από τους παλιούς διευθυντές των νοσοκομείων, που τους διόριζε - χωρίς να έχουν κάποια προσόντα - η εκάστοτε κυβέρνηση, έτσι για να βολεύει τους ανθρώπους της.
Λοιπόν, φτάσαμε στο συμπέρασμα. Οπως συμβαίνει και σε άλλους τομείς της καθημερινότητας, το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Δεν έχουμε λεφτά, όποιο κι αν είναι το όνομά τους. Ο ίδιος λόγος δηλαδή, που μας κάνει να μην έχουμε και πολλά άλλα πράγματα, το ίδιο σημαντικά. Τα σχολεία και οι χρηματικές ανάγκες της εκπαίδευσης. Οι δρόμοι που είναι στην γνωστή σε όλους κατάσταση, δεν χρειάζεται ούτε και απλή αναφορά σ΄αυτούς. Οι σιδηρόδρομοι που είναι οι χειρότεροι στην Ευυρώπη, ( αλλά πολύ καλύτεροι από τους Ινδικούς και τους Αφρικανικούς, αυτό οφείλουμε να το παραδεχτούμε ). Οι συντάξεις των περισσότερων Ελλή-νων, που να βελτιωθούν δεν γίνεται. ( Το να ελαττωθούν είναι απόλυτα δυνατό, δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο ).
Και τώρα μπαίνει το επόμενο eρώτημα : Και γιατί μας λείπουν τόσο πολύ αυτά τα χρήματα - που τώρα τα λέμε Ευρώ, και που στο μέλλον μπορεί να τα πούμε αλλοιώς - και δεν μπορούμε να τα βρούμε πουθενά, όσο κι αν ψάξουμε ; Υπάρχουν πολλοί λόγοι, ο σπουδαιότερος και βασικότερος από τους οποίους είναι τα πολλά δολλάρια ( κάπου εκατόν είκοσι δισεκατομμύρια δολλάρια, κάντε τώρα Ευρώ με το κομπιουτεράκι σας, ή μάλλον ούτε αυτό δεν χρειάζεται, αφού ένα δολλάριο είναι σχεδόν ένα Ευρώ ) που χρωστάμε στις τράπεζες του εξωτερικού, και που μας αναγκάζουν να πληρώνουμε κάθε χρόνο κάμποσα τρισεκατομμύρια - σε δραχμές θα τα πούμε τώρα για λόγους ευκολίας - για αποπληρωμή των τοκοχρεωλύσιων. Ένα χρέος που θεωρείται από τα μεγαλύτερα στον κόσμο.
Και το μεθεπόμενο ερώτημα τώρα : Γιατί βρε παιδιά να χρωστάμε τόσο πολλά φράγκα, τί μεσολάβησε και γίναμε τόσο μεγάλοι μπαταχτσήδες ; Και βρισκόμαστε ακόμα σε κίνδυνο να μας κηρύξουν σε πτώχευση οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί, όπως το διεθνές νομισματικό ταμείο ; Ε, λοιπόν, όσοι έχουν κάποια στοιχειώδη μνήμη, θα ξέρουν τις αιτίες που μας έφεραν σ΄αυτό το χάλι. Δεν χρειαζεται να γίνει λεπτομερειακή ανάλυση. Και όσο γι αυτούς που συμβαίνει να μην το ξέρουν, λοιπόν, ας ρωτήσουν τους άλλους που το ξέρουν.
Αλλά η υπόθεση της μετακίνησης των λιστών, δεν είναι τόσο η έλλειψη των μηχανημάτων και του νοσηλευτικού και παραϊατρικού προσωπικού. Είναι η ανάγκη να βάλουν κάτι παραπάνω στις τσέπες τους οι ίδιοι οι γιατροί, που έφαγαν τα νιάτα τους στη μελέτη, στις εξετάσεις και στις μεταπτυχιακές εργασίες. Εκεί βρίσκεται η ρίζα του όλου προβλήματος.